2 ธันวาคม 2546 07:59 น.
nava
กวีบทใหม่ฝากให้เจ้าได้รู้
ว่าข้ายังอยู่ในโลกเหงา
ขับขานบรรเลงความมายเมา
จับดินสอปากกาเก่าเกลาวลี
คว้างไหวตามประสาคนเก่าเก่า
ลมหายใจงึมเหงายังคงที่
เป็นเศษเสี้ยวของชีวิตไร้สิ้นดี
จ่อมจมกับวจีไปวันวัน
กวีบทใหม่ฝากให้เจ้า
หม่นม่านเมฆหมอกเงาข้าหนาวสั่น
คราเวิ้งฟ้าคืนดาวโอบล้อมจันทร์
พันธะใจไหวสั่นระริกรัว
ยังชีวิตเจ็บปวดที่ดวดเจ็บ
หวาดหนาวเหน็บต่อภาพยังยิ้มหัว
ด้วยชีวิตยิ่งต่อเติมกลับขลาดกลัว
ไม่เอ่อเต็มถ้วนทั่วของหัวใจ
ในยามข้าขาดเจ้า-เจ้าขาดข้า
ในดวงตาเจ้าโหยหาข้าบ้างไหม
รึ! ไม่เคยเลยสักนิด-ปลิดเยื่อใย
หรือสรวลเสกับหลายใครจนตื้นเต็ม
กวีบทใหม่ฝากถึงเจ้า
ทุกประการคือปวดร้าวอันข้นเข้ม
คราบน้ำตาเปียกหน้ารสปร่าเค็ม
หัวใจเจ้าเติมรักเต็มกี่ครั้งกัน
เจ้าเข้าใจไหมบทกวีข้า
มิได้ลึกเกินกว่าจะคิดฝัน
คือความเป็นจริงอันนิรันดร์
ระหว่างเราคล้ายหมอกควันอันคว้างลอย
หน้าส่วนตัว
1229
