28 กุมภาพันธ์ 2545 19:26 น.
mono
ยืนอยู่ริมหาดทรายขาวละมุน
ภาพเดิมของคนที่เคยคุ้น....ยังอบอุ่นอยู่ตรงขอบฟ้า
ยังชัดเจนที่หัวใจ...ฉันไม่เคยลืมเลือนไปในคำสัญญา
วันหนึ่งเราจะมายืนมองฟ้า...ณ ที่เดิมที่เรามาพบกัน
เขียนคำ-คำเดิมบนพื้นทราย
เธอเห็นไหม...คำว่ารักมากมายจากฉัน
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน รับรู้ได้ไหม...ความรักจากหัวใจที่ส่งถึงกัน
ความอบอุ่นผูกพัน...ยังคงอยู่กับฉัน ไม่เคยจางหายไป
ฉันเชื่อว่า...เธอคงรับรู้
แม้ไกลถึงขอบฟ้า...แต่เธอก็กำลังเฝ้าดูฉันอยู่ใช่ไหม
รักที่ฝากไว้กับฉัน...ยังเพิ่มค่าทุกวัน ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน...เธอก็จะคงอยู่ในใจเช่นเดิม
27 กุมภาพันธ์ 2545 19:26 น.
mono
ฉันเหมือน...กำลังมองไม่เห็น
ม่านหมอก..หนาวเย็น..กำลังปกคลุมเต็มผืนฟ้า
เมฆใสใส...กลับกลายเป็นกลุ่มไอควัน..เต็มดวงตา
สีสวยใสของฟ้า...กลายเป็นสีเทา..หม่นชา....
....ในห้วงเวลาแห่งความกล้ำกลืน
ม่านความรัก...บังตา
ฉันกำลังเหนื่อยล้า...แต่ยากเกินกว่า จะก้าวกลับมาไม่อาจฝืน
มีเพียงความเงียบเหงา...สัมผัสรอบกาย ในที่ที่เก่าที่ฉันยืน
เจ็บช้ำ...กล้ำกลืน...แต่ก็ยังทนยืนอย่างเดียวดาย
บอกให้ตัวเอง...เข้มแข็งอีกครั้ง
เดินไปข้างหน้า...แม้ว่าจะยังไม่มีจุดหมาย
หนทางมืดมน...เดินฝ่าลมฝน...ความสับสนรอบกาย
แม้ว่าปลายทางที่หมาย....จะไม่มีใครยืนรอ
ในเมื่อเสียเวลามามากแล้ว...กับความรัก
และหัวใจก็เหนื่อยนัก...ที่ได้ทำความรู้จักจนทดท้อ
มีแต่คำว่ารักร่ำไป....เหนื่อยแค่ไหนก็เฝ้ารอ
หวังเพียงสักวันหนึ่ง...สิ่งที่ใจร้องขอ...คงเกิดก่อได้ไม่ยากเย็น
แต่ไม่มีอุ่นไอใด...ที่ได้จากความรัก
อยากให้หัวใจหยุดพัก...กับความรักที่ซ่อนเร้น
อยากกลับสู่คืนวันธรรมดา...แต่ม่านรัก..บังตาจนมองไม่เห็น
ม่านหมอกเกาะกุมใจ...เดินฝ่าความหวั่นไหว...หนาวเย็น...
....หวังเพียงเส้นทางข้างหน้าที่ซ่อนเร้น....
.....ฉันจะพบหนทางสว่างที่มองเห็นในสักวัน
25 กุมภาพันธ์ 2545 01:40 น.
mono
เพราะว่า....ขาดเขาไปใช่ไหม
แววตาจึงหวั่นไหว.....หัวใจเธอจึงบอบช้ำ
ไม่อาจลืมเรื่องราวเลวร้าย....ที่เขาได้ทำ
กลายเป็นความทรงจำ.....ความหลังที่ฝังใจ
ฉันรู้....ว่าเธอปวดร้าว
แต่จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับคืนวันว่างเปล่า...อีกยาวนานแค่ไหน
คุ้มกันหรือเปล่า...กับการแลกมาซึ่งความเจ็บร้าว...โดยไม่ได้อะไร
เพียงแค่เศษเสี้ยวของความเสียใจ...เขาจะรับรู้บ้างไหม...ก็ไม่เลย
อยากให้เธอเชื่อฉัน
อย่าปล่อยเวลา...กับความฝัน...ให้เป็นเพียงคืนวันที่ว่างเฉย
เช็ดน้ำตาเถอะนะ...อย่าปล่อยให้ไหลรินไป....
....โดยที่ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
ลองมองไปไกล-ไกล....เห็นไหม....
....ยังมีอะไรที่สวยงาม...รอให้เธอเข้ามาทำความคุ้นเคย
ยังมีใครอีกหลายคน...ที่อยู่ข้างเธอพร้อมจะเอ่ย....
... และหยิบยื่นให้มากมายเลย......กำลังใจ....
22 กุมภาพันธ์ 2545 18:43 น.
mono
ก็เป็นแค่...ใครคนหนึ่ง
คนที่แอบซ่อนความรัก...ความคิดถึง...ไว้มากมายนัก
เป็นเพียงใครสักคน...ที่เธอไม่เคยรู้จัก
แต่เธอเป็นเพียงหนึ่งคน...ที่ชัดเจนนัก....
....เก็บภาพเธอพิงพักไว้ในสายตา
ฉันเป็นเพียง...ใครสักคน
ที่เฝ้ามองเธอทั้งในยามที่สุขล้น...หมองหม่น...เหนื่อยล้า
เป็นหนึ่งคนที่มีชีวิตเคลื่อนไหว...แต่ห่างเหินไกลเกินสายตา
มีเพียงความอาทร...ห่วงหา...ที่ซ่อนไว้ในแววตาห่วงใย
แต่ก็ยินดี...กับการที่ได้เป็นแค่ใครคนหนึ่ง
ไม่จำเป็นต้องได้ความรัก...ความคิดถึง...ตอบกลับมาก็ได้
เพราะมันคงไม่เกิดกับฉัน...ไม่ว่ากี่คืนวันที่ผ่านพ้นไป
เพราะฉันเป็นแค่ใครที่เธอไม่รู้จัก...และไม่มีวันจะรักเท่านั้นเอง
21 กุมภาพันธ์ 2545 18:43 น.
mono
เก็บรักฉันไว้...ให้อุ่นใจ
อย่างน้อยเธอก็ยังมีใคร...ในวันที่ใจเหนื่อยล้า
วันที่เมฆหม่น...ฟ้าฝนกระหน่ำ...ให้หัวใจบอบช้ำด้านชา
ฉันจะเป็นสายลมเย็น....บางเบาที่พัดมา....
...เพื่อคลายความอ่อนล้าของใจ
เก็บรักฉันไว้...เพื่อคลายความทุกข์ร้อน
วันที่ดวงตา...มีสายน้ำแห่งความร้าวรอน....
...เธอหยุดพักเหนื่อย...ที่ฉันก่อนได้ไหม
อยากให้เห็นว่า...มีใครสักคนที่ยังอยู่ตรงนี้....
...จะอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกนาที...ที่ล้าหัวใจ
อยากให้เธอกลับมาพอเจอฉัน...ในคืนวันที่ความฝันเลวร้าย
ฉันจะปลอบโยนให้ผ่อนคลาย...ให้เธอหายร้าวรอน
เก็บความรักนี้ไว้นะ...รับปากฉัน
เผื่อว่าวันหนึ่ง....เราจะกลับมาเคียงข้างกันเหมือนคืนวันเก่าก่อน
อย่าเพิ่งปฏิเสธฉันได้ไหม....
....อย่างน้อยก็เก็บรักฉันไว้ให้อุ่นใจ...เมื่อยามร้าวรอน
ในวันที่รู้สึกว่า....แรงใจเหนื่อยอ่อน....
....ขอเพียงให้นึกถึงฉันก่อน....เมื่อเธอร้อนใจ
หน้าส่วนตัว
897
