11 กุมภาพันธ์ 2545 00:14 น.
mono
อยากให้รู้ไว้....ว่าจำใจที่จากเธอมา
เพราะฉันเหนื่อยจนใจล้า....เหว่ว้าจนเกินจะทนไหว
ยังรักเธอนะ...ยังรักเธออยู่ อยากให้รู้ว่าไม่เคยเปลี่ยนใจ
แต่บนหนทางที่ก้าวไป...ก็ไม่ต่างอะไรกับ ตบมือไปข้างเดียว
เคยตั้งใจ....ขอแค่ได้อยู่ใกล้เธอเพียงเท่านี้
แต่ความจริงที่มี...กลับไม่ใช่แค่เธอกับฉันคนนี้ที่ข้องเกี่ยว
เมื่อความรักร้าวรน....กระทบใครหลายคนที่ผูกพัน.....
...ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว
ความสุขที่คิดจะคว้าไว้.....เพียงแค่เศษเสี้ยว.....
...กลายเป็นตะขอที่เกี่ยวหัวใจใคร ๆ
ฉันไม่ได้อยากจะจากไปเลย
แต่ไม่อาจทนอยู่เฉย.....หากจะปล่อยให้เรื่องราวเกินเลย......
....จนเธอหวั่นไหว
ฉันยังรักเธอนะ....ยังรักเธออยู่ ยังอยากรับรู้ทุกเรื่องร้อนใจ
แต่ไม่อยากให้ความรักของฉันทำร้ายใคร......
....จะขอรักเธออยู่ไกล-ไกล ...หัวใจที่ห่วงใยจะคงเดิม
10 กุมภาพันธ์ 2545 01:12 น.
mono
เห็นเธอหวั่นไหว....จนใจร้าว
หยดน้ำตาที่พราว....บนแก้มใส
เจ็บมากใช่หรือเปล่า...สายตาเธอบอกเล่าเรื่องราวร้าวใจ
ร้องมาเถอะนะ...ถ้าอยากร้องไห้.....
....ฉันจะเดินเคียงข้างไปทุกความปวดใจที่มี
ฉันอาจทำอะไร...ไม่ได้ทั้งหมด
แต่จะเป็นหนึ่งใจที่คอยปลอบโยน....เพื่อรินรดหัวใจร้าวดวงนี้
จับมือฉันไว้นะ...เราจะเดินไปด้วยกัน แบ่งปันความเจ็บช้ำที่เธอมี
น้ำตาที่รินมานับจากนี้...ฉันจะซับให้นะคนดี...ไม่ต้องกลัว
8 กุมภาพันธ์ 2545 00:14 น.
mono
...ขอบคุณที่ยังห่วงใยกัน....
แต่อย่าถามความเป็นไปของฉันอีกเลยได้ไหม
ย้อนถามความรู้สึกเธอเองดีกว่า...ก่อนจะมามีฉันที่คอยใส่ใจ
เธอเองก็เคยเจ็บมาใช่ไหม...มันร้าวรานแค่ไหน คงเข้าใจดี
เพราะฉะนั้น...เธอคงไม่ต้องถาม
เพราะทุกความเจ็บปวด...ยังคงติดตามฉันอยู่อย่างนี้
คำว่าเสียใจ ช่วยอะไรได้ไหม...กับหัวใจที่เธอตั้งใจไม่ไยดี
กี่ล้านคำขอโทษที่เธอมี..จะช่วยลบความเจ็บช้ำของฉันคนนี้อย่างไร
6 กุมภาพันธ์ 2545 22:19 น.
mono
มีเธอคนเดียว...ที่เคียงข้างกันไป
ความผูกพัน..ห่วงใย..มีล้นอยู่ในใจของเธอกับฉัน
ความเข้าใจหาได้จากหัวใจเรา...ที่รับรู้ได้ซึ่งกันและกัน
มิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ของเธอกับฉัน...ไม่มีวันแปรผันเปลี่ยนไป
แต่เราต่างก็มีโลกที่ต้องค้นหา
มีใครสักคนที่คอยดูแล...ห่วงหาอยู่เคียงใกล้
เวลาที่ไม่มีฉัน...เธอจะได้ไม่รู้สึกหวั่นในหัวใจ
วันนี้ยินดีที่เห็นเธอสุขใจ...เมื่อมีใครห่วงใยเธอจริง ๆ
ดีใจที่ใครคนนั้น...รักเธอ
วางใจ...ที่เห็นเขาคอยเดือดร้อนแทนเธอในทุก ๆ สิ่ง
นึกขอบคุณเขาอยู่เสมอ...ที่ทำให้เธอพบเจอรักจริง
ทำให้หัวใจเธอมีที่พักพิง..ไม่ต้องหวั่นกลัวว่าจะถูกทอดทิ้งให้เสียใจ
แต่ส่วนลึก...ในความผูกพันของเรา
เธอเคยรู้สึกว่ามันดูอ้างว้าง...เงียบเหงาบ้างไหม
นานเหลือเกินนะ...ที่เราไม่ได้จับมือกัน ซึมซับความผูกพันของใจ
วันเวลาของเรากำลังเปลี่ยนไปใช่ไหม.......
......ทุกความเป็นไป เราถึงดูห่างไกลกันเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
873
