10 กุมภาพันธ์ 2545 01:12 น.
mono
เห็นเธอหวั่นไหว....จนใจร้าว
หยดน้ำตาที่พราว....บนแก้มใส
เจ็บมากใช่หรือเปล่า...สายตาเธอบอกเล่าเรื่องราวร้าวใจ
ร้องมาเถอะนะ...ถ้าอยากร้องไห้.....
....ฉันจะเดินเคียงข้างไปทุกความปวดใจที่มี
ฉันอาจทำอะไร...ไม่ได้ทั้งหมด
แต่จะเป็นหนึ่งใจที่คอยปลอบโยน....เพื่อรินรดหัวใจร้าวดวงนี้
จับมือฉันไว้นะ...เราจะเดินไปด้วยกัน แบ่งปันความเจ็บช้ำที่เธอมี
น้ำตาที่รินมานับจากนี้...ฉันจะซับให้นะคนดี...ไม่ต้องกลัว
8 กุมภาพันธ์ 2545 00:14 น.
mono
...ขอบคุณที่ยังห่วงใยกัน....
แต่อย่าถามความเป็นไปของฉันอีกเลยได้ไหม
ย้อนถามความรู้สึกเธอเองดีกว่า...ก่อนจะมามีฉันที่คอยใส่ใจ
เธอเองก็เคยเจ็บมาใช่ไหม...มันร้าวรานแค่ไหน คงเข้าใจดี
เพราะฉะนั้น...เธอคงไม่ต้องถาม
เพราะทุกความเจ็บปวด...ยังคงติดตามฉันอยู่อย่างนี้
คำว่าเสียใจ ช่วยอะไรได้ไหม...กับหัวใจที่เธอตั้งใจไม่ไยดี
กี่ล้านคำขอโทษที่เธอมี..จะช่วยลบความเจ็บช้ำของฉันคนนี้อย่างไร
6 กุมภาพันธ์ 2545 22:19 น.
mono
มีเธอคนเดียว...ที่เคียงข้างกันไป
ความผูกพัน..ห่วงใย..มีล้นอยู่ในใจของเธอกับฉัน
ความเข้าใจหาได้จากหัวใจเรา...ที่รับรู้ได้ซึ่งกันและกัน
มิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ของเธอกับฉัน...ไม่มีวันแปรผันเปลี่ยนไป
แต่เราต่างก็มีโลกที่ต้องค้นหา
มีใครสักคนที่คอยดูแล...ห่วงหาอยู่เคียงใกล้
เวลาที่ไม่มีฉัน...เธอจะได้ไม่รู้สึกหวั่นในหัวใจ
วันนี้ยินดีที่เห็นเธอสุขใจ...เมื่อมีใครห่วงใยเธอจริง ๆ
ดีใจที่ใครคนนั้น...รักเธอ
วางใจ...ที่เห็นเขาคอยเดือดร้อนแทนเธอในทุก ๆ สิ่ง
นึกขอบคุณเขาอยู่เสมอ...ที่ทำให้เธอพบเจอรักจริง
ทำให้หัวใจเธอมีที่พักพิง..ไม่ต้องหวั่นกลัวว่าจะถูกทอดทิ้งให้เสียใจ
แต่ส่วนลึก...ในความผูกพันของเรา
เธอเคยรู้สึกว่ามันดูอ้างว้าง...เงียบเหงาบ้างไหม
นานเหลือเกินนะ...ที่เราไม่ได้จับมือกัน ซึมซับความผูกพันของใจ
วันเวลาของเรากำลังเปลี่ยนไปใช่ไหม.......
......ทุกความเป็นไป เราถึงดูห่างไกลกันเหลือเกิน
24 มกราคม 2545 17:31 น.
mono
ไม่อยากให้เธอ...เป็นเพียงสายลม
ไม่อยากให้ความรักที่มีค่า...มาจมกับฉันเพียงแค่นี้
อย่าพร่างพรมวันเวลาให้ฉัน...อย่าฝากความฝันที่เธอมี
ไม่อยากให้ทุ่มเทความรักดี ๆ ...กับฉันคนนี้ต่อไป
เพราะเธอมีค่า...มากกว่าความรัก
เธอทำให้ฉันรู้จัก...ถึงคุณค่าความรักที่มอบให้
แม้ไม่ต้องการอะไรจากฉัน...แต่วันเวลา..ความฝันที่เธอเสียไป
ฉันจะตอบแทนอย่างไร...กับความห่วงใยและน้ำใจที่มอบให้กัน
แม้จะเป็นความสุขของเธอ
แต่ส่วนลึกยังรู้สึกหมองหม่นเสมอ...ที่เธอยิ่งดีต่อฉัน
คงจะดีกว่านี้ หากความรักเลือกได้...ที่จะให้ใจมีใครผูกพัน
แต่สำหรับฉัน.......เธอคือกระจกความฝัน......
...ที่สะท้อนความรักของฉันในความเป็นจริง
22 มกราคม 2545 20:24 น.
mono
เธอถามว่าทำไม...ฉันถึงดูเหงา-เหงา
รอยยิ้มว่างเปล่า...เป็นเพราะกำลังเศร้าหรือว่าเหนื่อยล้า
ยิ้มตอบเธอได้เท่านั้น...เราคงห่างกัน เหมือนวันเวลา
หรืออาจเป็นเพราะว่า...วันที่เธอจากลา.........
...ฉันไม่มีน้ำตา หรือทีท่าว่าเสียใจ
แต่เธอรู้หรือเปล่า
ว่าฉันต้องใช้เวลาเดินผ่านความเศร้า...มาเนิ่นนานแค่ไหน
ฉันเปลี่ยนเป็นคนละคน...เดินฝ่าลมฝนของคนที่สูญเสียใจ
เหงา..เศร้า..หรือความปวดร้าวใด ๆ....สัมผัสหัวใจจนไม่ใช่คนเดิม
ไม่เป็นไร...ที่เธอจะไม่รู้
หากเธอคิดว่า...ฉันยังเป็นคนที่สดใสอยู่ เหมือนวันแรกเริ่ม
ความจริงอาจยังไม่ใช่...แต่ความเข้มแข็งกับวันเวลาจะช่วยเติม
และฉันรู้ว่าอีกไม่นาน....นอกจากความร้าวรานจะไม่เพิ่ม....
...แต่ฉันจะกลับมาเป็นคนเดิมเสียที....
หน้าส่วนตัว
1504
