14 ธันวาคม 2547 21:59 น.
moonlight
เหนื่อยมากนัก พักหน่อย เติมเชื้อเพลิง
ให้บันเทิง หัวใจ สุดหรรษา
ให้ชีวิต ได้หยุดมอง ที่ผ่านมา
ให้เวลา นำพาฉัน ให้ลืมเธอ
พยายาม เท่าไหร่ ทำไม่ได้
ยังเผลอไผล คิดถึง ซะเต็มปรี่
แม้ผ่านวัน ผ่านเดือน มาเป็นปี
ใจที่มี มันหยุดที่ เธอคนเดียว
ถ้าเป็นได้ ฉันอยากให้ หวนวันเก่า
ทวนวันเรา สองคน ได้ชิดใกล้
ปลื้มปิติ ยินดี ทุกทีไป
เห็นหัวใจ สองเรา เป็นหนึ่งเดียว
แต่มันคง เป็นเพียง แค่ความฝัน
ตัวเธอนั้น คงห่างไป ไกลสุดเอื้อม
ในชีวิต ความรักเรา ช่างรางเลือน
คงบิดเบือน หากหวนกลับ คืนรักกัน
ในวันนี้ คงทำได้ เพียงอย่างเดียว
ไม่ให้เลี้ยว กลับไป ณ ที่เก่า
วันที่ใส ฟ้าที่สวย ที่มีเรา
ขอปัดเป่า ไปให้ไกล จากใจเอย
14 ธันวาคม 2547 21:57 น.
moonlight
หากวันใด ใจเธอ นั้นอ่อนล้า
ด้วยไขว่คว้า มากไป จนอ่อนแรง
เทียนชีวิต ที่เคยมี เริ่มอ่อนแสง
อีกเคลือบแคลง สงสัย ในตัวตน
ท้อและแท้ หมดกำลัง ที่จะก้าว
คิดจนเช้า เรื่องชีวิต แสนปวดหัว
มองทางไหน ไม่เห็นไฟ มันมืดมัว
ด้วยความกลัว ทำร้อนลน สับสนจริง
เริ่มนานวัน ผ่านไป จิตเริ่มตก
ใจเริ่มหก ขะล้ม ไม่เป็นที่
เหงื่อเริ่มไหล กายเริ่มเมื่อย เฉื่อยเต็มที
อยากจะมี สิ่งเหนี่ยวรั้ง ของหัวใจ
ชอเพียงใคร สักคน มาช่วยฉัน
คอยมาดัน ตัวฉัน ขึ้นจากเหว
ห้วงที่ลึก ดิ่งลงไป ในความเลว
ช่วยโอบเอว กอดฉัน เติมแรงใจ
แต่ไม่มี ใครสักคน จะเข้ามา
ใจที่ล้า ก็ยัง คงล้าอยู่
ที่เดียวดาย ก็ยัง คงไร้คู่
ให้ชื่นชู้ สมรัก ดังใจปอง
14 ธันวาคม 2547 21:49 น.
moonlight
วันอาทิตย์ เริ่มวันแรก ของสัปดาห์
อยากให้พา ความสุข ให้เต็มที่
อยู่กับฉัน ทั้งอาทิตย์ ทุกข์ไม่มี
ภัยร้ายลี้ หนีหาย สบายใจ
ในวันจันทร์ ตื่นนอน ไปทำงาน
นั่งไม่นาน รถไม่ติด วิ่งฉิวฉิว
พอไปถึง งานไม่ยาก ทำชิวชิว
เสร็จนำลิ่ว พักผ่อน สบายกาย
มาอังคาร ฝนตก เปียกปอนไป
ไม่เผลอไผล ทานยา ตามหมอสั่ง
อาบน้ำท่า เช็ดตัว ทั่วทุกครั้ง
ไม่ให้พลั้ง เป็นไข้หนัก จิตทรุดโทรม
พุธแล้วหนา กลางสัปดาห์ ไฟเริ่มมอด
อยากจะดอด หลบงาน ผ่านไปเที่ยว
แต่ไม่ได้ ต้องทำงาน เจ้านายเฮี้ยว
หน้าแห้งเหี่ยว ไข้กลับ หลับคาคอม
พฤหัส ลางาน ไปหนึ่งวัน
เพราะตัวฉัน ไปไม่ไหว ร้อนในหัว
ลุกไม่ขึ้น ยืนไม่ได้ เมื่อยเนื้อตัว
ค่อยยังชั่ว แล้วจะไป ในอีกวัน
จนวันศุกร์ สร่างไข้ แข็งแรงดี
เร่งเร็วรี่ ไปตามงาน ที่ค้างไว้
ปั่นให้เสร็จ ทำให้ทัน เพื่อหัวใจ
ไม่ใช่ใคร เคลียร์ให้เธอ ไว้เจอกัน
วันที่รอ ทั้งอาทิตย์ คือวันนี้
แต่งเต็มที่ ไปหาเธอ ยังที่นัด
บ่ายวันเสาร์ ที่ประจำ ไม่แออัด
แม้เด่นชัด แค่ฉันเธอ ก็สุขใจ
14 ธันวาคม 2547 21:42 น.
moonlight
อย่าเจ็บช้ำ จงทนใน ทรมาน
อย่าร้าวราน ฟันฝ่า อุปสรรค
อย่าท้อแท้ เรื่องราว จากความรัก
อย่าหยุดพัก การก้าวเดิน จนล้าไป
อย่ามองโลก แง่ร้าย เกินความผิด
อย่าป่วนจิต หากจริต นั้นผ่องแผ้ว
อย่าเศร้าหมอง นานไป ให้แล้วแล้ว
อย่าเจื้อยแจ้ว เกินงาม รำคาญตัว
อย่าถือตัว เป็นใหญ่ เกินผองเพื่อน
อย่าบิดเบือน เรื่องจริง เป็นเรื่องผิด
อย่าทำร้าย ร่างกาย มันสิ้นคิด
อย่าเห็นผิด เป็นชอบธรรม มันไม่ดี
อย่าถกเถียง ในเรื่อง ไม่เป็นเรื่อง
อย่าทำเชื่อง หากใคร มาลบหลู่
อย่ารักใคร หลายคน ทำเจ้าชู้
อย่าแอบอู้ การงาน เที่ยวผลัดวัน
อย่าเก็บกด การงาน จนมันเครียด
อย่าละเมียด เรื่องเล็กน้อย ให้ปวดหัว
อย่าทำเล็ก ให้เป็นใหญ่ ใจหมองมัว
อย่าคิดชั่ว ทำเลวทราม ปรามไว้เลย
14 ธันวาคม 2547 21:11 น.
moonlight
ฉัน...คนนี้ คนที่ เคยมีรัก
ไม่...เคยจัก แปรผัน เปลี่ยนไปไหน
รัก...ที่มี ที่ให้เธอ ให้จากใจ
เธอ...ไฉน ผลักใส ไม่ใยดี
อีก...ครั้งแล้ว ที่เธอ เจอไม่ทัก
ต่อ...ความซัก ไล่ถาม ตามไปทั่ว
ไป...กับใคร ที่ไหน ไม่เห็นหัว
แล้ว...มันมัว มันมืด ระเหี่ยใจ
หน้าส่วนตัว
865
