25 สิงหาคม 2545 15:07 น.
monki
เดินกอดคอกับความฝัน
บนถนนที่เงียบงัน...ว่างเปล่า
ความเหงาขับขาน...ในค่ำคืนนานยาว
ถนนเส้นนี้ไร้แสงดาว ไร้รอยเท้า ให้อุ่นใจ
ฮัมเพลงเบา เบา
ปลอบโยนให้ใจไม่รู้สึกว่าเหงา...สักเท่าไหร่
กระชับแขน กอดความฝันแน่น แน่น แนบหัวใจ
แล้วทำสิ่งที่ตั้งใจไว้...คือเดินต่อไปจนสุดทาง
25 สิงหาคม 2545 00:15 น.
monki
แค่เธอเดินผ่านแล้วสบตา
รู้หรือเปล่าว่า...ทำให้คนบางคนหวั่นไหว
เหมือนมีกระแสไฟฟ้า...แล่นผ่านจากสายตา...สู่หัวใจ
โลกก็เหมือนจะหยุดหมุนไป...ในเสี้ยววินาที
รอยยิ้มสดใสของเธอ
สะกดให้คนไหวเพ้อ...ละเมออยู่อย่างนี้
มองทางไหนก็เห็นดอกไม้บาน..ทางที่เดินผ่านก็มีเสียงดนตรี
ขอได้ไหม...ช่วยกลับมาสร้างปาฏิหาริย์อีกสักที...
...มาช่วงหยุดเวลาที่แสนดีไว้ชั่วคราว
18 สิงหาคม 2545 09:28 น.
monki
รู้สึกบ้างไหมคนดี..
ทุกการหมุนของเข็มวินาที...มีคนจำต้องไกลห่างจากตรงนี้อย่างช้าช้า
ท่ามกลางความหลับไหล...ละอองไอ...ทิ้งตัวลงมา
ใครบางคน...มาทิ้งครึ่งหนึ่งของหัวใจไว้ตรงหน้า...มามองภาพเธอในห้วงนิทราก่อนจากไป
อีกไม่นานคงจะถึงเวลาเช้า...
สายลมแผ่วเบาจะปลุกเธอจากการหลับไหล
หมอกขาวขาวจะมาเยือน...มาเป็นเพื่อนในวันที่หนาวใจ
ใบไม้จะแกว่งไกว...เมื่อบทเพลงแห่งการจากไปเริ่มบรรเลง
หากพรุ่งนี้ไม่มีฉันอยู่...
หากเธอตื่นมาสัมผัสกับทุกอณู...ที่คว้างเคว้ง
และพบว่าจากนี้...โลกของเราที่เคยมี..เหลือเพียงแค่ตัวเธอเอง
ขอให้เดินต่อไปอย่าหวั่นเกรง...เพราะในทุกย่างก้าวที่คว้างเคว้ง...ตัวเธอเองเดินไปพร้อมกับหัวใจใครอีกคน
2 สิงหาคม 2545 05:31 น.
monki
ไม่อยากให้ใคร-ใครเห็นความอ่อนแอ
ไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงความพ่ายแพ้...ก็แค่นั้น
เลยจำต้องฝืนกลืนน้ำตาที่กลั้นเก็บมาทั้งวัน
ให้มันไหลกลับไปเอ่อท่วมความฝัน...ในหัวใจ
แต่ตอนนี้ข้างในก็คงเกินจะกลั้น
ความเจ็บล้าจึงรวมกัน...กลั่นออกมาเป็นน้ำใส
ระบายความปวดปร่า...จากดวงตาและหัวใจ
ในความมืด...ไม่มีใคร...น้ำตาก็ไหลทะลักทะลาย
หน้าส่วนตัว
951
