17 ธันวาคม 2547 23:09 น.
moonlight
ใครนั้นหนา ว่าไว้ ว่ามีรัก
ต้องนำชัก ผลักใจ ให้เป็นทุกข์
ดึงปัญหา ข้องขัด ให้มาขลุก
ให้มันจุก อยู่ที่อก ตกระกำ
คงเช่นนั้น หากใคร คนนั้นหนา
ยืนหลับตา หารัก จนถ้วนทั่ว
แค่หลับตา เท่านั้น ยังหมองมัว
จะยิ่งชั่ว หากคนนั้น หลับหัวใจ
เปิดดวงตา มองหา อุ่นไอรัก
แต่จะปัก เชื่อเลย คงไม่ได้
หากสิ่งหนึ่ง สิ่งนั้น ยังปิดไว้
คือดวงใจ ดวงนั้น ของตัวเธอ
รักก็มี ขั้นตอน ของความรัก
ไม่ยากนัก หากค้นคว้า จะพบเจอ
คู่ชีวิต ที่เข้ามา นั่นแหละเออ
คือคู่เธอ คู่แท้ แน่จริงจริง
moonlight
17/12/47
17 ธันวาคม 2547 22:24 น.
moonlight
วานลมหนาว ช่วยพัด ใจที่เหงา
ให้บรรเทา ทุกข์โศก ที่เกิดขึ้น
ในคราวนี้ มีปัญหา พาเอามึน
ขอใจชื้น ขึ้นสักนิด ก็ยังดี
วอนแสงแดด ตอนตื่นนอน ช่วยปัดเป่า
ทุกข์ที่เคล้า คลออยู่ ให้คลายคลี่
ปัญหาหนัก ก็กลับ กลายเป็นดี
ให้ชีวี มีแต่สุข จุกเต็มอก
ฝากสายน้ำ ล้างใจ ให้สะอาด
พอแห้งผาด เติมสดชื่น อยู่ทุกศก
ตอยเติมขาว ฉุดหัวใจ จากนรก
คอยป้องปก ความดีงาม ไว้ในตัว
ขอดวงจันทร์ มอบพลัง แก่ร่างกาย
ให้สลาย เศร้าโศก จากสิ่งชั่ว
พาชีวิต ยกระดับ จากความกลัว
ลาจากทั่ว ทุกอุบาย จากคนเลว
พสุธา ที่เหยียบย่ำ โปรดช่วยลูก
อย่าให้ถูก เล่ห์ใด นำลงเหว
ขอให้ไกล จากไป ด้วยความเร็ว
พาความเลว ให้ถอยห่าง ไปจากตัว
16 ธันวาคม 2547 13:53 น.
moonlight
ใช้ชีวิต อยู่ลำพัง มานานมาก
ต้องทนตราก ตรำงาน ไม่ห่างหาย
อยู่คนเดียว เปลี่ยวหัวใจ หนาวร่างกาย
ใช่เรื่องง่าย ไร้คู่ ช่วยร่วมคิด
ความอ้างว้าง ไม่เคยสร่าง ยังอยู่ด้วย
มันคอยช่วย เพิมความเศร้า เติมมืดมิด
จนหัวใจ เหี่ยวแห้ง เกินลิมิต
เหมือนโดนริด เอาสุขออก ไปไกลตัว
เดินตามทาง บนถนน คราครั้งใด
มองหาใคร สักคน ไปจนทั่ว
หวังจะได้ ใช้ชีวิต มีครอบครัว
เหมือนฟ้ารั่ว แล้วมีคน ยื่นร่มให้
แต่มีไหม ใครสักคน จะมาเห็น
จะมาเป็น ความสุข อยู่ใกล้ใกล้
คอยห่วงหา ห่วงใย ให้แรงใจ
ดูสิใคร มีที่ไหน ไม่เห็นมี
ฟ้าคงแกล้ง คนอย่างฉัน ให้ไร้คู่
ได้ชื้นชู้ แนบสนิท อย่างสุขขี
ต้องทนสู้ อยู่ลำพัง อย่างตอนนี้
เหนื่อยเต็มที ชีวิตนี้ อยากขอลา
16 ธันวาคม 2547 13:29 น.
moonlight
ความผิดพลาด ก่อไว้ เมื่อนานแล้ว
ขอคลาดแคล้ว หายวับ อย่าพบเจอ
ตอนที่ทำ ครั้งนั้น ด้วยเผอเรอ
น้ำตาเอ่อ ล้นท่วม จนเลอะเทอะ
รู้ตัวว่า ผิดแล้ว สำนึกได้
ก็ควรให้ อภัย ไม่ใช่เหรอ
หากผิดซ้ำ ผิดซ้อน ค่อยว่าเออ
นี่ตัวเธอ ไม่สำเหนียก ว่าผิดจริง
ขอจงอยู่ ที่วัน ไม่ใช่วาน
ผิดให้ผ่าน รู้ตัวได้ นั้นดียิ่ง
คนรู้ผิด รู้ชอบ มีใครทิ้ง
มีแต่วิ่ง เข้าโอบกอด ให้กำลัง
ได้เรียนรู้ และเข้าใจ ใช้ชีวิต
ใครลิขิต ให้กำเนิด ความผิดหวัง
ก็ตัวเอง ทั้งนั้นแหละ เป็นคนสั่ง
คอยสร้างผัง ดำเนินการ ลงทำไป
เมื่อรู้แล้ว ก็อย่า ทำผิดอีก
เจอให้หลีก หนีให้ห่าง ไกลใจไว้
คิดให้มาก ก่อนจะทำ การใดใด
ชีวิตไซร้ จะเป็นสุข ไร้ทุกข์เอย
16 ธันวาคม 2547 12:28 น.
moonlight
มาจนถึง วันนี้ เริ่มคิดได้
นอนจนบ่าย แดดส่อง เผาถึงหัว
เมฆที่เคย บดบัง จางไปทั่ว
เหลือแต่บัว สดใส ที่กลางใจ
พออยู่ห่าง ไกลกัน จึงได้คิด
มันไม่มิด มืดมัว มากเกินไป
ยังมีแสง แม้ริบรี่ คอยเติมไฟ
ให้หัวใจ แกร่งขึ้น ไม่สิ้นแรง
อดีตผ่าน ไปแล้ว ให้ผ่านลับ
ไม่หวนกลับ เข้ามา ให้อับแสง
ด้วยหัวใจ ที่ผ่านศึก มันไม่แร้ง
ยังคงแฝง พลังมาก พร้อมสู้พลัน
ทรงจำที่ ดีดี เก็บไว้เถิด
เป็นบ่เกิด รอยยิ้ม ความสุขสันต์
สิ่งร้ายมี ทิ้งไป โดยเร็ววัน
ทั่วเขตต์ขัน ก็อยู่ได้ เมื่อไร้เธอ
จิตปลอดโปร่ง โล่งสบาย ในครานี้
สิ่งที่มี เหมือนทุกวัน ที่เคยเจอ
ตอนแรกเริ่ม เดิมที ไม่มีเธอ
ตอนนี้เธอ ไม่มี ไม่เป็นไร
หน้าส่วนตัว
957
