31 ตุลาคม 2545 22:04 น.
mono
ฉันไม่รู้จักหรอก...ความรัก
เธอผ่านมาเพียงเพื่อทายทัก...ใช่ไหม
หากอยากรู้...ก็ลองมองดูที่เส้นทางยาวไกล
มองหาคนผ่านทางคนใหม่...เขาอาจจะตอบเธอได้ดีกว่า
อย่าถามอะไร...ฉันเลย
เพราะฉันไม่คุ้นเคย...กับความรักที่เธอเอ่ยเลยว่า...
จะเป็นความรู้สึกใด..สวยงามเพียงไหน..อย่างที่ใคร ๆ เล่ามา
มันอาจเป็นเพียงนิทานปรัมปรา...ที่ทำให้หลงใหลไปว่า..มีจริง
ฉันเป็นแค่คนผ่านทาง...ธรรมดา
ไม่รู้จักอะไรที่เธอต้องการค้นหา...ทุกสิ่ง
ไม่รู้แม้เส้นทางที่จะเดินต่อไป...และไม่มีที่ให้ใครพักพิง
ไม่รู้จักความรู้สึกอะไรที่เธอว่าอุ่นอิง...นอกจากวันเวลาเฉยนิ่ง..เดียวดาย
ฉันไม่รู้จักหรอก...ความรัก
อย่าถามอะไรจากคนที่พิงพัก...อย่างไม่มีจุดหมาย
ฉันเป็นแค่หนึ่งคนที่ผ่านมาทางนี้...บางความทรงจำที่มีหล่นหาย
ทุกความรู้สึกดี ๆ ล้มตาย...ที่เหลือพอให้จดจำได้...
.....ก็คือฉันเดียวดาย...เพราะ..ความรัก
color>
31 ตุลาคม 2545 00:47 น.
mono
เพราะรู้ว่า..ความรักทำให้ฉันพ่ายแพ้
ทำให้ความเข้มแข็งกลายเป็นความอ่อนแอ...อย่างหักห้ามไม่ได้
และไม่รู้ว่าผิดมากหรือเปล่า...ที่ก้าวถอยออกมาอย่างจงใจ
ฉันกลัวที่จะรักใคร...กลัวความหวั่นใจใด ๆ ที่จะตามมา
เหมือนที่รู้ตัวว่า...กำลังรักเธอ
และเริ่มมากมายจนความหวาดหวั่นที่ค้นเจอ...ก็มากกว่า
ฉันไม่อยากให้มันบดบังความสวยงามใด ๆ ที่สร้างมา
เธอรู้ไหมว่า...มันมีคุณค่ากับฉันเหลือเกิน
อาจเป็นเพราะ...ฉันกลัว
ความอ่อนแอทำให้หัวใจหม่นมัว...กลัวความห่างเหิน
กลัวว่าวันหนึ่งเธอจะไม่รัก...และเราต่างแยกทางกันเดิน
ฉันกลัวเวลานั้นเหลือเกิน...คนดี
รักเธอนะ...รักมาก
และไม่อยากให้เธอลำบาก..กับคนอ่อนไหวคนนี้
การที่ได้พบเธอ..รักเธอ..คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ฉันเคยมี
ฉันอยากจดจำเธอไว้อย่างนี้...ก่อนที่ความอ่อนแอที่มีจะทำให้รักครั้งนี้...ร้าวรอน
29 ตุลาคม 2545 20:38 น.
mono
แค่มีรอยยิ้มให้เธอ..ทุกครั้งที่พบหน้า
อาจไม่ค่อยมีให้เธอบ่อย..บ่อย..กับคำพูดจาหวาน..หวาน
ดอกไม้..ของขวัญ..ก็มีให้เธอบ้าง บางครั้ง..นาน..นาน
รักเราที่ผ่านไม่ร้าวราน...แต่มองดูยาวนาน..จนธรรมดา
ไม่มีอะไร...ตื่นเต้นในหัวใจ
ดูเหมือนไม่มีอะไรแปลกใหม่..ให้ค้นหา
แต่เคยไหม...ลองมองผ่านลึกเข้าไปในวันเวลา
ว่ายังมีอะไรมากกว่า...รักที่ดูธรรมดาของเรา
บางอย่างที่ทำให้รับรู้ได้...แม้จะไม่ได้ยินคำว่าคิดถึง
ความรู้สึกว่ายังมีใครเคียงข้างสักคนหนึ่ง...เมื่อเหงา
บางคนที่ไม่เคยเลือนลาง...เมื่อต้องเดินห่างจากเส้นทางของเรา
รอยยิ้มบาง..บางในวันเก่า...ยังมีบางคนเด่นชัดในเงาดวงตา
หัวเราะ..ร้องไห้..แต่ยังมีใครให้นึกถึง
คำพูดบางคำของใครคนหนึ่ง..ที่ทำให้หายเหว่ว้า
คนหนึ่งในวันนี้จะเปลี่ยนไปไหม...ก็ไม่อาจคาดเดากับวันเวลา
แต่ในทุก ๆ วันที่ผ่านไป...ขอแค่ความมั่นคงเหมือนเช่นที่ผ่านมา
....ฉันยังคงเป็นคนเดียวในดวงตา...เป็นเงาในรักธรรมดาก็พอ
28 ตุลาคม 2545 07:22 น.
mono
ไม่ได้ตั้งใจ...จะห่างหาย
หากบอกเธอได้..ก็คงมากมาย..กว่าคำว่าคิดถึง
ลืมกันไปหรือยัง...คนในความหลังคนหนึ่ง
ที่ยังจำเรื่องราวลึกซึ้ง..ระหว่างเราได้ดี
อยากกลับมาทวงถาม..ความรู้สึกเดิม
ที่นับวันจะยิ่งเพิ่ม..จากวันแรกเริ่ม..จนวันนี้
ห่างเธอไป..ก็เหมือนหัวใจขาดกำลังใจดี ๆ
ความอบอุ่นที่เคยมี..ไม่รู้ว่าคนดี..จะลืมหรือยัง
อยากกลับมาเดินตามความฝัน..ร่วมกันต่อ
แค่มีเธอก็มีแรงใจมากพอ...กับความหวัง
ยังอยากเดินเคียงกันไป..เล่าเรื่องมากมายให้เธอฟัง
แต่สักนิดได้ไหม..ช่วยบอกฉัน..ว่าลืมกันไปหรือยังคนดี
color>
หน้าส่วนตัว
2692
