23 ธันวาคม 2547 21:35 น.
moonlight
ฉัน...กับเธอ อยู่ด้วยกัน ก็นานอยู่
รัก...เธอรู้ ว่าฉัน รักแค่ไหน
เธอ...ก็รัก รักฉัน ไม่เปลี่ยนใจ
ที่....ได้ให้ เอาไว้ ไม่น้อยลง
สุด...หัวใจ ฉันให้เธอ เพียงคนเดียว
ใน...แรงเรี่ยว ที่มี ให้ไม่เหลือ
โลก...ของเรา ชัดเจน ไม่คลุมเคลือ
เลย...ต้องเชื่อ ฉันและเธอ รักกันจริง
18 ธันวาคม 2547 23:26 น.
moonlight
ผิดด้วยหรือ
unicorn
...ผิดด้วยหรือ...หากใจจะหยุดรัก
ผิดด้วยหรือ...หากรักไม่สมหวัง
ผิดด้วยหรือ...สุดท้ายคือจากกัน
ผิดด้วยหรือ...เลิกฝันที่เกินตัว
...ผิดด้วยหรือ...หากหัวใจเริ่มท้อแท้
ผิดด้วยหรือ...หากอ่อนแอแพ้หมดหว้ง
ผิดด้วยหรือ...หากยอมแพ้เลิกฝ่าฟัน
ผิดด้วยหรือ...ที่หยุดฝันเพ้อข้างเดียว
...ผิดด้วยหรือ...หากหยุดเดินไม่สู้ต่อ
ผิดด้วยหรือ...ที่ท้อกลางลำน้ำเชี่ยว
ผิดด้วยหรือ...อยากก้าวเดินไปคนเดียว
ผิดด้วยหรือ...หากเปล่าเปลี่ยวเพียงลำพัง
ไม่ผิดหรอก
moonlight
ไม่ผิดหรอก หากใจ จะหยุดพัก
ไม่ผิดหรอก เพราะรัก ไม่สมหวัง
ไม่ผิดหรอก เลิกในสิ่ง ไม่จีรัง
ไม่ผิดหรอก ที่ชัง สิ่งไกลเกิน
ไม่ผิดหรอก ที่ใจ ท้อไปบ้าง
ไม่ผิดหรอก ที่ค้างไว้ หยุดก้าวเดิน
ไม่ผิดหรอก ที่แพ้ อย่าขวยเขิน
ไม่ผิดหรอก ที่เพลินฝัน อย่างสุขใจ
ไม่ผิดหรอก พักไว้ เดี๋ยวค่อยสู้
ไม่ผิดหรอก คู้คุดอยู่ ใช่ไม่ไหว
ไม่ผิดหรอก หากก้าวเดิน อย่างย่ามใจ
ไม่ผิดหรอก ที่ไป ด้วยใจเดียว
18/12/47
18 ธันวาคม 2547 22:23 น.
moonlight
ปล่อยใจไป ตามลิขิต ของอารมณ์
ปล่อยให้จม กับความสุข ชั่วข้ามวัน
ปล่อยชีวิต ให้ผันผก ตลกขัน
ปล่อยคืนวัน ให้ผันผ่าน ไร้จุดยืน
ปล่อยวันจันทร์ ผ่านไป ถึงวันศุกร์
ปล่อยความทุกข์ คราไว้ ไม่เป็นอื่น
ปล่อยเหงาใจ มากระทบ เหมือนดั่งคลื่น
ปล่อยขมขื่น ให้ยืนอยู่ กลางใจตัว
ปล่อยวิญญาณ ล่องลอย ไร้เป้าหมาย
ปล่อยความตาย มาเข้าใกล้ จนแนบรั้ว
ปล่อยพรพรหม รอเงินทอง มาถมหัว
ปล่อยเรื่องชั่ว ดับความดี ที่มีมา
ปล่อยเรื่องราว ผ่านไปตาม ธรรมชาติ
ปล่อยเก่งกาจ ข่มศักดิ์ หมดคุณค่า
ปล่อยอำนาจ ข่มเหง หมดปัญญา
ปล่อยปัญหา มารุมเร้า เฝ้าทิ่มแทง
ปล่อยอดีต ที่พ้นผ่าน มาทำทุกข์
ปล่อยความสุข ให้หมดไป โดยอับแสง
ปล่อยความัรก ให้ผ่านไป อย่างหมดแรง
ปล่อยเคลือบแคลง หมางใจ ไปวันวัน
ปล่อยอย่างนี้ คงจะมี สุขได้หรอก
ปล่อยให้หอก พุ่งแทง ให้แสบสัน
ปล่อยเรื่องผิด กำเนิด ตะบี้ตะบัน
ปล่อยทุกวัน อับเฉา บรรลัยเอย
18 ธันวาคม 2547 22:04 น.
moonlight
โอ้เพื่อนเอ๋ย รู้ไหม ฉันคิดถึง
มันยังซึ้ง ถึงวันเก่า ไม่ห่างหาย
แม้วันนี้ จะไกลไป ด้วยวุ่นวาย
เรื่องมากมาย ต่างคน ต่างต้องทำ
แต่ยังคอย ติดต่อ ไม่ให้ขาด
ไม่ให้พลาด ความเป็นไป วันยันค่ำ
ตั้งแต่เธอ จากไป ยังจำกัน
ไม่มีวัน ที่ตัวฉัน จะลืมเธอ
ที่ห่างไกล กันไป ในวันนี้
รักที่มี ยังคงมั่น นะอั่ยเกลอ
ยังแนบชิด สนิทใกล้ กับใจเธอ
อีกแน่นเต่อ ด้วยเพราะใจ เราใกล้กัน
17 ธันวาคม 2547 23:44 น.
moonlight
ท้องฟ้า แผ่นดิน ผืนหญ้า
นำพา ความสุข แก่ฉัน
ยามมอง สัมผัส ตอนนั้น
สุขครัน ลาทุกข์ ไกลกาย
ชีวิต ผันเปลี่ยน จริงแน่
เที่ยงแท้ แผ่ผก โยกย้าย
จากวัน เป็นคืน แหวกว่าย
วอดวาย จีรัง ไม่มี
รับรู้ เรื่องราว ทั่วหล้า
ปัญหา ผ่านมา มากที่
ทุกข์โศก โรคร้าย ยิ่งถี่
ตรงนี้ เห็นเอง เต็มตา
ปลงแล้ว เรื่องราว ทุกสิ่ง
มัววิ่ง ไขว่คว้า ค้นหา
พบแต่ ว่างเปล่า อ่อนล้า
เลิกคว้า เลิกไชว่ ใฝ่เกิน
สูงไกล เกินเอื้อม มือถึง
หยุดบึ่ง ฝืนหยิบ เย้อเยิ่น
ปล่อยไป ให้ห่าง ทางเดิน
จะเพลิน เปี่ยมสุข ทุกวัน
moonlight
17/12/47
หน้าส่วนตัว
1613
