1 กันยายน 2545 20:21 น.
monki
ตัวพี่มีนามตามท้องเรื่อง
ไม่ค่อยปราดเปรื่องสักเท่าใด
ชื่อ idaho นั้นนะใช่
อย่าคิดไกลว่าเป็นฝรั่งเชียว
อยู่กับหลวงตามาไม่นาน
ต้องการฝึกปรือฝีมือกวี
แต่ไหงมันยากเย็นอย่างนี้
เห็นทีต้องเรียนอีกนาน
วันหนึ่งพระเจ้าตาก็มาบอก
ลองออกไปดูในโลกกว้าง
เพื่อจะได้ค้นพบในวิญญาณ
ของกลการบทกลอนบทกวี
ความจบกราบลาในทันใด
เร่งรี่เร็วไวเข้าไพรกว้าง
มิลืมหยิบสมุดขึ้นมากาง
พร้อมดินสอเยื้อย่างสู่วนาลี
ทอดน่องท่องไปในไพสัณฑ์
มาประจันหน้ากับลิงชื่อ monki
หน้าตาเกือบจะน่ารักดี
ซุกซนเร็วรี่เหลือเกิน
ปีนป่ายต้นไม้ห้อยโหน
กระโจนโดนไปอย่างไวว่อง
พอเราหันไปจะแอบมอง
ก็ดันมาร้องเจี๊ยกคร๊อกเอย
อยากผูกมิตรกับเจ้าลิงป่า
จึงไปหากล้วยมาสักสามหวี
แล้วลองร้องเรียก monki
อยากกินกล้วยขอทีจงลงมา
monki ร้องโอ้น้ำลายหก
เกือบจะตกต้นไม้แทบหลังหัก
เพราะกล้วยอาหารโปรดเธอยิ่งนัก
น้องรักโดดลงในทันใด
ก่อเกิดมิตรภาพที่พันผูก
สายใยถูกผูกขึ้นมาใหม่
เราสองท่องไปวนาลัย
monki and icc ลั๊น ลั่น ลา
-------------------------------------------------
วะแว่วเสียงผู้ใดมาร้องเรียก
ดังเจี๊ยกเจี๊ยกก้องไปในไพรสัณฑ์
อ๋อ เพื่อนเกลอไอดาโฮ่ร้องเรียกกัน
ได้ยินพลันรีบโผนกระโจนมา
สไลเดี๋ยง ยัยลิงแก้มป่อง
ขอขอบคุณกล้วยสามหวีที่มาให้
ซึ้งน้ำใจเพื่อนรักเป็นหนักหนา
ขออภัยที่เรานั้นมาช้า
มัวปีนหามะพร้าวป่ามากำนัล [มีเปล่าวะ?]
ตะเองเสียงหวานไปเรารับไม่ได้ จะเอาไม๊มะพร้าวอ่ะ
ข่าวเพื่อนรักเก็บตัวฝึกฝีมือ
ก็เป็นที่เลื่องลือระบือลั่น
เหล่าสัตว์ป่าทั้งหลายต่างโจษจัน
ว่าสักวันเพื่อนนั้นคงจะเซียน
หนอยไม่ได้ตะกละขนาดนั้นเฟ้ย
พยายามเข้านะเอาใจช่วย
แล้วมาสอนเค้าด้วยเรื่องขีดเขียน
โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ร่าย เอาให้เซียน
จะคอยเรียกกับเจ้าแม่แห่งกลอนกานท์
โฮ่ โฮ่ I love u เช่นกัน เพื่อนเอ๋ย กิกิ
1 กันยายน 2545 18:50 น.
monki
นี่ๆ รู้ไหมว่าทำไมเวลาที่เราคิดถึงคนที่อยู่ไกล แล้วมักจะชอบออกไปยืนมองดาวตอนค่ำคืน หลายคนอาจจะคิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่หรอกนะ เป็นเพราะความผูกพันระหว่างคนกับดวงดาวเมื่อนานมาแล้วตะหากล่ะ
อยากรู้ไหมว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง กระเถิบเข้ามาใกล้ๆ สิ ฉันจะเล่าให้ฟัง
มีเรื่องราวกล่าวขานเมื่อกาลก่อน
เล่าถึงความอาทรของดาวบนฟากฟ้า
ต่อผู้คนที่มีรักและศรัทธา
สืบทอดมาเป็นตำนาน ~สะพานดาว~
ว่ากันว่ามีคู่รักอยู่คู่หนึ่ง
ถูกฉุดดึงให้จากกันในคืนร้าว
คืนฟ้าปิดมืดมิดและเหน็บหนาว
คืนที่ไร้แสงดาวทอประกาย
ทั้งสองคนต่างให้คำสัญญา
จะคิดถึงกันชั่วฟ้าดินสลาย
อุปสรรคก็มิอาจมากล้ำกราย
แม้ความตายมิอาจพรากเราจากกัน
ทุกค่ำคืนทั้งสองเฝ้ามองฟ้า
อธิษฐานต่อดาราอย่างโศกศัลย์
ขอดวงดาวเห็นแก่รักและผูกพัน
ช่วยให้ฟ้าที่ไกลนั้นพลันแคบลง
เหล่าดวงดาวเห็นใจในคำขอ
ไม่รีรอประชุมตามความประสงค์
ยากเหลือเกินทำให้ฟ้านั้นแคบลง
ฟากฟ้าคงอยู่นอกเหนืออำนาจเรา
จึงแอบรวมตัวเรียงรายที่ปลายฟ้า
เหนือเมฆา มหาสมุทรและขุนเขา
แต่ละดวงทอดสานต่อกันเข้า
ด้วยแสงระยิบวิบวาวเป็นสะพาน
ยามค่ำคืนเมื่อทั้งสองมามองฟ้า
ดาวจะชี้ทางบนเวหาให้ข้ามผ่าน
ให้สองคนได้พบกันดั่งวันวาน
เกี่ยวประสานรักยืนนานตลอดไป
ทั้งหมดนี้เป็นความลับของดวงดาว
ซ่อนอยู่ใต้ฟ้าพราวที่สุกใส
เมื่อพระจันทร์หลับฝันในคืนใด
ดาวจะทำให้คนไกลได้พบเจอ
บนสะพานที่เชื่อมสานด้วยความรัก
หลายคู่จักได้ผ่านพบกันเสมอ
ได้กระซิบถามเรื่องต่างต่างที่พบเจอ
ได้กุมมือพร่ำเพ้อว่าห่วงใย
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
หากคืนนี้ใครลองมองบนท้องฟ้า
และเห็นแสงวับวามตาสะท้อนไหว
สิ่งนั้นคือดวงตาดาวทอดยาวไกล
และนั่นไง ~สะพานดาว~ ในตำนาน
25 สิงหาคม 2545 15:07 น.
monki
เดินกอดคอกับความฝัน
บนถนนที่เงียบงัน...ว่างเปล่า
ความเหงาขับขาน...ในค่ำคืนนานยาว
ถนนเส้นนี้ไร้แสงดาว ไร้รอยเท้า ให้อุ่นใจ
ฮัมเพลงเบา เบา
ปลอบโยนให้ใจไม่รู้สึกว่าเหงา...สักเท่าไหร่
กระชับแขน กอดความฝันแน่น แน่น แนบหัวใจ
แล้วทำสิ่งที่ตั้งใจไว้...คือเดินต่อไปจนสุดทาง
25 สิงหาคม 2545 00:15 น.
monki
แค่เธอเดินผ่านแล้วสบตา
รู้หรือเปล่าว่า...ทำให้คนบางคนหวั่นไหว
เหมือนมีกระแสไฟฟ้า...แล่นผ่านจากสายตา...สู่หัวใจ
โลกก็เหมือนจะหยุดหมุนไป...ในเสี้ยววินาที
รอยยิ้มสดใสของเธอ
สะกดให้คนไหวเพ้อ...ละเมออยู่อย่างนี้
มองทางไหนก็เห็นดอกไม้บาน..ทางที่เดินผ่านก็มีเสียงดนตรี
ขอได้ไหม...ช่วยกลับมาสร้างปาฏิหาริย์อีกสักที...
...มาช่วงหยุดเวลาที่แสนดีไว้ชั่วคราว
18 สิงหาคม 2545 09:28 น.
monki
รู้สึกบ้างไหมคนดี..
ทุกการหมุนของเข็มวินาที...มีคนจำต้องไกลห่างจากตรงนี้อย่างช้าช้า
ท่ามกลางความหลับไหล...ละอองไอ...ทิ้งตัวลงมา
ใครบางคน...มาทิ้งครึ่งหนึ่งของหัวใจไว้ตรงหน้า...มามองภาพเธอในห้วงนิทราก่อนจากไป
อีกไม่นานคงจะถึงเวลาเช้า...
สายลมแผ่วเบาจะปลุกเธอจากการหลับไหล
หมอกขาวขาวจะมาเยือน...มาเป็นเพื่อนในวันที่หนาวใจ
ใบไม้จะแกว่งไกว...เมื่อบทเพลงแห่งการจากไปเริ่มบรรเลง
หากพรุ่งนี้ไม่มีฉันอยู่...
หากเธอตื่นมาสัมผัสกับทุกอณู...ที่คว้างเคว้ง
และพบว่าจากนี้...โลกของเราที่เคยมี..เหลือเพียงแค่ตัวเธอเอง
ขอให้เดินต่อไปอย่าหวั่นเกรง...เพราะในทุกย่างก้าวที่คว้างเคว้ง...ตัวเธอเองเดินไปพร้อมกับหัวใจใครอีกคน
หน้าส่วนตัว
872
