24 กรกฎาคม 2551 23:21 น.
N.Bonaparte
๑ ถึงตั้งหมฺรับดับเท่พื้นเพไหน
พื้นเพไทยปักษ์ใต้สหายเอ้ย
มิตรมาเรือนเพื่อนบ้านสำราญเลย
ไม่ต้องเอื่อนต้องเอ่ยด้วยวาจา
๒ ไม่ต้องเอื่อนต้องเอ่ยด้วยวจี
ด้วยยังมีอาหารสำราญนา
มิตรจากจรไกลลับหวนกลับมา
เคยตั้งตารอท่ามิตรมาเยือน
๓ เคยตั้งตารอท่ามิตรมาเยี่ยม
พร้อมตระเตรียมหมฺรับใหญ่ไว้บนเรือน
พร้อมด้วยของหวานคาวมิแชเชือน
มิตรมาเยือนเรือนตนขับสู้ดี
๔ มิตรมาเยือนเรือนตนต้องต้อนรับ
แล้วยกหมฺรับดับหมากพลูสักสามสี่
เคี้ยวหมากเสร็จเช็ดปากแล้วพาที
ด้วยวจีอ่อนหวานปานสาโท
22 กรกฎาคม 2551 08:49 น.
N.Bonaparte
๑ เมื่อเธอทุกข์จงสู้รู้ว่าเหนื่อย
เมื่อเธอเมื่อยเธอล้าหาแรงไหน
เมื่อเธอหมดซึ่งแรงกำลังใจ
ให้รู้ไว้ว่าคนนี้มีให้เธอ
๑ ถึงจะเหนื่อยแสนเหนื่อยเมื่อยใจท้อ
ขออย่ารอแรงหวังพลังไหน
เพราะเธอมีซึ่งแรงพลังใจ
ที่ฉันนั้นมอบให้เสมอมา
๑ รู้ว่าท้อหมดแรงใจจะไขว่คว้า
รู้ว่าล้าหมดแรงใจจะใฝ่ถึง
รู้ว่าเหนื่อยหมดแรงใจจะดื้อดึง
ขอให้ซึ้งซึ่งแรงใจที่ให้เธอ
๑ ถึงเขาสูงเกินแรงจะปีนป่าย
ถึงเขาใหญ่เกินแรงใจจะสู้หวัง
ถึงเขาทรุดเกินแรงใจกระโจนยัง
เพียงมีหวังเขาใหญ่สูงต่ำเพียงดิน
๑ ถึงไร้สิ้นแรงใจจะใฝ่หา
หมดสิ้นแรงกายาจะฝ่าฝืน
ไร้ซึ่งแรงซึ่งพลังจะฝ่ายืน
แดดลมฝนไม่อาจคืนซึ่งแรงใจ
๑ มีสองมือหนึ่งสมองตรองนึกคิด
หนึ่งชีวิตหนึ่งพลังร่วมขับขาน
แต่มีเพียงหนึ่งเวลาแสนยาวนาน
หนึ่งวิญญาณสิ่งสูคู่กายตน
๒ ถึงจะทุกข์จะท้อสักเพียงไหน
หนึ่งแรงใจที่ได้รับแรงอดทน
จะขอยืนหยัดสู้สุดแรงตน
จะขอค้นหาคู่ครองปองฤทัย
หน้าส่วนตัว
654
