13 พฤษภาคม 2546 10:13 น.
naotho
คิด...ถึง................ที่เงียบหาย
คิด... ถึง......ทุกครั้งที่หลับตาฝัน
คิด......ถึง.....ทุกค่ำ..ทุกคืนวัน
คิด......ถึง......ไม่แปรผัน....ฉันห่วงคุณ
25 เมษายน 2546 12:30 น.
naotho
ดูฉันสิ.....ได้เวลา..ได้ลืมตา...ได้ก้าวเข้ามาในโลกที่กว้างหนักหนา
...นี่คือฉัน.. ได้ก้าวสดใส.. ในท่ามกลางดินแดนอบอุ่นจริงใจ
................. นี่คือโลกใหม่..ที่ฉันก้าวไป........ด้วยแรงและพลังที่อบอุ่นมากมาย
ฉันได้โลกใหม่อยู่บนพื้นไพร.....ได้เรียนรู้ ดินแดนใหม่.............. คือฉันนี้
24 เมษายน 2546 10:03 น.
naotho
... 2 เท้าย่ำเหยียบภาคพื้น... ดินแดน
... ปล่อยใจให้โลดแล่น...ทั่วเวหา
..2 เท้าย่ำเหยียบพสุธา..เมฆาฉาดแสงแรงแห่งใจ
วันเวลาผันผ่าน.. ทุกนาที
.. 2เท้าเท่านั้นนี้..ที่แกว่งไป
บุกป่าฝ่าดง.. ไม่ย่นใจ.. ก้าวต่อไปหาก2 เท้า.. ยังอยู่คุ่..ตัวตน
อันเขาว่า เท้า2ข้าง คือชีวิต... มีความคิด.. มีค่าน่าเลื่อมใส
แม้นใครว่าจะต่ำต้อยสักปานใด... แต่สุดท้าย.. ใครต่อใคร..ต่างพึ่งย่ำ..................เหยียบดิน........
22 เมษายน 2546 15:58 น.
naotho
ฉัน..... เกิดมาเจออะไร
ฉัน................. ต่อสู้ไปทำไมเล่า
ฉัน........................ต้องเจอความเจ็บช้ำเท่าไรถึงจะพอ
ฉัน...........................จะมีใครมั้ยที่ห่วงหา
ฉัน...........เจ็บช้ำมาตลอดเวลา อยากรู้ว่า ฉันมีค่าสักปานใด
22 เมษายน 2546 15:51 น.
naotho
เวลาคือเครื่องพิสุจณ์ คำ ว่าเพื่อน? แล้วคุณค่าคำว่า รัก เราพิสุจณ์อย่างไรเล่า ทุกทุกวัน ผันผ่านใจคนเล่าช่างวัง้เว้ง ฉันเป้นแค่คนๆหนึ่งไร้ซึ่งค่านักแต่ว่าสิ่งที่ประจักษ์ มันช่างเจ็บช้ำนักกาลเวลา กาลเวลาไม่ช่วยรักษาค่าคนเสมอไป อย่างเช่นใจคนสับสนวุ่นวายอยากทราบว่าสิ่งๆนี้มันหายไปกับคำว่า กาลเวลา?
หน้าส่วนตัว
478
