12 สิงหาคม 2546 03:32 น.
moji_kawa
ความเหว่ว้า...เดินทางมาพร้อมลมหนาว
ฟ้าสกาวมีดาวน้อย และดาวใหญ่
สายฝนพัดน้ำหลั่งทั่งหัวใจ
น้ำตาไหล ลงหลั่งอย่างพรั่งพรู
ชำระล้างหัวใจ...ใสสะอาด
แล้วเอานำเอาชายหาดเข้าขัดถู
ขัดให้ออกไปจากใจไร้เธออยู่
ไม่รับรู้ เรื่องราวนั้นของใคร
น้ำค้างพราว อยู่ส่วนใดของในโลก
คงมิอาจเศร้าโศก เทียบฉันได้
เจ็บปวดร้าวเจียนยิ่งหัวใจไหม้
มองอาทิตย์คราใดใจร้อนรน
ปวดรวดร้าวที่รักเธอมากกว่า
เธอเพียงเห็นคุณค่าแค่เศษผง
เจ็บพอแล้วหรือยัง ??? ใจวุ่นวน
กลับเถอะนะ...คนสู่คนเห็นค่าเรา
9 สิงหาคม 2546 00:21 น.
moji_kawa
มองดูฟ้าราตรีนี้ช่างว่างเปล่า
ดูเงียบเหงาไร้ดาวน้อยคอยแนบใกล้
เหงาหรือเปล่าฟ้าน้อย คอยห่วงใย
ก่อนนิทราหลับใหล ใจนิ่งลง
จะฝากฟ้าถามดาว สาวเกลียวคลื่น
ทะเลระรื่น สนุกนึก ใจประสงค์
นอนกลางหาดทรายขาว ด้วยใจทรนง
ฟังทะเล ฟังสายลมให้เย็นใจ
จากนั้นจะลืมเธอคนที่รัก
คนที่ห่วงมากนักไม่ห่างหาย
คนที่เต็มไปด้วย อบอุ่นไอ
ยิ่งรักเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งปวดใจเท่า - เท่ากัน
คลื่นซัดฟาดกับหาดทราย
ใจร้าวไหว ขาดสะบั้น
จบสิ้นแล้ว ซึ่งสัมพันธ์
น้ำตาที่รื้อตัน เอ่อท้นใจ
ยิ่งรัก ยิ่งเจ็บทวีคูณ
น้ำตาแห่งอาดูร ทำให้ใจยิ่งรอนไหว
สายลมพัดเย็นฉ่ำ ยังปวดปร่าทุกคราไป
ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ ยามเมื่อมองออกไป
รอบข้างกาย
จำต้องร้างลา...
เพราะรักเธอมากกว่าใครทั้งหลาย
รักเธอมาก ไม่เอื้อนเอ่ยเทียมสิ่งใด
รู้เพียงว่า รักสุดใจที่ให้กัน
หวังว่าเธอคงเข้าใจ
มิใช่ว่า ฉันแปรผัน
ยังรักเธอ เคียงเช่นทุกคืนวัน
ที่ต้องจากเธอนั้น เพราะ รักมากไป
มาก สุดจะกลั้น
เกินฉัน..ทานทนไหว...
กี่ร้อยพันตัวอักษร จะสามารถ
บรรยายออกไป
ก็ไม่เท่าหัวใจ ที่รักเธอมากมาย
เกินขอบเขตอักษรบรรยายครบอารมณ์
หน้าส่วนตัว
604
