18 เมษายน 2547 16:55 น.
N_BOoK
เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นมานานจนฉันแทบจะลืมมันไปแล้ว แล้ววันนี้สิ่งที่ทำให้ฉันกลับคิดถึงเรื่องราววันหนึ่งขึ้นมาได้ ก็คือนกตัวหนึ่งบินมา แล้วก็เดินไปเดินมาอยู่ไม่ห่างจากหน้าต่างเท่าไรนัก มันเป็นเหตุให้ฉันนึกถึง เพื่อนรักคนหนึ่ง
เพื่อนรักตัวนี้ไม่ใช่มนุษย์หรอก มันเป็นสัตว์ปีก ก็ใช่นะสิ มันคือนก ฉันคงไม่เห็นนกแล้วคิดถึงแมวหรอก เอ่ออ วันนั้นน่ะ ฉันยังเด็กอยู่ ไม่รู้เป็นไรเวลาเห็นคนเลี้ยงสัตว์ก็อยากเลี้ยงบ้างแต่ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงเพราะมันจะเพิ่มภาระให้ครอบครัว พอดีวันนั้นฉันเกิดอยากเลี้ยงสัตว์มากๆ แล้วก็ตะโกนไปว่า"อยากเลี้ยงม๋าจังเลย!!! " แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ที่แม่จะซื้อสุนัขให้ ฉันเลยลองอ้าปากตะโกนอีกที "งั้นนกสักตัวก็ยังดี"(แต่ถ้าเป็นตอนนี้ฉันคงไม่มีทางตะโกนแบบนั้นเด็ดขาด คุณคงรู้ใช่ไหมเรื่องไข้หวัดนกน่ะ) พอฉันเอ่ยปากตะโกนไปไม่นาน มันก็เกิดเหตุการณที่น่าแปลกและน่าดีใจยิ่งสำหรับเด็กอย่างฉันและน้อง เพราะว่ามีนกตัวหนึ่งบินเข้ามาในบ้าน ฉันกับน้องเลยวางแผนปิดประตู ปิดหน้าต่าง แล้ววิ่งไล่จับเจ้านกตัวนั้น เราใช้เวลาไล่จับมันเกือบ 2 ชม. มันเป็นอะไรที่เหนื่อยมากๆเพราะว่าวิธีการจับของเราก็คือเอาถุงใส่กับมือ(พวกเราไม่กล้าจับเจ้านกตัวนั้น แบบมือเปล่าน่ะ) จากนั้นก้วิ่งไล่มัน พอมันไปเกาะชั้นวางของก็ต้องปีนเก้าอี้ขึ้นไป แต่ไม่สำเร็จหรอกถ้าวันนั้นฉันไม่เอาจักรยานไว้ในบ้าน เพราะเจ้านกตัวนั้นมันบินไปติดกับตะกร้าใส่ของของจักรยาน เราเลยจับนกตัวนั้นมาไว้ใน ฝาชีครอบอาหาร!!!!!! แล้วเอาแตงกวาให้มันกิน นกตัวนั้นมันเป็นสีดำกับสีขาวสวยมากเลยนะ แต่ดูมันคงไม่ชอบที่ครอบอาหารเท่าไหร่ มันพยายามจะบินออก แม้รู้ว่าอับจนหนทาง มันบินไปมาจนชนนู่น ชนนี่ หางมันหลุดออก พอดีฝนก็ตกหนักมากเลยข้างนอก ฉันเป็นพวกกลัวเสียงฟ้าร้องน่ะ ฉันคิดว่าถ้าปล่อยมันไปตอนนี้มันคงต้องตากฝน เลยตัดสินใจให้มันอยู่ในนั้นก่อน พอฝนใกล้จะหยุดตก ฉันก็กลับไปดูมันอีกครั้ง แต่ แต่ แต่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!1 มันบินไปชนน่นชนนี่ จนเหลือขนหางแค่เส้นเดียว น่าสงสารมัน ไม่น่าเลย เรา2พี่น้องตัดสินใจปล่อยมันไป พร้อมกับตั้งชื่อมันว่า "เจ้าหางเดี๋ยว"
15 เมษายน 2547 13:32 น.
N_BOoK
แครอทวางหูโทรศัพท์ลงด้วยความตกใจ "ฮัลโหลแอนเหรอ เมื่อกี้อ.เมอเรียโทรมาคุยกับฉัน ครูเค้าบอกว่าให้พวกเราเตรียมตัวเคลียกับครูวันพรุ่งนี้ แย่จัง"แครอทบอกแอนให้รู้ถึงโชคชะตาของพวกเขาในวันพรุ่งนี้ "นี่แครอท ถ้าเรายอมรับความจริงก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะมันก็แย่หญ้าแหว่งๆ กองเดียว ครูคงจะไม่ทำอะไรมากหรอกน่า"แอนพูด "แอนเดี๋ยวฉันมานะ โทรศัพท์ดังอีกแล้ว สงสัยอ.เมอเรียโทรมา ฉันจะทำไงดี" ว่าแล้วแครอทก็รีบวิ่งไปรับโทรศัพท์ "สวัสดีค่ะ "แครอทพยายามทำเสียงให้เรียบร้อยและดูน่าสงสาร "หวัดดีแครอทฉันอารีนานะ เมื่อกี้ฉันคงหูฝาด สงสัยตั้งแต่ที่ฉันตกต้นไม้ฉันรู้สึกว่าตัวเองบ้องๆไงก็ไม่รู้ อีกอย่างมันคงเป็นไปไม่ค่อยได้ที่เธอทำเสียงเรีบยร้อยมากขนาดนั้น"อารีนาพูด "คืออารีนา พรุ่งนี้เราคงต้องเตรียมตัวจัดการแก้ตัวกับครูเรื่องดึงหญ้าแล้ว"แครอทพูด "แต่ฉันว่าบางทีฉันกับแอน อาจโดนหนักกว่าเธออีกนะแครอท"อารีนากล่าวด้วยนําเสียงกังวลเล็กน้อย "ทำไมล่ะ"แครอทถาม "ก็ฉันทำกิ่งไม้หัก เพราะปีนต้นไม้ แล้วฉันก็เห็นแอนกระโดดลงไปในสระบัว แต่ช่างเถอะแครอทฉันว่าอย่างมาก เราก็ต้องโดนว่า 2 ชั่วโมงกับทำเวรอีก2อาทิตย์น่ะ"อารีนาพูดพร้อมกับแกะห่อช็อกโกแล็ตมากิน "เธอพูดยังกับว่าเธอรู้"แครอทถามอย่างฉงน "ฉันรู้น่ะ เชื่อฉันรึเปล่า เธอก็รู้นี่นาแครอทว่าฉันเป็นคนที่มีลางสังหรค่อนข้างแม่นยำนะ"นําเสียงของอารีนาดูมั่นใจมาก "อืม ฉันจะพยายามเชื่อเธอนะ พรุ่งนี้เจอกัน ฉันคุยกับแอนอยู่"แครอทบอก "บ้ายบาย"อารีนาเอ่ยลาแครอท "อืม บาย"แครอทพูดแล้วรีบวิ่งไปคุยกับแอน "แอนพรุ่งนี้เราจะโดนว่า 2 ชั่วโมงติดกันแล้วก็จะโดนทำเวร 2 อาทิตย์ งั้นบายนะ เดี๋ยวมาคุยกันพรุ่งนั้ ส่วนแผนแกล้งครูเก็บไว้ก่อนดีกว่าไม่งั้นมีหวังต้องเรียนนอกห้องแน่"แครอทพูด "บายนะ"แอนพูด "บาย"แครอทตอบพร้อมกับวางสาย
14 เมษายน 2547 18:41 น.
N_BOoK
คนทำสวนที่โรงเรียนนี้ เขาเป็นคนที่ดูแปลกประหลาดคือเวลาที่ใครมายุ่งหรือทำลายสนามหญ้าแม้แต่เล็กน้อย เขาจะจัดการกับเด็กพวกนั้นอย่างสาสม แอน แครอท และอารีนากำลังจะเป็นรายต่อไปที่โดนจัดการ "พวกเธอจะต้องโดนไม้กวาดทางมะพร้าวอันแข็งแกร่งของฉันสักหน่อยน่ะ"ว่าแล้วคนทำสวนก็ถือไม้กวาดวิ่งไล่ตามเด็กพวกนั้น ช่างน่าสงสารเหลือเกินเพราะแอนเป็นคนที่วิ่งช้าที่สุดในกลุ่มเธอวิ่งไม่ทันจึงตัดสินใจกระโจนลงไปในบ่อนําที่ไว้สำหรับปลูกดอกบัว คนสวนวิ่งไปหยุดข้างหน้าบ่อและตัดสินใจเดินจากไปเพราะเขาคิดว่าคงไม่คุ้มค่าหรอก ถ้าจะเสื้อเปียกเพราะเด็กพวกนี้ เขาจึงตัดสินใจวิ่งตามแครอทไปจนทัน "ผึ้งๆ !! โหเป็นฝูงเลย"แครอทตะโกนแล้วรีบวิ่งจากไป ขณะที่คนสวนหันไปข้างหลังแล้วพูดว่า"ไหนๆ ไหนล่ะผึ่ง"เขาคงเจ็บใจมากเพราะกว่าจะหันกลับมาแครอทก็วิ่งไปไกลแล้ว "ไม่เป็นไรเหลืออีก1 คราวนี้ฉันจะไม่ให้พลาดเลย"อารันาเห็นคนสวนวิ่งตามมาข้างหลัง เธอวิ่งเร็วพอสมควรแต่คนทำสวนวิ่งเร็วกว่าอารีนาจึงตัดสินใจปีนขึ้นไปบนต้นไม้ "ลงมาเลยนะเจ้าหนู ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันไปฟ้องครู แค่เธอลงมาสัมผัสกับความแข็งแกร่งของไม้กวาดฉันเพื่อล้างความผิดของเธอ อ่อแล้วก็เพื่อนที่หนีไปอีก 2 คนของเธอ ฉันก็จะให้อภัยแล้ว"คนสวนพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "เปาะ" เสียงกิ่งไม้ที่อารีนาเกาะอยู่หักลงมา ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่เธอตกลงมาทับร่างอันอุดมสมบูรณ์ของคนสวนเลยทำให้เธอปลอดภัย ส่วนคนทำสวนก็กำลังฝันเห็นดาวหมุนอยู่รอบศรีษะเขา ในที่สุดทั้ง3ก็ปลอดภัยและได้กลับบ้านเพื่อวางแผนการวันพรุ่งนี้ต่อ
"สวัสดีแอนพูดอยู่ค่ะ"แอนวิ่งไปกับโทรศัพท์มือถือของเธอ "ฮัลโหล แอนเหรอ ฉันแครอทนะ เรามาวางแผนพรุ่งนี้กันเถอะ โอ๊ะ!เดี๋ยวๆ โทรศัพท์บ้านของฉันดัง สงสัยอารีนาโทรมา"แครอทบอกแอนพร้อมกับวิ่งไปคุยกับอารีนา"หวัดดีอารีนา ฉันคิดไม่ผิดเลยว่าเธอต้องโทรมา เรา..คือฉันหมายถึงฉันกับแอนน่ะกำลังวางแผนจะแกล้งครู เอ้ยไม่ใช่แผนที่จะทำให้ครูของเราไม่เครียสกับการสอนมากเกินไปในวันพรุ่งนี้อยู่น่ะ" แครอทพูดอย่างรวดเร็ว เธอแทบจะไม่เว้นช่วงให้คนที่โทรเข้ามาพูดบ้างเลย "สวัสดี ฉันไม่ใช่อารีนาหรอกนะ"เสียงที่ดังมาจากโทรศัพท์มันคุ้นมาก คุ้นมากๆ เหมือนกับเสียงของ อาจารย์เมอเรีย! "สวัสดีค่ะ คุณครูคือเมื่อกี้หนูกำลังซ้อมพูดละครทำรายงานอยู่ค่ะ"แครอทแตว Wเมื่อกี้เธอจะพูดอะไรก็ช่างเหอะ เพราะฉันใช้โทรศัพท์สาธารณะมันไม่ค่อยชัดเลย ฮัลโหลๆ แครอทถึงฉันจะไม่ได้ยินเธอ แต่ฉันรู้ว่าเธอได้ยินฉัน พรุ่งนี้เรามาเคลียกันเรื่องรอยหญ้าแหว่งในสนามนะ เตรียมตัวไว้ดีๆเถอะ แย่จังเตรียมเงินค่าโทรศัพมาคืนฉันด้วยล่ะ" เสียงนั้นหายไป แครอทใจเต้นรัว เธอทั้งดชคดีที่ครูไม่ได้ยินเสียงที่เธอคิดว่าเธอต้องเตรียมทำเวร3 เดือน แต่เธอก็โชคร้ายที่ต้องเตรียมตัวจัดการกับเรื่องหญ้าแหว่ง
โปรดติดตามตอนต่อไป
14 เมษายน 2547 12:39 น.
N_BOoK
กลางสนามหญ้าที่โรงเรียนจะมีเนินหญ้าอยู่2 -3 เนิน แอน แครอท อารีนา ทั้ง3ต่างพากันไปนั่งเล่นบนเนินหญ้าในเย็นวันนี้"ฉันเบื่อจริงๆเลย พรุ่งนี้มีแต่วิชาที่เรียนหนักๆ ทั้งนั้น"อารีนากล่าวด้วยนําเสียงอู้อี้นับเพื่อน "อืม อืม ใช่" แครอทสนับสนุน "แต่ฉันว่ายังไงๆเราก็เรียนไปเถอะ เดี๋ยวพอเลิกเรียนเราก็เป็นอิสรแล้ว"แอนเอ่ยขึ้น "พรุ่งนี้เรามาหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่า"แครอทพูดด้วยสีหน้าที่มีบางสิ่งอันชั่วร้ายแอบแฝง "อิๆ "อารีนาหัวเราะเพราะรู้ว่าแครอทกำลังคิดอะไรอยู่ "แอน เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอช่วยหยิบเจ้าแคม(แคมเป็นหนูตัวเล็กสีขาวที่แอนรักมาก)มาด้วยนะ อารีนาฉันว่าหมากฝรั่งรสทุเรียนของเธอช่างหวานหอมเหลือเกิน พรุ่งนี้เอามาแบ่งฉันกินมั่งนะ ส่วนฉันเองจะเอากบปลอมมา อิๆๆๆ 5555"แครอทหัวเราะปากกว้าง "นี่ แครอท เธอจะแกล้วครูของเราเหรอ " แอนถาม "เปล่าสักหน่อยฉันแค่อยากให้ครูมีความสุข คือว่าไม่เครียสน่ะ"แครอทตอบเหมือนกับว่ากำลังแก้ตัวหลังจากได้ทำความผิดอันใหญ่หลวง พร้อมกับเอามือกำหญ้าแล้วดึงขึ้นมา แอนกับอารีนาเห็นว่าการดึงหญ้าเล่นน่าสนุกดีเลยลองบ้าง
"หยุดนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พวกเธอ พวกเธอกำลังทำลายสนามหญ้าที่ฉันเพิ่งตกแต่งมันเสร็จ อ๊ากกกกกกกกกกก เดี๋ยวเถอะ"นั่นเป็นเสียงคนสวนของโรงเรียนที่นักเรียนแต่ละคนต่างเรียกเขาว่า "มังกรพ่นไฟ"
ติดตามตอนต่อไป
13 เมษายน 2547 17:21 น.
N_BOoK
พอเราจะเข้านอนกันเตียงในโรงแรมมี2 เตียง เลยผมต้องไปนอนเตียงเดียวกันกับพี่ชาย พวกเราทั้ง3 ตัดสินใจเปิดไฟห้องนําไว้เพราะยังไม่ชินกับสถานที่ มันจะได้ทำให้ห้องดูสว่างขึ้นหน่อย อ่อ ผมลืมบอกไปว่าผมเป็นคนสายตาสั้นน่ะ คืนนี้ผมนอนไปสักพักก้หลับแล้วเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเล่นนําทะเล ผมนอนไปพักหนึ่งก็ฝันเห็นเด็ก2คนผู้หญิงกับผู้ชายอายุไล่เลี่ยกันผมคิดว่าเด็ก2 คนนั้นคงอายุประมาณ6-9ขวบ อยู่ๆก็เข้ามาในห้องผม แล้วความฝันของผมมันก็แปลกๆ เพราะมันมีบางอย่างที่ทำให้ผมต้องฆ่าเด็ก2คนนั้น แล้วจับพวกเขามาเป็นผีเฝ้าผ้าม่าน ผมงงกับความฝันตัวเองมากตาของผมเริ่มเปิดเล็กน้อยขณะที่ผมพยายามจะลืมตาให้มากกว่านี้แต่ทำไม่ได้ ผมเริ่มรู้สึกตัวเนื่องจากมีบางอย่างที่ทำให้ผมหายใจไม่ออก พอผมสามารถลืมตาได้นิดหน่อยมันทำให้ผมรู้ตัวอยู่ว่าผมนอนอยู่บนเตียงข้างๆผ้าม่านในโรงแรม ผมพยายามปลอบใจตัวเองว่าผมฝันไปเท่านั้น ขณะที่ผมพยายามจะหายใจลืมตาผมสังเกตุเห็นผ้าสีดำๆอยู่ข้างๆหนอนที่ผมกำลังหนุนอยู่ผมพยายามเพ่งมองมันและพบว่ามันเป็นเสื้อสูทสีดำอย่างดี แต่ผมมองไม่เห็นหน้าคนที่ใส่สูทนี้เพราะผมสายตาสั้นไม่ได้ใส่แว่นนอน แต่ที่ผมรู้ว่าเป็นเสื้อก็เพราะผมเห็นกระดุมสีดำติดอยู่ด้วย ผมมองขึ้นไปผมคิดว่าคนที่ใส่สูทนี้ตัวสูงมากเหมือนตัวเขายืดได้ ผมสงสัยและพยายามหายใจจนกระทั่ง พี่ชายที่อยู่ข้างๆลุกขึ้นไปเข้าห้องนําเลย ไม่รู้อะไรทำให้ผมสามารถตื่นขึ้นมาได้ แต่ผมก็ง่วงๆอยู่คราวนี้ผมตื่นไปเข้าห้องนําแล้วกลับมานอนต่อแต่ห่มผ้าหนาขึ้น ผมพยายามที่จะนอนแล้วผมก้ฝันไปว่าผมกำลังต่อสู้กับกลุ่มอะไรบางอย่าง และผมก็มีกลุ่มผู้คนต่อสู้ด้วยผมเป็น1ในคนที่ต่อสู้พอฝันอย่างนี้ไปอีกผมก็ตื่นขึ้นมาเหมือนคราวที่แล้วหายใจ ขยับตัวแล้วก้ลืมตายังไม่ค่อยได้เท่าไหร่นักแล้วเหลือบตาที่จะปิดไปที่ข้างหนอนผมเจอเหมือนเดิม โอออย ผมตกใจเล้กน้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ค่อยได้แต่คราวนี้ผมพยายามเพ่งมองไปที่หน้าของเขามากขึ้นแต่ก้ไม่สามารถทำได้ ผมพยายามหายใจ ผมกลัว แต่ยังโชคดีที่ได้จังหวะที่แอร์ในดรงแรมตัดมันก็มีเสียงเกิดขึ้นแล้วแอร์ก็หยุดทำงาน เสื้อสูทตัวนั้นก็หายไปแต่ผมยังหายใจไม่ได้และอีกไม่นานนักผมก้เห็นอีก ผมไม่รู้จะพูดอย่างไรผมไม่รู้ว่าทำไมถึงผมเจอกับสิ่งที่ผมเห็นแต่สิ่งที่ผมจะต้องทำให้ได้ต้องนี้คือพยายามหายใจ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด ผมถึงเจอแต่ในที่สุดผมก็พยายามหายใจจนสำเร็จ ผมนอนจนเช้า พอตื่นก็ลงไปทานอาหารแล้วเช็กเอ้าออกกัน พออยู่บนรถผมก็เล่าให้น้องกับพี่ฟัง คุณว่าถ้ามีคนเจอเหมือนผมจริงๆ คุณคิดว่าเขาโกหกไหม บางครั้งคนที่เจออาจจะคิดไปเองก็ได้ แต่ผมไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมถึงเจอ2ครั้งผมไม่รู้ว่าผมฝันไปหรือเปล่า แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะผมหายใจไม่ออกพอตอนลืมตาได้ฉากในห้องก็ยังคงเดิม ผมขอโทษถ้าผมทำอะไรผิดไป ผมขอโทษกับสิ่งที่ผมเจอ และขอโทษจริงๆ
หน้าส่วนตัว
930
