24 มกราคม 2545 17:31 น.
mono
ไม่อยากให้เธอ...เป็นเพียงสายลม
ไม่อยากให้ความรักที่มีค่า...มาจมกับฉันเพียงแค่นี้
อย่าพร่างพรมวันเวลาให้ฉัน...อย่าฝากความฝันที่เธอมี
ไม่อยากให้ทุ่มเทความรักดี ๆ ...กับฉันคนนี้ต่อไป
เพราะเธอมีค่า...มากกว่าความรัก
เธอทำให้ฉันรู้จัก...ถึงคุณค่าความรักที่มอบให้
แม้ไม่ต้องการอะไรจากฉัน...แต่วันเวลา..ความฝันที่เธอเสียไป
ฉันจะตอบแทนอย่างไร...กับความห่วงใยและน้ำใจที่มอบให้กัน
แม้จะเป็นความสุขของเธอ
แต่ส่วนลึกยังรู้สึกหมองหม่นเสมอ...ที่เธอยิ่งดีต่อฉัน
คงจะดีกว่านี้ หากความรักเลือกได้...ที่จะให้ใจมีใครผูกพัน
แต่สำหรับฉัน.......เธอคือกระจกความฝัน......
...ที่สะท้อนความรักของฉันในความเป็นจริง
22 มกราคม 2545 20:24 น.
mono
เธอถามว่าทำไม...ฉันถึงดูเหงา-เหงา
รอยยิ้มว่างเปล่า...เป็นเพราะกำลังเศร้าหรือว่าเหนื่อยล้า
ยิ้มตอบเธอได้เท่านั้น...เราคงห่างกัน เหมือนวันเวลา
หรืออาจเป็นเพราะว่า...วันที่เธอจากลา.........
...ฉันไม่มีน้ำตา หรือทีท่าว่าเสียใจ
แต่เธอรู้หรือเปล่า
ว่าฉันต้องใช้เวลาเดินผ่านความเศร้า...มาเนิ่นนานแค่ไหน
ฉันเปลี่ยนเป็นคนละคน...เดินฝ่าลมฝนของคนที่สูญเสียใจ
เหงา..เศร้า..หรือความปวดร้าวใด ๆ....สัมผัสหัวใจจนไม่ใช่คนเดิม
ไม่เป็นไร...ที่เธอจะไม่รู้
หากเธอคิดว่า...ฉันยังเป็นคนที่สดใสอยู่ เหมือนวันแรกเริ่ม
ความจริงอาจยังไม่ใช่...แต่ความเข้มแข็งกับวันเวลาจะช่วยเติม
และฉันรู้ว่าอีกไม่นาน....นอกจากความร้าวรานจะไม่เพิ่ม....
...แต่ฉันจะกลับมาเป็นคนเดิมเสียที....
21 มกราคม 2545 01:55 น.
mono
ขอเพียง...เป็นความสุขที่เธอต้องการ
และอย่าดีกับฉัน เพราะความสงสาร...เพียงแค่นี้
เจ็บปวดรู้ไหม...นับวันยิ่งร้อนรน..หม่นไหม้เต็มที
ขอร้องเถอะนะคนดี...อย่าทำเหมือนรักฉันคนนี้ เพราะความเห็นใจ
ไม่เป็นไร...ฉันจะไม่ร้าวรอน
ความอาทร ในบางเสี้ยวของใจที่อาวรณ์...เธอหยุดก่อนได้ไหม
ขอเพียงสัมผัสมือกับฉัน...ก่อนหันหลังจากไป
มองตากันอีกครั้งได้ไหม...อยากถ่ายทอดความรักที่หัวใจฉันมี
อยากให้เธอได้รับรู้...ถึงความรู้สึก
ว่าทั้งหมดของใจส่วนลึก...ไม่เคยนึกว่าจะมีวันนี้
แต่ไม่เป็นไร....ขอเธออย่ารู้สึกผิดอะไรไปเลยคนดี
แม้จะไม่มีกันจากวันนี้...แต่ฉันยินดีและเข้าใจ
20 มกราคม 2545 00:00 น.
mono
อาจมีใครสักคน....ที่ผ่านเข้ามา
ทำให้รู้สึกได้อย่างมากมายว่า...อบอุ่น
ใครบางคนอ่อนโยน...จนความรู้สึกเคยคุ้น
เกิดเป็นความลึกซึ้ง...ที่อ่อนละมุนในหัวใจ
กับความอาทร...ที่ซ่อนรอยยิ้มจาง-จาง
อาจทำให้หัวใจใครที่เบาบาง...สั่นไหว
แค่สื่อสายตาที่สัมผัส...ความรู้สึกยิ่งเด่นชัดว่า...ว้าวุ่นใจ
สบสายตาเมื่อใด...เหมือนกับลมพัดจนหัวใจไหวเอน
อาจเป็นใครสักคน...ที่พิเศษในความรู้สึก
คนที่มาทำให้ใจส่วนลึก...เผยความรู้สึกที่ซ่อนเร้น
ทำให้คนหนึ่งคน...จิตใจร้อนรนอย่างไม่เคยเป็น
ความอ้างว้างในโลกใบเดิมที่เคยเห็น....กลับเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู
18 มกราคม 2545 17:31 น.
mono
วันนี้...บังเอิญได้พบเธออีกครั้ง
ทุกความรู้สึกก็คงยัง เหมือนกับวันเก่าก่อน
ปลอบตัวเองว่า...เข้มแข็งไว้...อย่าร้าวรอน
อดทนเอาไว้ก่อน...ยากอะไร แค่แอบซ่อนรอยน้ำตา
วันนี้...แค่ข้างกายเธอมีใครอีกคน
ทักทายเธออีกหน...กับยิ้มให้เขาอีกคน...ทำไมต้องเหนื่อยล้า
ถึงจะเป็นยิ้มเศร้า ๆ ของใจ...ที่ชื้นไปด้วยรอยน้ำตา
แต่คงไม่ยากเกินไปกว่า...จะกัดฟันเอ่ยลาเธออีกที
แต่ช่างเป็นนาที...ที่ยาวนาน
ความร้าวรานรวมตัวกันเดินทางผ่าน....คนผ่านทางคนนี้
วินาที่ที่โหดร้าย....ต้องสะกดใจที่หมองไหม้ ไม่มีชิ้นดี
สิ้นคำสุดท้าย......ขอให้โชคดี....
..หันหลังเดินจากมา....หลับตา สูดลมหายใจลึก ๆ อีกที...
....พร้อมกับรินน้ำตาที่มีออกจากหัวใจ.....
หน้าส่วนตัว
797
