9 เมษายน 2548 12:13 น.
mini_pk
นัทกับเจน
ฮะโหลเจน ถึงไหนแล้วคับ ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ ผมอยากเห็นหน้าเจนเป็นคนแรกนะคับ เร็วๆนะ ผมจะรอ เสียงชายหนุ่มที่สั่นระรัวด้วยความตื่นเต้นค่อยๆลอดผ่านสายโทรศัพท์ที่ขดเป็นเกรียวสื่อสารไปถึงอีกฝั่ง คนรักของเขา เรื่องราวของเขาและเธอไม่ได้ต่างจากละครทีวีที่หลายๆคนชอบดูซักเท่าไหร่นัก หากไม่ติดอยู่ที่ว่า ความรักของเขาทั้งสองเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่การแสดง นัทกับเจน วันนี้ถือเป็นอีกวันหนึ่งที่มีความสำคัญต่อชีวิตผมคับ เพราะวันนี้จะเป็นวันแรกที่ผมจะได้เห็นหน้าคนที่ผมรักเป็นวันแรก หลังจากที่เรารักกันมา3ปีเต็ม คุณคงแปลกใจใช่ไหมละคับ ตั้ง3ปีเต็ม ทำไมผมถึงไม่เคยเห็นหน้าเธอ ได้เลยคับ ผมจะเล่าให้ฟัง ผมรู้จักกับเธอครั้งแรกโดยกานแชทคุยกันทางอินเตอร์เน็ต มันน่าขำนะคับ ไม่น่าเชื่อว่าในโลกอีกใบหนึ่งที่มีแต่คนหลอกลวง ไม่จริงใจ ซึ่งผมก็ถือเป็นคนหนึ่งที่รวมอยู่ในนั้น แท้จริงแล้วก็ยังมีคนดีๆอาศัยอยู่เหมือนกัน เธอชื่อเจนคับ ตอนแรกที่คุย ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าเธอแตกต่างจากคนอื่นซักเท่าไหร่หรอกคับ คุยไปก็น่าเบื่อ เพราะเวลาผมพิมพ์ถามเธอไปที นู่นคับ รออีก3นาทีเธอถึงจาตอบกลับ เธอบอกว่าเธอพิมพ์ไม่ค่อยถนัดคับ เพราะเธอเพิ่งหัดเล่นเป็นครั้งแรก และผมก็คือคนแรกที่เธอได้คุยด้วย น่าปลื้มใจมากเลยใช่มั้ยหละคับ ผมขอสารภาพตามตรงเลยนะ ว่าตอนนั้นผมคิดในใจว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ซื่อบื้อมากๆ ไม่ทันคน พูดอะไรก็เชื่อไปซะทุกอย่าง แถมไม่ทันยุคเอาซะเลย ดังนั้นผมจึงอาสาเป็นครูสอนเธอเรื่องเน็ตเอง เรารู้จักกันนานขึ้น รู้จักกันมากขึ้น และสนิทกันมากขึ้น จนเวลาผ่านไป4เดือน ผมกับเธอสนิทกันแล้วคับ ระยะเวลา4เดือน มันทำให้ผมรู้จักเธอได้จนหมดเปลือก เธอเป็นลูกคนที่4 น้องสุดท้อง บ้านเธออยู่ต่างจังหวัด พ่อแม่เธอเสียชิวิตตั้งแต่เธอเด็กๆคับ ตอนนี้พี่น้องของเธอก็ต่างต้องหาเลี้ยงตัวเอง เธอมาใช้ชีวิตที่กรุงเทพคนเดียว เรียนด้วย ทำงานด้วย ดีนะเนี่ยที่ผมยังเหลือแม่อยู่ เหอะๆ มันจึงทำให้ผมรู้ว่าเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆยังไง เธออ่อนโยน น่ารักแต่ก็มีความเข้มแข็งอยู่ข้างใน และหลอกง่าย แต่ในทางตรงกันข้าม เธอหลอกคัยไม่เป็น ผมรู้ได้ไงนะหรอ ก็ผมหลอกจีบเธอไงคับ ไม่ถึงอาทิตย์ก็ติดซะและ ง่ายเหมือนที่ผมคิดไว้เด๊ะ จนเวลาผ่านไป2เดือน 2เดือนที่เราเป็นแฟนกันทางเน็ต ในความรู้สึกของผมมันเป็นระยะเวลาที่นานมากคับ เพราะผมไม่เคยคบกะคัยนานขนาดนี้มาก่อน นับถือๆ ผมจึงตัดสินใจนัดเจอกับเธอเป็นครั้งแรก ผมนัดเธอไว้ที่หน้ามหาลัยของเธอนั่นแหละคับ ให้ผมเป็นฝ่ายไปหาเธอดีกว่า ถ้าเกิดนัดที่อื่น ถ้าเธอไม่หลงก็ต้องโดนคนอื่นหลอกไปขายแน่ๆ เหอๆ ผมบอกเธอถึงลักษณะ จุดเด่น เสื้อผ้า ให้เธอพอรับรู้ว่านั่นคือผม ผมเดินทางไปหาเธอพร้อมกับรถเก๋งคู่ใจ วันนี้รถเยอะพอดู วุ่นวายจริงๆเลย น่าเบื่อ ใช้รถไม่รู้จักกฎจราจร แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาคับ ผมชินแล้วแหละ ผมเอาเวลามาคิดถึงเรื่องของเจนดีกว่า น่าตื่นเต้นกว่าเยอะ เธอจะหน้าตาเป็นไงนะ จาน่ารักเหมือนที่เราคิดไว้รึเปล่า แต่ถ้าไม่ใช่ เราจาบอกเลิกเค้าไงดี นู่นคับ ผมคิดไปนู่น เห็นแก้ตัวมั้ยหละคับ อีก200เมตรก็ถึงมหาลัยเธอแล้ว ผมพยายามมองหาเธอ เผื่อว่าเธอจาไม่น่ารักเหมือนอย่างที่ผมคิด ผมจาได้หนีทัน อิอิ แต่ไม่ทันที่ผมจาเห็นเธอหรอกคับ จู่ๆผมก็รู้สึกมึนเอาซะมากๆ ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด ทั้งเสียงกรี้ดและเสียงตะโกน มันก้องอยู่ในหูผมตลอด แล้วจู่ๆผมก็หลับไป นัท นัทอย่าเป็นไรนะนัท เสียงเล็กๆของหญิงสาวที่ผมไม่รู้จักดังก้องอยู่ในหูผมตลอดขณะที่นอนหลับ ไอ้นัท มึงฝันไรของมึงเนี่ย ตื่นๆ ผมคิดด่าตัวเองคับ แล้วมันก็ได้ผล เสียงๆนั้นค่อยๆหายไป จนกระทั่ง นัท นัทฟื้นแล้ว คุณหมอคะ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ นัท นัทเป็นไงบ้าง เสียงหญิงสาวที่ฟังดูไม่คุ้นหูดังอยู่ข้างๆหูผม นั่นคัยอะ แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ย ไมมันมืดจัง สงสัยผมคงจะนอนซะเพลินเลยมาตื่นเอาตอนกลางคืนแบบนี้ แต่ปวดหัวจังเลยแฮะ กี่โมงแล้วคร้าบบบบ ผมย้ำถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมพยายามควานหามือถือเพื่อที่จะดูเวลา แต่แล้วผมก็ต้องหยุดนิ่ง เมื่อผมรู้สึกเจ็บและปวดไปทั้งตัว คุณคับ ช่วยหยิบมือถือให้ผมหน่อยได้มั้ยคับ ผมกล่าวขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงคนตะกี๊ ตอนนี้ตี2แล้วค่ะ เสียงเธอคนเดิมดังมาจากข้างหูผมอีกครั้ง มิน่าหละ มันถึงมืดได้ขนาดนี้ แล้วนั่นคัยอะคับ ผมเลิกงงเรื่องเวลา แล้วเปลี่ยนมางงว่าเธอเป็นคัยแทน เสียงใสๆเสียงนั้นเริ่มเปลี่ยนไป มันกลายเป็นเสียงสะอื้น เหมือนกับว่าเธอกำลังร้องไห้ยังไงอย่างงั้น นัท นี่เจนเองนะ ผมแปลกใจ แล้วก็ต้องกลับมางงอีกครั้งว่าเจนคือคัยกัน แล้วผมก็นึกได้ว่า เจนคือผู้หญิง1ใน5คนที่ผมกำลังคบอยู่และนัดเจอเธอในวันนี้ อ่อ เจนเองหรอ เฮ่ย! แล้วเจนมาอยู่กะนัทได้ไงอะดึกดื่น ผมเริ่มคิดฟุ้งซ่าน ไม่นะ ผมทำอะไรลงไป แล้วที่เจนร้องไห้ก็คงเพราะ ไม่นะ ไม่ๆๆๆๆๆ เอ่อ เจนมาอยู่กะนัททุกคืนแหละค่ะ นี่ก็5คืนแล้ว แม่นัทเค้าต้องอยู่บ้าน เจนเลยอาสามาอยู่กะนัทเอง อะไรนะ! 5คืน แม่อยู่บ้าน นี่มานอารายกานเนี่ย แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันอะเจน ตอนนี้เราอยู่โรงบาลกันนัท ฮะ! โรงบาลหรอ แล้วนัทมาทำอะไรที่นี่เนี่ย มันเกิดอะไรขึ้น เจนบอกนัทที เอ่อเจนว่าอย่าเพิ่งเลยนะนัท ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันดีกว่า นัทนอนพักผ่อนเถอะนะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงคุยกันไง เสียงสะอื้นของเธอค่อยๆเงียบลง เหลือเพียงแต่เสียงอ่อนหวานที่พูดกล่อมให้ผมหลับเพียงเท่านั้น ท่ามกลางความเจ็บปวดและความสงสัย ผมกลับรู้สึกดีและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ฮะโหล คุณป้าหรอคะ ค่ะ นัทฟื้นแล้วค่ะ ตอนนี้ยังหลับอยู่เลยค่ะ ค่ะๆคุณป้า สวัสดีค่ะ เธอไม่รู้ว่าผมตื่นแล้วคับ แต่เอยังไม่เช้าอีกหรอเนี่ย ยังมืดอยู่เลย แต่ทำไมเสียงข้างนอกมันดังจังเลยนะ สงสัยโรงบาลอยู่ติดกับโรงงานละมั้ง สวัสดีค่ะหมอ ลูกชายดิฉันเป็นไงบ้างคะ ในฝันของผม ผมได้ยินเสียงของคนคุ้นเคย แม่ของผมเอง เอ่อ หมอว่าเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่ามั้ยคับ เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ เพราะเดี๋ยวดิฉันก็ต้องออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว ตอนนี้ดิฉันอยากอยู่กับเค้า คุยกันตรงนี้ก็คงไม่เป็นไรมั้งคะ เพราะเค้ากำลังหลับอยู่ ผมว่าความฝันของผมมันชักจะเหมือนจริงไปซะทุกที จนเมื่อผมขยับตัว ผมจึงได้รู้ว่าผมไม่ได้ฝัน แต่กำลังตื่นอยู่ต่างหาก แต่สงสัยจะตื่นมาตอนกลางคืนอีกแล้ว เหอๆ อืม ก็ได้คับ คือว่าตอนนี้อาการของลูกคุณน้าก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะนะคับ อีกไม่นานบาดแผลก็คงจะหายเป็นปกติ แต่ถ้าหายดีแล้วก็คงต้องมีการกายภาพกันหน่อย เพราะเค้าหลับไปนาน แต่เรื่องที่ผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยก็คือ ลูกคุณน้าจะไม่สามารถมองเห็นได้อีกแล้วคับ ด้วยแรงกระแทกอย่างแรงที่หัวของเค้า มันส่งผลให้เส้นประสาทตาทั้ง2ข้างเสีย ไม่สามารถมองอะไรเห็นอีก ว่าไงนะ! ผมตาบอดหรอคับ ไม่จริง! นี่มันอะไรกัน ไม่จริงงงงงงงงง ผมเผลอพูดออกมาด้วยความตกใจ มันเป็นไปไม่ได้ คนอย่างผมจะตาบอดไม่ได้ ไม่จริง นัท นัทใจเย็นๆนะลูก โถ่นัท แม่ปลอบผมทั้งๆที่แม่กำลังร้องไห้ ไม่เป็นไรนะลูกนะ แม่จะหาทางรักษาให้ลูกกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้ อย่าร้องไห้นะลูก อะไรนะ นี่ผมกำลังร้องไห้งั้นหรอ หนุ่มเพลย์บอยหัวแข็งกำลังร้องไห้ ช่างน่าสมเพชจริงๆ ออกไป! ออกไปจากห้องให้หมด ผมอยากอยู่คนเดียว ไป! โถ่ นัทลูก ออกไป! ผมไม่รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ กำลังรู้สึกยังไงกันแน่ ตอนนี้หัวผมมันปวดไปหมด เหมือนจะระเบิดออกมาซะให้ได้ ผมต้องการพักผ่อน ใช่ ผมต้องการพักผ่อน ในฝันผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกดีจนแทบไม่อยากตื่น เหมือนกับว่ามีมืออุ่นๆคอยกุมมือผมไว้ คอยอยู่เคียงข้างผม คอยให้กำลังใจผม มันทำให้อารมณ์ของผมเย็นลงได้ แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงสะอื้นแทรกเข้ามาในหู มันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆๆ จนผมสะดุ้งตื่น แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่ได้หายไปเมื่อผมตื่น มันกำลังเกิดขึ้น นั่นคัยอะ แม่หรอคับ นัท นี่เจนเอง เจน ผมรีบสลัดมือเธอออกเมื่อรู้ว่าเป็นเธอ อาจคงเป็นเพราะความโกรธมั้ง นัท ทำไม ทำไมเจนไม่บอกนัท ทำไมเจนต้องโกหกนัทด้วย ทำไม! ผมตะคอกเธอด้วยความโมโห นัท นัทฟังเจนก่อนนะ นัท ไม่ นัทไม่ฟัง เจนออกไปได้แล้ว นัทง่วง นัทจะนอน นัทเจนขอโทษ นัทบอกให้ออกไปไง! เสียงสะอื้นที่ดังอยู่ข้างๆหูผม มันค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ เหมือนว่ากำลังห่างออกไปๆ จนแทบไม่ได้ยิน แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอยังอยู่กะผม เธอไม่ได้ไปไหน ผมแกล้งทำเป็นหลับ ทั้งที่ผมอยากจะหลับแทบแย่แต่ทำไม่ได้ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่ทรมานจริงๆ เจนเจน นัท นัทต้องการอะไรหรอ หิวน้ำมั้ย หรืออยากได้อะไร เสียงนุ่มๆของเธอมาพร้อมกับมืออุ่นๆที่มากุมมือผมไว้อีกครั้ง เจนยังไม่ไปไหนอีกหรอ 1คำถามโง่ๆหลุดออกจากปากของผมไปโดยตั้งใจ เอ่อเจนเจน เจนช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น เอ่อ นะเจน ก็ได้ค่ะ ถ้านัทอยากรู้ วันนั้นที่เรานัดเจอกัน เจนกำลังเดินออกมารอนัทที่หน้าม. แต่ไม่นานก็มีอุบัติเหตุรถชนกัน เจนมองไปเห็นรถเก๋งสีขาวที่พังยับเยิน เจนรู้สึกไม่ดีเลยวิ่งไปดู เห็นผู้ชายเลือดท่วมตัวอยู่ในรถ ลักษณะเสื้อผ้าตรงกับที่นัทบอกเจนทุกอย่าง เจนเลยรู้ว่าเป็นนัท พอรถพยาบาลมาเจนก็บอกเค้าว่าเจนเป็นญาตินัท ขอไปโรงบาลด้วย นัทสลบไป5วันเต็มๆเลยรู้มั้ย แม่นัทก็ไม่สามารถมาเฝ้านัทได้ตอนกลางคืน เจนเลยอาสามาเฝ้าแทน เจนลางานมาเฝ้านัทตั้งแต่วันนั้นเลย ตอนนัทฟื้นนัทรู้มั้ยเจนดีใจมากมากแค่ไหน เจนดีใจจนห้ามน้ำตาไม่อยู่เลยแหละ แต่พอเจนรู้ว่านัทไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป ความดีใจของเจนมันก็เปลี่ยนเป็นความเศร้าโดยทันที นัท เจนขอโทษนะ ขอโทษที่โกหกนัท นัทอย่าโกรธเจนเลยนะ เอ่อ ผมพูดไม่ออกคับ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ ผมมีความสำคัญสำหรับเธอขนาดนี้เชียวหรือ มันช่างน่าขำจริงๆเลย เหอๆ ทำไมเจนต้องมาดูแลนัทด้วย แล้วทำไมเจนถึงต้องเป็นห่วงนัทขนาดนี้ เธอตอบผมด้วยเสียงแผ่วๆว่า เจนรักนัท เหอะๆ ผมได้แต่ขำในใจ เธอรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าเธอพูดไรออกมา ไม่น่าเชื่อว่าแค่ผมคุยกับเธอในเน็ตมันจะทำให้เธอรักผมได้ แต่คำพูดของเธอ ถึงแม้มันจะน่าขำ แต่มันกลับทำให้ผมลืมความรู้สึกที่เลวร้ายไปได้ในไม่กี่วินาที ผมไม่รู้ว่าผมย้ายมาอาศัยอยู่ที่โรงบาลกี่วันแล้ว และผมไม่รู้ว่าผมต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่ ผมเริ่มทำใจได้บ้างแล้วเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนี้ แต่มันก็ส่งผลเสียเหมือนกัน มันทำให้ผมกลายเป็นคนอารมณ์ร้อนไปโดยปริยาย มันน่าเบื่อมากคับ แต่ผมก็รู้สึกดี อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องมากที่สุดก็แค่ฝึกเดินกันใหม่ก็เท่านั้น ตอนนี้เจนก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมและครอบครัวของผมแล้ว เค้าคงอยู่ในฐานะพยาบาลส่วนตัวมั้ง นัท อีกไม่กี่วันนัทก็จากลับบ้านได้แล้วนะ ถึงวันนั้นเจนก็หมดหน้าที่แล้วสิ เฮ่อ ผมรู้สึกดีใจนะคับที่จะได้กลับบ้าน แต่ผมก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่รู้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ดูแลผมอีกแล้ว อารายกานเนี่ย ผมเป็นอะไร อย่าบอกนะ ว่าผมจะรักเธอเข้าแล้ว อืมเจน เจนไม่ได้ไปทำงานมากี่วันแล้วเนี่ย อืม ถ้ารวมวันนี้ด้วย..ก็เกือบเดือนแล้วอะ สงสัยถ้ากลับไปอีกที เจนต้องโดนเค้าไล่ออกแน่ๆเลย เหอ ๆ จิ๊บๆอะเจน เอางี้ดิ ไงถ้านัท กลับบ้าน แม่ก็ต้องจ้างคนมาดูแลนัท อยู่แล้ว แล้วมันเกี่ยวไรกะเจนอะคะ เอ้า นัทก็จาให้แม่จ้างเจนแทนไง แม่จะได้ไม่ต้องไปลำบากหาคนด้วย เอ่อ เถอะน่า งานไม่หนัก แถมได้อยู่ใกล้นัทอีกนะ สนใจป่าว อิอิ โถ่ นัทอะ เล่นงี้เลยหรอ ^^ และเมื่อผมออกจากโรงบาล เจนก็ไปทำงานที่บ้านผมในฐานะคนดูแลผมตามที่ผมยื่นข้อเสนอให้ เจนลาออกจากงานที่ทำแต่ก่อน หน้าที่ของเธอคือดูแลผมอย่างเดียวเท่านั้น จันทร์-ศุกร์เวลางานคือหลังเธอเลิกเรียนจนถึงส่งผมเข้านอน ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็ตั้งแต่เช้าจนถึงส่งผมเข้านอนเช่นกัน เธอเป็นคนตรงเวลาคับ แต่ก็อาจมีบางครั้งที่เธอมาสายเพราะเหตุผลบางอย่าง ผมก็อาละวาดจนบ้านแทบพัง รู้อะไรมั้ยคับ หลังจากที่ทุกคนรู้ว่าผมตาบอด ผู้หญิงที่ผมกำลังคบอยู่ทั้ง5คน ตอนนี้เหลือเพียงเจนคนเดียวเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างผม ผมไม่แน่ใจว่าผมรักเธอหรือเปล่า หรือแค่หลอกเธอเล่นสนุกๆ แต่ผมรู้สึกดีนะคับเวลามีเธออยู่ใกล้ๆ ผมยอมรับเลยว่าไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกดี และทำทุกสิ่งเพื่อผมได้ขนาดนี้ ไม่รวมแม่นะคับ จนบางครั้งผมก็มีความรู้สึกว่า เธอทำเกินหน้าที่และเงินเดือนซะแล้ว หลายครั้งที่ผมถามเธอว่า ทำไม 1คำตอบจากเธอที่ผมมักจะได้รับอยู่เสมอก็คือ เจนรักนัท ตอนนี้ผมไม่รู้สึกนึกเสียใจเลยที่ผมต้องเป็นแบบนี้ ผมกลับมีความสุขซะอีก มีความสุขกับสิ่งที่เป็น ตอนนี้กี่โมงแล้วอะเจน 2ทุ่มครึ่งอะนัท หรอ นัทง่วงแล้วอะ จะนอน อะไรนะ นัทง่วงนอนแล้วหรอ ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง ปกตินอนดึกนี่นา บอกว่าง่วงก็ง่วงสิ! ค่ะๆ งั้นขึ้นนอนนะ เจนไปส่ง เหอๆ เธอนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆคับ เมื่อก่อนเคยซื่อ(บื้อ)ไง ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น โถ แค่2ทุ่มครึ่ง คัยมันจะไปหลับลง แต่ที่ผมต้องหลอกเธอแบบนี้ ก็เพราะผมเป็นห่วงเธอไงคับ ผมไม่อยากให้เธอกลับดึก หอเธอก็ใช่จะใกล้ๆ ถ้าอยู่ด้วยกันที่นี่ก็ว่าไปอย่าง เหอๆ อืมเจน วันนี้วันไรอะ วันนี้หรอ วันศุกร์ค่ะ วันศุกร์ งั้นพรุ่งนี้ก็วันเสาร์ มาเร็วๆนะ ค่าๆ นอนซะนะ ฝันดีค่ะ กลับหอดีๆนะเจน ^^ เจนไปและน้า บาย ตลอด1ปีที่ผ่านมา ที่เธอมาทำหน้าที่ดูแลผม เธอยังคงปฏิบัติต่อผมดีเหมือนเดิม ไม่มีบิดเบือนไปจากวันแรกเลยซักนิด เชื่อมั้ยคับ ว่าเธอไม่เคยขาดงานเลยแม้ซักครั้ง ถึงแม้เธอจะมีธุระหรือจะไม่สบายหนักแค่ไหนก็ตาม ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วคับว่าผมรักเธอ เธอนี่เก่งนะคับ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงซื่อบื้ออย่างเธอจะทำให้คนอย่างผมรักได้ นับถือจริงๆ ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว และอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงวันรับปริญญาของเธอ ผมไม่แน่ใจว่าผมจะไปได้รึเปล่า แต่ถึงไม่แน่ใจ ผมก็ต้องไปให้ได้ อันที่จริงเธอไม่ให้ผมไปหรอกคับ เธอบอกผมว่า คนเยอะ มันวุ่นวายนะ นัทลำบากแย่เลย ไม่คับ ลำบากยังไงผมก็จะไป แค่วันเดียวผมทนได้คับ ถ้าจะให้เทียบกับที่เธอลำบากเพื่อผมแล้ว มันเทียบกันไม่ได้เลยคับ แล้วอีกอย่าง ถ้าผมไม่ไป แล้วเธอจะมีคัยหละคับ ก็เธอตัวคนเดียวนี่นา นัท! มาทำไมเนี่ย เจนบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา เจน! สวัสดีค่ะคุณป้า อ้อ สวัสดีจ๊ะ โถ่เจนเอ้ย ป้าบอกเค้าแล้วว่าเดี๋ยวหนูก็มา เค้าก็ไม่ยอม จะมาซะให้ได้ ป้าก็เลยพาเค้ามา ก่อนมาก็ต้องแวะซื้อดอกไม้ก่อน เค้าไม่ยอมจิงๆนะลูก อิอิ ไงป้าก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะลูก ขอบคุณค่ะคุณป้า ^^ แม่คับ ถ่ายรูปให้ผมหน่อย เจนมาถ่ายรูปกัน ผมเอ่ยปากชวนเธอถ่ายรูปทั้งๆที่ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นมันรึเปล่า แม่ถ่ายเยอะๆเลยนะคับ ตอนนี้เธอเรียนจบและทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่งคับ เธอบ่นให้ผมฟังบ่อยๆคับว่างานเธอหนักมาก วันๆนึงแทบจะไม่ได้พัก แต่ไม่เป็นไร เธอบอกว่าเธอทนได้ เพื่ออนาคต ผมเห็นใจเธอนะคับ ถึงแม้เธอจะเหนื่อยขนาดไหน แต่เธอก็ยังคงมาดูแลผมตามปกติ แต่มีสิ่งหนึ่งคับที่เปลี่ยนไป คือเธอไม่ได้มาดูแลผมในฐานะลูกจ้างอีกต่อไปแล้ว เธอบอกแม่ผมว่า เธอขอดูแลผมโดยไม่ขอรับเงินเดือน เพราะตอนนี้เธอก็มีงานทำเป็นแล้ว เธอเต็มใจที่จะดูแลผมโดยที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ตอนแรกแม่ผมก็ไม่ยอมหรอกคับ เพราะแม่ผมก็อยากช่วยเธอ แต่ลูกอ้อนของเธอนี่สิคับทำให้แม่ผมยอมแพ้เอาซะจนได้ ตอนนี้ผมกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยคับว่า ผมรักเธอ ซึ่งแม่ผมก็รับรู้ และไม่รังเกียจเธอเลยซักนิด ตอนนี้เธอเปรียบเสมือนพี่เลี้ยงของผมคับ ถึงแม้ที่จริงแล้วผมจะเป็นรุ่นพี่ของเธอก็ตาม บ่อยครั้งที่เธอไม่สบาย แต่เธอก็ยังอุตส่าห์ถ่อสังขารเพื่อมาดูแลผมที่บ้านเหมือนเดิม แต่ไม่คับ เมื่อเธอมาถึง เธอก็จะมานอนซมที่โซฟา และก็เป็นผมเองที่เป็นฝ่ายดูแลเธอทั้งๆที่มองไม่เห็น อิอิ แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาของผมอีกต่อไปคับ เพราะแค่มองไม่เห็น มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเวลาเราหลับตา แต่ผมก็เสียใจทุกทีที่คิดเรื่องนี้ ผมจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเธอจริงๆงั้นหรอ ผมจะไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยหรอว่าคนที่ผมรักมีหน้าตายังไง ณ เวลานี้ หากแม้ผมได้เห็นหน้าเธอสักครั้ง ถึงเธอจะไม่สวย ไม่น่ารัก หรือจะถึงขั้นอัปลักษณ์ก็ตาม ผมยอม เพราะผมมั่นใจว่าความรักของผมที่มีต่อเธอ มันเป็นความรักที่แท้จริง ผมมั่นใจ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกว่าผมรักเธอมากขึ้นเท่านั้น รักมาก รักมาก และรักมาก แต่ผมกลับไม่เคยบอกรักเธอสักครั้ง ผมคิดว่าเพียงแค่คำพูดมันคงไม่สำคัญเท่าการกระทำ แต่ไม่รู้สิคับ คงอาจเป็นเพราะผมเป็นคนปากแข็งด้วยละมั้ง ก็ผมไม่เคยบอกรักคัยมาก่อนนี่คับ เพราะที่คบมาก็คบเล่นๆไม่ได้จริงจังอะไร มันจึงทำให้ผมรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกเวลาผมคิดที่จะบอกว่าผมรักเธอ และนี่ก็จะ3ปีแล้วสินะ 3ปีที่เราคบกัน 3ปีที่เธอดูแลผม และ3ปีที่เธอรักผม ผมจินตนาการถึงภาพหน้าเธอทุกวันจนผมแทบคลั่ง ผมอยากเห็นหน้าเธอ มันช่างเป็นความรู้สึกที่ทรมานจริงๆคับ และแล้ววันนี้ผมก็ได้รับข่าวดี ตลอด3ปีที่ผ่านมาที่ผมมองอะไรไม่เห็น อีกไม่นานผมก็จะกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง ผมบอกเจนว่า เมื่อผมผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย ไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง ผมจะแต่งงานกับเธอ และหลังจากที่ผมผ่าตัดเรียบร้อย ผมตื่นเต้นคับ ตื่นเต้นมากๆ ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก และแล้วการผ่าตัดก็ผ่านไปได้ด้วยดี ผมต้องพักอยู่โรงบาล1อาทิตย์เต็มๆ ต้องทนเบื่ออีกแล้วสินะ แต่ไม่หรอกคับ เพราะผมมีเจนอยู่เป็นเพื่อน เจนยอมลางานเพื่อมาอยู่กับผมทั้งอาทิตย์ จนวันนี้วันสุดท้าย วันนี้เจนมีงานด่วน ต้องไปประชุม วันนี้เธอจึงอยู่กับผมไม่ได้ แต่เดี๋ยวพอประชุมเสร็จเธอก็คงจะมา ใกล้ถึงเวลาเปิดตาของผมแล้ว ผมตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรก ผมกำลังรอเธอ ผมจะไม่ยอมเปิดตาจนกว่าเจนจะมา ตอนนี้เธอกำลังเดินทางมาหาผม รู้มั้ยคับ ก่อนที่ผมจะวางสาย เธอบอกกับผมว่ายังไง 1ประโยคคุ้นหูที่ได้ยินทีไรผมก็ยิ้มได้ทุกที เจนรักนัทนะ ผมก็รักเธอคับ ผมจะรอเธอ เข็มนาฬิกายังคงเดินวนไปเรื่อยๆ ทำไมเจนยังไม่มาอีกนะ แม่คับช่วยโทรตามเจนอีกครั้งนะคับ เจนไม่รับสายลูก ลองอีกครั้งนะแม่ จ๊ะๆ .เจนไม่รับสายลูก คับแม่ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมรอเธอต่อก็ได้คับ แม่ว่าหนูเจนเค้าคงติดธุระมั้งลูก เปิดผ้าเถอะนะ เดี๋ยวหนูเจนคงมาทีหลัง ไม่คับแม่ ผมจะรอเจน 1ชั่วโมง 2ชั่วโมง และ3ชั่วโมงผ่านไป แต่เธอก็ยังไม่มา นี่เธอเห็นผมไม่สำคัญหรือไง วันนี้มันเป็นวันสำคัญของผมนะ หรือเธอยังมีคัยที่สำคัญกว่าผมอีก ทำไมเธอทำแบบนี้ หมอคับ เปิดเลยคับ ผมไม่อยากรอเธอแล้ว ผมมองเห็นได้อีกครั้ง แต่หลายอย่างยังคงไม่เข้าที่ ผมคงต้องปรับตัวอีกซักหน่อย กรี๊งๆ ๆ สวัสดีค่ะ ค่ะ ใช่ค่ะ ฮะ อะไรนะคะ ไม่จริง เมื่อผมกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง ภาพแรกที่ผมเห็นกลับเป็นภาพที่แม่ทรุดลงกับพื้นขณะคุยโทรศัพท์ แม่คับ! เป็นอะไรคับแม่ มีอะไรคับ! นัทนัทหนูเจนหนูเจน เจนทำไมคับแม่! ตำรวจโทรมา บอกว่าหนูเจนรถคว่ำลูก ฮะ! อะไรนะคับ ไม่! ตอนนี้เจนอยู่ไหนคับแม่ เจนอยู่ไหน ผมจะไปหาเจน เจน! และแล้วผมก็ได้เห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรกคับ ครั้งแรก เธอสวยมากในสายตาของผม มือเล็กๆของเธอยังอุ่นเหมือนทุกครั้งที่เธอจับมือผม ไม่น่าเชื่อเลยนะคับว่าผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงจะคอยดูแลผู้ชายตัวใหญ่อย่างผมได้ตั้ง3ปี เจน นัทขอโทษ มันเป็นความผิดของนัทเอง นัทไม่น่าเร่งให้เจนมาเร็วๆเลย ถึงเจนจะมาช้าแค่ไหนนัทก็รอเจนได้ เจนตื่นสิ ตื่น! ตื่นมาคุยกับนัท เจน ถ้าเจนไม่อยู่แล้วคัยจะดูแลนัท เจน!!!!!! ผมพูดพร่ำทั้งน้ำตากับร่างที่ไร้วิญญาณของเจน นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้เพราะผู้หญิง ผมห้ามน้ำตาให้หยุดไหลไม่ได้จริงๆจริงๆ ทำไมเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ครั้งแรกที่ผมจะได้เห็นหน้าเธอ กลับกลายเป็นว่าเห็นเธอนอนจมกองเลือดอยู่บนเตียงผู้ป่วย แต่ยังไงเธอก็ยังดูสวย ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังสวยสำหรับผม เจน นัทขอโทษจริงๆ นัทขอโทษ เจนช่วยตื่นขึ้นมาฟังนัทหน่อยได้มั้ย นะเจนนะ นัทมีเรื่องสำคัญจะบอกเจน เจน นัทโกรธเจนจริงๆนะ เจนจะไม่แต่งงานกับนัทหรอ เจน เจน! นัทรักเจน เจนได้ยินนัทมั้ย นัทรักเจน!!!!!!
24 พฤศจิกายน 2547 18:46 น.
mini_pk
บันทึกของของใจ [mini_pk]
วันแรกของการเปิดเทอม ง่า ม.4แล้วหรอเรา รู้สึกแก่ไงไม่รู้ - - เหอๆ ตะกุกตะกัก ทำไรไม่ถูกเลย ตื่นเต้นนิดหน่อย ถึงปานกลาง ถึงมากที่สุด อานะ ก็มันคือวันแรกของโรงเรียนแห่งนี้นี่นา แบบว่าโดนเค้าไล่ออกอ่า อ่าวไม่ใช่ ม.4ย้ายโรงเรียนตะหาก อิอิ อืม ประตูโรงเรียนอยู่ไหนหว่า แง่ว! - - ผมค่อยๆก้าวเท้าซ้ายที่สั่นระรัวผ่านเข้าประตูโรงเรียน .มองซ้าย มองขวา . มองหน้า แล้วก็มองหลัง ต้องมีคัยซักคนน่าที่รู้จักเรา ผมคิดในใจเพื่อเป็นการให้กำลังใจตัวเอง เหอะๆ และแล้วสายตาของผมมันก็ไปหยุดอยู่ที่ผู้ชายคนนึง ได้ไงวะ บังอาจหล่อกว่ากู เหอๆ มันคือไอ้เต้ แฝดบันลือโลกของผมเอง เฮ่ย ไอ้เต้ ดีเว้ย ผมแหกปาก เอ้ยไม่ใช่ ผมตะโกนเรียกมันจนสุดเสียง แล้วรีบวิ่งไปหามัน มันค่อยๆหันมาช้าๆเหมือนพระเองหนังน้ำเน่าในฉากที่ได้เจอกับนางเอก อานะ - - ผมหละหมั่นไส้มันจริงๆเลย มันมองหน้าผมเหมือนกำลังด่าผมทางสายตา ฮะๆลูกพี่ อ่า หวาดดีฮ้าบบบบ _/_ ผมกล่าวทักทายมันใหม่พร้อมกับยกมือไหว้มันโดยสัญชาติญาณ ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าไอ้เต้มันเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อผมกันแน่ เหอะๆ มันก็อย่างนี้แหละฮะ ตั้งแต่ม.1แล้ว มันคอยเสือก เอ้ยไม่ใช่ มันคอยดูแลผมตลอด เหมือนเป็นบอร์ดี้การ์ดเลยล่ะฮะ ดูความเรียบร้อยทุกอย่างของผม ต้องพูดเพราะนะ แต่งตัวต้องเรียบร้อยนะ งานต้องส่งนะ มันดูแลผมทุกอย่างเลย ทุกอย่างที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ควรทำ แต่ก็เท่านั้นแหละฮะ ผมเคยฟังมันที่ไหน 555 เพราะมันก็ใช่ว่าตัวมันเองจะดี เหอๆ - -. แต่ผมก็ไม่เคยเบื่อหรือรำคาญมันเลยนะฮะ ถึงแม้เวลาที่ผมมีมันอยู่ใกล้ๆแล้วผมจะไม่มีความมั่นใจเลยก็ตาม ก็มันหล่อกว่าผมอะ โห่ ได้ไง แต่ ผมน่ารักกว่ามันนะ 555 ผมกะมันเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ป.4อะ จนตอนนี้ก็ม.4แล้วนะ เท่านั้นยังไม่พอ รั้วบ้านมันยังติดกะรั้วบ้านผมอีก โห มันรู้เรื่องของผมทุกเรื่อง จะเรียกว่าทุกซอกทุกมุมเลยก็ว่าได้อะ เจอหน้ากันแทบทุกวัน เหอๆ ผมยังไม่คิดเลยนะว่า ที่ผมย้ายโรงเรียนมันยังจะตามมารังควานผมอีก อะไรมันจาบังเอิญปานนั้น อานะ ยังไงมันก็เป็นเพื่อนรักผม เชื่อมั้ยฮะ มันคอยช่วยเหลือผมทุกอย่างเลยนะ ไม่เว้นแม้เรื่องผู้หญิง ^^ ไม่ว่าผมจะชอบคัยคนไหน มันก็ช่วยให้ผมสมหวังทุกครั้งไป แต่ก็ใช่ว่ามันจะเต็มใจอะคับ มันต้องรอให้ผมไม่คุยกะมันก่อน เพราะมันคงรู้ว่าผมไม่ได้จริงจังอะไร แต่มันก็ยังช่วยผม อานะ ผมยังงงอยู่เลยฮะ มันทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งเรียนเก่ง นิสัยก็แสนจะดี ทำไม๊ทำไมมันถึงไม่มีแฟน งะ หรือว่ามันเป็นเกย์ -*- ไม่หรอกน่า เหอๆ แต่มันก็น่าคิดนะคับ ตั้งแต่คบกันมา ผมยังไม่เคยเห็นมันมีผู้หญิงคนไหนเลย มีก็แต่เพื่อนผู้ชาย แต่ถ้าหนิดสุดๆ แบบว่ามีคนนั้นที่ไหนต้องมีมันที่นั่น แล้วก็ผมสิฮะ เง้อ ไม่ๆ เหอะๆ ดีฮะม่อน อ่าอืมๆ ผมตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก เพราะเริ่มไม่แน่ใจในตัวมันเข้าแล้ว แต่ผมก็ยังพยายามคิดในใจว่า ไม่มีไรหรอกน่า มันไม่ใช่ ไม่น่าเชื่อเลยนะคับ ว่ามันกะผมจะมาเป็นเพื่อนรักกันได้ ก็มันกะผมช่างแตกต่างกันเหลือเกินน่ะสิคับ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ผมเทียบมันไม่ติดเลยอะซักเรื่อง มันทั้งรวย ส่วนผมหรอ กินข้าวคลุกน้ำปลาไปวันๆอะคับ มันเรียนเก่ง ส่วนผม ท่องกอไก่-ฮอนกฮูกได้ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว มันหล่อ แต่ผม ไม่เคยแม้แต่ได้สัมผัสคำว่าหล่อเลยซักครั้ง แต่ ผมน่ารัก 555 แต่พอถึงเวลาที่ผมกะมันต้องแข่งกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไรก็ตาม ทุกครั้งผมก็ชนะมันทุกครั้งไป ผมก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันอะคับ แต่ผมก็ภูมิใจนะ 555 ภูมิใจที่ชนะมันได้ ^^ เอิ้กๆ แล้วพอถึงเวลาที่ผมไปมีเรื่องกะคัยเค้า ไอ้เต้มันก็จะโผล่มาได้จังหวะพอดีเลยอะ ไม่ได้มาช่วย แต่มันมาห้าม เหอๆ แต่ก็อย่างที่บอกอะคับ ผมเคยฟังมันที่ไหน เพื่อศักดิ์ศรีอะ ยอมได้ไง และแล้วด้วยความมีศักดิ์ศรี ไอ้เต้มันก็เจ็บแทนผมทุกครั้งไป เหอๆ ทั้งที่มันไม่ได้เกี่ยวไรด้วยเลย - - มันคงคิดว่าผมสู้คนอื่นไม่ได้สินะ ก็จริงอะคับ ผมสู้คนอื่นเค้าไม่ได้หรอก แต่ผมก็ยังไม่วายไปหาเรื่องคนอื่นเค้าอยู่ดี เหอะๆ แต่ผมก็ภูมิใจนะคับที่ผมได้คบกะมัน น่ารักขึ้นนะม่อน เง้อ มันพูดไรออกมาเนี่ย o_0 แต่ก็จริงอะ 555 ^0^ เออ เอ็งก็หล่อขึ้นเหมือนกันอะ ผมตอบมันแก้เขิน ไปห้องเหอะม่อน เฮ่ย เอ็งรู้หรอว่าข้าได้อยู่ห้องไหน รู้สิ เก่งอะ มันตอบผมแกมกวนส่วนที่เดินได้พร้อมรอยยิ้มอันหวานหยาดเยิ้มของมัน อานะ เอ็งนี่ทุกเรื่องเลยจริงๆ ไปๆ ฮะ มันตอบรับพร้อมกับยื่นมือมาคว้ากระเป๋าจากมือผมไปเหมือนอย่างเคย ไรวะไอ้เต้ ข้าขอซักวันเหอะ ขอถือเองได้มั้ยวะ ข้าไม่ได้เป็นง่อยนะเว้ย ผมพูดด้วยความเหลืออด มันทำอย่างงี้ตั้งแต่ม.2อะคับ แล้วนี่ก็ 2ปีแล้ว โหย - - ไม่อะ เดินๆไปเลย อย่าพูดมาก กระเป๋าใบตั้งเบ้อเร่อ อย่างแกหรอจะถือไหว อ่าว ไอ้นี่ ดูถูกกันเกินไปและ ผมคิดในใจ แล้วมันก็พาผมเดินมาถึงห้องเรียน ผมค่อยๆก้าวเท้าซ้ายเข้าห้องตามเดิม ขอย้ำว่าต้องเท้าซ้ายเท่านั้นนะคับ เพื่อความเป็นสิริมงคล แล้วผมก็ไม่ลืมที่จะบังคับให้ไอ้เต้ทำตามผมด้วย เหอะๆ และเมื่อตัวของผมผ่านพ้นประตูเข้าไปในห้อง ด้วยสัญชาตญาณ ผมใช้สายตาอันหวานซึ้งของผมกวาดสายตาไปทั่วห้องเพื่อเป็นการสำรวจ และแล้วก็ โอ้จอร์ช ผมตะโกนในใจ อิอิ ผมเจอะคนน่ารักเข้าแล้ว ความน่ารักของเธอเตะตาผมเข้าอย่างจัง ผมรีบใช้ศอกสะกิดไอ้เต้ มันเป็นสัญญาณที่เราสองคนรู้กัน หุหุ แล้วไอ้เต้มันก็ใช้ตาคมๆของมันกวาดสายตามองหาเป้าหมาย โห่ ไปหาที่นั่งได้และ ไปเลยไป นี่คือคำพูดที่มันพูดกับผมอะ เท่านั้นแหละคับ ผมเลิกคบมันเลย เอ้ย ไม่ใช่ๆ ผมไม่พูดกะมันเลย - - ทั้งที่มันชวนผมคุยเรื่องต่างๆนาๆ จนหมดชั่วโมง มันคงจะรู้สึกตัวแล้วสินะ มันเริ่มหันซ้ายหันขวา แล้วมันก็ลุก 555 จนได้เลย ผมนั่งอมยิ้มที่แสนกว้างไว้ในปาก ^____________^ อิอิ มันไปคุยกะผู้หญิงคนนั้น ไม่นานมันก็กลับมานั่งที่ อะๆ ก็ได้ แกก็เป็นอย่างงี้ซะทุกทีเลยนะม่อน เออๆ ใช่ ข้ายอมรับเว้ย แกก็เป็นงี้ทุกทีเหมือนกันแหละว่ะ 555 แล้วผมก็กลับมาคุยกะมันเหมือนอย่างเคยทุกๆครั้ง ทุกๆวันมันจะมารอผมที่หน้าโรงเรียนในตอนเช้า พร้อมกับการรายงานเรื่องของมิ้นให้ผมฟัง นี่มันก็ผ่านมาจนปีกว่าแล้ว ผมกะมิ้นเราเริ่มหนิดหนมกันมากขึ้น จนเรียกว่าหนิดกันมากเลยก็ว่าได้ แต่ถึงอย่างงั้นก็เหอะ ผมก็ยังต้องฟังการรายงานเรื่องมิ้นจากไอ้เต้อยู่ตลอด ต้องขอบคุณไอ้เต้มันจริงๆ ไหว้งามๆซักครั้งนะค้าบ _/_ เหอะๆ และในทุกเช้าไอ้เต้มันก็ยังคงยืนรอผมหน้าโรงเรียนทุกวัน ยกเว้นวันเสาร์-อาทิตย์ และวันหยุดนักขัตฤกษ์ เพื่อรายงานเรื่องมิ้นให้ผมรู้ เอหรือว่าเพราะเหตุผลอื่น มันอาจกลัวว่าผมจะโดนกระทืบหน้าโรงเรียน หรือไม่งั้นก็กลัวว่าสาวๆแฟนคลับของมันจะมารุมโทรมตัวมันเองกันแน่ 555 ช่างมันเถอะคับ ผมไม่สนใจหรอก เพราะมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วเวลาก็ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ และดูเหมือนว่ามันจะเดินเร็วเสียจริงๆ ตอนนี้ผมก็อยู่ม.6แล้ว เรื่องราวของผมกะมิ้นก็ยังคงดำเนินต่อไป และผมกะไอ้เต้ก็ยังคงเป็นเพื่อนกันไม่เปลี่ยนแปลง หรือบางทีมันอาจจะเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ไม่รู้สิ เพราะช่วงนี้ไอ้เต้มันดูเปลี่ยนไป ผมไม่ค่อยได้คุยกะมันเหมือนอย่างเคย หรืออาจเป็นเพราะว่าผมใช้เวลากับมิ้นมากเกินไป จนทำให้ทั้งผมและมันเริ่มห่างกัน แต่ในทางกลับกัน ผมกลับเห็นมันคั่วอยู่กับสาวๆไปเรื่อย โดยที่ไม่สนใจผมเลย แล้วที่สำคัญ มันกับมิ้นก็ยังทำตัวแปลกๆอีกด้วย ผมอยากรู้ มันยังจำได้อยู่หรือเปล่าว่ามันมีเพื่อนชื่อม่อนคนนี้ หรืออาจเป็นเพราะผมเอง ที่ไม่สนใจมัน ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไป ทุกเช้าที่ผมมาโรงเรียน ผมไม่เห็นมันยืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนอย่างที่เคย เพื่อคอยรายงานเรื่องมิ้น ไม่มีมันคอยถือกระเป๋าใบโตให้ ทั้งๆที่ผมอยากถือเอง ไม่มีคนคอยติวหนังสือให้หลังเลิกเรียน ทั้งที่ผมก็ไม่เคยสนใจเรื่องที่มันพูด ไม่มีมันคอยดุคอยว่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้ผมเถียง ไม่มีมันคอยไปม่อสาวๆให้ผม ทั้งที่รู้ว่าผมไม่ได้จริงจัง และที่สำคัญ ไม่มีคนเลี้ยงข้าวผมในทุกๆมื้อ ถึงแม้ผมจะกินจุขนาดไหนก็เหอะ บอกตรงๆผมไม่คุ้นกับสถานการณ์แบบนี้เลย มันทำให้ผมรู้สึกเศร้านะ มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ขนาดบ้านมันกะบ้านผมติดกัน เดี๋ยวนี้มันก็ไม่มาคุยกะผมเหมือนอย่างเคย หรือมันจะเบื่อผมที่ผมทำตัวแบบนี้ ทำตัวไร้สาระไปวันๆ เหมือนเด็กที่ไม่ยอมโตซักที หลายครั้งที่ผมพยายามคุยกะมัน ชวนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ จนโดนอาจารย์ทำโทษตั้งหลายหน เพราะคุยกันในเวลาเรียน แต่ก็ดูเหมือนว่ามันไม่ค่อยจะเต็มใจที่จะคุยกะผมซักเท่าไหร่ มันคงอยากจะคุยกะสาวๆของมันซะมากกว่า ก็ใช่สิ ผมไม่ใช่สาวๆพวกนั้นนี่นา แต่ยังไง ผมก็เป็นเพื่อนมันนะ นี่ก็ผ่านมา 2 เดือนกว่าๆแล้ว ผมยังคงพยายามตามตื้อมัน ทั้งที่ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไร ผมพยายามเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนทุกอย่าง ทุกอย่างที่จะทำให้ไอ้เต้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทุกเช้าผมจะยืนรอมันที่หน้าประตูโรงเรียน แทนที่จะรอให้มันมารอผมอย่างเคย ทั้งที่ไม่มีเรื่องอะไรจะรายงานให้มันรู้ ยอมให้มันถือกระเป๋าให้โดยที่ไม่บน ทั้งที่อยากถือเอง ตั้งใจเรียนทั้งที่ง่วงใจแทบขาด เพื่อไม่ให้มันลำบากมาติวให้ ทำตัวดีๆ ทั้งที่มันขัดกับสันดาน เพื่อมันจะได้ไม่ต้องทนดุทนว่า ไม่สนใจสาวๆคนไหน เพื่อมันจะได้ไม่ต้องไปม่อให้ และที่สำคัญ ผมทำงานพิเศษเพื่อจะได้ซื้อข้าวกินเอง เพื่อที่มันจะได้ไม่ต้องเลี้ยงข้าวผมอีกต่อไป ผมทำอย่างนี้มาตลอดหลายเดือน ทั้งที่ผมฝืน แต่ผมก็เต็มใจ แต่ดูเหมือนว่ามันยิ่งจะห่างเหินผมออกไปทุกที ไม่ว่าผมจะทำตัวดีแค่ไหนก็ตาม มันพยายามหลบหน้าผม และดูเหมือนว่าความพยายามของมันจะได้ผลมากเลยทีเดียว เพราะตอนนี้ผมไม่เคยเจอหน้ามันเลย อย่างมากสุด ผมก็เห็นมันแค่ด้านข้างเท่านั้น แต่ความพยายามของผมที่มี ไม่ว่าจะพยายามยามเท่าไหร่ มันก็ดูเหมือนว่ามันจะหมดไปโดยที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย ผมจึงเลิกพยายาม ผมจะไม่สนใจมันอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้มันมีเรื่องที่ผมควรจะให้ความสนใจมากกว่า อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงการเอ็นท์แล้ว ผมอ่านหนังสือทุกคืน ทุกวัน และทุกครั้งที่มีเวลาว่าง แต่ผมกลับไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจอะไรเลย ในสมองของผมตอนนี้มันมีแต่เรื่องไอ้เต้เพียงคนเดียว และแล้วก็เหลือเวลาเพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น ตอนนี้ชีวิตของผมมันวุ่นวายไปหมด ยายผมกำลังป่วยหนัก ผมกังวล ผมคิดมาก ผมกลัว กลัวในทุกๆเรื่อง ผมต้องเอ็นท์ให้ติด ผมจะไม่ทำให้ยายผิดหวัง ยายจะต้องหาย เพราะยายคือคนเดียวผมเหลืออยู่ และยายต้องอยู่กับผมตลอดไป แต่ผมก็ไม่มีปัญญาที่จะหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่มันมากเหลือเกิน แต่ผมก็จะพยายาม หลายอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมไปโรงเรียนเหมือนคนที่ไม่มีชีวิต ไม่มีจิตใจ ผมตัดขาดจากทุกคน หรือแม้แต่มิ้น ผมเอาแต่อ่านหนังสือ อ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย สมองผมมันว้าวุ่นไปหมด จนในที่สุดน้ำใสๆก็หลั่งรินออกมาจากตาผมจนได้ ผมไม่เคยร้องไห้ให้คัยเห็น แต่นี่คงเป็นครั้งแรกที่มีคนเห็นผมร้องไห้ ไอ้เต้ ไม่รู้มันโผล่มาจากไหน ผมรีบเช็ดน้ำตาแล้วอดไม่ได้ที่จะโผเข้ากอดมัน แต่ก็สุดที่จะห้ามน้ำตาไว้ได้อยู่ ไอ้เต้ เพื่อนรักของผม มันกลับมาแล้ว มาเพื่อช่วยผมอย่างที่เคย มันติวให้ผมตลอดทั้งอาทิยต์ ติวจนผมรู้เรื่อง แล้วมันก็ยังช่วยดูแลค่าพยาบาลของยายผมอีก มันช่างเป็นคนดีจริงๆเลย ถึงแม้มันจะทำให้ผมแทบบ้าก็เหอะ และแล้วช่วงเวลาที่แสนโหดร้ายมันก็ผ่านพ้นไปจนได้ ผมรู้สึกโล่งใจเป็นที่สุด เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกไปเลยหละคับ ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่ผมจะต้องเก็บมาคิดให้ปวดหัวอีกแล้ว ยายผมก็หายเป็นปกติ แถมแข็งแรงกว่าเก่าอีกด้วย เรื่องเอ็นท์มันก็ผ่านไปแล้ว และไอ้เต้มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้ผมมีเวลาว่าง มีมากพอที่จะมาคิดทบทวนเรื่องต่างๆที่มันบ้าบอ ทำไมเทำไมราต้องหลอกตัวเอง และหลอกทุกๆคนด้วย นี่มันไม่ใช่เรา เราไม่ได้เป็นแบบนี้ หยุดซักทีเถอะม่อนแก้ว เพียงแค่ผู้ชายคนเดียว ผู้ชายที่เราเรียกว่าพ่อ เค้าทำให้แม่เราเสียใจจนต้องจากเราไป ถึงเค้าจะไม่ใช่คนทำ แต่ยังไงแม่ก็ต้องจากเราไปอยู่ดี ทำไมเราต้องมีอคติกะผู้ชายทุกคนด้วย ถ้าเรายิ่งทำแบบนี้ แม่รู้ แม่คงจะยิ่งเสียใจไปมากกว่าเก่าแน่ๆ เธอเป็นผู้หญิง จำเอาไว้ การที่เธอทำตัวแบบนี้ การที่เธอหลอกตัวเองอยู่อย่างนี้ มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยนะ แล้วที่สำคัญ มันไม่ได้ทำให้เธอสมหวังด้วย พอซักที ม่อน! ม่อน! เสียงที่ฉันคุ้นเคยดังก้องอยู่หน้าบ้าน เต้มาหาฉัน หลังจากที่ไม่ได้มานานมากในรอบหลายเดือน อิอิ ฉันรีบวิ่งออกไปหาเต้พร้อมรอยยิ้มอันแสนกว้าง ฉันตื่นเต้นที่เต้จะได้เห็นเพื่อนคนนี้เปลี่ยนเป็นคนใหม่ อืม ว่าไงจ๊ะเต้ ฉันพูดพร้อมกับอมรอยยิ้มเล็กๆไว้ในปาก เต้ทำหน้าแบบงงๆ ฉันดูออกว่าเค้ากำลังคิดไรอยู่ เค้าคงคิดว่าฉันบ้าสินะ เหอะๆ เอ่อคือว่าเรามาลาม่อนอะ เขาก้มหน้าก้มตาพูดเหมือนกำลังเหรียญบาทที่ตกอยู่ อิอิ แต่มันน่าแปลกนะที่เขาเป็นแบบนี้ เขาพูดกับฉันโดยที่ไม่สบตาฉันแม้แต่น้อย ว่าไรนะเต้ เต้ใจไปไหน ฉันรู้ว่าเค้าพูดเล่น เค้าจะไปไหนได้ ไม่มีทาง 555 แต่แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นรถเบนซ์คันงามจอดรออยู่ที่ด้านหลังของเขา คือคือว่าเรากำลังจะย้ายบ้านอะ ฉันไม่อยากจะเชื่อกับคำพูดที่ฉันได้ยิน เต้ เต้จะย้ายไปไหน บอกเราสิ ฉันรอฟังคำตอบด้วยความตั้งใจ แต่แล้วฉันก็ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของเขาเท่านั้น เต้ เต้บอกเราสิ บอกมา ฉันพยายามคะยั้นคะยอให้เค้าพูด แต่เค้าก็ได้แต่เงียบเท่านั้น ฉันเริ่มโมโห แต่ฉันก็ไม่สามารถทำได้ไปมากกว่านี้ และเมื่อต่างคนต่างเงียบ น้ำตาของฉันก็ไหลรินลงมา ไม่ได้ ฉันจะร้องไม่ได้ เต้จะมาบอกเราแค่นี้ใช่มั้ย ฉันแข็งใจพูดประโยคนี้ออกมา อืม เขาตอบ พร้อมกับยื่นสมุดเล่มหนึ่งมาให้ฉัน มันเป็นคำตอบที่เย็นชามากเลยนะ แต่มันก็ยังดีที่เขาไม่เงียบ เต้รอเราแป็บนึงนะ แป็บเดียว ฉันรีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบสิ่งๆหนึ่งที่เตรียมไว้ให้เขาซักวันเมื่อฉันกล้า และเมื่อฉันกลับออกมา เขาไปไหน เขาไม่อยู่แล้ว ไม่มีแม้วี่แวว ฉันเห็นเพียงท้ายรถที่กำลังจะลับตาฉันไป ต่อไปฉันจะไม่ได้พบเพื่อนรักคนนี้อีกแล้วงั้นหรือ ไม่หรอกน่า เดี๋ยวเค้าก็กลับมา ฉันกลับเข้าไปในบ้าน พร้อมกับสมด2เล่มที่อยู่ในมือ ฉันรีบเปิดดูในสมุดที่เต้ให้มาด้วยความอยากรู้ว่าในนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงทีวีที่ดังเจี๊ยวจ๊าวรบกวรประสาท ผมยังจำได้ ตั้งแต่วันแรกที่ผมได้ย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนเดียวกันกับเธอ ตั้งแต่ป.4 เธอคือเพื่อนคนแรกของผม เธอชื่อม่อนแก้ว เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมาก ในสายตาของผม เด็กหญิงตัวเล็กๆที่มีแก้มป่องเป็นจุดเด่น เธอคุยเก่งแถมยิ้มเก่งอีกด้วย เธอไม่เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป เธอมีลักษณะนิสัยเหมือนผู้ชายเปี๊ยบ แต่ก็ยังมีความอ่อนโยนแบบผู้หญิงซ่อนอยู่อยู่ ผมไม่เคยรู้เลยว่าบ้านเราอยู่ติดกัน จนกระทั่งผมเห็นเธอเดินอยู่ข้างทางขณะกลับบ้าน แต่ผมอยู่บนรถ มันคงจะดูไม่ดีเลยใช่มั้ย ถ้าผมจะปล่อยให้เพื่อนคนนี้เดินต่อไป และตั่งแต่นั้นมาเธอก็ไปโรงเรียนและกลับบ้านพร้อมกับผมประจำ จนเธอขอร้องว่าอยากไปเองมาเอง และแน่นอน ผมยอมตามใจเธอ เราอยู่โรงเรียนเดียวกันห้องเดียวกันจนม.2 มันจึงไม่แปลกเลยที่เราจะสนิทกันมาก และยิ่งสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเรากลายเป็นเพื่อนรักกัน โดยที่ผมไม่เคยรู้ตัวเลยว่า ในความเป็นเพื่อนของเรานั้น มันมีอะไรแอบซ่อนอยู่ จนกระทั่งเธอได้ไปชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอบอกกับผม เธอต้องการให้ผมช่วย ผมก็ช่วยเธอคับ ช่วยด้วยความเต็มใจ แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆข้างในใจยังไงบอกไม่ถูก นับวันความรู้สึกแปลกๆนี้ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้ใจตัวเองว่า ผมรักเธอ นี่เป็นรักครั้งแรกของผม รักโดยไม่รู้ตัว ผมไม่กล้าบอกเธอ เพราะด้วยความเป็นเพื่อนที่กั้นเราไว้ ผมทำได้เพียงเก็บความรู้สึก แล้วแสดงออกมาในฐานะเพื่อน เพื่อนที่แสนดี ผมไม่รู้ว่าเธอรู้รึเปล่าว่าผมคิดอะไรอยู่ในใจ หรือเธอจะสงสัยบ้างมั้ย การที่ไอ้เพื่อนคนนี้ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันกะเธอมาตลอด เธอจะรู้มั้ยว่ามันคือฝีมือผมเอง การที่ไอ้เพื่อนคนนี้ไปรับไปส่งเธอที่โรงเรียนทุกวัน ทั้งๆที่โรงเรียนกับบ้านอยู่ห่างกันไม่ถึง500เมตร การที่ไอ้เพื่อนคนนี้คอยแย่งถือกระเป๋าให้เธอทุกวันเพราะกลัวเธอหนัก ทั้งที่เธอไม่ชอบ แต่ผมก็ยอมฟังเธอบ่น การที่ไอ้เพื่อนคนนี้ยอมแพ้เธอตลอด เพราะกลัวเธอเสียใจ การที่ไอ้เพื่อนคนนี้ยอมตามใจเธอทุกอย่าง เพราะกลัวเธอไม่คุยด้วย การที่ไอ้เพื่อนคนนี้ยอมเป็นตามง้อเธอทุกครั้ง ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายผิด การที่ไอ้เพื่อนคนนี้ยืนรอเธอที่หน้าโรงเรียนทุกเช้าเพื่อคอยรายงานเรื่องของมิ้นให้เธอฟัง ทั้งที่ผมไม่ได้ต้องการให้เธอรู้ แต่เพียงเพราะเหตุผลโง่ๆ ที่ว่าอยากเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับเธอ การที่ไอ้เพื่อนคนนี้ชอบโผล่มาเจ็บตัวแทนเธอตลอด ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวไรด้วยเลย การที่ไอ้เพื่อนคนนี้คอยไปคุยกะผู้หญิงที่เธอชอบมาให้ ทั้งๆที่ฝืน เพียงเพราะอยากให้เธอสมหวัง แต่ผมต้องผิดหวัง และการที่ไอ้เพื่อนคนนี้คอยดูแลเธอทุกอย่าง ทั้งที่เธอไม่ต้องการ เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ แต่ผมก็ไม่อยากให้เธอรู้ เพราะผมกลัวว่าถ้าเธอรู้เธอจะเปลี่ยนไป ผมยังคงทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดีของเธอ จนกระทั่งผมรู้ว่าผมต้องย้ายบ้านอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไกลเหลือเกิน ไกลเกินกว่าที่ผมจะได้เจอและพูดคุยกับเธอเช่นเคย และผมไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสได้พบกับเธออีกหรือไม่ ผมไม่รู้จะทำเช่นไร ผมจึงทำได้แต่เพียงพยายามออกห่างจากเธอ เพราะบางทีวิธีนี้มันอาจจะช่วยให้ผมตัดใจจากเธอ และจากเธอไปโดยที่ไม่เสียใจได้ ผมหลบหน้าเธอ และเปลี่ยนไปตีสนิทกับผู้หญิงคนอื่นแทน ผมรู้ว่ามันไร้สาระ และมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บ และผมยิ่งรู้สึกเจ็บมากขึ้นไปอีก เมื่อเธอยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ผมกลับไปเป็นอย่างเช่นเดิม แต่ผมก็ต้องฝืนต่อไป เธอไม่รู้หรอก ถึงแม้ว่าผมจะหลบหน้าเธอ ที่ดูเหมือนว่าผมไม่อยากยุ่งกับเธออีก ที่จริงแล้วผมยังแอบมองเธออยู่ตลอด เพราะผมยังเป็นห่วงเธอ จนกระทั่งผมทนไม่ได้เมื่อรู้ว่าเธอมีปัญหา และเมื่อได้เห็นน้ำตาของเธอ ผมกลับมาเป็นเพื่อนที่แสนดีของเธออีกครั้ง ทั้งที่ผมพยายามห้ามใจตัวเองแล้ว แต่ผมดีใจและมีความสุขมากเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเธอ แต่ถึงขนาดนี้ผมก็ยังไม่กล้าบอกเธอว่าผมรักเธอ และผมคิดว่าผมคงไม่มีโอกาสได้บอกเธอหรอก ต่อเมื่อเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่อย่างนี้ แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจนะที่ผมได้เป็นเพื่อนเธอ เพราะอย่างน้อยผมก็ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของเธอเลยนะคับ แต่ที่ผมเสียใจ คือ ผมไม่กล้าบอกกับเธอว่าผม รักเธอ นี่คือข้อความที่เขียนด้วยลายมืออันแสนขี้เหร่ของเต้ น้ำใสๆที่ไหลออกมาเป็นทางจากตาของฉัน มันหยดลงสู่กระดาษแผ่นบางในสมุดนับไม่ถ้วน ฉันไม่รู้ตัวว่าฉันกำลังร้องไห้ ฉันคิดว่าฉันกลั้นมันไว้ได้อยู่นี่นา แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ฉันกลับมานั่งอ่านข้อความในสมุดของฉันที่ได้เตรียมไว้ให้เขาอีกครั้ง นายฑานิยะ วิวัฒนศิลป์ นายเต้ เพื่อนรัก ของฉัน นายเป็นคนที่เข้ามาลบอคติของฉันที่มีต่อผู้ชายทุกคน ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฉันจะมารักผู้ชายได้ จนฉันได้มารู้จักกับนาย แต่เราเป็นเพื่อนรักกัน ฉันไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนความสัมพันธ์ที่เป็นเส้นขนานนี้ได้อย่างไร ฉันไม่กล้าบอกนาย เพราะกลัว กลัวว่านายจะไม่ชอบ แล้วนายจะเปลี่ยนไป ก็ฉันมันไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปนี่นา ไม่สวย ไม่น่ารัก ไม่รวย เรียนก็ไม่เก่ง แถมยังขี้งอนเป็นที่หนึ่งอีกตะหาก ฉันทำได้เพียงเก็บความรู้สึกนี้ไว้ข้างใน ฝืนทำตัวบ้าๆที่มันไม่ใช่ตัวฉันเอง เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ๆกับนายแล้วก็ทำตัวเป็นเพื่อนนายตลอดมา แต่นายจะรู้มั้ย ว่าที่ฉันยอมให้นายไปรับไปส่งทุกวันเพราะฉันอยากอยู่ใกล้ๆนาย ทั้งๆที่เดินไปเองก็ได้ นายจะรู้มั้ย ว่าที่ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับนายมะตลอด ทั้งๆที่ย้ายโรงเรียน ฉันดีใจแค่ไหน ถึงแม้ฉันจะบ่น นายจะรู้มั้ย ว่าทุกครั้งฉันมาถึงโรงเรียนก่อนนาย แต่ฉันก็กลับเดินไปเดินมาเพื่อรอให้นายมายืนรอฉัน แล้วแกล้งทำเป็นเพิ่งมาถึง เพื่อจะเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับนาย นายจะรู้มั้ย ว่าทุกครั้งที่ฉันมีเรื่อง ฉันภาวนาให้นายอย่าโผล่มานะ เพราะไม่อยากให้นายมาเจ็บแทนฉัน นายจะรู้มั้ย ที่ฉันทำเป็นชอบผู้หญิงคนโน้นคนนี้ แล้วต้องให้นายช่วย ที่จริงแล้วเพราะฉันกลัวว่านายจะไปชอบพวกเค้าต่างหาก นายจะรู้มั้ย ที่นายถือกระเป๋าให้ฉันทุกวัน ฉันเอาหนังสือออกไปไว้ในล็อกเกอร์หมดแล้ว เพราะกลัวนายจะหนัก นายจะรู้มั้ย ว่าที่ฉันคบกับมิ้น เราคบกันในฐานะอะไร ฉันกับมิ้นเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่ต่างช่วยกัน มิ้นรู้ว่าฉันรักนาย มิ้นจึงเป็นคนเดียวที่ฉันสามารถคุยเรื่องนายได้ นายจะรู้มั้ยว่าทุกครั้งที่ฉันเห็นนายคุยกับผู้หญิงคนอื่น ฉันรู้สึกเจ็บแค่ไหน และนายจะรู้มั้ย ที่ฉันเป็นแบบนี้มันเพราะอะไร เพราะว่าฉันรักนาย นายเข้าใจมั้ย ฉั น รั ก น า ย ฉันจะรอนายนะ รอนายกลับมา ฉันสัญญา ขอคั่นรายการด้วยข่าวด่วนค่ะ ได้เกิดอุบัตืเหตุเครื่องบินตกโดยไม่รู้สาเหตุเมื่อ3ชั่วโมงที่แล้ว ณ ทุ่งแห่งหนึ่งในอินเดีย ซึ่งส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตหลายราย และ1ในนั้นคือครอบครัวของนายอภิชัย วิวัฒนศิลป์ เจ้าของบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องชื่อดังของประเทศไทย และมีผู้บาทเจ็บอีกประมาณ20ราย เชิญติดตามการรายงานข่าวครั้งต่อไปในช่วงหน้าค่ะ
จะยังอยู่ตรงนี้เพื่อรอเธอ
23 กุมภาพันธ์ 2547 18:20 น.
mini_pk
" รัก " คือสิ่งเลวร้าย
" หากคุณคิดจะมีความรัก คุณจงเตรียมใจให้พร้อมกับการที่จะได้พบกับความเสียใจ เพราะมันเป็นสิ่งคู่กัน เมื่อคุณมีความรัก ความรักย่อมนำปัยหามาสู่คุณ และเมื่อคุณแก้ไขมันไม่ได้ มันย่อมจบลงด้วยการเลิกรา และแน่นอน คุณย่อมเสียใจ คุณคงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณไม่เสียใจ แต่ถ้าคุณปฏิเสธ แสดงว่าคุณรักษาฟอร์มที่มีอยู่จนล้นในตัวคุณ การเสียนำตาไม่ใช่เรื่องน่าอาย หากคุณมีเหตุผมพอที่จะเสียมันไป หากคุณมีความรักแล้วความรักของคุณไม่เป็นไปตามที่ใจหวัง มี2วิธีที่คุณควรปฏิบัติ วิธีที่ 1 คุณจงหาปัญหาของหัวใจคุณให้พบ แก้ไขให้ตรงจุด พูดคุยกับคนรักของคุณให้เข้าใจ จงใช้เหตุผล คุณจงอย่าคิดที่จะหนีปัญหา เพราะถึงแม้คุณจะไหนมัน คุณก็หนีมันไม่พ้นหรอก เผชิญหน้ากับมันซะ (-กับปัญหานะ ไม่ใช่คนรัก-) ถ้าคุณแก้ไขมันได้ ทุกๆอย่างที่คุณที่คุณมี คุณก็ไม่ต้องเสียมันไป แต่หากคุณไม่สามารถแก้ไขอะไรให้มันดีขึ้นได้แล้ว งั้นวิธีที่ 2 คุณก็ปล่อยมันไปเหอะ อย่าไปเสียดาย เพราะถึงคุณจะรั้งมันไว้ก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร แถมมันยังคอยทำร้ายให้คุณเจ็บ(-ใจ-)ซะเปล่าๆ คุณจงทิ้งมันแล้วเดินหน้าหาใหม่ดีกว่า (-เดินระวังท่อด้วยนะ เดี๋ยวเสียฟอร์มหมด-) แต่ถ้าคุ่ณหาคนใหม่ไม่ได้ เราว่าคุณอยู่คนเดียวจะดีกว่านะ สบายใจดี อิอิ " -^_^-
20 กุมภาพันธ์ 2547 20:11 น.
mini_pk
" รัก " คือสิ่งดีๆ
" หากคุณมีความรัก คุณจงถูมิใจ เพราะคนหลายคนในโลกนี้ยังหาความรักไม่พบ เมื่อคุณมีความรัก คุณจงดูแลรักษามันเยี่ยงชีวิต คุณจงทุ่มเทเพื่อมันและเขาหรือเธอที่คุณรัก หาใช่สิ่งมีค่าไม่ มันเป็นสิ่งที่คุณไม่ต้องใช้เงินแลกเปลี่ยนมันมา แต่มันกลับมีค่ายิ่งกว่านั้น สิ่งๆนั้นคือ เวลา ความเข้าใจ ความห่วงใย และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ความรัก คุณต้องรู้จักยอมซะบ้าง ใช่คิดแต่จะเอาชนะ เพราะชนะไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น คุณชนะเขา เขาคงจะไม่มานั่งชมคุณว่าคุณเก่งหรอกนะ มันกลับจะทำให้พวกคุณทะเลาะกันเสียเปล่าๆ เถอะน่า ยอมเค้าไปเหอะ อาจมีบางครั้งที่คุณรู้สึกอึดอัด เค้าเป็นแฟนเรา แต่เค้ากลับเหมือนมาเป็นพ่อแม่เราซะนี่ เข้าใจเถอะว่าเค้ารักคุณ "
19 กุมภาพันธ์ 2547 14:58 น.
mini_pk
" รัก " คืออะไร ? ฉันยังไม่แน่ใจกับสิ่งๆนี้ มันเป็นสิ่งที่ดีหรือเลวร้ายกันแน่...ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่เพียงว่า มนุษย์ทุกคนเกิดมาย่อมมีความรัก " ความรัก " คือ สิ่งมหัสจรรย์ มันคือทุกๆสิ่ง แต่ไม่ว่ามันจะคืออะไร มันสามารถทำให้ทุกคนรวมทั้งฉันมีทั้งความสุขและความทุกข์ได้ในเวลา เดียวกัน มันสามารถทำให้เราเกิดความรู้สึกต่างๆได้ " ความรัก " เป็นสิ่งที่ดีงั้นหรือ? ทำไมทุก คนจึงอยากมีความรัก หรือ " ความรัก " เป็นสิ่งที่เลวร้าย? เหตุใดคนที่มีความรักจึงมีทุกข์ ถึงยังไงคุณยังไม่สามารถรู้ความหมายของ " ความรัก " ได้...หากคุณยังไม่เคยสัมผัสมัน!
รัก คือ ความสวยงาม
รัก คือ นิยามของความสดใส รัก คือ ความเข้าใจ
รัก คือ ความห่วงใยระหว่างเรา
รัก คือ โลกกว้าง
รัก คือ เส้นทางแห่งความเหงา
รัก คือ ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเรา
รัก คือ ความเศร้าเคล้านำตา
รัก คือ ชิวิต
รัก คือ พรหมลิขิตแห่งความห่วงหา
รัก คือ การพึ่งพา
รัก คือ สิ่งมีค่าเกินกว่าสิ่งใด
PS.ขอยืมกลอนหน่อยนะคะ มันเข้ากับเรื่องของหนูพอดีเลย ไม่ว่ากันนะคะ...
-^_^-
Lovers
0 คน เลิฟmini_pk
หน้าส่วนตัว
1590
