16 มีนาคม 2545 04:04 น.
mono
เธอไม่รู้หรอก...คำว่าเสียใจ
เธอเคยผิดหวังอะไรไหม...จากการกระทำของฉัน
เคยสักครั้งไหม...ที่จะรู้สึกว่า..ไม่มีความสำคัญ
วันเวลาทั้งหมดที่มีนั้น...ก็ผูกพันเพียงเธอคนเดียว
เธอเคยเข้าใจไหม...คำว่าเจ็บช้ำ
เคยไหม..ที่ต้องอดทนกลืนกล้ำ..กับสิ่งที่ฉันทำเพียงแค่เศษเสี้ยว
แค่จะทำให้เธอน้อยใจ..ยังไม่เคยทำได้เลยสักนิดเดียว
มีสักครั้งไหม...ที่ปล่อยให้เธอต้องรู้สึกเปล่าเปลี่ยว..เดียวดาย
เธอคงไม่รู้จักหรอก...คำว่าปวดร้าว
เธอพูดคำว่า..รัก..คำเก่า..แต่ดูเหมือนไม่เข้าใจความหมาย
รักคืออะไร...สำหรับเธอก็คงแค่...คำนิยามหวานไหวมากมาย
สุดท้ายคนหัวใจสลาย...ก็ต้องยอมรับกับความพ่ายแพ้
เธอยังห่างไกล...ความรัก
และยากนักกับการที่จะได้รู้จัก...คำว่า..รักแท้
แต่ละคนที่เธอผ่านไป...ก็แค่...ทางผ่านใจที่อ่อนแอ
สักนิดเธอก็คงไม่แยแส..ไม่เคยแคร์..ว่าทั้งหมดที่พ่ายแพ้...เพราะใคร
15 มีนาคม 2545 01:26 น.
mono
เป็นความรู้สึก...ที่บรรยายไม่ออก
และฉันก็ไม่สามารถจะบอกใครได้
เพราะไม่รู้ว่า...แท้จริงมันคืออะไร
เมื่อเสียเธอไป...จะสุข..เศร้า..เสียใจ..หรือยินดี
สุข...ที่เธอจะได้หลุดพ้นจากความรัก...ที่จมอยู่กับฉัน
เศร้า...ที่วันเวลาดี ๆ ที่เคยมีเธอนั้น...จะหายไปนับแต่นี้
เสียใจ...ที่จะไม่มีใครเข้าใจ...และยอมรับฉันได้เท่าเธอคนดี
แต่สุดท้ายฉันก็ยินดี...หากเธอจะมีหนทางที่ดี...กว่าที่ผ่านมา
ฉันอาจจะเพียงแค่...เสียดาย
ใครสักคน...ที่มองว่าความรักมีความหมาย...มากมายล้ำค่า
ใครสักคน...ที่อยู่กับฉันในวันที่สับสน...ร้าวรนไปด้วยน้ำตา
คนที่ช่วยคลี่คลาย....ให้วันคืนปวดปร่า...
...เป็นแค่วันคืนธรรมดาที่ผ่านไป
ฉันไม่อาจเรียกเธอว่า...ความรัก
แต่เธอคือคนเดียวที่ฉันพิงพัก...และทำให้รู้จักคุณค่าความรักที่ให้
ไม่รู้ว่ารักเธอบ้างหรือเปล่า...แต่มีภาพเธอทุกคราวที่ไม่มีใคร
และลึกที่สุดในหัวใจ....เธอเป็นใครที่คิดถึงเมื่อไหร่...
...ก็สุขใจและงดงาม
14 มีนาคม 2545 02:52 น.
mono
สูดลมหายใจ....เมื่อได้ยินเธอ..บอกลา
มองเห็นแววตาเย็นชา...ฉันบอกตัวเองได้แค่เพียงว่า....
...จะต้องยอมรับความจริง
ทั้งที่หัวใจสั่นไหว...เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดนิ่ง
บอกตัวเองต้องฝืนอดทน...และยอมรับกับสิ่งที่ต้องเข้าใจ
ฉันคงเป็นคนเดิม...ที่ยังดีไม่พอ
สิ่งที่เธอร้องขอ...ฉันมีแค่แววตาตัดพ้อ...
...เพราะสิ่งที่เธอก่อ..ทำให้หัวใจทดท้อกำลังสลาย
ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้...ฉันยังรักเธออยู่..และรักมากมาย
เธอไม่ได้แค่ทำร้าย...แต่เธอกำลังทำให้...
...โลกทั้งโลกทลาย...ไปต่อหน้าต่อตา
สูดลมหายใจลึก ๆ อีกที
เรียกสติที่มี...เพื่อให้คำตอบ..กับคนที่อยู่ตรงหน้า
เธอต้องการแค่นี้ใช่ไหม....ให้ฉันเข้าใจ...
...กับเหตุผลที่เธอให้..ในการจากลา
ฉันทำได้แค่กลั้นความปวดร้าว...ที่กำลังรื้นดวงตา...
...แล้วตอบเธอได้เพียงว่า....เข้าใจ
ภาพเธอที่อยู่ตรงหน้า...กำลังเลือนลาง
ร้อยพันเส้นทาง...แต่ฉันไม่รู้จะยืนให้อยู่อย่างมั่นคง..ที่ตรงไหน
ทุกความรู้สึก..ฉันไม่อยากรับรู้...ไม่อยากมองดูเธอเดินจากไป
เสียงหัวใจเรียกร้องดังก้องแค่ไหน......ภาพเธอก็ยิ่งห่างไกล...
....เหมือนกับหัวใจ...ที่สลายไปกับเธอ
12 มีนาคม 2545 23:45 น.
mono
คืนนี้...อากาศหนาว
มองเห็นแสงพร่างพราว...จากดวงดาวเต็มฟ้า
ระบายลมหายใจอุ่น..อุ่น...เมื่อนึกถึงคนเคยคุ้นขึ้นมา
อยากให้เธอกำลังนั่งมองฟ้า...ในวันเวลาเดียวกัน
ฝากความรู้สึก...ไปกับดาวสักดวง
เพื่อบอกเธอว่ามีใครบางคนแสนห่วง...อยู่อีกฟากฟ้าที่กั้น
ยังคงอาทรเธออยู่ตรงนี้...จะรู้ไหมคนดี ว่าคิดถึงกัน
แล้วอากาศหนาวเย็นที่นั่น...เธอจะนอนหลับฝันถึงใคร
กอดกระชับอ้อมแขน...ให้เหมือนแม้นไออุ่น
แทนอ้อมแขน...ของคนเคยคุ้น...
...ให้เหมือนสัมผัสของเธอยังกรุ่นอยู่ใกล้..ใกล้
มองฟ้า..หลับตา..ภาพเธอมาชัดเจนอยู่ตรงหน้า....
...ฉันบอกว่า..รักเบา..เบา..ออกไป
เธอได้ยินแล้วใช่ไหม...เสียงสะท้อนในความคิดถึงของใจ...
...ที่ฝากบอกไป..กับดวงดาว
12 มีนาคม 2545 02:09 น.
mono
ฉันเชื่อว่า...เธอยังเป็นคนดี..คนเก่า
ความรักของเรา..ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยคิดว่ามันบางเบา..หรือหล่นหาย
แต่ใครอีกคนที่อยู่ไกลอีกฟากฟ้า...มีสิ่งที่เก็บไว้เรื่อยมา..มากมาย
หากเธอรู้......ว่าฉันกำลังทำร้าย....
...แต่ก็ด้วยความรู้สึกที่เดียวดาย...ร้าวรอน
เป็นเพราะ...ความอ่อนไหวของฉัน
ที่ปล่อยให้ใครอื่นเข้ามาผูกพัน...จนความฝันของเราร้าวกร่อน
หากเธอรู้...จะต้องเจ็บปวดแค่ไหน...ในใจฉันก็ยิ่งร้าวรอน
ใช้เวลาคิดถึงภาพของเรา...ในคืนวันเก่าก่อน....
...แต่ภาพเขา..ก็เข้ามาบั่นทอนหัวใจ
พยายามดึงความรู้สึกทั้งหมด...ให้กลับมาหา
พยายามลบภาพคนที่แทนเธอตรงหน้า...ให้เลือนหาย
แต่ยิ่งพยายามแค่ไหน...ส่วนลึกของใจ..ก็ยิ่งเก็บเขาเอาไว้มากมาย
ความมั่นคงของฉันเองที่เปราะหักง่าย...จนทำลายรักของเรา
ฉัน...ไม่มีข้อแก้ตัวอะไร
และไม่กล้าพอที่จะบอกเธอได้....ว่าฉันไม่รักเธอเหมือนเก่า
จะบอกเธอได้อย่างไร...ว่ารักที่เธอฝันไว้...ต่อไปจะไม่ใช่รักของเรา
ฉันทรมาน....ด้วยความรู้สึกผิดจนรุมเร้า...
...และยังไม่กล้าที่จะบอกเล่า...ให้เธอเข้าใจ
หน้าส่วนตัว
1540
