1 มีนาคม 2547 15:29 น.
N_BOoK
คุณเคยคิดบ้างไหมว่า ตอนนี้เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร แล้วการที่คุณเขียนเรื่องแล้วให้คนอื่นอ่านมันเพื่ออะไร บางครั้งเราก็จะได้ยินคำตอบออกมาจากตัวเราเอง แต่บางครั้งเราก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ จนตอนนี้ ขณะนี้ ตัวของเราเองยังไม่เข้าใจเลยว่าเราจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากตายนะ บางครั้งทามไมคนเราต้องรู้สึกหดหู่ เบื่อ เอ่อ เราก็รู้ว่าชีวิตของคนเราน่ะมันไม่ได้ราบรื่นไปหมดทุกอย่างหรอก ปัญหาต่างๆกองเข้ามาในแต่ละวัน ชีวิตที่วันๆมีแต่เก็บกด น่าเบื่อ มันทำให้รู้สึกว่าไม่รู้จะมาอยู่บนโลกนี้ทำไม แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้เสมอไปหรอก คนแต่ละคนก็หาความจริงใจได้ยาก ไม่มีใครเข้าใจ หรือบางครั้งก็เกิดรู้สึกหดหู่ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ คุณคิดว่าคนที่รู้สึกแบบนี้จะมีอาการเป็น บ้า หรือเปล่า
23 กุมภาพันธ์ 2547 20:32 น.
N_BOoK
ตอนที่ฉันเป็นเด็กสักช่วงป.1 นั้น ใครๆก็มองว่าฉันจะต้องโตขึ้นมากับนิสัยอันยํ่าแย่ เพราะตอนช่วงนั้นการเรียนเกรตแย่ๆมากๆ เกรต 1 ยังมีเลย ไม่เพียงแค่การเรียนที่แย่ แต่ก็มีนิสัยบางอย่างที่แย่ด้วยเช่นกัน คือ เอาแต่ใจตัวเอง และอีกมากมาย แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหลักที่เราจะพูดถึง ความจริงนั้นตอนช่วงเด็กๆ ฉันเรียนไม่ได้เรื่องเลยจริง ฉันรู้ว่าเพื่อนในห้องส่วนมากไม่ค่อยชอบฉันเท่าไหร่นัก เพราะคนส่วนใหญ่มักจะชอบคนที่เรียนเก่งกว่าเสมอ ไม่เหมือนที่อยู่มัธยมตอนนี้เลย เพราะตอนที่ฉันอยู่มัธยมยังมีเพื่อนที่เรียนไม่เก่ง แต่มีเพื่อนมากกว่าฉันอีก ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น
ฉันเรียนไม่เก่ง ดูเหมือนว่าทุกคนจะมองฉันไม่ค่อยมีค่าเท่าไรนัก(นั่นคือช่วงตอนเด็กๆนะ) ฉัน...ฉันรู้สึกกดดันมาก เวลาที่มีการออกความคิดเห็นหรือพูดคุยกันในเรื่องต่างๆ เหมือนฉันกลายเป็นวิญญาณไม่มีร่างที่เวลาพูดแล้วไม่มีใครได้ยิน หรือพวกเขาได้ยินแต่ไม่ยอมรับฟัง ฉันโดนแกล้งบ่อยๆ ฉันไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะแกล้งฉันไปทำไมอย่างเช่นวันนั้น..................................................
ขณะที่ฉันกำลังจะไปนั่งเก้าอี้ ก็มีเพื่อนคนหนึ่งแอบมาดึงเก้าอี้ออกไปโดยไม่รู้ตัว
คุณคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ลงไปนั่งอยู่กับพื้นอย่างแรงน่ะสิ แต่คงไม่มีใครมาสนใจเป็นห่วงฉันหรอกเพราะเมื่อฉันมองไปข้างหน้า ก็เห็นเพื่อนๆ กำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน"ไม่เป็นไรๆ" ฉันพยายามปลอบใจตัวเอง มันไม่ใช่เพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ฉันโดนแกล้ง มันยังคงมีอีกหลายเรื่องที่ฉันไม่อยากจะรื้อฟื้นมัน
ช่วงเวลาผ่านไปอีก ความรู้สึกกดดันยิ่งเพิ่มให้กับฉันเมื่อขึ้นป.2 ไม่นะ ฉันกลายเป็นคนที่ทำงานช้าที่สุดในห้องเลย แต่ถ้าวันไหนฉันเกิดมีอาการผิดปกติก็จะทำเสร็จเป็นคนแรกของห้อง แต่อาการประหลาดนี้มันเกิดได้2ครั้งต่อ365 วัน เพื่อนในห้องมีทั้งคนเรียนเก่ง ใจดี กับคนที่เรียนเก่งแล้วคอยหาเรื่องฉันอยู่บ่อยๆ วันนั้นฉันไปทำอะไรให้กับคนนั้น(คนที่ชอบหาเรื่อง)ก็ไม่รู้ การขัดใจกับเด็กคนนั้นมันทำให้ฉันรู้ว่า "ฉันต้องเป็นผู้แพ้เสมอ" เพราะอะไรน่ะหรือ ถ้าเป็นคุณจะคิดยังไงกับการโดนตบหน้าตั้งแต่อยู่ป.2 มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมาก แต่ไม่ได้เจ็บที่ใบหน้าเท่าไรหรอก ความจริงแล้วมันเจ็บที่ใจมากกว่า ฉันวิ่งไปหลบอยู่ใต้บันไดแล้วร้องไห้อยู่คนเดียว ฉันเริ่มอ่อแอ ฉันรู้สึกไร้ค่าเมื่ออยู่ที่รร. ฉันไม่อยากไปรรเลย...........................................................................
จนฉันขึ้นป.3************อ่านต่อตอนที่2*************
หน้าส่วนตัว
687
