6 กรกฎาคม 2545 22:38 น.
monki
เธอเห็นความฝันของฉันไหม...
มันแอบหนีมาจากขอบฟ้าไกล...ตรงนั้น
ฉันวิ่งตาม...จนเหนื่อย...ตามเท่าไหร่ก็ไม่ทัน
ก็ยังหวั่นๆ...ฉันสงสัยว่ามันจะมาอยู่กับเธอ...
ขอค้นดูก่อนได้ไหม...
ถ้าบริสุทธิ์ใจ...เธอต้องยอมรับข้อเสนอ
ก็ไม่ได้ว่าอะไร...แค่คิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหม...ว่าเธอจะละเมอ
เผื่อเธอจะเผลอ....แบบว่าเบลอๆ....เลยหยิบเอาความฝันของฉันไป
อ้าว... นี่ไง นี่ไง ความฝันของฉัน
นี่ เธอ แอบเก็บมันเอาไว้จริงจริงใช่ไหม
ไม่ต้องเลย อย่ามาเถียง...ฉันไม่ต้องการคำอธิบายใดใด
จับได้คาใจ ก็ควรยอมรับไปซะดีดี
อะไรนะ เจ้าความฝันของฉัน...
อย่าบอกนะ...ว่าเธออยากอยู่ด้วยกันกับคนคนนี้
เอาล่ะสิ แล้วฉันจะทำยังไงกันนี่
เจ้าความฝันตัวดี....ฉันจะอยู่อย่างไม่มีเธอ ได้ยังไง
อ๋อ...ฉันว่า...เอางี้ก็แล้วกัน
เธอจะเอาความฝัน มาแบ่งปันให้ฉันบ้างได้ไหม
แล้วเราสองคน..จะได้มีส่วนความฝันของกันละกัน...เก็บไว้
ไม่ว่าวันใด...เราจะร่วมเป็นกำลังใจ...ให้สองความฝันเป็นจริง
6 กรกฎาคม 2545 12:13 น.
monki
โล่งใจ... เมื่อได้รู้ว่า ไม่ใช่คนนั้น
โล่งใจ... เมื่อได้รู้ว่า ไม่ใช่คนสำคัญที่เธอเฝ้าฝันหา
โล่งใจ... เมื่อได้รู้ว่า ไม่ใช่คนที่ทำให้เธอมีน้ำตา
โล่งใจ... เมื่อได้รู้ว่า... ตัวเองไม่มีค่า พอจะให้เธอเอามาเป็นอารมณ์
4 กรกฎาคม 2545 02:17 น.
monki
คืนที่ไม่มีดาว...
ใครบางคนนั่งกอดเข่า... มองฟ้า
น้ำค้างพร่างพรม ลมเย็นเย็นโชยพัดมา
สัมผัสลึกถึงความเหว่ว้า หนาวน้ำตาที่ในหัวใจ
2 กรกฎาคม 2545 07:21 น.
monki
กาลเวลาทำให้รู้ว่า...
ที่เคยรู้สึกเหว่ว้า จนน้ำตารินไหล
ที่เคยจะเป็นจะตาย ทนไม่ได้ เมื่อใครบางคนเดินจากไป
ที่แท้ก็เป็นแค่... ความอ่อนไหว.... ชีวิตมันก็ยังอยู่ของมันมาได้ จริงจริง
แต่... ความรักแอบมากระซิบว่า...
กาลเวลาก็ยังไม่ช่วยให้ลบเลือนทุกสิ่ง
เมื่อใครคนนั้นย้อนกลับมา บทเรียนจากความปวดปร่าเลยถูกทอดทิ้ง
พ่ายแพ้แน่นิ่ง ยอมจมดิ่งสู่ความช้ำ... อีกคราว
24 มิถุนายน 2545 16:17 น.
monki
งุนงงและสงสัย
นี่ฉันอยู่ที่ไหน ใครบอกได้
ตื่นขึ้นมา เหลียวมองดูรอบกาย
สัมผัสเพียงความร้างไร้ กับเสียงเต้นของหัวใจ...แผ่วเบา
ฉันวิ่งไปที่หน้าต่าง
ตกตะลึงในความเวิ้งว้าง เงียบเหงา
มองผ่านไอหมอกจาง-จาง สีเทา
นี่ฉันยืนอยู่ในปราสาทเก่า มีแต่ขุนเขารายล้อมสุดลูกตา
เงาทะมึนของต้นไม้เบื้องล่าง
ทอดลงบนพื้นว่างดูโหยหา
สะบัดโบกราวกับมีวิญญา
ดังปีศาจที่คอยท่า คอยการมาของสิ่งใด
ห้องสีดำมืดทึบและหดหู่
คอยจับจ้องมองดูการเคลื่อนไหว
ดูดกลืนความมีชีวิตทุกอย่างไป
ขังเอาไว้ เพียงความเงียบ...เยียบเย็น...
ฉันเดินออกไปนอกห้อง
ใจร่ำร้อง คงมีคน มาให้เห็น
เหงาจับขั้วหัวใจ จะมีใครรู้สิ่งที่ฉันเป็น
ณ. ดินแดนอันไร้เร้น ฉันคงตายด้วยความเยียบเย็น... เดียวดาย...
ในความเงียบมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
สั่นสะเทือน แหบพร่าน่าใจหาย
ขอต้อนรับ...สู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ไม่เสื่อมคลาย
ข้าฯ ผู้ดูแลปราสาทใหญ่ ขอทักทายด้วยความยินดี
ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
ว่าเพราะเหตุใด ฉันถึงมาอยู่ที่นี่
ที่ที่ไม่มีใคร แม้เสียงลมหายใจยังไม่มี
ช่วยบอกที ฉันจะเดินทางไปจากที่นี่ได้อย่างไร
เสียงนั้นตอบกลับมา
ที่แห่งนี้เรียกว่า ปราสาทแห่งความเหงา
ผู้คนรอบกาย มากมาย กลับดูคล้าย.. ว่างเปล่า...
เพราะมีม่านบางเบา กับฉากความเหงา เข้ามาแทน
ครั้งใดที่เธอรู้สึกเหงา
ตัวเธอจะถูกดึงเข้ามาอยู่ในที่ไกลสุดแสน
กลิ่นไอแห่งความเหงาจะเข้าครอบคลุมไปทั่วแคว้น
เธอจะมา สู่อ้อมแขน ดินแดนแห่งมนตรา...
เมื่อได้ฟัง เรื่องราวก็เข้าใจ
ไม่ใช่ใคร ความเหงาใช่ไหมพาฉันมา
มองไปรอบกาย ยิ้มให้กับทุกสิ่งที่แปลกตา
แล้วฉันก็เอ่ยคำร่ำลา.. เพื่อเดินทางกลับไปยังที่ที่จากมา.. ซะที...
หน้าส่วนตัว
903
