2 เมษายน 2545 23:45 น.
mono
อย่าหวั่นไปเลย...คนดี
ผ่านจากคืนนี้...แม้เธอจะไม่มีฉัน
จะร่ำร้องไปใย...ทำร้ายหัวใจให้ไหวหวั่น
อย่ามองฉันด้วยแววตาอย่างนั้น...ยิ้มให้ฉันสิคนดี
อย่ากลัวไปเลย...ที่รัก
ฉันจะไม่ใช่คนสุดท้าย...ที่จะทำให้เธอรู้จัก..กับความรักอย่างนี้
ฉันเชื่อนะ...ต่อไปเธอจะพบกับใครสักคนที่ดี
คนที่ถนอมหัวใจอ่อนไหวดวงนี้...ได้ดีเช่นกัน
ไม่อยากให้เธอจดจำ...ภาพที่อยู่ตรงหน้า
ฉันจะยินดียิ่งกว่า...ถ้าเธอจะรู้สึกเพียงว่า..ฉันอยู่ในฝัน
จดจำแต่สิ่งดี ๆ จากวันนั้น..ถึงวันนี้..ที่เรารักกัน
รู้ไว้นะ..ว่าฉันจะอยู่เคียงข้างเธออย่างนั้น..ตลอดเวลา
เข้ามาใกล้ ๆ สิ...ฉันจะเช็ดน้ำตาให้
ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม...กับน้ำตาที่มีให้ฉัน..จะรินไหลเปื้อนหน้า
ฉันอยากให้เธอสวยใส...มีรอยยิ้มหวานไหวเรื่อยไป..ในวันเวลา
คำขอร้องสุดท้าย...ได้ไหม...ก่อนจากลา...
...รอยยิ้ม...แทนหยดน้ำตา..ทุกครั้งที่เธอรู้สึกว่า...คิดถึงกัน
2 เมษายน 2545 04:19 น.
mono
ปล่อยใจให้ล่องลอยไป...ตามความคิดถึง
แต่ความรู้สึกส่วนหนึ่ง...อาจส่งไม่ถึงใจเธอก็ได้
คงมีแค่ความห่วงใย..ความปรารถนาดี..จากฉันคนนี้ที่เธอเข้าใจ
แต่ความรักจากใจ..ส่งไปเท่าไหร่..เธอก็คงไม่เข้าใจมันสักที
อาจเป็นเพราะใจเธอ...ไม่ตอบรับ
ฉันก็เข้าใจนะ...กับความรู้สึกที่เธอมีให้อย่างนี้
ทุกความรู้สึกที่ส่งไป..เธอแค่รับรู้ไว้..อย่ากังวลไปเลยคนดี
ฉันก็แค่...ต้องการคิดถึงเธอไปอย่างนี้
...แม้จะเป็นแค่คนไกล ๆ ที่ปรารถนาดี...เพียงแค่นี้ก็พอใจ
แค่ได้ปล่อยให้ใจ..ได้คิดถึง
เพราะฉันคงห้ามความคิดคำนึง...ไม่ให้คิดถึงเธอไม่ได้
เธอเป็นรอยยิ้มที่เก็บไว้ในความรู้สึก..ในส่วนลึกของใจ
ที่ยิ่งห้ามเท่าไหร่...ก็เหมือนยิ่งยุให้คิดถึงเธอจนล้นใจทุกที
1 เมษายน 2545 02:38 น.
mono
ทั้ง ๆ ที่ฉันก็รู้ตัวดี
กับการมีค่าเพียงแค่นี้...คนที่เธอไม่รัก
วัน ๆ ที่ผ่านไป..ก็ไม่ต่างอะไร..แค่คนที่เธอรู้จัก
ไม่มีความหมายได้สักเสี้ยวหนึ่ง..ของคนที่เธอรัก..ก็เฝ้ารอ
ไม่เคยทำตัวเข้าไปเป็น...ส่วนเกิน
ทุกก้าวที่เดิน...ฉันต้องเผชิญจนท้อ
แรงใจที่คิดว่า...ยังมีมากมายเพียงพอ
ที่จะฝืนอดทนต่อ...ก็กลับไม่เกิดก่ออะไร
หมดแรงแล้ว...กับการรอคอย
ความหวังเลื่อนลอย...ทั้งที่ไม่รู้ว่าต้องคอยอีกนานแค่ไหน
มอดไหม้หมดแล้ว...แรงใจของฉัน...จากนี้มันไม่เหลืออะไร
ความรักที่ทุ่มเทไปเท่าไหร่...ก็เหมือนสูญสลายไปกับการรอคอย
30 มีนาคม 2545 05:02 น.
mono
ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองแล้วว่า...จะไม่เรียกร้อง
ไม่ต้องการให้เธอหันมามอง...ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน
แต่ทำไม..ไม่รู้..ฉันยังรู้สึกอยู่...รู้สึกปวดร้าวทั้งใจ
ยังอยากได้ยินสักคำปลอบใจ...แต่เธอก็ไม่เคยหยิบยื่นให้เลย
ฉันรู้ตัวดี...ว่าอ่อนแอ
และทุกครั้งก็ยังพ่ายแพ้...กับการเมินเฉย
บอกตัวเองตลอดเวลา..ว่าฉันทนได้..แม้เธอจะไม่สนใจอะไรเลย
เพราะอยากให้หัวใจได้มีโอกาสพร่ำเอ่ย...คำว่ารักกับคนคุ้นเคยของใจ
แต่ตลอดเวลา...ฉันก็สัมผัสได้แค่คำว่า..ปวดร้าว
ทุก ๆ ก้าวที่เดินผ่านเรื่องราว..มันช่างนานยาวร้าวรานจนหม่นไหม้
ฉันเจ็บช้ำ..แต่ก็ทำได้แค่พร่ำบอกตัวเองทุกคำ...ว่าไม่เป็นไร
ฉันให้อภัยเรื่อยไป...เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ..ว่าความรู้สึกสุดท้ายก็รักเธอ
29 มีนาคม 2545 00:28 น.
mono
ใคร-ใครก็บอกว่าฉันไม่เหมือนคนเก่า
แววตาเงียบเหงา...จนน่าใจหาย
เหมือนมีเรื่องค้างคาใจ...เก็บไว้มากมาย
เพราะอะไรจึงดูเดียวดาย...อยากให้ระบายความในใจ
กลับมามองดูตัวเอง...ในกระจกบานเก่า
แววตาที่หม่นเศร้า...นี่ฉันก็แค่กำลังเหงา..ใช่ไหม
เปล่าเลย...เสียงสะท้อนของใจที่ตอบ...
...แต่ฉันกำลังบอบช้ำ...ทั้งหัวใจ
ภาพใครคนหนึ่งกลับชัดเจนจนหวั่นไหว...แทนคำตอบใดที่ได้เจอ
นี่หรือ...สาเหตุที่ฉันไม่เหมือนคนเก่า
แววตาที่ดูหม่นเศร้า...ก็คงเพราะคิดถึงแต่เขาอยู่เสมอ
รอบกายจึงดูเงียบเหงา...มีแค่ความว่างเปล่าที่พบเจอ
สาเหตุที่ใจของฉันมันเพ้อ...ก็คงเป็นเพราะเธอจากไป
หน้าส่วนตัว
1886
