25 เมษายน 2547 17:03 น.
nava
ชราโรย โดยกาลเวลา...
พลิกพลิ้ว แผ่วลงซมซบดิน
แต่ยังเอื้อ อาหารอันอุดมสู่ดิน
ดั่งรู้กตัญญู....
2 กุมภาพันธ์ 2547 05:14 น.
nava
๑
ผีเสื้อไกวปีกใต้ร่มไม้ใหญ่
ไล่เรียงกิ่งก้านดอกใบ
ค้นหาสิ่งใดหนอดวงใจผีเสื้อ
๒
ฝูงนกโผเข้าคาคบต้นไม้ใหญ่
จิกกินลูกไม้สุกอย่างรื่นใจ
หัวใจนกไม่รู้ว่าข้างล่างมีภัย
จิกกินลูกไม้ขย้อนกลืน
๓
เพียงเสี้ยว วินาทีที่ปลายนิ้วพรานปืนกระดิก
ร่างนกร่วงคว้างหมุนลงซบดิน
ขนนก-ควันปืน คลุ้งฟุ้งลอย
๔
เสียงหัวเราะหึหึ-พึมพำฝ่าควันปืน
เย็นนี้มีอาหาร
..........................
2 กุมภาพันธ์ 2547 04:51 น.
nava
อย่าหมิ่นฉันด้วยสายตา
แม้นว่าไม่สงสารฉัน
ฉันคือวิญญาณ-สามัญ
มีเพียงความฝันแล้ง-ลม
ย่ำเดินบนทางร้าง-เศร้า
หัวใจโง่เขลาทับถม
เป็นเยี่ยงเศษซากอาจม
หยัดข่มความท้อภายใน
ในสายตาท่าน-รูปรอยฉัน
ดั่งซากปรักร้างอันมอดไหม้
สิ้นไร้แม้ค่าอันใด
มิควรให้การจดจำ
ฉันล้วนเข้าใจถ่องแท้
คือความผันแปรใช่ตอกย้ำ
มิอาจโทษใดที่กระทำ
ก้มหน้าบอบช้ำเดียวดาย
หากแม้นท่านหมิ่นแคลนฉัน
ก็ล้วนความผูกพันอันแหลกสลาย
ในภาวะความแร้นแค้นทุรนทุราย
ฉันยังหายใจอย่างคว้างลอย
.................
เคยงดงามรูปรอยความใฝ่ฝัน
เพียรปลุกปั้นสรรค์สร้างอย่างเงียบหงอย
ทีละถ้อยร้อยวลีที่ทยอย
เติมช่วงชั้นอันละน้อยค่อยงอกงาม
สุดท้ายฉันพ่ายแพ้
ต่อความจริงแท้คนเย้ยหยาม
ไร้สาระไร้ปัญญาว่าเสื่อทราม
แม้ข้าวสารกรอกหม้อ-ชามยังไม่มี
.................
2 กุมภาพันธ์ 2547 04:12 น.
nava
เสียงอึกทึกใกล้ๆไกลๆ.....
จับทิศทางมิได้.....
เช่นนี้รึ! สังขาร.....
หูอื้อ-ตามัว.....
จับจ้องดูทั่วไร้การเคลื่อนไหว
แท้ที่จริงเสียงจากภายใน
เสียงความขื่นไข้
ก้องสะท้อนในตน
..........................
๒๙มกรา๔๗
2 กุมภาพันธ์ 2547 03:21 น.
nava
กี่สิบขวบปีพี่สาว
ดวงใจพี่ราว-ดาวฟ้า
ข้ายังมั่นใน-ทุกครา
มิจางศรัทธายลยิน
อาจวันหนึ่งถึงวันใด
เกาะแก่งแห่งใจแหว่งวิ่น
ท่ามกลางวัย-กาลโบยบิน
ข้าเพียงฝุ่นดิน-เคยย่ำเดิน
ข้าอาจรวดร้าวเมื่อรำลึก
ห้วงใจกร่อนสึกยิ่งห่างเหิน
ระยะห่างทางเท้าต่างก้าวเดิน
เราล้วนคือส่วนเกินแห่งกัน
จึงต่างเส้นทางการโผบิน
ข้ากัดกินก้อนกรวดแต้มแต่งฝัน
ข้าไม่คิดแม้จะขอใดแบ่งปัน
แต่ศรัทธาเคยให้กันมันเล็กลง
หน้าส่วนตัว
1009
