18 พฤษภาคม 2545 20:13 น.
mono
...ฉันไม่ได้อยากพ่ายแพ้
แต่ทั้งหมดที่อ่อนแอ...ก็เพราะเธอเท่านั้น
เป็นเธอจะทนได้ไหม...กับคนที่ตั้งใจทำร้ายกัน
ทุกถ้อยคำมีแต่ตอกย้ำ...ทำร้ายใจ
...ไม่หมดรัก..แต่ต้องจากลา
เจ็บจนล้า...อยู่ไปก็ไม่ได้ทำให้ฉันดูมีค่าขึ้นมาได้
ที่ทนอยู่จนวันนี้...คิดว่าสักวันคงมีที่เธอเข้าใจ
แต่รักที่ทุ่มเทไปเท่าไหร่...ก็สูญสลายไปเท่ากัน
...ไม่มีอะไร..ซึมสู่ใจเธอ
ที่ผ่านมาฉันก็แค่คนเพ้อ..สักคนที่เธอพบเจอเท่านั้น
ไม่ได้มีค่าอะไร..ให้ต้องใส่ใจ..ไม่สำคัญ
ทั้งหมดก็แค่เศษความฝัน..ความรักที่ฉันคิดว่าจะเจอ
...แต่จากวันนี้..จะจบลงทุกอย่าง
แม้จะดูไร้ร้าง..ก็จะไม่ปล่อยให้หัวใจที่เหลือเบาบางต้องเก้อ
จะอยู่ให้ไกลกัน..ไม่มีอีกแล้วคืนวัน..ของฉันและเธอ
แม้ต้องทนปวดใจพร่ำเพ้อ...แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เธอ..รังแก
color>
16 พฤษภาคม 2545 23:28 น.
mono
...ฉันรู้..ว่าเธอคงเหงา
ลองผ่อนคลายสายตาเศร้าๆ..มองแสงบนฟ้า
เห็นไหม...ดาวดวงหนึ่งที่กำลังมองลงมา
ทอแสงอาทรบนฟ้า..เพื่อบอกเธอว่า..ห่วงใย
...จากใครคนหนึ่ง..ที่คิดถึง
ถ้อยคำลึกซึ้ง..ที่ส่งถึงเธอได้ยินไหม
เบาๆ อยู่บนฟ้า...ส่งผ่านจากสายตา..สู่หัวใจ
จากฉันคนไกล..ที่มีเธออยู่ในใจตลอดเวลา
...ทุกครั้ง...ที่เธอเหงา
อย่าปล่อยให้ตัวเองปวดร้าว..ลองมองดาวของเราบนฟ้า
ความอาทร..ห่วงใย..อาจจะห่างไกลเกินสายตา
แต่ลองหลับตา...จะรับรู้ได้ใช่ไหมว่าคนอีกฝั่งฟ้า..รักเธอ
color>
16 พฤษภาคม 2545 00:39 น.
mono
...นั่งมองดูตัวเองในกระจก...
เรื่องเดิมๆ ก็ถูกหยิบยกขึ้นมาทุกครั้ง
ปวดร้าว..เหงาใจ..โดยไม่มีใครรับฟัง
อีกด้านหนึ่งของแรงใจที่พยายามหยุดยั้ง..แต่ก็ยังไม่พอ
...เหมือนไม่ใช่ตัวเอง...
ภาพของคนที่คว้างเคว้ง..มองดูตัวเองทดท้อ
แววตาหมองเศร้าที่ยังกอดเข่า..เฝ้ารอ
รอยร้าวที่เกิดก่อ..ก็เพราะรอยท้อของใจ
...ทำไมไม่เลือกที่จะจากลา...
กลับปล่อยให้ใจไร้ค่า..ปวดปร่าจนหมองไหม้
ต้องร้อนรุ่ม...ถูกเกาะกุมด้วยสนิมในใจ
สักครั้งอดทนกับความร้าวราน...มันคงไม่ทรมานจนขาดใจ
...อดทนไม่นานเท่าไหร่...ก็จะชนะหัวใจตัวเอง
color>
14 พฤษภาคม 2545 23:38 น.
mono
...ฉันคงไม่มีข้อแม้...
ที่เธออาจมองเห็น..ก็คงเป็นแค่รอยร้าว
แท้จริงยังคงทำใจไม่ได้..กับการลืมเลือนเรื่องราว
ลบเลือนวันเก่า..ที่ยังไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานอีกยาวเท่าไร
...แต่จะไม่ทำเรื่องให้มาก...
จะไม่ให้เธอต้องลำบาก..เหนื่อยยากกับคำตอบที่ให้
ฉันก็แค่..คนที่ต้องยอมรับทุกอย่างเพียงเท่านี้...
...การตัดสินใจที่เธอคิดว่าดี..คือเดินจากไป
ฉันจะทำอะไรได้...นอกจากยินยอมให้เธอไปตามทาง
...เพราะรู้ตัวว่าไม่มีความหมายมากพอ...
ร้อยพันคำที่ขอ..ก็คงมีค่าแค่คำตัดพ้อกับการเลิกร้าง
ปล่อยให้หัวใจร้องไห้...ขณะที่ฉันต้องก้าวออกไปให้ห่าง
เพราะฉันรู้..ขณะที่ต้องทรมานกับความอ้างว้าง...
...เธอคงไม่รับรู้อะไรสักอย่าง..ที่กำลังร้าวร้างในหัวใจ
color>
14 พฤษภาคม 2545 00:18 น.
mono
...มองเห็นเส้นทางข้างหน้าที่สวยงาม...
ตามที่ใจฉันเคยทวงถาม...ตามหา
เพียงแค่ออกมาจากจุดเดิมจุดนั้น..ให้พ้นจากคืนวันเหนื่อยล้า
สิ่งที่เคยได้แค่ใฝ่ฝันหา...ฉันก็แน่ใจว่ามีจริง
...แต่ทำไมไม่รู้...
สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่...ก็ยังคงแค่หยุดยืนดูอยู่นิ่งๆ
ไม่อาจทิ้งความโหดร้าย..ที่ปวดร้าวมากมายในความเป็นจริง
และไม่อาจให้ใจเฉยนิ่ง...กับหนทางที่มีสิ่งสวยงาม
...ฉันอยากจะก้าวไปหา...
ก็ทำได้แค่เอื้อมมือคว้า...แต่ไม่อาจก้าวข้าม
บางสิ่งยังรั้งหัวใจ...ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตาม
กี่ร้อยพันคำถาม..ฉันก็ไม่อาจตอบเหตุผลที่ไม่อาจก้าวข้ามออกไป
...ฉันกำลังแพ้ใจตัวเอง...
จึงคิดเลือกทางให้ชีวิตต้องคว้างเคว้ง..วังเวง..ร้างไร้
ฉันหวั่นเกรงเหลือเกิน...กับการตัดสินใจ
ฉันต้องทำอย่างไร...จึงจะชนะหัวใจตัวเอง
color>
หน้าส่วนตัว
907
