28 พฤษภาคม 2548 09:23 น.

รั ก.. ว่ า ง เ ป ล่ า

ค่ำ คื น นี้..เ ห นื่ อ ย อ่ อ น ล้ า
กับร่องรอยของดวงตาว่าเงียบเหงา
รักที่หวังยังว่างเปล่าคล้ายดังเงา
กับความเศร้าซ่อนไว้ในแววตา..

ค่ำ คื น นี้.. ด ว ง ด า ว ยั ง เ ฉิ ด ฉ า ย
ส่องประกายระยับประดับฟ้า
คอยลอยเคลื่อนเป็นเพื่อนในนภา
เป็นดวงตาสว่างหล้าฟ้าราตรี

แ ต่ ทำ ไ ม . .ใ จ ฉั น .. เ จ็ บ ป ว ด ร้ า ว
ช่ า งเหน็บหนาว...เหลือเกินค่ำคืนนี้..
รู้สึกไหม..คนทิ้งไป..ไร้ไมตรี
คนคนนี้..ร้าวราน..ผ่านคืนวัน

ล ม พั ด โช ย .. ป ะ ท ะ กั บ ใ บห น้ า
ส่วนของใจเจ็บด้านชาเริ่มไหวหวั่น
สีอ้างว้างของท้องฟ้านำน้ำตารินไหลไม่อาจกลั้น
..เขาคนนั้น....รู้บ้างไหม..ใครทรมา

ยั ง จ ด จำ .. ถึ ง วั น ..ค รั้ ง ก่ อ นเ ก่ า
รักของเราจะคงอยู่คู่ดินฟ้า
เป็นคำกล่าวจากดวงใจให้สัญญา
เพียงไม่นาน..คำสัญญา..มาเปลี่ยนไป..

ค่ำ คื น นี้ ... ด ว ง ใ จ ยั ง ค ง เ ศ ร้ า

ค ว า ม เ งี ย บ เ ห ง า ย้ำ น้ำ ต า ใ ห้ ริ น ไ ห ล ..

ใ น แ ว ว ต า บ่ ง บ อ ก ค ว า ม ใ น ใ จ

ค ว า ม เ จ็ บ ป ว ด ซ่ อ น ลึ ก ไ ว้ ใ ต้ ก้ น บึง