14 มิถุนายน 2545 19:48 น.
mono
ไม่กล้าหรอก..ที่จะดึงเธอไว้
และไม่เคยคิด..ว่าเธอจะเปลี่ยนใจกลับมาหา
เพราะฉันเป็นแค่คนห่างหัวใจ...จนธรรมดา
ที่ทำได้แค่แอบกลืนน้ำตา..เพียงลำพัง
ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ย..เพื่อให้เธออยู่
เพราะฉันเข้าใจและรับรู้...ว่าไม่ควรแม้แต่จะหวัง
ฉันแค่เป็นคนใกล้ ๆ..ที่มาใส่ใจ..รับฟัง
คอยปลอบโยนในทุก ๆ ครั้ง...ที่เธอยังไม่มีใคร
โดยที่ไม่มีข้อแม้..จะต่อรอง
เพราะสิ่งที่แววตาฟ้อง..ก็แค่แอบร่ำร้องจะอยู่ใกล้ ๆ
ไม่ได้เป็นคนรัก...แม้จะเจ็บร้าวนักแต่ไม่เป็นไร
จนกว่า...เธอพร้อมจะเดินจากไป...
...ฉันก็ไม่ควร..แสดงความรู้สึกร้าวใจออกมา
ที่ควรทำก็คือ...รอยยิ้ม
แม้หัวใจกำลังถูกบางสิ่งแทงทิ่ม...จนเจ็บล้า
ปวดร้าวแค่ไหน..ก็ทำได้แค่..ให้หัวใจหลั่งน้ำตา
แต่เธอจะเห็นเพียง..รอยยิ้มปรากฎอยู่บนหน้า...
...กับคำ ๆ เดิมที่บอกเธอเสมอมาว่า..ไม่เป็นไร
12 มิถุนายน 2545 19:57 น.
mono
หากฉันห้ามได้...มันก็คงไม่เกิด
จะไม่ทำให้เรื่องราวเลยเถิด...จบสับสน
ระหว่างเราคงไม่ต้องทุกข์ใจ...ไม่ทำให้ใครร้อนรน
แต่ความรักมากล้น..ก็เกิดขึ้นได้กับคนธรรมดา
เพราะฉันไม่ได้แตกต่าง..ไปจากใคร
เหมือนที่เธอมีความรักให้เขายิ่งใหญ่...แม้ใจจะล้า
เขาก็มีใครเก็บไว้ในหัวใจ...อยู่ทุกเวลา
และฉันก็เป็นอีกคนที่ก้าวเข้ามา..แม้จะรู้ตัวว่า..ช้ำใจ
มันยากเหลือเกิน..กับการไม่รัก
เพราะมันเหนื่อยนัก..กับการทำใจไม่ให้รู้จัก..ทั้ง ๆ ที่ใกล้
ในเมื่อทุกครั้งที่สบตา...ก็รู้ตัวว่า..รักหมดหัวใจ
เธอจะว่าฉันอ่อนแอ..หรือแพ้พ่าย..ก็สุดแล้วแต่ใจ...
...เพราะฉันยอมรับว่า..สุดท้ายก็ห้ามความรักไม่ได้จริง ๆ
11 มิถุนายน 2545 05:30 น.
mono
ใช่หรือว่า..เรายังรักกัน
ทุกความรู้สึกของเธอยังคงเป็นฉัน..แน่ใจหรือเปล่า
หากมีอะไรเปลี่ยนไป เธอบอกได้ทุกเรื่องราว
อย่าใช้ท่าทีเงียบงันบอกกล่าว..แต่ช่วยบอกเล่าด้วยหัวใจ
อย่าอยู่ใกล้...แต่ทำเหมือนห่างจนเฉยชา
บางสิ่งที่ส่งผ่านจากสายตา..ทำให้อ่อนล้ารู้บ้างไหม
ถ้าเธอยังรัก ถ้าเธอยังแคร์ ก็ช่วยดูแลใส่ใจ
อย่างน้อยความไม่เข้าใจ...มันก็เป็นเรื่องใหญ่ สำหรับเรา
10 มิถุนายน 2545 01:58 น.
mono
ความอบอุ่นที่เคยได้
มันคงจางหาย..ไปกับคำว่า..รัก
เนิ่นนานแล้ว..ที่ฉันเหมือนไม่เข้าใจไม่รู้จัก
ว่าความรักที่หัวใจร่ำร้องนัก...คืออะไร
เหมือนมันค่อย ๆ ห่างหาย..ไปจากความรู้สึก
มีแค่บางเสี้ยวในส่วนลึก..ที่ยังคงรู้สึกรับรู้ได้
อาจเป็นเพราะ..ฉันผ่านวันเวลามาด้วยความเหงา..เศร้า....
...ปวดร้าว จนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ความรักที่ว่า...สวยงาม..ยิ่งใหญ่...
...ก็เหมือนเศษเล็กๆ ที่ยังติดอยู่ในใจเท่านั้นเอง
color>
7 มิถุนายน 2545 19:49 น.
mono
ฉันมีแค่...คำหนึ่งคำ
เก็บไว้จนช้ำ...ไม่อาจทำให้รู้ว่า..
ฉันรู้สึกอะไร...ภายใต้ความเฉยชา
รู้สึกมากเหลือเกินว่า...ปวดปร่า
แม้เห็นเพียง...หนึ่งหยดน้ำตาของเธอ
แต่เพราะเป็นแค่...คนหนึ่งคน
ไม่อาจซึมซับความหมองหม่น...ที่ท้นเอ่อ
ไม่อาจเทียบค่ากับบางสิ่งในใจ...ที่เธอพบเจอ
ไม่อาจเข้าไปเช็ดน้ำตาที่กำลังล้นเอ่อ...ออกมา
ได้แต่...ปล่อยให้ใจหนึ่งใจ
แอบแบ่งเบาความรู้สึกใดๆ..ที่เธอเจ็บล้า
ให้หัวใจเข้าใกล้..เช็ดหยดน้ำใสที่ปลายตา
แม้จะแผ่วเบา..เลือนล้า..แต่ก็ด้วยความรู้สึกที่เรียกว่า..ความรัก
color>
หน้าส่วนตัว
1347
