27 มีนาคม 2545 02:09 น.
mono
ที่เดินจากเธอมา..ฉันรู้สึกตลอดเวลาว่ามันผิด
แต่ก็มีเหตุผล..อยากให้เธอรับฟังสักนิด...จากผู้ชายคนนี้
ที่ฉันตัดสินใจเดินจากไป...ไม่ใช่ไม่รักเธอนะ..คนดี
แต่รู้ว่า..ความรู้สึกที่เธอมี..และให้ฉันคนนี้..ก็แค่พี่ชาย
ฉันเฝ้ารอ...หัวใจเธอมาเนิ่นนาน
แต่วันเวลาที่ผ่าน..ฉันร้าวราน..กับการเป็นคนไม่มีความหมาย
ฉันรักเธอ..แต่ก็เป็นเพียงแค่คนที่รอเก้อ..เพ้อไปมากมาย
ฉันเดียวดาย...แต่ก็ยังหวังว่า...สักวันคนข้างกายจะเป็นเธอ
ฉันซาบซึ้ง..กับความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมีให้
แต่เธอก็รู้ใช่ไหม...ว่าฉันรอวันที่เธอจะตอบรับ...
...ความรักที่ให้อยู่เสมอ
แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน...ก็ไม่มีอุ่นไอใด..ให้ฉันได้เจอ
ฉันก็เป็นเพียงแค่..คนที่รอเก้อ...เฝ้าฝันเพ้อไปวันวัน
แต่วันนี้...ฉันก้าวออกมา
เพื่อแบ่งเบาหัวใจที่เหนื่อยล้า..กับใครสักคน..ที่เดินทางตามหาความฝัน
คนที่ต้องการเพียงแค่หนึ่งคำว่า...รักแต่เขาตอบรับกลับมานับร้อย..นับพัน
เขาไม่ใช่คนในฝัน..แต่วันหนึ่งเขาอาจเป็นคนที่ทำให้ความฝันเป็นจริง
ฉันรู้ว่า...เธอคงไม่เข้าใจความหมาย
ทั้งหมดก็แค่เหตุผลจาก..พี่ชาย ที่จะต้องยอมรับให้ได้ในทุก ๆ สิ่ง
ความรู้สึกที่เธอให้คืออะไร...ฉันก็จะเข้าใจทุกความเป็นไปในความจริง
ต่อไปรักที่ให้เธอ...จะคงอยู่ในใจอย่างสงบนิ่ง...
...แม้ไม่สามารถทดแทนด้วยทุกสิ่ง..หรือหัวใจใคร-ใคร
26 มีนาคม 2545 01:40 น.
mono
ฉันเรียกเธอว่า...ความรัก
คนที่ทำให้หัวใจได้รู้จัก..กับบางสิ่ง..บางอย่าง
ฉันไม่ได้รู้สึกถึงกับ...มีดอกไม้สวยใส..โรยไปบนเส้นทาง
แต่ฉันแค่รู้สึกได้ว่า...ทุก ๆ ก้าวย่างที่มีเธอเคียงข้าง..ก็อุ่นใจ
ฉันรับรู้ได้ถึง...บางสิ่งในตัวเธอ
คนที่ทำให้โลกเงียบเหงา...ที่เคยพบเจอ..ไม่เคว้งคว้างกว้างใหญ่
ฉันสัมผัสได้ถึง...ความรู้สึกในมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่ง..ที่สวยงามในหัวใจ
เธอ..คนที่แม้จะต้องห่างไกล...แต่ก็เหมือนยังอยู่ใกล้..ตลอดเวลา
ฉันไม่ขาดอะไรไป...ในความรู้สึก
แค่มีเธอ...ก็เหมือนมีทุกสิ่งที่ใจส่วนลึก...เคยถามหา
ไม่ต้องคอยบอก...ว่ารักกันมากแค่ไหน...
...แต่ก็สัมผัสได้ทุกความหมาย..ในแววตา
ทุกสิ่งที่เป็นเธอ..ซึมซับอยู่เต็มหัวใจ...จะคงอยู่ตลอดไปในวันเวลา..
...เป็นความรู้สึกที่ตอบได้ว่า..ล้ำค่า..และ..ฉันเรียกเธอว่า...ความรัก
25 มีนาคม 2545 00:28 น.
mono
ความรัก...ทุกครั้งที่ผ่านมา
ฉันซึมซับได้เพียงความปวดปร่า...ก็เท่านั้น
ไม่มีรักครั้งใด...เดินได้ไกลดั่งที่ใจใฝ่ฝัน
สัมผัสได้เพียงความผูกพัน...ในทุก ๆ วันที่เลือนลาง
จนไม่หวังอะไรแล้ว...กับความรัก
เพราะที่เคยรู้จัก...ก็แค่ความรักเลือนร้าง
ไม่ต้องฝันให้ไกล...ถึงปลายทาง
ที่เห็นก็เป็นเพียงแค่...เยื่อใยเบาบาง...
...ที่ทุกก้าวย่าง...ก็ค่อย ๆ ห่างกันไป
ไม่ว่าจะพยายามรักษาไว้อย่างไร...ก็แล้วแต่
สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้...รักมีข้อแม้..ให้เลิกลากันจนได้
ความรักสอนให้รู้จักความร้าวรวด..เจ็บปวด..จนฝังใจ
ทำให้รู้ว่าความฝันกับความจริงห่างไกล...
...ความรักที่ฝันว่ายิ่งใหญ่...แท้จริง...ก็ยังไม่เห็นมีอะไรคงเดิม
23 มีนาคม 2545 23:45 น.
mono
กระซิบบอก...สายลมไปเบา..เบา
เธอได้ยินบ้างหรือเปล่า...ว่าคิดถึง
เห็นไหม...รอยยิ้มหวานไหว...จากใครคนหนึ่ง
คนที่พยายามส่งความรู้สึกลึกซึ้ง...ให้ถึงเธอ
เห็นบ้างไหม...รอยอุ่นไหว...ในแววตา
ที่บ่งบอกตลอดมา...ว่าเธอเท่านั้นที่มีค่าอยู่เสมอ
อาจจะไม่ทำให้เธอซึ้ง...ก็ไม่เป็นไร
แต่รู้แล้วใช่ไหม...ว่ามีใคร..รักเธอ
แม้ความรักที่ส่งไป...จะต้องเก้อ
แต่ก็ยังดีกว่ามานั่งเพ้อ...อยู่คนเดียว
23 มีนาคม 2545 00:00 น.
mono
นั่งมอง...เข็มนาฬิกา
ที่หมุนเดินอย่างเชื่องช้า...ในคืนเหว่ว้าคืนนี้
ท่ามกลางเสียงเพลงเหงา...ที่คลอมาเบา-เบา...
...ยิ่งทำให้ใจหม่นเศร้า...กลับปวดร้าวขึ้นทุกที
อย่าสั่นไหว...ได้แต่ปลอบใจตัวเองอยู่อย่างนี้...
...ก็แค่..คืนที่ต้องทนอยู่กับความว่างเปล่าที่มี..อย่างเดียวดาย
ปล่อยเวลา...ให้ผ่านไปช้า-ช้า
ก็แค่หนึ่งคืนธรรมดา...ที่วันเวลาค่อย-ค่อยเลือนหาย
คืนที่หัวใจยังคงรับรู้...ว่ามีเพียงความหดหู่อยู่รอบกาย
คืนที่รู้สึกเปล่าดาย...ความเหว่ว้ามากมาย...เกินกว่าใครจะได้ยิน
นั่งมอง...เข็มนาฬิกา
ที่ยังคงหมุนไปอย่างเชื่องช้า...แต่เวลาไม่เคยจบสิ้น
ไม่แตกต่างกับฉันเลย....ใช่ไหม...
...เสียงสะท้อนของใจ...ที่ตอบกลับมาให้ได้ยิน
วันคืนหงา..ที่ความว่างเปล่าโบยบิน..ความร้างไร้ไม่เคยจบสิ้น...
...แต่ยังคงโรยรินในลมหายใจ
หน้าส่วนตัว
1897
