6 เมษายน 2547 14:33 น.
namsai
รักรักรักจะฟูมฟักรักเราสอง
รักรักรักจะถนอมไม่ห่างหาย
รักรักรักจะตระกองครองแนบกาย
รักรักรักจะไม่คลายจากใจเธอ
เธอเธอเธอที่แสนดีที่แสนรัก
เธอเธอเธอที่พักพิงอิงพร่ำเพ้อ
เธอเธอเธอที่ทำฉันหลงละเมอ
เธอเธอเธอที่ฉันเจอในความฝันอันร้าวรอน...
เสมอเสมอเสมอเจอกันบนทางฝัน
เสมอเสมอเสมอเจอเขานั้นยามล้มนอน
เสมอเสมอเสมอเจอเขาอยากเว้าวอน
เสมอเสมอเสมอยามเขาจรแสนอ่อนใจ...
ใจใจใจทำไฉนใยฉงน
ใจใจใจทำให้คนหลงเผลอไผล
ใจใจใจทำให้ฉันไม่เข้าใจ
ใจใจใจใยจริงจังกับฝันลวง....
31 มีนาคม 2547 10:29 น.
namsai
บ้านน้อยน้อย ...หลังนี้...มีที่พัก...
มีความรัก...ความห่วงใย...ให้เต็มที่...
เจ้าของบ้าน...แสนน่ารัก...และใจดี...
เชิญน้องพี่...มาร่วมวง...สนทนา...
มีอาหาร...หวานคาว...น้ำใสใส...
รวมน้ำใจ...เจ้าของบ้าน...หวานหนักหนา..
เตรียมเอาไว้...ให้พี่น้อง...เต็มอัตรา...
หากเหนื่อยล้า...แวะมาพัก...จักพัดวี...
หากเธอเหงา...จะคอยเฝ้า...ไม่ให้ห่าง...
เธออ้างว้าง...จะเป็นเพื่อน...ไม่หลีกหนี...
เธออกหัก...ก็พักลง...ตรงอกนี้...
ให้คนดี...คลายทุกข์...สุขทดแทน...
ถึงบ้านเล็ก...แต่หัวใจ....ไร้พิกัด...
จะกอดรัด...เธอเอาไว้...ในอ้อมแขน...
ได้ประจักษ์...รักยิ่งใหญ่...ไร้พรมแดน...
รักล้นแสน...มอบเอาไว้...ให้แด่เธอ....
O(* - *)O .. O(* - *)O
24 มีนาคม 2547 17:51 น.
namsai
มีจดหมาย...ฉบับหนึ่ง...ซึ่งเขียนไว้
ถึงคนรัก...คนไกล...ที่โหยหา
ด้วยหัวใจ...คิดถึง...ตรึงอุรา
เต็มอัตรา...ค่าของใจ...ไว้เต็มซอง
ปิดผนึก...จดหมาย...ให้แน่นหนัก
กลัวความรัก...หล่นหาย...ใจจะหมอง
รีบจ่าหน้า...ชื่อพี่ยา...ตรีตราจอง
ที่หน้าซอง...เน้นหนัก...คัดบรรจง
พี่ไปรณีย์...คนดี...ที่น่ารัก
ช่วยถนอม...อย่ามือหนัก...ควักเบาลง
รักที่ให้...ส่งออกไป...ยังมั่นคง
ขอพี่จง..อย่าให้ช้ำ...ทำด้วยใจ...
แวะเวียนดู...ตู้จดหมาย...ทุกค่ำเช้า....
ตู้ว่างเปล่า...ไม่เห็นมี....ใจหวั่นไหว....
เขาคงลืม....เราแล้ว....หรืออย่างไร
ไม่เห็นตอบ...จดหมายใจ....ปล่อยให้รอ...
O(~:__:~)O
23 มีนาคม 2547 20:57 น.
namsai
....บนหนทาง...
....สร้างสรรค์....
.....วรรณศิลป์.. ...ยังหอมกลิ่น...
...ดอกไม้...
...อยู่เสมอ...
...ธารน้ำใจ...
....ไหล...บรรจบ...
....ให้พบเจอ.. ....ฉันและเธอ....
....บรรจบ...
....ให้พบกัน...
O(^__^)O
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
....อยากจะเป็นนักกลอนกระฉ่อนชื่อ
แต่ฝีมือไม่ถึงขั้นฉันอดสู
พยายามหลายครั้งตามอย่างครู
เพิ่งจะรู้มิได้ง่ายดั่งใจจินต์
....ทุกคืนวันฉันนั่งคิดประดิษฐ์ถ้อย
เรียบเรียงร้อยอักษราภาษาศิลป์
ได้วรรคหนึ่งเท่านั้นฉันแทบบิน
ยังมิสิ้นความเพียร .. เขียนต่อไป
....บรรจงกรองคล้องคำลำนำเสนาะ
พริ้งไพเราะผสานรับสัมผัสใส่
ความรู้สึกสอดสลักถอดจากใจ
ผูกสายใยด้วยรักอักษรา... ( - แก้ม .. ป่อง )
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
... วรรณศิลป์ ไม่สิ้นสาย ขัยทำนบ
ไหลบรรจบ คบหากัน ประสานจิต
งามบทถ้อย ร้อยรำพัน หมั่นเนืองนิจ
ชุบชีวิต สุขเกษม เปรมปรีดา...(ชัยชนะ)
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
.... บนหนทางสร้างสรรค์วรรณศิลป์
ยังรวยรินความสดชื่นระรื่นใส
เหมือนหนทางรักนั้นที่ฝันไป
แสนสดใสสดชื่นระรื่นชม ... (ผู้หญิงไร้เงา)
วรรณศิลป์ยินยลชนกล่าวขาน
เป็นกลอนกานท์เรียงร้อยถ้อยภาษา
คือศาสตร์ศิลป์มธุรสพจนา
สื่อภาษาด้วยศิลป์รินร้อยคำ.....ฯ (ราชิกา)
~~~~~~~~~~~~@@@@@@@@@~~~~~~~~~
มือทั้งสอง... เราจะประคอง....
ซึ่งกันไว้... มีหัวใจ....
ผูกพัน... ฉันท์น้องพี่...
บนหนทาง... สร้างสรรค์...
งานกวี...... แต้มสรรค์สี...
อักษร... กลอน...
วรรณกรรม...
19 มีนาคม 2547 13:56 น.
namsai
บวชให้แม่นะลูก
**ครั้งหนึ่งในชีวิต....ของลูกผู้ชาย**
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ใส่ชุดขาว...บริสุทธิ์....ดุจใยไหม
ผุดผ่องไร้...มลทิน...หอมกลิ่นศีล..
เยื้องเยี่ยงย่าง... เหยียบย่ำ....ไร้มลทิน
เวียนทักษิณ....อุโบสถ...นบบูชา..
อุกาสะฯ....
ขอขมา....น้ำตาไหล..
น้ำตาใจ...ใสใส...ไหลหลั่งมา..
สิบนิ้วนบ...ก้มกราบ...เท้ามารดา...
ขอขมา....อโหสิกรรม...เคยทำไป...
น้ำตาแม่....ไหลอาบ...ทาบสองแก้ม...
ใบหน้าแย้ม....แต้มยิ้ม...อิ่มสดใส...
ลูกชายแม่....ยกเป็นหนึ่ง...พระรัตนตรัย...
ขอถวาย....เป็นบุตร....พุทธองค์...
ญาติทางธรรม...ธรรม-...ทายาท...
ป่าวประกาศ...โลกรู้....คือพระสงฆ์...
ผู้เผยแผ่....โอวาทธรรม...ให้ดำรง..
ผู้ยกธง...ธรรมชัย...ปราบหมู่มาร...
จะเชื่อฟัง...ตามคำสอน....พระอุปัชฌาย์...
เร่งศึกษา....มรรค-ผล....พระนิพพาน....
ตามผู้รู้...ผู้ตื่น....ผู้เบิกบาน..
ไม่เกินกาล...แสงธรรม...ส่องนำชัย....
O(~___~)O
หน้าส่วนตัว
1161
