31 ธันวาคม 2547 23:05 น.
N_BOoK
้happY มีความสุขหมดความทุกข์กันทุกคน
แม้ทางจะมืดมนให้ผ่านพ้นในปีนี้
New way มีทางใหม่ให้สดใสกันทุกที่
ทางเก่าที่ไม่ดีเก็บเอาไว้แก้ไขไป
ํYearn นั้นคือรักใคร่ แม้นรักใครให้สุขี
เจอคนที่ดีดี ปีใหม่นี้สุขสมใจ
16 ธันวาคม 2547 18:13 น.
N_BOoK
แต่งกลอนซึ้งไม่เป็น ก็เห็นๆกันอยู่นี้
พอเข้าเรื่องทุกที ก็ไม่มีไรจาพิมพ์
กลอนเศร้ากลอนหวานๆ ไม่เคยอ่านซึ้งเลยนี่
พอเข้าเรื่องอีกที ก็งงๆรักเป็นไง
นี้เป็นกลอนความรักที่เราจักแต่งขึ้นให้
อ่านแล้วคงซึ้งใจนํ้าตาไหลรินโรยรา
โดนทิ้งก็ทิ้งกลับไม่ต้องปักใจหรอกน่า
ทะเลาะก็เลิกราไม่ไปหาไม่เหนื่อยใจ
อยากทิ้งก็ทิ้งเลยถ้าเป็นคนไม่แคร์ใคร
วันๆก็อยู่ไปไร้หัวใจไร้ชีวา
ตอนนี้ก็รู้สึกคิดไม่ออกอีกแล้วอ่า
อ่อๆ มีต่อน๊าเรื่องคือว่าฟังให้ดี
ถ้าโทรแล้วไม่รับไม่โทรกลับตัดสายหนี
ไม่ต้องโทรอีกทีมันเปลืองค่าโทสับไง
จะรักก็ให้ดูให้รู้ๆว่าแค่ไหน
เวลาไม่มีใครสุขสมใจกว่าจริงๆ
อ้าวววว ล้อเล่น
16 ธันวาคม 2547 17:28 น.
N_BOoK
ไม่รู้จะทำไง เธอมีใครไม่ใช่เรา
จะเรียนก็ลืมเอาเธอลืมเราเอากลับไป
พอเปิดหน้าเราขาด เราไม่อาจห้ามเธอได้
หน้าแปดขาดออกไปไม่เข้าใจเธอจริงๆ
นายก็นั่พับนั่นพับเสร็งก็จับเพื่อนเราฉีก
ขว้างได้ข้างไปอีก หน้าไม่เหลือเอือมระอา
เพื่อนๆ คงจะรู้ว่าเรานั้นมีหลายหน้า
ตัวเรามีร้อยกว่า เพื่อนหนาๆมีเป็นพัน
คงรู้กันใช่ไหมว่าอะไรที่เป็นฉัน
ทุกคนอย่าลืมกัน เพื่อนแท้นั่นคือฉันเอง
ปล.ใกล้สอบแล้วอ่านกานเยอะน๊าา
30 เมษายน 2547 21:43 น.
N_BOoK
วันนั้น วันก่อน วันโน้น
วันที่พ้นผ่านจำได้
เห็นเธอแล้วฉันเข้าใจ
ว่าภาษาไทยต้องดี
วิชาเลขก็ไม่เบา
เห็นเธอขยันขนาดนี้
ฉันอาจเป็นโรคจิตประเภทที่
เห็นใครเรียนดีคงต้องมอง
ก็อีกอย่างเธอก็เก่งวิทย์ด้วย
ทำให้ฉันคนนี้ล้วนสงสัย
ว่าสมองของเธอทำได้อย่างไร
เก่งจัง เก่งกว่าใครที่ไหนมา
เธอคงไม่รู้ว่ามีฉัน
ที่วันๆเฝ้าอยากเก่งอย่างเธอบ้าง
ทั้งเลข วิทย์ อังกฤษ หรือการงาน
ส่งการบ้านเสร็จได้ตรงเป็นประจำ
แต่วันนี้ เมื่อวาน วันก่อนโน้น
เห็นเธอไม่เหมือนเดิมทนไม่ได้
ไม่รู้ ไม่อยากจะเข้าใจ
ว่าทำไมเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ทำไม ทำไม ไม่เหมือนเดิม
หรือว่าฉันคิดเองไปใช่ไหม
คนที่เคยทำการบ้านอย่างหนักใจ
กลับกลายเป็นใคร ไม่ใช่เธอ
คนที่เรียนเลข วิทย์เก่ง
คนที่นั่งเคร่งงานเสมอ
คนที่น่ารักอย่างตัวเธอ
คนนั้นกลับมาตอนไหนกัน
20 เมษายน 2547 18:41 น.
N_BOoK
ไม่รู้เหมือนกันนะ
ว่าฉันน่ะ มาจากไหน
ไม่อาจรู้ว่าใครๆ
ว่าทามไม ชอบเอ่ยฉัน
เจ้ากระปุกหมูน้อย
เวลาคนเอาเหรียญหยอด
ฉันจะร้องว่าขอบคุณจ้า
อีกไม่ช้าก็จะเงียบไป
พอเหรียญในตัวเริ่มเต็ม
ฉันไม่รู้จะทำอย่างไหน
ไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นเช่นไร
จะมีใครเอาเงินมาหยอดลง
วันหนึ่งของฉันมาถึง
มันเป็นวันซึ่งเศร้าเหงาหงอย
ไม่มีใครหยอดเหรียญบาทน้อย
มีแต่ค้อนเตรียมมาทำไม
ฉันเดาอะไรไม่ถูก
ไม่อาจรู้ว่าจะเป็นไง
แต่เสียงที่ฉันได้ยินเป็นเสียงสุดท้าย
คือเสียงไม้ค้อนทุบปูนปลาสเตอร์
หน้าส่วนตัว
905
