22 กรกฎาคม 2545 22:54 น.
monki
คงเป็นเพราะ...ใจฉันมันช่างฝัน
เวลาทุกคืนวัน...ก็ถูกใช้ไปกับการมองดวงตะวันที่เฉิดฉาย
อยู่ในโลกแห่งความฝัน...ทั้งที่เขาคนนั้นไม่เคยเข้ามาเฉียดกราย
อยู่ทั้งที่รู้ว่าซักวันมันจะทำร้าย...ทำลายโลกแห่งความจริงที่มี
แล้ววันหนึ่งเธอก็ก้าวเข้ามาในชีวิต
ฉันก็เคยคิด...จะฝากทั้งหมดของหัวใจไว้ที่ใครคนนี้
ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความเหงา ความเศร้า ความเจ็บร้าว หรือความดี
ฉันจึงตัดสินใจทิ้งฝันที่มี..เพื่อจะเดินจูงมือกับคนนี้...ตลอดไป
ระหว่างทางที่เราเดิน
เหมือนทุกย่างก้าวจะพาให้ฉันห่างเหิน...จากความเจ็บร้าว...หม่นไหม้
แต่ความเป็นจริง...ความฝันก็ยังไม่แน่นิ่งในหัวใจ
แค่เพียงลมพัดไกว...หัวใจที่อ่อนไหวก็พร้อมจะโลเล
ถามใจตัวเองไม่รู้กี่ครั้ง
แต่ทุกคำตอบที่ฟัง...ก็ยิ่งทำให้ใจเขว
อึดอัด อ่อนใจ กับความสั่นไหว รวนเร
กับหัวใจที่มันอยากจะร่อนเร่...เดินตามความฝันกลับไป
ในที่สุดฉันก็ทำตามใจตัวเอง
ฉันเดินกลับไปหาความคว้างเคว้ง...วังเวง...ว่างไร้
เพราะฉันไม่อาจคิดถึงคนในฝัน...และเดินจับมือกับเธอไปพร้อม-พร้อม กันได้
ฉันจึงต้องปล่อยมือเธอไป...พร้อมกับปลดปล่อยให้ใจที่สั่นไหว...โบยบิน
ก็ไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจทั้งหมดนี้
แต่อยากบอกความรู้สึกที่มี...ในใจให้หมดสิ้น
เผื่อว่าวันไหน...มีใครถามถึงเรื่องระหว่างเราให้ได้ยิน
ก็บอกเค้าไป..ว่ามันเป็นความผิดของคนที่เคยชิน...กับการทำอะไรตามใจตัวเอง
22 กรกฎาคม 2545 22:50 น.
monki
เคยสงสัยบ้างไหม
ว่าเพราะเหตุใด...ฉันจึงไม่เคยพอใจกับสิ่งที่เธอให้เมื่อวันเก่า
ทั้งที่ทุกวัน...ก็รู้ว่าเธอยังคงมั่นกับความเป็น เรา
แต่ฉันก็ยังเก็บเอา...เรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำให้เรา...ไม่เข้าใจ
วันนั้นคิดว่าคงเป็นเพราะเรา ต่าง
จึงพยายามเปลี่ยนแปลงบางอย่าง...เพื่อถมช่องว่างนั้นไว้
พยายามเปลี่ยนตัวเอง...พยายามเปลี่ยนให้เธอทำในสิ่งที่...เธอทำไม่ได้
แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร...ฉันก็ยังไม่พอใจซะที
และแล้วฉันเองก็เพิ่งรู้
เมื่อมองย้อนกลับไปดู...สิ่งที่เป็นอยู่ก่อนหน้านี้
เพิ่งเข้าใจว่า...ปัญหาทุกอย่างมันคงอยู่ที่ ใจ ฉันเองแหล่ะคนดี
เพราะลึก-ลึกแล้ว...ใจฉันยังไม่เคยมี ที่ พอจะรับเธอคนนี้เข้ามาอยู่ข้างใน
21 กรกฎาคม 2545 17:11 น.
monki
มองดูเข็มนาฬิกา...
อยากรู้ว่า...ตอนนี้อีกซีกฟ้าเป็นอย่างไรบ้าง
จะมีคนนอนหลับฝันดี...ท่ามกลางม่านหมอกที่เบาบาง
หรือจะมีคนอ้างว้าง...นอนอยู่ในความเปล่าว่าง...เดียวดาย
อยากให้ความคิดถึง...แทนไออุ่น
ให้ความรักแทนไอละมุน..ที่โอบกอดไม่จางหาย
ให้ใครบางคน...มีฝันดีอยู่ในห้วงคำนึงไม่เสื่อมคลาย
ให้ความห่วงใยมากมาย...ออกเดินทางผ่านไป...ในความต่างของกาลเวลา
21 กรกฎาคม 2545 16:29 น.
monki
ยืนมองแสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า
ก่อนตะวันโบกมือลาขอบฟ้ากว้าง
ก่อนภาพที่เห็น...จะกลายเป็นเพียงแค่ความเลือนลาง
ก่อนที่ความผูกพันและทุก-ทุกอย่างจะร้างลา
ขอได้ไหม...ขอจับมือเธอไว้อย่างนี้
ขอต่อความรู้สึกดีดี อีกแค่ไม่กี่นาทีได้ไหม
ช่วยรอจนกว่า...แสงตะวันลับเส้นขอบฟ้าไกล
แล้วค่อยปล่อยมือฉันทิ้งไว้...อยู่กับความร้างไร้ยามค่ำคืน
14 กรกฎาคม 2545 23:26 น.
monki
...หอบเสื่อผืน...หมอนใบ...
มาเอนกายใต้ร่มไม้ใหญ่...ในสวนหลังบ้าน
ภาพที่เห็นวันนี้ช่างแตกต่าง...จากวันวาน
เวลาผ่าน...ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
นานเท่าไหร่...ที่ไม่ได้มาอยู่ตรงนี้....
จะกี่เดือน กี่ปี ก็เริ่มจำไม่ค่อยได้
รู้ว่าคงจะนาน...แสนนาน...ตั้งแต่จากบ้านไป
วันนี้ก็ไม่รู้เป็นอะไร...อยากทักทาย...จึงแวะเข้ามา
สวัสดี...เจ้าต้นชมพู่
เจ้ายังดูแข็งแรงดีอยู่เลยหนา...
ถึงจะเปลี่ยนแดด เปลี่ยนฝนไปกี่ครา
เจ้าก็ยังดูเริงร่า...แม้จะเริ่มมีร่องรอยแห่งความแก่ชรา..ก็ตามที
สวัสดี...เจ้าผีเสื้อ
หากเจ้าบินจนเบื่อ...ก็ช่วยตรงมาทางนี้
มาเกาะใกล้-ใกล้...แล้วช่วยเล่าเรื่องราวความเป็นไปของเจ้าที
เจ้ารู้ไหมว่าฉันนี้...รู้จักกับปู่ ย่า ตา ยาย ของเจ้าดี..ทุกตัว
สวัสดี...นกกางเขน
ฉันไม่ได้มาแอบขโมยเอาลูกเจ้าไปเล่น...อย่าส่ายหัว
วันนี้ฉันโตแล้ว ไม่ได้มาแกล้ง ไม่ต้องกลัว
เจ้านกน้อย เจ้าอย่ามามัว ระแวง แคลงใจกัน
ฉันเองแค่ผ่านมาเยี่ยมเยือน...
คิดถึงเพื่อน...กับวันเก่า-เก่า...ของฉัน
อยากมานอนหลับตา...ซึมซับสิ่งที่มีค่า...ที่เคยให้กัน
พวกเธอรู้ไหมว่ามันมีความหมายสำหรับฉันมากเพียงใด...
อยากมาสัมผัสไอดินและกลิ่นหญ้า
อยากมาฟังเรื่องนินทาจากนกตัวไหน-ไหน
อยากเต้นรำไปพร้อมกับละอองเกสรดอกไม้
อยากนั่งดูกระรอกไต่...วิ่งไล่จับกัน
อยากเงี่ยหูฟังเสียงใบไม้พูดจา
อยากมาร้องเพลงกล่อมให้กิ้งก่า..หลับฝัน
อยากมามองดูท้องฟ้า...ลาตะวัน
อยากมาฟังก้อนเมฆเล่านิทาน...ก็แค่นั้นเอง
หน้าส่วนตัว
1108
