21 มกราคม 2545 01:55 น.
mono
ขอเพียง...เป็นความสุขที่เธอต้องการ
และอย่าดีกับฉัน เพราะความสงสาร...เพียงแค่นี้
เจ็บปวดรู้ไหม...นับวันยิ่งร้อนรน..หม่นไหม้เต็มที
ขอร้องเถอะนะคนดี...อย่าทำเหมือนรักฉันคนนี้ เพราะความเห็นใจ
ไม่เป็นไร...ฉันจะไม่ร้าวรอน
ความอาทร ในบางเสี้ยวของใจที่อาวรณ์...เธอหยุดก่อนได้ไหม
ขอเพียงสัมผัสมือกับฉัน...ก่อนหันหลังจากไป
มองตากันอีกครั้งได้ไหม...อยากถ่ายทอดความรักที่หัวใจฉันมี
อยากให้เธอได้รับรู้...ถึงความรู้สึก
ว่าทั้งหมดของใจส่วนลึก...ไม่เคยนึกว่าจะมีวันนี้
แต่ไม่เป็นไร....ขอเธออย่ารู้สึกผิดอะไรไปเลยคนดี
แม้จะไม่มีกันจากวันนี้...แต่ฉันยินดีและเข้าใจ
20 มกราคม 2545 00:00 น.
mono
อาจมีใครสักคน....ที่ผ่านเข้ามา
ทำให้รู้สึกได้อย่างมากมายว่า...อบอุ่น
ใครบางคนอ่อนโยน...จนความรู้สึกเคยคุ้น
เกิดเป็นความลึกซึ้ง...ที่อ่อนละมุนในหัวใจ
กับความอาทร...ที่ซ่อนรอยยิ้มจาง-จาง
อาจทำให้หัวใจใครที่เบาบาง...สั่นไหว
แค่สื่อสายตาที่สัมผัส...ความรู้สึกยิ่งเด่นชัดว่า...ว้าวุ่นใจ
สบสายตาเมื่อใด...เหมือนกับลมพัดจนหัวใจไหวเอน
อาจเป็นใครสักคน...ที่พิเศษในความรู้สึก
คนที่มาทำให้ใจส่วนลึก...เผยความรู้สึกที่ซ่อนเร้น
ทำให้คนหนึ่งคน...จิตใจร้อนรนอย่างไม่เคยเป็น
ความอ้างว้างในโลกใบเดิมที่เคยเห็น....กลับเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพู
18 มกราคม 2545 17:31 น.
mono
วันนี้...บังเอิญได้พบเธออีกครั้ง
ทุกความรู้สึกก็คงยัง เหมือนกับวันเก่าก่อน
ปลอบตัวเองว่า...เข้มแข็งไว้...อย่าร้าวรอน
อดทนเอาไว้ก่อน...ยากอะไร แค่แอบซ่อนรอยน้ำตา
วันนี้...แค่ข้างกายเธอมีใครอีกคน
ทักทายเธออีกหน...กับยิ้มให้เขาอีกคน...ทำไมต้องเหนื่อยล้า
ถึงจะเป็นยิ้มเศร้า ๆ ของใจ...ที่ชื้นไปด้วยรอยน้ำตา
แต่คงไม่ยากเกินไปกว่า...จะกัดฟันเอ่ยลาเธออีกที
แต่ช่างเป็นนาที...ที่ยาวนาน
ความร้าวรานรวมตัวกันเดินทางผ่าน....คนผ่านทางคนนี้
วินาที่ที่โหดร้าย....ต้องสะกดใจที่หมองไหม้ ไม่มีชิ้นดี
สิ้นคำสุดท้าย......ขอให้โชคดี....
..หันหลังเดินจากมา....หลับตา สูดลมหายใจลึก ๆ อีกที...
....พร้อมกับรินน้ำตาที่มีออกจากหัวใจ.....
17 มกราคม 2545 15:50 น.
mono
เธอจะลืมรักฉัน...ก็ไม่เป็นไร
แต่ฉันขอเก็บเธอเอาไว้...ให้คงอยู่ในใจอย่างนี้
เส้นทางข้างหน้า...ไม่เป็นไร หากตัดสินใจว่าดี
ขอเพียงเป็นความสุขของเธอคนนี้...ก็ไม่เป็นไร
ยินดี...ถ้าเธอต้องการ
แม้รู้ดีว่า...ต้องจมอยู่กับความร้าวรานแค่ไหน
แต่ถ้ารักของฉันไม่อาจผูกพัน...ให้เธอสร้างฝันร่วมกันต่อไป
เธอจะเลือกเส้นทางเดินใหม่...แล้วลืมฉันไป ก็ไม่เป็นไรจริง ๆ
16 มกราคม 2545 18:00 น.
mono
ขอบคุณ...สำหรับไมตรีที่อบอุ่น
กับค่ำคืนที่มีคุณ...อยู่เป็นเพื่อนกันอย่างนี้
ความเหงา..เศร้า..เลือนหายไป...เมื่อได้กำลังใจดี ๆ
คำปลอบโยนที่คุณมี...ทำให้คนอ่อนแอคนนี้ เข้มแข็งขึ้นมา
อยากบอกคุณ...ว่าซาบซึ้งใจ
ถึงจะไม่ใช่คนชิดใกล้....แม้เป็นเพียงใครที่เพิ่งพบหน้า
ในคำแนะนำ ที่ทำให้ฉันไม่ลืมว่า...ชีวิตนี้ยังมีสิ่งที่ดีมากกว่า
สิ่งที่เปลี่ยนแปลงตามวันเวลา...ก็แค่เรื่องธรรมดาเท่านั้นเอง
อยากขอบคุณ....อีกครั้ง
ที่ทำให้หัวใจผุพัง...ไม่ติดอยู่ในภวังค์ของความคว้างเคว้ง
ขอบคุณที่ทำให้ฉันเห็นค่า...และหันกลับมารักตัวเอง
ขอบคุณจริง ๆ ที่ทำให้โลกใบใหญ่ไม่วังเวง.......
...ไม่ต้องคอยหวั่นเกรง ว่าจะไม่มีใคร
หน้าส่วนตัว
920
