16 เมษายน 2547 21:43 น.
N_BOoK
ทำไมต้องทำให้ฉันคิดถึง
ไม่รักไม่ต้องทำให้ซึ้งจะได้ไหม
ขอเถอะ...อย่างน้อยได้โปรดสงสารหัวใจ
ทำไมต้องทำให้ฉันคิดถึง
ถ้าไม่รักอย่าทำซึ้งจะได้ไหม
ขอเถอะ...อย่างน้อยได้โปรดสงสารหัวใจ
อย่ามาแกล้งทำให้ฉันหวั่นไหวทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องจริง
ไม่อาจห้ามใจไม่ให้รัก
ไม่ขอให้มารักฉันก็ได้
จะต้องห่วงจะต้องใยฉันทำไม
หากแม้ว่าดวงใจไม่เคยมีกัน
ความจริงเธอคงรู้สึกกับใครที่ลึกซึ้ง
ฉันก็แค่คนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนี้
เป็นแค่คนไม่คุ้นเคยฉันเองก็รู้ดี
ส่วนเธอก็คงเข้าใจจนล้นปรี่กับใครอีกคน
ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้
ฉันเลยไม่หวังอะไรมากมายขนาดนั้น
ไม่คาดหวังว่าเธอจะต้องมารักกัน
ไม่ต้องให้กันขนาดนั้นไม่จำเป็น
ความจริงเธอคงรู้สึกกับใครที่ลึกซึ้ง
ฉันก็แค่คนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนี้
เป็นแค่คนไม่คุ้นเคยฉันเองก็รู้ดี
ส่วนเธอก็คงเข้าใจกันเต็มปรี่กับเขาอีกคน
ไม่ต้องมาห่วงมาใยกับตัวฉัน
ถ้าสิ่งที่ทำไปนั้นมันไร้ความหมาย
ถ้าเธอไม่รัก ไม่ต้องทำให้วุ่นวาย
ถ้าไม่มีความหมาย..อย่ามาทำให้ฉันรักเธอ
16 เมษายน 2547 18:35 น.
N_BOoK
ฉันเป็นกระเป๋าเงินใบหนึ่ง
จะกล่าวถึงช่วงเวลาของฉัน
ตั้งแต่วันแรกที่ซื้อนั้น
เค้าคงไม่อยากได้ฉันมากมาย
คงไม่ค่อยมีอะไรให้เลือก
แล้วก็เหลือบมาที่ฉัน
แต่ดูคงไม่ค่อยพอใจกัน
เลยวางฉันลงอีกที
พอมีอีกคนเดินมา
แล้วเขาก็พาฉันจากไป
ด้วยการหยิบเงินในกระเป๋าเก่าๆ
มาแลกกับที่ใส่เงินใหม่ๆ
ก็คงรู้ว่าเป็นฉันไง
ราคาไม่เท่าไหร่แค่280
เวลาผ่านไป
กระเป๋าใบใหม่
กลายเป็นใบเก่า
คงได้เวลา
ที่คงต้องจาก
กับบ้านหลังนี้
เจ้าของหยิบฉัน
เอาเงินออกรี่
ไปจ่ายทันที
ในร้านแฮปปี้
มีดีที่กระเป๋า
ฉันต้องเสียใจ
เพราะเขาซื้อใหม่
กระเป๋าใบสีขาว
มันสวยงามมาก
กว่าฉันทุกอย่าง
ทั้งเป็นสีขาว
เหมือนคราวแรกฉัน
13 เมษายน 2547 20:26 น.
N_BOoK
ฉันเกิดจากกระดาษทราย
ในร้ายมายไลท์
ที่ขายของขวัญ
มีเพือ่นมากมายมาย
บนโต๊ะเดียวกัน
เพื่อนๆของฉัน
หายไปทีละคน
มาถึงคิวฉัน
โดนหยิบไปบ้าง
เพราะเจ้าของร้าน
เอากล่องใส่ฉัน
แล้วมีลูกค้า
หิ้วฉันไปพลัน
ถึงบ้านใหม่ฉัน
อันแสนเงียบเหงา
ไม่มีถุงเพื่อน
มีแต่ถุงพลาสติก
แต่ก็เป็นมิตร
กันได้ไม่น้อย
เราทักทายกัน
และไม่กี่วัน
ถุงพลาสติกก็หายไป
ฉันอยู่คนเดียว
รู้สึกเปล่าเปรี่ยว
ในตู้อับๆ
อยู่มาวันหนึ่ง
ได้มีโอกาส
ออกนอกตู้บ้าง
เธอหยิบฉันมา
แล้วเอาเสื้อผ้าเข้ามาใส่ฉัน
แล้วอีกไม่นาน
เราก็จากกัน
เด็กหญิงคนนั้น
ทำฉันขาดเป็นเสี่ยง
แล้วเธอจับฉัน
โยนเข้าถังเขียว
ฉันอยู่คนเดียว
แล้วโดนทิ้งไป
13 เมษายน 2547 20:26 น.
N_BOoK
ฉันเกิดจากกระดาษทราย
ในร้ายมายไลท์
ที่ขายของขวัญ
มีเพือ่นมากมายมาย
บนโต๊ะเดียวกัน
เพื่อนๆของฉัน
หายไปทีละคน
มาถึงคิวฉัน
โดนหยิบไปบ้าง
เพราะเจ้าของร้าน
เอากล่องใส่ฉัน
แล้วมีลูกค้า
หิ้วฉันไปพลัน
ถึงบ้านใหม่ฉัน
อันแสนเงียบเหงา
ไม่มีถุงเพื่อน
มีแต่ถุงพลาสติก
แต่ก็เป็นมิตร
กันได้ไม่น้อย
เราทักทายกัน
และไม่กี่วัน
ถุงพลาสติกก็หายไป
ฉันอยู่คนเดียว
รู้สึกเปล่าเปรี่ยว
ในตู้อับๆ
อยู่มาวันหนึ่ง
ได้มีโอกาส
ออกนอกตู้บ้าง
เธอหยิบฉันมา
แล้วเอาเสื้อผ้าเข้ามาใส่ฉัน
แล้วอีกไม่นาน
เราก็จากกัน
เด็กหญิงคนนั้น
ทำฉันขาดเป็นเสี่ยง
แล้วเธอจับฉัน
โยนเข้าถังเขียว
ฉันอยู่คนเดียว
แล้วโดนทิ้งไป
9 เมษายน 2547 13:09 น.
N_BOoK
ลาก่อน ลาก่อน ชั้นม.ต้น
ตอนนี้คงไม่ได้เรียนชั้นม.3
รอเทอมหน้าก็ต้องเรียนม.4ตาม
ทั้งครูถามว่าได้ไหมเตรียมอุดม
ความจริงนั้นก็ไม่หวังว่าจะเข้า
เลยไม่เอาหนังสือมานั่งเขียน
พอตอนสอบตกใจข้อสอบเตรียม
ไม่ได้เรียนเตรียมสอบเลยหนอเรา
โดยเฉพาะสังคมนั้นยากมาก
คณิตสาสตร์ทำไม่ทันเพราะนั่งหาว
ก็นอนดึก ไม่ได้อ่านทำไงเล่า
เพื่อนห้องเราติดเพียบได้เข้าเตรียม
แต่ตอนนี้พอทำใจได้แล้ว
เพราะยังไงก็ไม่แคล้วดินแดนนี้
อาจเป็นเพราะเราเป็นลูกบดินทรดี
ท่านเจ้าที่เจ้าพระยาไม่ให้ไป
ถึงสอบได้หรือไม่เข้าก็ไม่เข้า
บดินทรเราดีอยู่แล้วไม่ไปไหน
ทำม.4ให้ดีขึ้นต่อๆไป
ถ้าวันใดได้ดีแล้วไม่ลืม
หน้าส่วนตัว
939
