7 มีนาคม 2545 22:04 น.
mono
ฉัน....คนที่เข้ามาหา
แต่แน่ใจว่า...มีให้เธอมากกว่าความรัก
เมื่อก่อนอาจเป็นแค่ใคร...ที่เธอไม่เคยรู้จัก
จนวันนี้...เป็นคนที่เอื้อมมือมาให้เธอพิงพัก...
...แม้จะรู้...ว่าเธอยังรักใคร
เคยเห็นเธออ่อนไหวอย่างไร...ในวันก่อน
หยดน้ำจากปลายตาร้าวรอน...ก็เพราะยังอาทรเขาอยู่ใช่ไหม
ไม่เป็นไร...ไม่ต้องห่วงความรู้สึกฉัน...
...ความเจ็บปวดตั้งแต่วันนั้น...ฉันเข้าใจ
ร้องมาเถอะ..ถ้าอยากร้องไห้...ไม่ว่าอย่างไรฉันก็จะอยู่ข้างเธอ
แต่ขอเพียงอย่างเดียว...ขอให้เธอเข้มแข็ง
ค่อย ๆ ทำให้หัวใจแข็งแกร่ง...จากคืนวันแห้งแล้ง...
...แห่งความเจ็บช้ำ..พร่ำเพ้อ
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน.....ฉันก็รอได้...
...และจะอยู่ใกล้ ๆ..คอยเป็นกำลังใจให้เธอ
จะเช็ดให้นะน้ำตาที่ล้นเอ่อ....เหมือนกับคำที่บอกอยู่เสมอ...
...ว่าเข้มแข็งไว้...ยังไงก็รักเธอคนเดียว
6 มีนาคม 2545 23:45 น.
mono
ฉันกำลัง...เดินจากเธอมา
พร้อมกับ...เอ่ยคำร่ำลาแค่เพียงในใจ
เสียงเต้นของหัวใจ...กลายเป็นเสียงคนร้องไห้
ข่มใจไม่ให้สั่นไหว...เพื่อก้าวให้ไกลออกมา
ปาดน้ำตา...ที่กำลังไหลริน
ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยจบสิ้น...ความห่วงหา
รักเธอมากแค่ไหน...ฉันไม่อาจเอ่ยคำใดออกมา
นอกจากระบายลมหายใจช้า..ช้า......หลับตา...
...เพราะมันเหนื่อยจนล้า...จะใช้เวลาที่เหลือเอามาพักใจ
และคงไม่อาจ...หันกลับไปมอง
ไม่อยากให้เห็นสายตาเรียกร้อง....ที่ฟ้องว่าหวั่นไหว
วินาทีนี้...ฉันมีหน้าที่..แค่ก้าวเดินออกไปให้ไกล
เอ่ยว่ารักเธอเบา..เบา.....เป็นครั้งสุดท้าย...
.....พร้อมกับคำร่ำลาในใจเท่านั้นเอง
5 มีนาคม 2545 23:16 น.
mono
ฉันรู้.....ว่าการที่ได้รักใครสักคน
อาจต้องยอมรับทั้งรอยยิ้ม..และรอยหมองหม่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
และฉันรู้...ว่าตั้งแต่ก้าวแรกที่ได้รักเธอ...จะต้องพบเจอกับอะไร
แต่ก็เต็มใจ...ขอแค่รอยอุ่นไอรักในใจ...เป็นเธอ
แม้ไม่เคยได้หัวใจ...ไออุ่น
มีเพียงความผูกพันที่เราเคยคุ้น....
....ที่ยังทำให้รู้สึกถึง....ความอบอุ่นอยู่เสมอ
แม้จะเจ็บช้ำแค่ไหน......แต่เสียงสะท้อนของใจ....
....ก็ไม่อาจฝืนใจว่าไม่รักเธอ
แม้จะเป็นฉันฝ่ายเดียวที่พร่ำเพ้อ...แต่ก็เต็มใจรักเธอเรื่อยไป
จึงปล่อยให้หัวใจ....ได้รัก
แม้มันจะเจ็บนัก...กับความรักที่พิงพัก บนความร้างไร้
ฉันทำได้แค่เพียง...เฝ้าคิดถึงเธออยู่...คอยรับรู้ความเป็นไป
เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไร......
....ฉันก็ยังคงเป็นใคร....ที่ห่างไกลเธอเหลือเกิน
กับเธอก็เหมือน...อยู่ไกล คนละฟากฟ้า
ฉันส่งความรักจนใจล้า.....สิ่งที่ตอบกลับมา.....
....ก็ยังคงมีค่าแค่ความห่างเหิน
ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไร....แค่อยากให้เธอรับรู้ไว้...
....ว่ารัก...มากมายเหลือเกิน
ทุกก้าวที่ฉันเดิน....ไม่อาจทำให้เธอเป็นส่วนเกินของใจ
อีกครั้ง....ที่จะได้พบกับเจ้าของหัวใจคนนี้
วันเวลาผ่านไปนานนับปี...ความรู้สึกที่มีก็ยังคงสั่นไหว
ภาพเธอกลับมาชัดเจนอยู่ตรงหน้า...แววตาที่ฝันหาไม่เคยเลือนไป
เธอรู้บ้างไหม...ลึกที่สุดในความเคยคุ้นของใจ....
.....ฉันยังอบอุ่นที่ได้.....รักผู้ชายคนเดิม
4 มีนาคม 2545 19:12 น.
mono
สัมผัสได้แต่...ความรู้สึกของใจที่ปวดปร่า
ยามหลับตา...ภาพวันคืนเก่าที่มีค่า...กำลังเลือนหาย
มันสั่นไหว...พยายามไขว่คว้าไว้อย่างแสนเสียดาย
แต่ความรักก็เปราะหักได้...ง่ายดายเหลือเกิน
ทั้ง ๆที่ถนอมความรักไว้...อย่างรู้คุณค่า
สร้างทุกสิ่งเพื่อวันข้างหน้า...แต่ได้กลับมาแค่วันเวลาห่างเหิน
เจ้าของหัวใจ...รู้บ้างไหม...กำลังมีใครหวั่นไหวเหลือเกิน
ได้โปรดอย่าสร้างความโหดร้ายบนเส้นทางเดิน...มันเกินทำใจ
มองความรัก...อย่างปวดร้าว
อยากจะก้าวไปหาไม่หวั่นแม้ว่า...หนทางข้างหน้าจะยาวไกลแค่ไหน
แต่สิ่งที่เห็นอยู่...ความรักที่เฝ้าดู...ไม่เหลืออะไร
ต่อให้แรงใจอีกมากมายแค่ไหน...ก็ไม่อาจไขว่คว้าไว้ให้รักกลับมา
มีเพียง....เสียงของลมหายใจ
มันรวยริน...อ่อนไหว....ตามความรู้สึกของใจที่เจ็บล้า
มองความรักโบยบินไป...รินความปวดใจให้ไหลออกมา
ความรักที่สร้างอย่างเหนื่อยล้า.....เหลือเพียงแค่......
....หยดน้ำตาที่ไม่หลือค่าอะไร
3 มีนาคม 2545 23:02 น.
mono
มีเธอเสมอ...ในความรู้สึก
เก็บความทรงจำ...ในส่วนลึกนี้เอาไว้
หากวันไหนเหงา-เหงา...คิดถึงเรื่องราวของเราจับใจ
จะได้มีห้วงคำนึงให้ยิ้มได้...แค่มีใครเอาไว้คิดถึงสักคน
แม้เราจะจากกันมา...เนิ่นนาน
แต่คงไม่แปลก...ที่จะปล่อยให้หัวใจเดินผ่านวันคืนเก่า-เก่าสักหน
สักเสี้ยวในหัวใจ...ได้ระบายรอยยิ้มสดใส...แม้ไร้ตัวตน
แต่ไม่เคยหมองหม่น...ที่ได้จดจำใครบางคน ไว้จนขึ้นใจ
อาจเป็นเพราะ...เธอคือวันเวลาที่สวยงาม
ที่ใจยังคอยไถ่ถาม...แม้จะเดินข้ามผ่านคืนวันมายาวนานแค่ไหน
ฉันไม่เคยลืมเลือนเธอได้เลยสักครั้ง.....
....แต่เสียงเธอกลับดังอยู่ในภวังค์ของใจ
วันที่รู้สึกว่างเปล่า....ก็เล่าเรื่องราวของเราในใจ....
...แค่นี้ก็ยิ้มได้ทุกครั้งไป....แค่ให้หัวใจคิดถึงเธอ
หน้าส่วนตัว
1857
