20 ตุลาคม 2548 17:12 น.
Mr. Hope
ความสุขคือสิ่งที่ทุกคนใฝ่ฝัน ความทุกข์คือสิ่งที่ทุกคนรังเกลียด แต่เราจะทำให้มันหายไปได้ไงล่ะ เวลานั่นเอง เวลาช่วยได้ในหลายสิ่งหลายอย่าง แต่เวลากลับถูกเราละเลยเสียนี่ ความทุกข์ต้องใช้เวลาในการทำใจ แต่ก็มีอีกวิธีคือ ปรับตัวให้เข้ากลับความทุกข์ และเปลี่ยนความทุกข์ให้เป็นความสุข เช่น เราไม่ชอบเพื่อนคนนึงมากๆ เราก็พยายามหาเหตุผลว่าทำไมเราถึงเกลียดเขา ไม่ชอบเขา เมื่อหาคำตอบได้แล้ว ก็นำมาปรับปรุงแล้วนำมาใช้ดู แล้วทำดีๆกับเขา พูดดีๆกับเขา สุดท้ายก็คงได้สนิทกัน หรือ เราถูกตำหนิจากเจ้านาย ก็ลองหาเหตุผลดูว่า ทำไม เราถึงถูกตำหนิ อาจเป็นเพราะ เราผลัดวันประกันพรุ่งรึเปล่า ส่งงานไม่ทัน หรือ ทำงานผิดพลาด แล้วเมื่อเรารู้ เราก็ปรับตัวเรา จนสุดท้ายเราก็ถูกชม และนี่ก็เป็นอีกวิธี ก็คือ หาเหตุผล เพื่อแก้ไขมัน ซึ่งวิธีทั้งหมด ผมก็บอกมาได้เท่านี้
15 ตุลาคม 2548 12:50 น.
Mr. Hope
ความรัก เป็นสิ่งที่สวยงาม เป็นสิ่งที่คนมีต่อกันและกัน แต่สำหรับบางคน ความรักเป็นสิ่งที่ยากต่อการเข้าใจ ซึ่งมันน่าสงสารมากๆ ความรัก ใครว่ามีกันง่ายๆ ใช่ว่าพูดกัน แล้วทำได้เลย ความรักเกิดจาก ความเสียสละ ความเอาใจใส่ ความสนิท ที่บุคคล 2 คนมอบให้แก่กัน จนแน่นแฟ้น แล้วเกิดความรักที่สวยงาม มั่นคงที่สุด ความรักนั้น เปรียบเสมือนต้นกล้าต้นเล็กๆ ที่ต้องการ การดูแล เอาใจใส่อย่างมาก ไม่เช่นนั้น มันก็จะเริ่มเหี่ยวแห้งไป ทีละเล็กละน้อย จนตายไป เปรียบเสมือนความรักที่ไม่ได้เอาใจใส่ ดูแล จนในที่สุด มันก็หายไป แต่ต้นกล้าความรัก ได้รับการดูแล รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ยอย่างดี มันจะเติบใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นต้นไม้ใหญ่ ที่ยากต่อการโค่นล้ม เปรียบเสมือนความรักที่เกิดจากการเอาใจใส่ ดูแลเป็นอย่างดี จนมันเป็นรักที่แข็งแรง
13 ตุลาคม 2548 17:08 น.
Mr. Hope
เมื่อเขาเดินออกจากห้องไปก็เจอกับพาเมล่าทีก่ำลังยืนรอเขาอยู่หน้าห้อง
"ออกมาแล้วเหรอยะ" พาเมล่าถาม
"แล้วยังเห็นฉันยืนอยู่ในอยู่รึไง" คาลบอก
"เออๆ นี่เดี๋ยวฉันอธิบายเรื่อง เข็มกลัดให้ฟังนะ" พาเมล่าบอก
แล้วเธอก็อธิบายซะยืดดดดยาวววว สรุปใจความสำคัญได้ว่า เข็มกลัดนี้ ถ้าจะใช้มันเพียงแค่กดตรงปุ่มสีขาวตรงกลางเท่านั้น
"ลองกดดูดิ" พาเมล่าบอก แล้วคาลก็ปฏิบัติตาม เมื่อกด มันเป็นแผ่นกระดาษโฮโลแกรมสีฟ้าคราม มีรายการต่างมากมาย พาเมล่าบอกว่าเพียงแค่สัมผัสเมนูที่เราต้องการ มันก็จะขึ้นให้ทันที
แล้วพวกเขาก็เดินออกจากตึกผู้อำนวยการ พาเมล่าบอกว่า จะพาไปดูเกมที่ฮิตๆกันที่มหาลัยก่อน และที่ๆเขาจะไปก็มีที่เดียวคือ Play Plate เมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่นคาลก็ต้องตกใจเพราะที่พื้นของที่นั่น เป็น Warp Plate ทั้งหมด และไม่มีบันไดให้เลย ตึกPP(Play Plate)ดูจากภายนอกก็จะคล้ายๆ ห้างธรรมดาๆ แต่เมื่อเข้าไปกลับเป็นโลกที่แตกต่าง มันมีเกมมากมาย ทั้งแบบทีมและแบบเดี่ยว และแล้วพวกเขาก็เดินมาถึง Hit Zone ซึ่งมีเกมที่ฮิตที่สุดในมหาลัยตั้งอยู่เกลื่อนกลาด และเกมที่ว่าคือ เกม วอร์ไซน์เบอร์เพลนเกม ชื่อของมันคือ ไซน์คีน่า มันคือเกม
"บังคับเครื่องบินเหรอเนี๊ย" คาลบอก
"นึกว่าเกมตบแผะเหรอ" พาเมล่าพูด
"อ่ะ เดี๋ยวฉันพาไปลงทะเบียนนะ ไปเลือกหุ่นด้วยกัน" พาเมล่าบอก
"อ้าว เธอยังไม่ได้ลงทะเบียนอีกเหรอ" คาลพูด
"ก็ฉันมาตอนที่เขาปิดเทอมพอดีนิ" พาเมล่าตอบพร้อมเริ่มมีน้ำโห
"แล้วรักษาฉันได้ไง" คาลถามอย่างใสซื่อ
"ก็ฉันบังคับควบคุมได้แล้วนี่ยะ แต่ยังไม่ชำนาญ และเผลอระเบิดพลังออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเลยนำตัวฉันมา" พาเมล่าบอก
"อืมๆ รีบพาฉันไปลงทะเบียนเหอะ อยากเล่นใจจะขาด" คาลพูด
"เออๆ" พาเมล่าตอบอย่างเหนื่อยหน่าย ในท่าทีเหมือนเด็กๆของเขา
แล้วพวกเขาก็ลงทะเบียนกันที่แผนกลงทะเบียน พาเมล่าเลือกเครื่องบินรบแบบใหม่ เคลื่อนตัวได้รวดเร็ว แต่ใช้ได้แต่อาวุธประเภทลำแสง ส่วนของคาลเป็นเครื่องบินรบแบบใหม่แต่เก่ากว่าของพามล่า แต่ใช้อาวุธได้ทุกประเภท
"ทำไมถึงเลือกรุ่นนี้ล่ะ เก่ากว่าฉันอีก ฉันน่ะรุ่นใหม่เชียวนะ" พาเมล่าถาม
"ถึงเก่ากว่า แต่มันก็อัพเกรดได้ทีหลังนี่ แถมของฉันก็ใช้อาวุธได้ทุกประเภท ไม่เหมือนเธอนี่ใช้ได้แต่ลำแสง" คาลอธิบายฃ
"ลืมคิดไปได้ไงเนี๊ย" พาเมล่าพูดกับตัวเอง แล้วเขกหัวตัวเองครั้งนึง ตอนนี้เธอคิดจะเปลี่ยนแต่ก็เปลี่ยนไม่ได้ เพราะเลือกแล้วเลือกเลย
เมื่อพวกเขาลงทะเบียนเสร็จพวกเขาก็เล่นทันที อาวุธที่คาลได้มาตอนแรกคือ ปืนกลคานาส 1 กระบอกพร้อมกระสุนอีก 350 นัด มิสไซสว่าน 10 ลูก ระเบิด 5 ลูก ปืนลำแสงไนตรอน 1 กระบอก และเชื้อเพลิง ส่วนของพาเมล่า ปืนลำแสงไนตรอน 2 กระบอก (สำหรับปีกทั้ง 2 ข้าง)ปืนลำแสงเพลิง 1กระบอก ปืนเลเซอร์ 1 กระบอก และเชื้อเพลิง
"ว้า... ฉันได้แต่อาวุธลำแสงดูเธอดิ ได้แทบทุกอย่าง" พาเมล่าบอก
"ไม่รอบคอบเอง ช่วยไม่ได้" คาลบอก ขณะที่คำพูดของเขาทุกพยางค์เปรียบเสมือนท่อนฟืนใส่ลงไปในไฟแค้น
"เล่นกันเหอะ" พาเมล่าชวน เมื่อเริ่มใจเย็นลงแล้ว
เมื่อเขาเข้าไปในห้อง เกมนี้เล่นได้ 2 แบบคือ ระบบทีม และเดี่ยว ซึ่งเขากับพาเมล่าขอเล่นระบบทีม ซึ่งเขาและพาเมล่าได้นั่งประจำที่เรียบร้อย แล้วกำลังฝึกฝนกับโปรแกรม จนผ่านออกมาได้ แล้วพวกเขาก็เริ่มเล่น
"นี่พาเมล่า เห็นอะไรผิดปกติไหม" คาลถาม
"ยังไม่เห็น ดูเองไม่เป็นไง" พาเมล่าตอบไป
"อ้าวๆ พูดงี้ก็ Beautiful ดิ" คาลตอบกลึบอย่างมีน้ำโห
"เชอะ" แล้วพาเมล่าก็พุ่งออกไปด้วย x2 Booster โดยมีคาลตามมาติดๆ
"พาเมล่า ระวัง" คาลเตือนเมื่อเห็นมิสไซพุ่งมาใส่พาเมล่า
บึ้ม
"อู๊ย...เกือบไป ถ้าฉันไม่ยิงสกัดอ่ะนะ ป่านนี้ไม่รู้รอดไหม" คาลบอก
"เป็นน้ำใจยิ่งนัก กระหม่อมขอบอบคุณ" พาเมล่าประชด
"เออๆ" คาลตอบ
"ป่ะๆ ฉันเห็นศัตรูเรามาแล้ว รู้สึกจะเป็นสัตว์นะ" คาลบอก พูดยังไม่ทันขาดคำ มันก็พุ่งมาทันที
"ว้าย มันเฉี่ยวปีกฉัน โชคดีไม่เป็นไรมาก" พาเมล่าบอก แล้วกดปุ่มคำว่า Repair ซึ่งเป็นปุ่มซ่อม ซึ่งจะทำให้เป็นเป้านิ่ง เนื่องจากต้องลอยกลางอากาศซ่อมเอา
"เดี๋ยวฉันไปจัดการมันก่อน จากที่เครื่องฉันตรวจสอบนะ มันคือ มันโตรเมตัสน่ะ เป็นมังกรเกล็ดมันป้องกันอาวุธประเภทลำแสงได้ และ สามารถพ่นไฟร้อนที่สามารถทำให้เราเกือบเดี้ยง" คาลบอก
"เธออยู่นี่ล่ะ ขืนไปสู้ก็แพ้มัน เพราะเธอใช้ได้แต่อาวุธลำแสงนิ" คาลบอก แล้วเขาก็พุ่งไป
"มาม่ะ ป๋ามาแล้ว เอานี่ไปกิน" คาลพูดแล้วกดใช่ปืนกลกราดยิงใส่พวกมัน จนตายไปหลายตัว แต่ก็เหลือกระสุน 200 นัด แต่เขาก็เปลี่ยนมาใช้มิสไซสว่านยิงใส่มัน ตอนแรกๆ เขายิงไม่ถูกแต่มิสไซนั่นกลับตามไปติดๆ จนเจาะมันจนตาย เขาคำนวนไว้ ตอนนี้เหลือ 7 นัด ตาย 7 ตัว ปืนกลคานาสก็เหลืออยู่ 185 นัด เขาจึงกราดยิงจนเกลี้ยง ไม่เหลือกระสุน ไม่เหลือ มิสไซสว่านสักนัด แต่มันยังเหลืออยู่ 15 ตัว แต่เขาเห็นมันเป็นสีที่แตกต่างกว่า ตัวที่แล้วเป็นสีดำ ตัวนี้เป็นสีเทาออกขาว
เปรี้ยง
"นี่เธอ เธอแยกไม่ออกรึไง ว่าตัวสีดำน่ะตัวผู้ป้องกันลำแสงได้ แต่ตัวเมียป้องกันกระสุนได้ แต่ป้องกันลำแสงไม่ได้ ยิงเลย เธอมีปืนลำแสงไนตรอน เดี๋ยวฉันจะเป็นกำลังเสริมนะ" พาเมล่าบอก เมื่อเธอบอกเสร็จ คาลก็เปลี่ยนมาใช้ปืนลำแสงไนตรอนทันที ซึ่งต้องชาร์ตพลังงาน กว่า 15 นาทีกว่าจะเต็มจนยิงได้ ในเวลานั้นพาเมล่าจึงใช้ปืนเลเซอร์ซึ่งไม่ต้องชาร์ตพลังงานยิงไปก่อน จนเหลือ แต่ 8 ตัว และพอดีคาลชาร์ตพลังงานเสร็จ
"พาเมล่าถอยไป ฉันจะยิงลำแสงแล้ว" คาลบอก
"เอานี่ไปกินซะ" คาลพูดแล้วเขาก็ยิงลำแสงนัดแรกออกไป แต่ก็ทำลายได้แต่ครื่งเดียว แต่ตอนนี้หารู้ไม่ว่า พาเมล่าชาร์ตปืนลำแสงเพลิงอยู่ จนในที่สุด
"คาลถอย" พาเมล่าบอก แล้วไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร เธอยิงออกไปทันที มันเป็นเพียงลำแสงเส้นเล็กๆ เมื่อเธอยิงใส่ครบทั้ง 4 ตัวแล้ว มันก็ปืนเธอก็เริ่มแผลงฤทธิ์ ตรงลำแสงที่เธอยิงใส่มัน มันเริ่มเป็นไฟ ลามไปทั่วร่างของมังกร แต่พวกเขาไม่เห็นเท่านั้น เห็นแต่ไฟที่วูบวาบภายในเพราะ ลำแสงได้ทะลวงเข้าไปในผิวหนังมัน และลามไปเรื่อยๆ จนทั่วร่างมังกร และขีดพลังชีวิต ก็ลดลงเรื่อยๆ จนในที่สุด
บึ้ม
"เย่ส" พวกเขาร้อง เมื่อเคลียร์ Lv.1ได้
"พอเหอะ คาล เดี๋ยวฉันพาเธอไปดูหอพักนะ" พาเมล่าบอกผ่านทางเครื่องสื่อสาร
"แล้วแต่เธอดิ" คาลตอบกลับ แล้วทั้ง 2 ก็เอาเครื่องลงจอด ก็หมายถึงเลิกเล่นหรือซ่อม หรือซื้อของ
แล้วพวกเขาก็ออกมาจาก PP พาเมล่าพาเขาเดินไปจนถึงที่แห่งนึง มันเป็นตึกสูง พอๆกันตึกผู้อำนวยการ มี 2 ประตู ประตูแรกเขียนไว้ข้างบนว่า หอพักชาย ประตูที่ 2 ก็หอพักหญิง พาเมล่าบอกว่า มีกฏห้ามชายเข้าหอพักหญิง ห้ามหญิงเข้าหอพักชาย และเธอก็บอกว่า เวลาจะเข้าห้องก็ใช้เข็มกลัดหันด้านตราออกมา แล้วประทับลงไป แล้วถ้าหาห้องไม่เจอก็หาเอาในเข็มกลัด แล้วเธอก็เดินเข้าหอพักเธอไป และเขาก็เข้าหอพักไป เมื่อเข้าไป เขาก็พบมินิมาร์ท 24 ชม. ร้านอาหารนานาชาติ และแน่นอนทุกที่เป็น Warp Floor ซึ่งเขาก็เริ่มชินและสนุกกับมันแล้ว แต่เขาก็คิดอะไรสนุกๆ เลยพูดว่า
"ไปห้องของคาล" คาลพูดแล้วเขาก็หายไป ต่อมาเขาก็ยืนอยู่หน้าห้องนึง เลขห้องคือ 153 เขาจึงลองเปิดหาในเข็มกลัดดู ก็พบว่าเป็นห้องของเขาจริงๆ เขาจึงเอาเข็มกลัดออกมาประทับลงไปที่ช่องที่มีเลเซอร์ตรวจสอบเข็มกลัด แต่ก็พบอะไรที่ช่องประทับ มันมี 2 ช่อง เมื่อเขาประทับเสร็จ ก็มีเสียงตอบรับ "ยินดีต้อนรับคุณ คาล คารีอัสค่ะ" เมื่อเขาเข้าไป
"จ๊ะเอ๋" ชายผมสีน้ำเงิน รูปร่างสูงผอม แต่ดูๆ ก็เป็นคนแข็งแรง หน้าตาจัดอยู่ในพวก หล่อ
"นายเป็นใคร" คาลถาม
"ก็รูมเมทนายไง ฉัน มาโค โซลาคีรัส เรียกว่า มาร์คก็ได้ นายล่ะ" มาโคถาม
"ฉัน คาล คารีอัส" คาลแนะนำตัว
"ยินดีที่ได้รู้จักนายนะ" ทั้งสองพูดพร้อมกัน
"นี่นายเล่นเกม ไซน์คีน่า ป่าว" มาร์คถาม
"เล่นๆ สนุกมากๆ แต่ก็ยากดี ต้องเจอกับพวก มันโตรเมตัส เกือบตายแน่ะ เล่นเอาซะ" คาลพูดอย่างออกรสชาติ
"เหอๆ นายเจอแค่นั้น ฉันน่ะเจอ คีโนมาลัส เป็นพวกสัตว์ปรสิต เวลามันเกาะก็จะลดพลังงานเรื่อยๆ จนเราตก มีททางเดียวคือ ต้องมีบาเรีย ตัวมันเป็นเมือกๆ เหนียวๆ ลื่นๆ คล้ายเสมหะ อูแหวะ" มาร์คพูด แล้วทำท่าอาเจียน
"อืมๆ ถ้าเราเห็นกับตา เราคงอ้วกเหมือนนาย" คาลบอก
"นี่ เดี๋ยวพาดูรอบห้องนะ" มาร์คบอก แล้วเขาก็พาเดิน เริ่มจากห้องรับแขก มีโซฟาที่มีนุ่นฟองน้ำยัดข้างใน นอกเป็นพลาสติกเปลี่ยนสีได้ จากที่มาร์คอธิบายมันสามารถเปลี่ยนสีได้ ทีวีจอแบนพลาสม่าติดผนัง ตู้เย็นที่สามารถสั่งของได้เพียงแค่บอก คอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุด 2 เครื่อง เครื่องเสียงสเตอริโอ พร้อมลำโพง 3D ผนังห้องเปลี่ยนอากาศ มันจะสามารถเปลี่ยนอากาศได้เช่น เราเปลี่ยนเป็นทะเล มันก็จะมีอากาศเหมือนทะเล ไปที่ห้องน้ำ มีอ่างจากุซซี่ สระว่ายน้ำ ที่สั่งของ ( มาร์คบอกว่า เวลาพวกสบู่ แชมพู ครีมอาบน้ำ ครีมนวดผม โฟมล้างหน้า หมด ก็เบิกเอาจากที่นี่ ) ห้องนอน เตียงที่ยัดนุ่น ฟองน้ำ ทำให้มันนิ่มสบายยย ทีวีจอยักษ์พร้อมเครื่องเสียง 3D และแน่นอนห้องนี้ต้องมีผนังหรับอากาศ( ซึ่งเขาเรียกย่อๆ ว่า ผนังอากาศ )
"ว้าวว สุดยอด ไม่เคยได้อะไรแบบนี้ในชีวิตเลย" คาลบอก
"ว่างั้นล่ะ มัน พระเจ้าประทานเลยย" มาร์คเสริม
"อืม นี่นายเรียนสาขาไหน ธาตุอะไร" คาลถาม
"อืม ธาตุน้ำแข็ง สาขาการต่อสู้ ห้องปีหนึ่ง ห้อง 1" มาร์คบอก
"ฉัน ได้ทุกธาตุ สาขาการต่อสู้ปี 1 ห้องอะไรไม่รู้ นายหาไงอ่ะ" คาลบอก
"ก็หาในเข็มกลัดนี่ล่ะ แล้วก็พรุ่งนี้เรียนแล้วนะ มีตารางสอนในนั้น" มาร์คบอก
เมื่อเขาเปิดมันขึ้นมาสัมผัสที่ปุ่มห้องเรียน ก็พบว่า
"นายอยู่ห้องไหนอ่ะ" มาร์คถาม
"อืม ไม่รู้เป็นไรอ่ะ ทำไมฉัน..." คาลพูดแล้วตีหน้าเศร้า
"อ้าว นายไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเราเหรอ" มาร์คพูดมีน้ำเสียงเศร้าปนอยู่หน่อย เนื่องจากเขาอยากให้คาลมาอยู่ห้องเดียงกันมาก
"ถึงต้องอยู่ห้องเดียวกับนาย" คาลบอกเบาๆ แต่มาร์คก็ได้ยิน
"ไอ้บ้านี่ เดี๋ยวงานนี้มีคน mouth has color แน่ๆ" มาร์คพูดแล้วชกคาลเบาๆ
"แต่ไอ้ที่นายใช้ได้ทุกธาตุอ่ะคือไงอ่ะ" มาร์คถาม
"ก็คือ ได้ทุกธาตุจริงๆอ่ะ คือ ไฟ น้ำ ลม น้ำแข็ง สายฟ้า ครบ 5 ธาตุเลย" คาลบอก
"งี้ นายก็ชนะทุกคนได้เลยอ่ะดิ" มาร์คพูด
"ไม่รู้ดิ ถ้าเขาเก่งกว่า เขาก็ชนะไป" คาลบอก
"นี่เราลงไปกินข้าวดีกว่านะ ฉันหิวแล้ว" คาลตัดบท
"อืมๆ ก็ได้ นี่เรามากินร้านข้างล่างเป็นครั้งแรกเลยนะ" มาร์คบอก
"อืม เราก็เหมือนกัน" คาลบอก
"ป่ะ ไปกัน" มาร์คชวน เมื่อพวกเขาลงไปที่ร้านอาหารนานาชาติ พวกเขาก็เริ่มสั่งอาหารทันที
"เอา ส้มตำ กับเครื่องเคียงนะครับ พิเศษ" มาร์คสั่ง
"นี่กินด้วยกันนะ ฉันสั่งเผื่อนายด้วย" มาร์คบอกคาล
"อืมๆ" คาลตอบ ผ่านไป 1 นาที
"ว้าว น่าทาน หอมอีกต่างหาก" มาร์คบอก เมื่อเห็นโฉมหน้าของส้มตำ ( ซึ่งเขายังไม่รู้ฤทธิ์ ) เครื่องเคียงคือ ไก่ย่าง ที่ส่งกลิ่นหอม และข้าวเหนียวที่พวกเขาคิดว่าเป็นข้าวผสมกาวซะนี่ ซึ่งถามพวกพนักงานเขาก็บอกว่าเป็นตามปกติของมัน กินได้แน่นอน
"กินเหอะ" แล้วพวกเขาก็เริ่มลงมือ
"ซี๊ดดดด เผ็ดว่ะ ไอ้ส้มตำนี่ แต่ถ้ากินกะข้าวเหนียวก็อร่อยดีนะ" มาร์คบอก แล้วทำปากซี๊ดด้วยความเผ็ดร้อน ซึ่งตอนนี้หน้าเขาแดง น้ำตาคลอ
"อืม ฉันว่าข้าวเหนียว กินกะไก่ย่างอร่อยนะ" คาลบอก แล้วพวกเขาก็ลงมือ ทึ้งต่อ เมื่อกินเสร็จ
"พี่ครับ เก็บเงินด้วยครับ" มาร์คตะโกนบอกบอกพนักงาน หลายรอบ
"นี่พวกนายน่ะ ไม่รู้เลยเหรอว่าทุกอย่างที่มหาลัยอ่ะ ฟรี" เด็กหนุ่มคนนึงที่อยู่โต๊ะถัดไปบอก
"อ๋อเหรอ ขอบใจนะ เธอชื่ออะไรเหรอ" มาร์คถาม
"ฉัน จอร์น มาโฮนิค" เด็กหนุ่มคนนั้นบอก
"พวกนายล่ะชื่ออะไรกันบ้าง" จอร์นถาม
"ฉัน มาโค โซลาคีรัส เรียกสั้นๆว่า มาร์ค ก็ได้นะ" มาร์คแนะนำตัว
"ฉัน คาล คารีอัส" คาลแนะนำบ้าง
"นี่ๆ พวกนายอยู่ห้องไหนกันบ้างเหรอ" จอร์นถาม
"ปี 1 ห้อง 1" พวกเขาตอบพร้อมกัน
"งั้นพวกเราก็เจอกันแน่ๆ ฉันก็ ปี 1 ห้อง 1" จอร์นบอก
"พรุ่งนี้เจอกันนะ" พวกเขาบอกลากัน แล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันไปนอน
7 ตุลาคม 2548 09:40 น.
Mr. Hope
ณ เมืองคาเอล่า
เด็กหนุ่มคนนึงได้ทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงใครบางคนที่เขารักที่สุด ผู้ให้กำเนิดเขา แม่เขานั่นเอง แม้ต้องเจ็บปวดสักเพียงใด เขาก็ไม่ร้อง
"ไอ้เด็กบ้า รีบทำงานต่อดิว่ะ ของมีอยู่เต็ม ไป!! ไอ้คาล เร็ว" ชายรูปร่างใหญ่โต มีรอยแผลเป็นบนหน้ามากมาย
"ครับๆๆ" คาลตอบรับอย่างรวดเร็ว แล้วรีบไปทำงานต่อ
เสร็จงาน เขาก็กลับบ้าน บ้านของเขาเป็นบ้านเก่าๆ ผุๆ ไม้ก็มีปลวกขึ้น ผนังก็แตกร้าวยาวกว่ารากไม้เสียอีก
"กลับมาแล้วครับ" เขาบอกแม่เขา ซึ่งทุกๆครั้งจะได้เสียงตอบรับว่า "กลับมาแล้วเหรอลูก" แต่ครั้งนี้ไม่บ้านเงียบเชียบ
"อ้าว ทำไมไม่มีเสียงตอบกลับมา" คาลพูดแล้วเขาก็เดินขึ้นไปหาแม่ที่ห้องนอน และเขาก็พบ
"แม่..." เขาพบแม่เขานอนจมกองเลือด เมื่อเขาเข้าไปเขาก็พบว่านี่เป็นเลือดของแม่เขาจริงๆ
"แม่!!! แม่เป็นไรมากไหมแม่ แม่เป็นไร แม่" ถึงคาลจะพูดมากเท่าไร สั่นตัวแม่ของเขาเท่าไร แม่เขาก็ไม่ตอบมาสักแอะ
"ฮ่าๆๆๆ เป็นไงสวยซะจริงๆ ภาพนี้ ลูกกอดแม่ที่ตายแล้ว" ชายลึกลับพูด เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวสะอาด แต่ที่มือเขามีมีดที่เปื้อนเลือด
"แก แก แกฆ่าแม่ฉัน แกไปลงนรกซะ" คาลพูดแล้วง้างหมัดออกไปชก
"อย่าเลยน่า หนุ่มน้อย" ชายลึกลับพูด พร้อมจับกำปั้นเขา แล้วหักข้อมือเขา!!
"เป็นไงล่ะ แหมคงอยากให้ฉันสงเคราะห์ให้ไปอยู่กับแม่แกสินะ ได้พี่จัดให้" ชายลึกลับพูดจบ ก็ง้างมีดขึ้นแทงทันที แต่ปาฏิหารก็เกิดขึ้น มือของคาลเรืองแสงสีครามเจิดจ้า จนชายลึกลับต้องเบือนหน้าหนีแสงสว่างนั่น
"แกๆ ไปลงนรกซะ" เมื่อชายลึกลับง้างมีดอีก มีดก็แข็งเป็นน้ำแข็งและ สลายไป และน้ำแข็งก็ลามไปตามมือ ลามไปเรื่อยๆ
"อ๊ากกกกก" ชายลึกลับร้องอย่างโหยหวน แต่ก่อนตายมันได้ใช้รองเท้าที่มันซ่อนมีเอาไว้ เสียบเข้าสีข้าง ก่อนที่จะเป็นน้ำแข็ง แต่มืออีกข้างของคาลก็เรืองแสงสีฟ้าเขียว แล้วชายลึกลับก็กลายเป็นน้ำ!! แล้วมือที่เรืองแสงสีครามแปลเปลี่ยนเป็นสีขาว แล้วน้ำ(ชายลึกลับ)ก็ลอยขึ้น แล้วข้างที่เรืองแสงสีฟ้าเขียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง น้ำก็ระเหยไป
"นี่ผมใกล้ไปหาแม่แล้วนะ แม่รอผมก่อนนะ อั๊ก!!" คาลพูดอย่างอ่อนแรง แล้วกระอักเลือดออกมา
"ลาก่อนโลกที่แสนโหดร้าย" คาลพูดก่อนที่เขาจะไม่ได้สติและตายไปเช้าขึ้น
เขาตื่นมาด้วยความกระฉับกระเฉง
"นี่เรายังไม่ตาย นี่เรายังไม่ตายอีกหรือ ทำไม ทำไม สวรรค์ถึงไม่รับฉันไป ฉันอยากไปหาแม่ฉันนะ สวรรค์โหดร้ายนัก" คาลพูด แล้วร้องไห้ออกมา
"นี่ฉันทำให้เธอเสียใจเหรอ" คาลหันไปมองต้นเสียง พบว่าเป็นเด็กสาวหน้าตาดี
"เปล่าหรอก ฉันมันโง่เอง ที่คิดสั้น แม่ฉันคงสบายใจกว่า ถ้าเห็นฉันยังอยู่บนโลกนี่" คาลพูด แล้วลุกขึ้นมา แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่พบว่า เขาไม่มีบาดแผลเลย
"เป็นไปได้ไงเนี๊ย" คาลเอ่ยด้วยความดีใจระคนงงสุดๆ
"ก็ฉันนี่ล่ะรักษาให้เธอเอง เพราะฉันสังกัดธาตุน้ำ สาขาฟื้นฟูอ่ะ" หญิงคนนั้นพูด
"อ้อ ลืมแนะนำตัว ฉัน พาเมล่า เจรีน่า และเธอก็คง คาล คารีอัส ซินะ" พาเมล่าเอ่ยอย่างละเอียด
"แล้วไอ้ธาตุๆอะไรเนี๊ย เกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ แล้วไอ้สาขาด้วย" คาลถาม
"อ๋อ มันก็คือธาตุต่างๆ ที่เรามีในร่างกาย ส่วนสาขาต้องให้ผู้อำนวยการแยกให้น่ะ" พาเมล่าบอก
"แล้วรีบไปแต่งตัวซะนะ เราจะไปหาผู้อำนวยการกัน" พาเมล่าบอก
"ผมไม่มีเสื้อผ้า" คาลพูด
"ในตู้นั่นแหละน่า" พาเมล่าเอ่ยอย่างเหนื่อนหน่าย
"แล้วตามฉันมานะ ฉันรอที่หน้าบ้าน" พาเมล่าบอก
หลังจากผ่านไป 30 นาที คาลก็ออกมาในชุดเชิ้ตสีขาวแขนสั้น กับ กางเกงสีน้ำเงินขายาว
"ออกมาได้ซะทีนะ แต่งตัวนานยังกะผู้หญิง" พาเมล่าบอก
"แล้วเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงรึไง บ่นได้บ่นดี บ่นยังกับยายแก่" คาลเอ่ยอย่างสะใจ
"เออๆ รีบไปดีกว่านะ" พาเมล่าพูด
หลังจากที่พวกเขาเดินมานาน 10 นาที ระหว่างทาง มีตึกมากมาย แต่ละตึกมีชื่อ แตกต่างกันไปอย่างเช่น Play Plate,Shopping Center
"ถึงแล้ว ตึกผู้อำนวยการ เดินเข้าไปดิ" พาเมล่าพูดเมื่อเห็นเขายืนอึ้ง
"โห สุดยอด" คาลเอ่ย
"เข้าไปได้แล้ว" พาเมล่าพูด
แล้วพวกเขาก็เดินเข้ามา
"ต่อไปนายก็มายืนข้างๆฉัน" พาเมล่าพูด เมื่อเห็นคาลไม่กล้าเข้าใกล้เขตสีน้ำเงิน
"นี่คือ Warp Plate นี่ซึ่งใช้หายตัวไปไหนต่อไหนก็ได้ในตึกนี้นะ" พาเมล่าอธิบายเกี่ยวกับไอ้เขตแดนนี้
"ใช้ไงอ่ะ" คาลถาม
"ก็แต่พูดชื่อห้องที่เราต้องการไป อย่างนี้ ห้องผู้อำนวยการ" พาเมล่าก็พูดออกมา แล้วพวกเขาก็ไม่เห็นอะไร เห็นแต่แสงสีขาว เมื่อแสงหายไป พวกเขาก็มายืนอยู่หน้าห้องนึงแล้ว
"นี่ห้องผู้อำนวยการนะ เข้าไปได้ เดี๋ยวฉันรอข้างนอก" พาเมล่าพูด แล้วผลักเขาไปที่ประตู
"ทำไมต้องผลักด้วยฟ่ะ อะไร อะไรก็ใช้แต่กำลังยายนี่" คาลด่าหารู้ไม่ว่า เขาได้เข้าห้องมาแล้ว
"นี่เธอยังจะด่ากำแพงอีกนานไหม" ผู้อำนวยการถาม สังเกตจากที่เขาติดเข็มกลัดว่า ผู้อำนวยการ
"อ้าว ขอโทษครับ ขอโทษครับ" เมื่อคาลเห็นผู้อำนวยการ เขาก็ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
"พอๆ นี่เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่านะ นั่งสิ" ผู้อำนวยการบอก
"ฉัน พาคี คามามัน ผู้อำนวยการของที่นี่ และผู้ปกครองเธอ" พาคีพูด
"เออ...แล้วผมมาที่นี่ได้ไงครับ" คาลถาม
"อ๋อ... เพราะเธอใช้พลังออกมาน่ะสิ เราจึงต้องนำเธอมา เพราะ ถ้าเธอควบคุมพลังไม่ได้ เธอก็ต้องทำร้ายผู้อื่น ทั้งๆที่เธอไม่ตั้งใจ แต่ถ้าเธอควบคุมพลังได้ เธอก็จะไม่ทำร้านใคร ด้วยเหตุนี้เราจึงต้องนำเธอมาควบคุม ใช้ ให้ถูกวิธีไงล่ะ" พาคีบอกฃ
"อืม...ที่ฉันต้องบอกก็มีแค่นี้ล่ะ เอานี่ไปนะเดี๋ยวพาเมล่าก็จะอธิบายให้เธอเอง" พาคีพูด แล้วยื่นเข็มกลัดให้เขา มันมีปุ่มสีขาวตรงกลาง
"แล้วผมสังกัดธาตุอะไรครับ" คาลถาม
"อ้าว รู้เรื่องนี้ได้ไงนี่ ช่างเหอะ แต่ธาตุของเธอฉันบบอกไม่ได้จริงๆว่า เป็นไง เธอใช้ได้ทั้ง 5 ธาตุ ได้แก่ ไฟ น้ำ น้ำแข็ง ลม สายฟ้า แต่เท่าที่ฉันรู้เรื่องมา เธอใช้ธาตุสายฟ้าได้ แต่เธอเอามันออกมาใช้ไม่ได้เพราะตอนที่เธอแสดงพลังออกมาตอนนั้น มีเพียงสี่ธาตุเท่านั้นเอง แล้วก็พลังที่ฉันบอก มันไม่มีในที่นี้ ฉันเลยไม่รู้ว่าเขาจะสอนเธอได้ไหม แต่ฉันว่าต้องได้แน่ๆ และเธออยู่สาขา การต่อสู่นะ ที่นี่มีทั้งหมด 2 สาขา คือ ฟื้นฟูป้องกัน ก็อันเดียวกะที่พาเมล่ามีนั่นแหละ แล้วก็สาขาการต่อสู้ " พาคีพูดอย่างภาคภูมิใจ
"อ่ะ ไปได้แล้วนะ เธออยู่ห้อง ปี 1 นะ" พาคีบอก แล้วยิ้มให้เขา แล้วเขาก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่มีคำถามนึงที่ค้างคาใจอยู่
"ที่นี่คือที่ไหนครับ" คาลถาม
"ยินดีต้องรับสู่ มหาลัย ไลท์อ๊อฟโฮพ" พาคีบอก
หน้าส่วนตัว
1232
