21 มีนาคม 2545 23:02 น.
mono
กลับมาเพื่อบอกเธอว่า...ยังเป็นคนเดิม
เคยรักเธออย่างไร เมื่อวันแรกเริ่ม...ก็ยังรักอยู่อย่างนั้น
ฉันไม่อาจลบเลือนมันไป...ทั้งหมดที่หัวใจเคยผูกพัน
วันนี้เธอมองว่าคุณค่ามันน้อยอย่างนั้น...แต่ฉันก็ยืนยันที่จะรอ
ยอมรับว่า...ยังอ่อนแออยู่มาก
และไม่มีสักข้อแม้ให้เธอลำบาก...กับการร้องขอ
แค่อยากบอกเธอว่า..ยังห่วงใย..เธอแค่รับรู้ไว้ก็พอ
จากสายตาของคนที่ทดท้อ...ว่ายังรัก..ยังรอ..เธอเรื่อยไป
มาเพื่อยืนยันความรักของฉัน...เพียงเท่านั้น
รู้ว่าเธอต้องการลืมเลือนมัน...ซึ่งต่างกับฉัน...
...ที่ยังคงเก็บฝัน...ที่สร้างร่วมกันเอาไว้
กับทุกความทรงจำที่เคยมี...ทุกความรู้สึกดี ๆ...
... จากนี้จะฝังลึกลงในหัวใจ
แม้วันนี้...เธอจะเป็นเพียงคนอื่นที่ห่างไกล...แต่อยากให้รู้ไว้..
...ว่าฉันยังคงเป็นใคร..ที่รักเธอหมดใจคนเดิม
21 มีนาคม 2545 00:00 น.
mono
อย่าเพิ่งน้อยใจสิ...ที่รัก
ฉันยังเป็นคนเดิมที่เธอรู้จัก...อย่าเพิ่งตัดพ้อ
ถึงจะห่างไกล...แต่รู้ไหม..ส่วนลึกในใจก็นับวันรอ
ฉันยังเป็นคนเดิมที่เธอร้องขอ...แต่ก็อยากให้เธอรออย่างมั่นใจ
อยากให้รู้...ว่ายังรักเธอเหมือนวันเก่า
ความห่างไกล...อาจทำให้เธอคาดเดาจนหวั่นไหว
บางครั้งฉันอาจไม่มีเวลา...แต่ก็อยากให้เธอรู้ว่าห่วงใย
ไม่ว่าจะห่างไกล แค่ไหน...เธอก็อยู่ในใจตลอดเวลา
ขอแค่...ส่วนลึกในใจเรายังมีกัน
คำว่ารักคำนั้น...จะทดแทนซึ่งกันและกัน..เมื่อห่วงหา
ฉันยังห่วงใย...ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา
ยิ่งนานวัน...ก็ยิ่งรู้ว่า...แม้เธอต้องห่างไกลสายตา...
....แต่ทว่า..กลับชัดเจนยิ่งกว่าในหัวใจ
20 มีนาคม 2545 00:14 น.
mono
จากวันที่ไม่มีเธออยู่...เคียงข้าง
อะไรทุกอย่างก็ดูเหมือนอ้างว้าง...ไม่เคลื่อนไหว
ฉันไม่ใช่แค่เหงา...แต่เรื่องราวของเรารุมเร้าหัวใจ
มันสายเกินกว่า...จะทำอะไรได้...
...นอกจากเสียงของใจ...ที่บอกรักเธอไปลำพัง
ฉันรู้ซึ้ง...กับการเสียใครไปสักคน
เหลือเพียงรอยยิ้มเศร้า ๆ หมองหม่น...จากคนที่พลาดพลั้ง
ฉันบอกว่าไม่เป็นอะไร...แต่เสียงหัวใจร้องไห้ยังก้องดัง
ฉันไม่อาจเรียกร้อง...หรือว่าจะรั้ง..เธออย่างไร
เพราะที่ผ่านมา...ฉันก็เหมือนเป็นคนตัดสิน
คำว่ารักที่เธอบอกให้ได้ยิน...ฉันก็รู้แค่ว่าความรักของเธอ...
...ยังโบยบินอยู่ใกล้ ๆ
แต่จากวันนี้...จะไม่มีอีกแล้ว...เสียงเธอดังแว่วจนห่างไกล
ฉันเองที่ไม่เคยรู้ค่า...จนวันที่รู้ว่า..จะเสียเธอไป...
...บางสิ่งในหัวใจ...ถึงได้ตอบกลับมา
อยากบอกเธอว่า...ฉันรู้ซึ้งดีแล้ว
เสียงร้องไห้แผ่ว ๆ แทรกกับเสียงเธอ..ที่ดังแว่วเข้ามาหา
ร้อยคนผ่านไป...แท้จริงเธอคือคนเดียว...ที่อยู่ในใจตลอดมา
เสียดายความรักที่เธอมอบให้ในวันเวลา....
...เพราะกว่าจะได้รู้ค่าก็สายเกินไป
18 มีนาคม 2545 22:33 น.
mono
มีใครบางคนเคยบอกไว้ว่า...ถ้าสิ่งที่ค้นหาคือความรัก
หากได้พบใครสักคนที่ทำให้รู้จัก...คุณค่าของคำว่ารักคืออะไร
เขาอาจเป็นใครก็ได้....ใครสักคน....
...ที่อยู่เคียงข้างในวันที่รู้สึกสุขล้น...หมองหม่น...หรือโหดร้าย
คนที่ไม่เคยเอ่ยปากถาม...ในทุกยามที่ไม่มีใคร
แต่จะเห็นเขามาอยู่เคียงใกล้...คอยปลอบใจ...ทุกครา
ใครสักคนที่ไม่ถามถึงเหตุผล...ที่ต้องร้องไห้
แต่จะคอยเช็ดหยดน้ำที่รินไหล...เปื้อนใบหน้า
คนที่ไม่ติดใจกับความผิดพลั้ง...ครั้งใดที่ผ่านมา
คนที่จะอยู่กับเธอจนกว่า...วินาทีสุดท้ายแห่งความเจ็บล้าจะเลือนไป
เขาอาจเป็นแค่...หนึ่งในร้อยคน
ที่ไม่อาจหาพบได้อีกในเส้นทางสับสน..วุ่นวน..ในโลกใบใหญ่
หากรู้สึกว่ามีเขาอยู่..ไม่ว่าความรู้สึกที่รับรู้..จะแว่วเบาหรือห่างไกล
หากเขารอเพียงแค่ให้เธอมีใจ.....ลองสัมผัสเขาให้ลึก....
...มากกว่าความรู้สึกที่ได้
อย่าปล่อยให้เขาเดินจากไป....อย่างไม่มีความหมาย....
...เพราะเขาอาจเป็นคนสุดท้าย...ที่อาจจะค้นหาได้...ในคำว่ารัก
16 มีนาคม 2545 05:16 น.
mono
งึมงัม...งึมงัม...เสียงพี่ชายขี้บ่น
งุ้งงิ้ง..งุ้งงิ้ง..น้องสาวแสนซนบ่นตอบพี่ชายคนนี้
ก็มะรุทำมายเนอะ...บ่นอยู่ได้ทั้งกะปี
ถามว่า...เปงอาราย...ก๊อทำมะรุมะชิทุกทีเลย...
พอน้องทำหน้า....สับสน
พี่ชายขี้บ่น...ก๊อแกล้งมะสน...ทามเปงเฉย
อยู่ดิ๊ดี... ก็มาแง่ม แง่ม ใส่เค้าอยู่เรื่อยเยยย
แล้วก็บอกว่า...มะเค้ย มะเคย...ดุน้องเลยสักที...
มาอีกละ...พี่ชายขี้บ่น...งึมงัม..งึมงัม..แง่ม..แง่ม
แต่คราวนี้ทำหน้าแฉล้ม...ยิ้มแย้ม...มะรุมะชิ
มะรุปายทามอะใยมา...ทำตาเยิ้มกว่าทุกที..
พี่ชายรีบตอบว่า...แง่ม..แง่ม..งึมงัม..งึมงัม..ยังงี้...
...สาวๆ ชมว่าน่ารักดีจังเยยย...
หน้าส่วนตัว
880
