2 มกราคม 2555 09:57 น.
miss.honney
อิจฉานก...ที่สีสันสวยช่วยให้คนหลงรัก
อิจฉานก...ที่ง่ายดายนักจะบินไปที่ไหน
ไม่มีพรมแดน...หรือหวงแหนสิ่งใด
บินไปได้...ที่ไหนไหนที่ใจต้องการ
อิจฉาปลา...ที่แหวกว่ายไปได้อิสระเสรี
อิจฉาปลา...ที่มี...สาระพัดจัดเห็นเป็นอาหาร
กินอะไร...ที่อยู่ในน้ำได้ตามต้องการ
ใครจะหาญ...ไปห้ามปรามว่าห้ามกิน
อิจฉาไก่...ใครก็ชมว่างามเพราะขน
อิจฉาไก่...ที่คน...เลี้ยงไว้ขายได้ทรัพย์สิน
ไก่ยังมีค่า...เป็นอาหารให้คนกิน
แต่ฉันคงสิ้น...ไร้ค่าช่างน่าอาย
อิจฉาแมว...แค่ส่งเสียงสำเนียงขาน
คนก็รักปาน...ว่าไพเราะเสนาะหูอยู่ไม่หาย
แต่เสียงฉัน...มันคงจะน่าเคืองระคาย
ฉันคงทำได้...แค่บรรยายผ่านลายมือ
พูดให้ฟัง...ถ้อยคำฉันมันน่าเบื่อ
กลัวไม่เชื่อ...จึงต้องให้เห็นเป็นตัวหนังสือ
ขี้อิจฉา...เหตุผลฉันมันก็คือ...
.....ฉันมันคนซื่อบื้อ...ไร้ปัญญา......
2 มกราคม 2555 09:42 น.
miss.honney
ยืนมองหมอก ของน้ำค้าง กลางฤดูหนาว
มันปวดร้าว คราวใจ ใกล้สุสาน
ย้อนความหลัง ดุจดั่ง ครั้งวันวาน
ที่เคยผ่าน ความระทม สาสมใจ
เคยถูกทิ้ง แล้วชิ่งหนี ที่ตรงนั้น
ความเงียบงัน ฉันได้เห็น เป็นแบบไหน
ทรมาน พานมาพบ ประสบใจ
กว่าจะผ่าน มันมาได้ ใกล้วายวาง
นึกถึงเหตุ เภทภัย ในการจาก
ต้องพลัดพราก จากสุข ทุกทุกอย่าง
เขามีใหม่ หมดใจซึ้ง จึงแยกทาง
แล้วทิ้งขว้าง ฉันไว้กลาง หมอกบังตา
เป็นอดีต กรีดหัวใจ ให้เป็นหนอง
น้ำตานอง จ้องเข้าไป ในหมอกหนา
คิดแล้วช้ำ ตอกย้ำ ซ้ำอุรา
เช็ดน้ำตา ปาดหน้า แล้วลาจร
2 มกราคม 2555 08:54 น.
miss.honney
เกลียดบางคำ...
ที่ตอกย้ำทำให้รู้สึกนึกเจ็บ
เกลียดบางคำ...
ที่ทำให้เก็บความอดกลั้นมันไว้ไม่ได้
เกลียดบางคำ...
แต่ไยต้องทำเป็นเหมือนเห็นแล้วไม่ใส่ใจ
เกลียดบางคำ...
แต่ก็ฟังไว้แก้ไขตัวเอง
ทั้งที่เกลียด...ไม่อยากฟังอีกครั้งทั้งที่เจ็บ
ทั้งที่เกลียด...แต่ต้องเก็บเจ็บใจคล้ายใครข่มเหง
ทั้งที่เกลียด...แต่ยิ้มร่าเฮฮาครื้นเครง
ทั้งที่เกลียด...ยังร้องเพลงกลบอารมณ์ข่มใจ
พยาม...ไม่ใส่ใจจะได้ไม่เจ็บ
พยาม...ที่เก็บอารมณ์ข่มมันเอาไว้
พยาม...ที่จะไม่ไปสนใจ
พยาม...ได้ยินแล้วผ่านไป...ช่างมัน!!!
1 มกราคม 2555 23:52 น.
miss.honney
สายไปไหม...ที่จะใช้คำว่าขอโทษกับใครสักคน
สายไปไหม...ที่จะใช้ความอดทนให้มากกว่านี้
สายไปไหม...อยากจะตอบแทนในน้ำใจดีดี
ที่คนคนนี้...เคยมองข้ามไป
สายไปไหม...ที่จะเอ่ยว่าเข้าใจผิด
สายไปไหม...แม้สักนิดจะให้อภัยไหม
สายไปแล้ว...หรือยังพอแก้ตัวได้
ไม่สายไป...ใช่ไหมคนรักกัน
ถ้ามันยังไม่สาย...จะขอโอกาสแก้ตัว
ถ้ามันยังไม่สาย...จะไม่กลัวไม่ไหวหวั่น
ถ้ามันยังเหลือเวลา...ให้แก้ไขมัน
ขอให้ฉัน...ได้พูดว่ายังรักเธอ
1 มกราคม 2555 23:07 น.
miss.honney
ในค่ำคืน...ที่ท้องฟ้าเป็นสีเทา
ในค่ำคืน...ที่ดวงดาวไม่ส่องแสง
ในค่ำคืน...ที่จันทราล้าอ่อนแรง
ยังมีอีก...หนึ่งแสง...ที่ยังส่องมา
คือแสง...จากแววตาที่ระยับ
คือแสง...ที่จับใจให้โหยหา
คือแสง...ที่ประทับใจในทุกครา
คือแสง...จากดวงตา...ของเธอไง
มันช่างสุก...สว่างจนฟ้าหายหม่นหมอง
มันช่างสุก...สกาวเรืองรองอร่ามสดใส
มันช่างสุข...เมื่อได้มองต้องจิตต้องใจ
มันช่างดี...ที่เหมือนได้...มองแสงไฟ
ขอเพียงมอง...อยู่สักครู่แล้วจะกลับ
ขอเพียงมอง...อย่างลับลับกับเงาไม้
ขอเพียงมอง...จ้องตาเธออยู่ไกลไกล
คงมิได้...คิดรังเกียจ...เคียดแค้นกัน
มองเสร็จแล้ว...ก็รีบไปไม่ก่อกวน
มองเสร็จแล้ว...ก็ให้ชวนเก็บไปฝัน
มองอีกแล้ว...ขอแอบมองหน่อยแล้วกัน
หวังสักวัน...เธอจะมองจ้องกลับมา
หน้าส่วนตัว
1053
