28 ธันวาคม 2544 22:19 น.
mono
ยืนมองเธอทั้งน้ำตา
รับฟังคำเอ่ยลา...ที่เธอมาบอกฉัน
เหมือนจะยืนไม่ไหว...หัวใจมันสั่น
อยากให้คำพูดที่ได้ยินนั้น...มันไม่จริง
ไม่อยากจะเชื่อว่า...เธอจะเอ่ยลา
เชื่อมั่นคำสัญญาที่เธอเคยบอกว่า...จะไม่ทอดทิ้ง
วันนี้กลายเป็นคำปลอบใจ...ที่บอกให้ยอมรับความจริง
อดทนให้ไหวกับทุก ๆ สิ่งที่กำลังเปลี่ยนไป
รู้ว่าเธอคงไม่อยากเห็นน้ำตา
แต่ฉันเจ็บร้าวเกินกว่า...จะทำให้เธอเข้าใจว่าทนไหว
ความรู้สึกมันพังทลายหมดแล้วทั้งหัวใจ
ตอนนี้ฉันยังทำอะไรไม่ได้....นอกจากร้องไห้ต่อหน้าเธอ
28 ธันวาคม 2544 00:14 น.
mono
สายตาที่มองออกไปอย่างเหม่อลอย
บ่งบอกว่า...ยังรอคอยเธออยู่เสมอ
เนิ่นนานแล้ว...ที่ไม่ได้พบได้เจอ
แต่ไม่มีสักวัน..ที่จะลืมเธอไปจากใจ
ก็ยังเต็มใจ...ที่จะรอ...
..เป็นสิ่งเดียวที่หัวใจร้องขอ....
..ไม่ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหน
ยังอบอุ่นในรอยผูกพัน....
..ยังอยากคงมั่นกับเธอเรื่อยไป
แม้มันจะดูไร้จุดหมายแค่ไหน.....
...แต่ไม่เป็นไร....ฉันเข้าใจดี...
26 ธันวาคม 2544 21:50 น.
mono
ความสุขของฉัน....คือการที่ได้รักเธอ
ความสุขของเธอ....คือการที่ได้รักเขา
ความรักที่อ้างว้าง จึงกลายเป็นเส้นทางของเรา
หนทางแห่งความเศร้า ที่เราต่างก็เข้าใจดี
เพราะเธอไม่ได้รักฉัน....
คำพูดเดิม ๆ ที่คอยยืนยันกับฉันคนนี้
คงไม่ต่างอะไร...กับตำแหน่งเพื่อนที่แสนดี
ที่เขาตั้งใจพูดคำ ๆ นี้กับเธอ
ความหวัง...ที่ยังเป็นเพียงความฝัน
ความรู้สึกยากลำบากนั้น ก็ยังคงอยู่กับเธอและฉันอย่างนี้
คำว่ารักคำเดิม...ที่เธอบอกให้ฉันหยุดเอ่ยมันเสียที
ลืมไปหรือเปล่า...ว่าคำ ๆ นี้ เป็นคำเดียวกันกับที่เธอมีให้ใคร
แค่อยากให้เธอเข้าใจกันบ้าง...
เส้นทางความรักที่ไร้ร้าง...เธอเองก็อ้างว้างใช่ไหม
ขอเพียงแค่...อย่าลำบากใจ กับคำ ๆ เดิมที่พูดออกไป
ฉันเชื่อว่า...เธอเองก็อยากบอกเขาอย่างนั้นใช่ไหม...คนดี
25 ธันวาคม 2544 17:45 น.
mono
กี่ฝัน..กี่ตื่น แล้วนะตอนนี้
ที่ฉันไม่มีเธอคนดี...มาร่วมฝัน
กี่ค่ำคืนแรมร้าง...ที่ไม่มีเธอเคียงข้าง ท่ามกลางแสงจันทร์
กี่คืนที่หลับฝัน...แล้วเห็นภาพเธอเดินหันจากลา
......วันคืนช่างยาวนาน......
จะต้องใช้เวลาอีกเท่าไหร่...ข้ามผ่านความร้าวราน...อ่อนล้า
อีกนานแค่ไหน....ความเข้มแข็งในหัวใจจะกลับคืนมา
อีกกี่หลับตื่นที่ลืมตา...แล้วไม่ต้องบอกตัวเองว่า...
.....เธอจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม......
20 ธันวาคม 2544 00:14 น.
mono
บอกตัวเองให้รู้สึกตัว
ให้ตื่นจากความหวาดกลัว...ที่ร้างไร้
ปล่อยตัวเองให้หมองมัว...ไม่ช่วยอะไร
คนที่จากไป...ก็ไม่ได้เปลี่ยนใจกลับมา
ปลุกตัวเอง...จากความบอบช้ำ
เรียกตัวเองซ้ำ-ซ้ำ...ให้ตื่นจากความอ่อนล้า
หมดเวลาแล้วชีวิตเศร้า-เศร้า...ที่มีเพียงเรากับน้ำตา
ทุกย่างก้าวที่ผ่านมาก็เจ็บล้า...มีแต่เสียเวลาไม่ได้อะไร
.........................................
กลับมามองดูตัวเอง.....เหมือนเห็นใครอีกคน
ไม่มีแล้วใครที่หมองหม่น....คนที่ดูสับสนจนหวั่นไหว
เหลือแต่คนที่เข้มแข็ง....ที่ไม่ต้องแฝงความร้าวรานใด-ใด
จากนี้ไปจะเป็นคนใหม่....ที่ไม่ต้องมีชีวิตอยู่ได้...เพราะใครอีกคน
หน้าส่วนตัว
729
