2 สิงหาคม 2545 05:31 น.
monki
ไม่อยากให้ใคร-ใครเห็นความอ่อนแอ
ไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงความพ่ายแพ้...ก็แค่นั้น
เลยจำต้องฝืนกลืนน้ำตาที่กลั้นเก็บมาทั้งวัน
ให้มันไหลกลับไปเอ่อท่วมความฝัน...ในหัวใจ
แต่ตอนนี้ข้างในก็คงเกินจะกลั้น
ความเจ็บล้าจึงรวมกัน...กลั่นออกมาเป็นน้ำใส
ระบายความปวดปร่า...จากดวงตาและหัวใจ
ในความมืด...ไม่มีใคร...น้ำตาก็ไหลทะลักทะลาย
30 กรกฎาคม 2545 07:22 น.
monki
ฝากสายลมแรกของวันนี้
ไปบอกเธอคนดี...ว่าคิดถึง
คนทางนี้หลับฝัน...เห็นแต่ภาพเธอในห้วงคำนึง
ลืมตาตื่นก็ยังนึกถึง...อยากรู้ว่าเธอเป็นยังไง
พอดีลมเย็นโชยผ่านมา
เลยวอนฝากให้ลมช่วยพัดพา...ไปได้ไหม
หอบความคิดถึงและสิ่งดีดี...หอบใหญ่
ไปให้คนที่โพ้นทะเลไกลตรงโน้นที
ขอให้ลมพัดพาความสดใส
กลิ่นหอมละมุนละไม...จากทุ่งดอกไม้หลากสี
หอบไอดิน กลิ่นฝน ความอาทรจากผู้คนทางนี้
ไปเติมไออุ่นที่มี...ในวันที่หนาวเกินทน
ฝากเสียงนกร้อง
เป็นทำนองขับกล่อม...ในยามที่เธอสับสน
ฝากความเย็นฉ่ำจากหยดน้ำ...เบื้องบน
ในวันที่ต้องต่อสู้กับผู้คน...และความร้อนรนในใจ
ฝากไอละอองจากหินผา
ทำให้เธอแกร่งกล้า...ในวันที่ล้าไหว
และฝากความสุขที่มีหมดทั้งหัวใจ
ไม่ว่าวันไหน-ไหน...ขอให้เธอยิ้มได้จากใจจริง
29 กรกฎาคม 2545 08:07 น.
monki
ขอบคุณที่ผ่านมาทักกัน
ขอบคุณที่ยังเห็นฉันเป็นคนสำคัญ...เหมือนวันเก่า
แต่รู้ดี...วันนี้ฉันไม่มีอะไรคู่ควรกับคำว่า เรา
ยังคงเป็นคนที่ว่างเปล่า...และติดอยู่กับเงาในใจ
เดินผ่านไปเถอะนะคนดี
เพราะที่ตรงนี้...ยังไม่มี รัก จะให้
มีแต่คนหัวใจด้านชา..ไม่รู้ว่ารักที่แท้จริงคืออะไร
ค้นหาคนนั้นของเธอต่อไป...คนที่เธอจะฝากหัวใจเอาไว้ได้จริง-จริง
28 กรกฎาคม 2545 08:56 น.
monki
มองฟ้าว่างเปล่า..
ผ่านดวงตาเหงา-เหงา...คู่นี้
คิดไปเองใช่ไหม...ว่าฟ้ามืดมัวไม่สดใสเหมือนทุกที
อาจจะเป็นเพราะวันนี้...รักเคยมีได้ลาไกล
สายลมเย็นเยียบ
ก็ไม่เคยเหมือนมีบางเฉียบ...กรีดแทงผิวกายได้ลึกเรียบ...สะท้านไหว
ยกมือกอดตัวเอง...ก็ไม่ช่วยลบเลือนความวังเวงในหัวใจ
เพราะความอบอุ่นที่เคยได้...มันเดินทางจากไปพร้อมกับใครบางคน
27 กรกฎาคม 2545 23:25 น.
monki
ในฉากชีวิตของเธอกับเขา
ฉันเป็นเพียงเงาที่เข้ามาแอบแฝง
ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวผูกพัน...ไม่ใช่ตัวละครสำคัญในการแสดง
มีเพียงบทบาทสำคัญที่ต้องเสแสร้ง...คือเก็บงำสายตาแห่งความไร้แล้งตอนเธอมองมา
ฉันเองก็ไม่รู้จักคนนั้น
แต่รู้ว่าเขาคงเป็นคนสำคัญ...คนที่เธอผูกพัน ห่วงหา
มองเธอกี่ครั้ง...ก็ยังเห็นภาพของเขาฝังอยู่ในแววตา
ฉันเลยจำต้องเดินจากมา...เพื่อรักษาความปวดปร่าในใจ
แต่แล้ววันนี้...เรื่องราวกลับไม่จบดีอย่างที่หวัง
ระหว่างเธอกับเขาก็พัง...ไม่มีทางกลับเป็นอย่างเดิมได้
เธอก็มีบาดแผล...ส่วนเขาก็บอบช้ำย่ำแย่เจ็บร้าวในใจ
แล้วต่างคนก็ต่างไป...ทิ้งเอาไว้เพียงฉากความหลังที่ร้าวราน
วันหนึ่งเขาเดินผ่านมา
ความบังเอิญทำให้ฉันรู้ว่า...เขาคือคนนั้น
ได้ฟังเรื่องเล่าความเจ็บร้าวของเขาในวันวาน
ความผูกพันยาวนาน...กับความรักที่เคยผ่านของคนสองคน
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
ข้างในตัวฉันมันคงวุ่นวายสับสน
เอาความเศร้าของเขา...กับความรู้สึกรอนร้าวของตัวเองมาปะปน
เลยเข้าใจความรู้สึกหมองหม่นที่เขาได้รับจนจับใจ
แต่ฉันเองก็เป็นแค่เงา
ล่องลอยอยู่ในความบางเบา..คงบรรเทาความเหงาเศร้าให้ใครไม่ได้
มีเพียงเศษเสี้ยวของอารมณ์...และส่วนร่วมของความขื่นขมในใจ
กับอีกหนึ่งเยื่อใยที่ให้...เมื่อรู้ว่าเขาคือใครอีกคนที่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
814
