29 กันยายน 2549 14:37 น.

สรรพสิ่งต้องตามกงเกวียนกรรม


          ..... ผลิพรั่งบานแบ่งแต่งแต้มต้น
          ..... และแล้วร่วงหล่นวนเวียนไหว
          ..... ยินยลผลผ่านปานเป็นไป
          ..... โศกเศร้าเรื่องไรใคร่ครวญความ

          ..... เกิดแก่ล้วนแล้วต้องตายตก
          ..... หยิบยกใดดีถูกไถ่ถาม
          ..... ชั่วช้าเลิกละปลดปลงปราม
          ..... สรรพสิ่งต้องตามกงเกวียนกรรม

1399

love

comment

27 กันยายน 2549 18:41 น.

* * เปรียบดาว * * (ใครชอบโคลงเชิญครับ)

MomMamSan

แวววามวับท่วมท้น.............แพรวพราว
มองเหม่อหมู่ดวงดาว...........แต่งแต้ม
คอยครวญใคร่เรื่องราว.......ฟ้าฟาก
ปานเปรียบปวงยิ้มแย้ม.......จากเจ้าน้องนาง

เลือนลางลอยผ่านพ้น...........ไกลกาย
ดาวดับดวงวางวาย...............โศกเศร้า
เคยควงคบเชยชาย.............จันทร์แจ่ม เรืองรอง
หายห่างห้วงยวนเย้า.............ทุกข์ท้นตรมตรอม

1253

love

comment

21 กันยายน 2549 11:27 น.

" ด้วยพระบารมี "

MomMamSan

ไม่เคยเห็นก็ได้เห็นเช่นตอนนี้
สามัคคีต้องแตกแยกฝักใฝ่
ไม่เคยมีไม่เคยพบมาแต่ไร
แต่เกิดมาหลายสมัยก็ไม่เคย

โชคยังดีบารมีพ่อหลวงท่าน
ดลบันดาลเหตุการณ์ที่เปิดเผย
ย่อมพ้นผ่านเลวร้ายลุล่วงเลย
ไทยเจ้าเอยจะสงบพบสุขแล้ว

2507

love

comment

21 กันยายน 2549 10:57 น.

" นรกนั้นตกมิยาก "

MomMamSan

แหม!!!!!สะใจดวงชะตาตกกระหน่ำ
กฎแห่งกรรมนำชักหนักใช่ไหม
อุทาหรณ์พึงจำคนจัญไร
ต่อนี้ไปอย่าเอาเยี่ยงเอาอย่างมัน

จงสำนึกว่านรกตกมิยาก
ถ้าแม้นอยากก็ทำเลวอย่าเชื่อฉัน
ทำอัปรีย์มากมายเกินจำนรรจ์
พอถึงวันเห็นนรกเมื่อตกตาย

2672

love

comment

18 กันยายน 2549 14:29 น.

ตราบสิ้นฟ้าสิ้นดินสิ้นกัปกัลป์

MomMamSan


          ..... ฟังสำเนียงเสียงเจ้าดูเหงาหงอย
          ..... ช่างเศร้าสร้อยหดหู่รู้สึกได้
          ..... รับสัมผัสอารมณ์ขมขื่นใจ
          ..... ทุกข์อันใดรุมเร้าฤๅแก้วตา



          ..... แม้กายไกลเหินห่างหว่างฟ้ากั้น
          ..... แต่ใจพี่ผูกพันแสนห่วงหา
          ..... รู้ร้อนเย็นเข็ญยากโยงใยมา
          ..... ด้วยอุรามอบเจ้าเข้าครอบครอง



          ..... แม้นเจ็บปวดรวดร้าวเจ้าประสบ
          ..... ทุกข์ท้นทบท่วมทวีพี่หม่นหมอง
          ..... แม้นเจ้าโศกโหยหาน้ำตานอง
          ..... พี่ดั่งต้องผองอาวุธรุมทิ่มแทง



          ..... หากสุขสันต์ยิ้มแย้มแก้มเอิบอิ่ม
          ..... เจ้ากรุ่มกริ่มค่อยคลายร้ายแสลง
          ..... แว่วสำเนียงสดใสสื่อแสดง
          ..... ใจพี่เคยโรยแล้งกลับรื่นรมย์



          ..... แม้กายห่างห้วงฟ้าขุนเขากั้น
          ..... หลากน้ำหนั่นเนืองนองซ้ำทุกข์ถม
          ..... เหล่าเรื่องร้ายกระหน่ำดั่งพายุลม
          ..... เปลวเพลิงเผาผลาญผสมมิร้างรา



          ..... ยังยืนยันแน่นหนักรักคงมั่น
          ..... รักเพียงเจ้าเท่านั้นแน่นักหนา
          ..... รักเพียงเจ้ายิ่งชีพชั่วชีวา
          ..... ตราบสิ้นฟ้าสิ้นดินสิ้นกัปกัลป์