17 พฤษภาคม 2547 18:33 น.
Mr.์Nom
เมื่อนั้น
Susee ผู้เป็น เอกสนม
รูปงาม กิริยา ก็น่าชม
ใครเห็น ต้องชม ภิรมณ์รัก
ด้วยรูปร่าง อ้อนแอ้น อรชร
แขนขา นั้นอ่อน แถมดั้งหัก
น้ำลายเยิ้ม ไหลยืด ลงมากนัก
ต้องมี ท่อปัก ไว้รองน้ำลาย
อันเส้นผม นั้นเหมือน ลวดทองแดง
แข็งแรง ไม่อาจ จะขาดได้
จะจัดผม เป็นรูป ทรงใด
ก็อ่อนใจ เพราะช่าง กลัวมือพัง
จะใช้หวี ธรรมดา ก็ไม่ได้
ต้องใช้คราด ลากไป ทางด้านหลัง
คราดไม่ดี ผมก็เป็น สังกะตัง
ที่นอนผุ หมอนพัง ก็เพราะเธอ
ทั้งทรวดทรง องค์เอว ก็เต่งตึง
ปทุมถัน แน่นตึ๋ง ไม่ได้เพ้อ
ทั้งกายดำ เป็นเหนี่ยง ไม่เคยเจอ
หญิงใดสวย เปรียบเธอ นั้นไม่มี
ก้มลงดู พระบาท เธอเสียก่อน
นั่นกระชอน หรือตีน กันนี่
หารองเท้า มาใส่ ก็ไม่มี
เดินตีนเปล่า ไปซิ นางตีนโต
เมื่อดูแล้ว ทั้งร่าง ของนงลักษณ์
พี่เหมือนนก ปีกหัก ไม่กล้าโผ
นึกรัก นงคราญ ขึ้นใหญ่โต
แต่เกรงจ้าว โมโห จึงเงียบไว้
E.T. ผู้น้อย ในนคร
คิดดูก่อน จะจีบ ดีหรือไม่
ก็ได้แต่ ครุ่นคิด อยู่ในใจ
แล้วรีบไป ตามบรรชา ของเจ้ากรุง
14 พฤษภาคม 2547 22:07 น.
Mr.์Nom
เมื่อนั้น
จ้าว Smit ได้ทรง เกษมสาน
แล้วเอื้อมมือ ไป Take ที่กะบาล
พระภูบาล แย้มโอษฐ์ จำนรรจา
ที่ไอ้ Mr.Nom หลับตาปี๋
ตัวเจ้านี้ สับเพร่า เป็นหนักหนา
ข้าว่ามัน แค่หลับ พักสายตา
แว่วมาว่า ไอ้นี่ ชอบดูบอล
เราจะบอก อะไร เจ้าสักอย่าง
วันไหนว่าง ก็มาฟัง เราสั่งสอน
ทำอะไร ให้ถ้วนถี่ มีขั้นตอน
ค่อยค่อยดู ไปก่อน อย่าลนลาน
เหมือนพรานไพร จะไป ล่าสัตว์
เหมือนแม่ครัว ที่จัด เรียงอาหาร
ถ้าใจเร็ว รีบทำ จะเสียการ
ค่อยค่อยคิด ค่อยค่อยอ่าน จะดีแท้
เจ้าจงจำ คำเรา ไว้ให้หมด
และกำหนด จดจำ คำพ่อแม่
ค่อยค่อยคิด อย่าได้ ทำเชือนแช
แล้วพระแล ไปที่ ไอ้ E.T.
ลืมบอกไป มหาดเล็ก ชื่อ E.T.
เป็นคนดี เมื่อท่านใช้ ไม่เคยหนี
แต่ใช้แล้ว ไม่ได้เรื่อง เลยสักที
จนกูนี้ ปวดเศียร เวียนกะบาล
มาเข้าเรื่อง กันต่อ ที่ค้างไว้
เพราะ E.T. เพิ่งจะได้ กินอาหาร
พระท่านเอื้อม หัตถ์ไป เขกกะบาล
พระภูบาล กริ้วโกรธ พิโรธนัก
ไอ้สันดาน กูสอน เสือกหลับได้
ไอ้ฉิบหาย กูเสียดาย ซึ่งยศศักดิ์
ไปมึงไป ให้ไกล จากพระพักต์
แล้วมึงจัก ไปตาม Mr.Nom
13 พฤษภาคม 2547 15:08 น.
Mr.์Nom
Smit นครนามกึกก้อง ปฐพี
จ้าว Smit ปัญญาดี ปกป้อง
ชาวเมืองต่างชีวี ฝ่าบาท
ลุกเจ็บพ่ออยากร้อง เจ็บด้วยคือกัน
เมื่อนั้น
จ้าวSmit ปัญญดี ผู้เรืองศรี
เป็นกษัตริย์ ผู้ดำรง คงความดี
จึงเป็นที่ เคารพ ของไพร่ฟ้า
วันหนึ่งพระ ท่านนั่ง ไม่ติดที่
ร่างกายนี้ วิปริต เป็นหนักหนา
สงสัยว่า จะใกล้ ถึงเวลา
ที่เวรา จะมาถึง ซึ่งตัวกู
ตรัสพราง ย่างเยื้อง ยุรยาตร
เวียนอยู่ใน ปราสาท น่าอดสู
จะตายวัน ตายพรุ่ง ก็ไม่รู้
่ห่วงแต่ว่า ใครจะดู- แลเมืองเรา
คิดพลาง ทางนึก ถึงอำมาตย์
มีปัญญา อยู่มาก ไม่ขลาดเขลา
จะให้มัน มาแทน ตัวของเรา
จึงสั่งให้ ไปเอา ตัวมันมา
Mr. ์Nom จึงได้ พบเจอ
รุ้ว่า ท้าวเธอ ให้ไปหา
แต่ก็ยัง ไม่แจ้ง ในกิจจา
ที่ท่านให้ ไปหา มีเรื่องใด
นึกแล้ว จึงเข้า ที่บรรทม
นอนให้สม ใจก่อน ไปก็ได้
เพราะเมื่อคืน เชียร์บอล อุรุกวัย
แพ้บรรลัย จึงไม่มี พระอารมณ์
มหาดเล็ก ก็เป็นคน กะโล้โท้
ทั้งความซื่อ ความโง่ มาผสม
ขนาดเห็น ว่าในน้ำ คนจะจม
มันยังชม ว่าเล่น ละครดี
มหาดเล็ก นำคำ ไปทูลท้าว
Mr.Nom อำมาตย์เจ้า หรับตาปี๋
ท่าทาง เห็นว่า ไม่ค่อยดี
พระภูมี จงรีบไป ดูอาการ
หน้าส่วนตัว
390
