28 กุมภาพันธ์ 2550 14:15 น.
mini_pk
มุมมองความรักของแต่ละคนมันจะสวยงามเหมือนกันหมดรึป่าวฉันไม่แน่ใจนัก
เพราะฉันก็เป็นหนึ่งคนที่เห็นว่า ความรักไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดไว้
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีซักกี่คนที่รู้สึกเหมือนกับฉัน
อันที่จริงฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เคยมีความรักเท่านั้น
ไม่ได้สำคัญพอที่จะทำให้ใครมาสนใจเรื่องราวของความรักที่ฉันเคยพบปะเจอะเจอมา
และไม่ได้มีค่าพอที่จะเปลี่ยนมุมมองความรักของใคร
แต่ฉันเพียงแค่ต้องการให้คนอื่นได้เข้าใจ
ความรักไม่ได้จบลงพร้อมกับคำว่า สมหวัง เสมอไป
ความจริงแล้วฉันไม่ได้รู้จักความรักดีพอที่จะสอนใครได้
แต่ฉันคิดว่า เรื่องราวของฉันมันน่าที่จะทำให้ใครหลายคนเข้าใจความรักได้ดีขึ้น
ที่ผ่านมา ฉันเคยแต่ได้ยินเรื่องราวความผิดหวังของคนอื่น
เค้าทรมานมากแค่ไหน ฉันไม่รู้หรอก
อันที่จริง ณ เวลานั้น ความรักเป็นยังไง ฉันก็ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ
ฉันก็ทำได้เพียงแค่ปลอบ และบอกกับเค้าคนนั้นว่า เราเข้าใจ
ทั้งที่ในใจเคยคิดหลายครั้งว่า ถ้าเป็นเราจะเป็นยังไงนะ
แต่ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้รู้จักกับคำว่าผิดหวัง ฉันก็คงยังไม่ได้คำตอบ
ฉันใช้ชีวิตตามประสาเด็กวัยรุ่นทั่วไป
สุขบ้าง ทุกข์บ้างตามประสา
เคยร้องไห้เสียใจมาก็หลายเรื่อง แต่หนึ่งในนั้นไม่มีเรื่องความรักรวมอยู่เลย
ฉันไม่ได้จริงจังกับความรักขนาดที่จะมีร้องไห้ฟูมฟายให้กับมัน
เหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะ ยังไม่เจอคนที่ควรจะรัก
ฉันไม่ได้น่ารักอะไรมากมาย พอที่จะมีตัวเลือกให้เลือกสรรค์
แต่ก็ดูได้ในระดับหนึ่ง แค่พอที่จะมีคนมาสนใจเท่านั้นเอง
ฉันเคยเลิกรากับผู้ชายมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยเสียใจ เพราะไม่เคยจริงจัง
จนมาเจอกับเขาคนนี้
น้องคับๆ น้อง!!! น้องทำของตกคับ
เสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นหูตะโกนมาจากด้านหลัง พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่วิ่งตามฉันมา
น้องทำของตกคับ (แฮ้กๆๆๆๆๆ)
ผู้ชายคนนั้นยื่นของมาให้ ดูท่าทางเค้าจะเหนื่อยน่าดู
เอ่อ ไม่ใช่ของหนูค่ะพี่
อ่าว ไม่ใช่ของน้องหรอคับ -*-
ฉันแอบขำพี่เขาเล็กน้อย แล้วค่อยๆหันหลังกลับ
เอ้ย !!! เดี๋ยวคับน้อง
คะพี่ ????
เอ่อน้องชื่ออะไรหรอคับ
หนูหรอคะ - -?
ฉันงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่ามันคือแผนของพี่เค้ารึป่าวที่วิ่งตามฉันมา
คับ น้องนั่นแหละ
เอ่อ แป้งค่ะ
อ่อ น้องแป้ง พี่ชื่อเตอร์นะคับ แล้วเจอกันใหม่คับ บ๊ายบาย
ฉันยังไม่ทันได้หายงงพี่เค้าก็วิ่งหายไปซะแล้ว
หลังจากนั้นก็มีขนมจากใครก็ไม่รู้ฝากเพื่อนมาให้ฉันทุกวัน
จนนานวันเข้าฉันก็เริ่มจับพิรุธได้ว่าพี่เตอร์นี่เองเป็นคนฝากมาให้
พี่เขาโทหาฉันทุกคืน โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าเอาเบอร์มาจากใคร
จนเวลาผ่านไปซักระยะหนึ่ง
พี่เขายังส่งขนมให้ฉันทุกวัน และยังคงโทหาฉันทุกคืนเหมือนเดิม
จะว่าไปแล้ว พี่เขาถือได้ว่าเป็นคนที่เสมอต้นเสมอปลายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา
ฉันคิดว่าคงจะไม่เสียหายอะไรถ้าฉันจะลองคบกับพี่เขาดู
พี่เตอร์เค้าเป็นสุภาพบุรุษมาก
ฉันคิดว่าพี่เค้าคงเป็นผู้ชายในฝันของผู้หญิงหลายคนแน่ๆ
และฉันก็คือผู้โชคดีที่ได้มาคบกับพี่เค้า
เราคบกันเรื่อยๆ สบายๆ ไม่มีใครกดดันใคร
ฉันว่าแบบนี้มันทำให้ฉันมีความสุขมากเลยทีเดียว
ฉันคิดว่าฉันเริ่มรู้จักความรักแล้วหละ
ยิ่งนานวันเรายิ่งสนิทกันมากขึ้น
แต่พี่เตอร์ก็ไม่เคยใช้ความสนิทนี้ฉวยโอกาสฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไอ้พี่เตอร์ เดี๋ยววันนี้เค้าจะไปดูหนังกะเพื่อนนะ
ฉันตะโกนไปที่สนามฟุตบอล ตอนที่กำลังจะเดินออกจากโรงเรียน
อะไรนะไอ้เจ้าแป้ง มาคุยกันก่อนซิ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอ ยังจะไปซ่าที่โรงหนังอีกนะ
พี่เตอร์วิ่งมาจากสนามแล้วก็บ่นฉันใหญ่เลย
แต่ก็เพราะพี่เค้าเป็นอย่างนี้แหละนะ ฉันถึงได้รู้จักคำว่ารัก
รู้แล้วน่า ก็เดี๋ยวดูเสร็จเค้าก็กลับไง โอเค๊?? บ๊ายบาย
ฉันรีบวิ่งหนีพี่เตอร์โดยที่พี่เค้าไม่ทันได้บ่นอะไรฉันต่อ
1 ชั่วโมงต่อมา
ฮะโหล!!! พี่เตอร์ๆ ไอ้แป้งไม่สบายหนักมากเลยอะ พี่มารับแป้งทีดิ
ไม่กี่นาทีต่อมาพี่เตอร์ก็มาถึงที่โรงหนังพร้อมกับท่าทีกระวนกระวายแล้วพาฉันกลับบ้าน
และวันนั้นนั่นเองที่ทำให้พ่อกับแม่ฉันได้รู้จักพี่เตอร์
พ่อกับแม่เซ้าซี้ฉันหลายครั้งว่าพี่เตอร์เป็นใคร
ฉันก็ได้แต่ตอบว่า เพื่อน แต่ฉันคิดว่าพ่อกับแม่คงไม่เชื่อฉันหรอก
หลังจากนั้นพี่เตอร์ก็มาที่บ้านฉันบ่อยขึ้น
มาเล่นด้วยบ้าง มาอยู่เป็นเพื่อนบ้าง มาติวหนังสือให้บ้าง
และพ่อกับแม่ฉันก็ชวนพี่เค้าทานข้าวด้วยก็บ่อยเชียวแหละ
เห็นอย่างนี้แล้วก็โล่งใจขึ้นมา ก็ฉันอยากจะกับกับพี่เค้าอย่างเปิดเผยนี่นา
วันหนึ่งที่โรงเรียนฉันมีนิทรรศการและฉันต้องแต่งตัวขึ้นแสดง
เป็นไงไอ้เจ้านางฟ้าแป้ง พร้อมรึยัง เดี๋ยวเค้าจะคอยเชียร์นะ
พี่เตอร์ถามขณะที่ฉันกำลังวุ่นวายกับการเตรียมของ
เฮ้ย!!! ไอ้พี่เตอร์ เค้าลืมเอารองเท้ากับคทาไว้ที่โต๊ะหน้าบ้านอะ ทำไงดีๆๆ???
เอาอีกแล้วนะไอ้เจ้านี่ แล้วเหลือเวลาอีกมากมั้ยอะ เดี๋ยวพี่ไปเอาให้
อีกครึ่งชั่วโมงอะ เร็วๆนะไอ้พี่เตอร์!!!!
และแล้วพี่เตอร์ก็ได้ช่วยฉันไว้อีกครั้ง
ฉันคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริงๆเลยหละ
นี่ก็จะ2ปีแล้วนะ พี่เค้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ
เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก อีกไม่กี่เดือนพี่เตอร์ก็จะจบม.6 แล้ว
อีกไม่นานเราก็ต้องห่างกัน เพราะพี่เตอร์ต้องไปต่อที่อื่น
รู้สึกใจหายเหมือนกันนะ
แต่ฉันก็ไม่เคยหวั่นไหว เพราะฉันมั่นใจว่าเราจะรักกันเหมือนเดิม
พี่เตอร์ไม่เคยทำให้ฉันเสียน้ำตาเลยสักครั้ง
มีเพียงแต่ทำให้ฉันหัวเราะและยิ้มได้ซะอีก
ช่วงนี้พี่เตอร์ตามติดฉันเป็นพิเศษ
หากใครต้องการตามตัวพี่เตอร์ มาหาฉันได้เลย รับรองว่าเจอตัวพี่เตอร์แน่นอน
ตัวจะมาอยู่กะเค้าอะไรนักหนาเนี่ยไอ้พี่เตอร์ ไม่เบื่อรึไงฮะ???
ไอ้เจ้านี่ เค้าผิดหรอ แค่เค้าอยากอยู่กะแฟนเค้าเนึ่ย ผิดหรอ ฮะๆๆๆ
ไม่ผิดหรอกค่ะพี่เตอร์ แป้งแค่อยากรู้ว่า พี่ไม่เบื่อแป้งบ้างหรอ ^^*
ผิดดิ ก็เค้ารำคาญอะ ตัวเองอยู่กะเค้าบ่อยเกินไปแล้ว
โหยแป้ง อีกไม่นานพี่ก็ต้องไปแล้วนะ เวลานี้พี่แค่ขออยู่กะแป้งให้นานที่สุดไม่ได้หรอ
ได้อยู่แล้วแหละค่ะพี่เตอร์ สำหรับคนที่แป้งรัก แป้งอยากให้อยู่กับแป้งตลอดไปด้วยซ้ำ
อะโด่ อย่ามาน้ำเน่าดิ๊ไอ้พี่เตอร์ เค้าจะอ้วก
นี่แหละฉัน คนที่ปากกับใจไม่ตรงกัน
เฮ้ยไอ้เจ้าแป้ง เนี่ยเค้าแต่งเพลงไว้เพลงนึง
เดี๋ยวเค้าร้องเพลงให้ฟัง เอามั้ยๆๆๆ
ไม่เอาอะ รำคาญ
เค้าไม่สน ก็จะร้อง!!!
เอ้า ไอ้พี่เตอร์..!!!
รักเธอ รักเธอ รักเธอ รักเธอ รักเธอ รักเธอ รักเธอ รักเธอ
แป้งเป็นไรอะ ไม่สบายหรอ หน้าแดงเชียว ตัวร้อนป่าวเนี่ย
พี่เตอร์ค่อยๆเอามือมาแตะที่หน้าผากฉันเบาๆ
ป่าวๆ เค้าร้อนเฉยๆ
ความจริงอะแป้งเขินรู้มั้ย ทำไมต้องทำอะไรติ๊งต๊องแบบนี้ด้วยนะ
เพลงอะไรก็ไม่รู้มีแต่คำว่า รักเธอๆๆๆๆๆๆๆ บ้า
งั้นก็แล้วไป ตกใจหมดเลย นึกว่าไม่สบาย
เอ้อแป้ง เค้ามีไรจะบอก ความลับๆ
อะไรๆ!! ความลับของใครหรอ บอกดิๆๆๆ
ก็เอาหูมานี่ดิ จะบอก
มันลับขนาดต้องกระซิบเชียวหรอไอ้พี่เตอร์
ก็ใช่อะดิ อยากรู้ป่าวหละ
อยากดิๆๆๆๆๆ
ไม่ใช่ว่าฉันชอบสอดรู้เรื่องชาวบ้านนะ แต่ก็อยากรู้
ฉันค่อยๆเอียงหูไปใกล้ๆพี่เตอร์ พร้อมรอฟังความลับอย่างใจจดใจจ่อ
แล้วพี่เตอร์ก็กระซิบข้างๆหูฉันเบาๆ
รั ก น ะ
!!!!
ฉันไม่มีคำพูดใดๆต่อทั้งนั้น แต่นี่แหละ พี่เตอร์ คนที่ฉันรัก
และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันจบปีการศึกษา
เราเตรียมตัวและเตรียมใจมานานกับการที่ต้องเจอวันนี้
แต่พอถึงเวลาฉันก็ห้ามน้ำตาไม่อยู่อยู่ดี
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันร้องไห้เพราะความรัก
เอ้า!!! ร้องไห้ทำไมอะไอ้เจ้าแป้ง โอ๋ๆอย่าร้องไห้นะ เค้ายังไม่ได้ไปไหนซักหน่อย
ก็อีกไม่นานตัวก็ไปแล้วนี่ เดี๋ยวเค้าก็ไม่ได้เจอตัวแล้ว
แป้งคับ พี่แค่ไปเรียนต่างจังหวัด เดี๋ยวพี่ว่างพี่ก็กลับมาหาแป้ง พี่ไม่ได้ไปตายซักกะหน่อยนะ
ไม่รู้อะ เดี๋ยวตัวก็ลืมเค้า แล้วตัวก็ไปมีแฟนใหม่ T T
แป้งคับแป้งฟังพี่นะ พี่รักแป้ง และพี่ก็จะมีแค่แป้งคนเดียว
พี่จะไม่มีใคร พี่สัญญา แป้งเชื่อใจพี่นะ นะคับ หยุดร้องนะ
พี่เตอร์ค่อยๆเอามือมาปาดน้ำตาบนแก้มฉันอย่างทะนุถนอม
แปลกนะ ยิ่งพี่เค้าทำแบบนี้ น้ำตาฉันยิ่งไหลไม่หยุด
แล้วไอ้เจ้าแป้งหละ จะมีแค่ไอ้พี่เตอร์คนนี้คนเดียวรึป่าว
ฉันพยักหน้าเบาๆ
เค้าสัญญา
จากเดิมที่เคยเจอหน้ากันทุกวัน ไม่เว้นกระทั่งวันหยุด
อยู่ๆก็ได้ห่างกันซะลับตา
ยอมรับตามตรงว่ายังทำใจไม่ได้
มันเหงาจนบอกไม่ถูก ถึงจะมีเพื่อนรุมล้อมก็เหอะ
แต่ขาดพี่เตอร์ไปซักคน ฉันก็เปลี่ยนไปได้เหมือนกันนะเนี่ย
จากคนที่เคยเข้มแข็ง ไม่เคยเสียน้ำตาให้กับความรัก
วันนี้กลับต้องมาร้องไห้ทุกคืนเพราะแค่คิดถึงแฟนแค่นี้เอง
ความทรมานเป็นอย่างนี้นี่เอง
พี่เตอร์ยังคงโทหาฉันทุกคืนเหมือนเดิม
มันก็พอจะช่วยทุเลาความเหงาลงได้บ้าง
แต่ฉันก็ยังคงคิดถึงพี่เค้ามากอยู่ดี
เป็นไงบ้างไอ้เจ้าแป้ง วันนี้ยังร้องไห้อยู่ป่าว
โหยไม่ร้องแล้ว เค้าโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ
ดีมาก เก่งจริงๆเลย แฟนใครก็ไม่รู้เนอะ ^^
ก็แฟนตัวเองอะแหละ อะไร ไม่เจอกันแค่นี้ทำลืม
กรรม!!! แป้งคับ พี่แค่พูดให้ดูน่ารัก ไม่รู้เรื่องเล๊ย!!!
อ่าวหรอ -*-
แล้ววันนี้คิดถึงพี่รึยังฮะ
ไม่รู้ ไม่ชี้
พี่คิดถึงแป้งมากนะ คิดถึงที่สุดในโลกเลย จริงๆนะ
ทราบแล้วเปลี่ยน วอหนึ่งเรียกวอสอง
เล่นอยู่นั่นแหละไอ้เจ้าแป้ง งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ ไปอ่านหนังสือก่อน ช่วงนี้มีสอบ
ไอ้พี่เตอร์รักไอ้เจ้าแป้งมากนะคับ วันนี้ยังทำตามสัญญาอยู่นะ บาย
ไอ้เจ้าแป้งก็รักไอ้พี่เตอร์เหมือนกันนะ ยังทำตามสัญญาอยู่เหมือนกัน
ฉันแอบพูดเบาๆก่อนที่พี่เตอร์จะวาง ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะได้ยินรึป่าว
1 เดือน2 เดือน และ3 เดือนผ่านไป
พี่เตอร์กลับมาหาฉันบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนัก
แต่การที่เราคุยโทรศัพท์กันมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของฉันไปซะแล้ว
2 ทุ่มครึ่ง ไม่ว่าฉันจะทำอะไรอยู่ ฉันต้องหยุดทุกอย่างแล้วมารอโทรศัพท์จากพี่เตอร์
ไอ้พี่เตอร์รักไอ้เจ้าแป้งมากนะคับ วันนี้ยังทำตามสัญญาอยู่นะ บาย
นี่คือประโยคสุดท้ายที่พี่เตอร์จะพูดทุกครั้งก่อนวางสาย
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอคนดีๆแบบนี้ ไม่อยากเสียพี่เค้าไปเลย
ยิ่งนานวันฉันยิ่งรู้สึกรักพี่เตอร์มากขึ้นทุกที
ฉันตั้งใจว่าจะเอนให้ติดมหาลัยเดียวกับพี่เตอร์
ไม่อยากอยู่ไกลกับพี่เค้าอีกแล้ว
พี่เตอร์สัญญาว่าจะกลับมาติวให้ฉันด้วย
อีกไม่กี่อาทิตย์แล้วสินะ
ไอ้พี่เตอร์รักไอ้เจ้าแป้งมากนะคับ วันนี้ยังทำตามสัญญาอยู่นะ บาย
ประโยคเดิมๆที่ฉันได้ยินทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเบื่อ
วันนี้ฉันกลับมานั่งคิดอะไรๆที่เคยผ่านมา
ทำไมนะที่ผ่านมาเราถึงไม่เคยรักใคร
ทำไมนะเราถึงรักพี่เตอร์ได้ขนาดนี้
ต่อไปความรักของเราจะเป็นยังไง
เราจะรักกันตลอดไปรึป่าว
ฉันหยุดความคิดทั้งหมด แล้วหยิบโทรศัพท์โทรไปหาพี่เตอร์
มีอะไรหรอไอ้เจ้าแป้ง เพิ่งวางไปตะกี๊เองนะ
พี่เตอร์ แป้งรักพี่เตอร์มากที่สุดในโลกเลยนะ แค่นี้แหละ บาย
พี่เตอร์เค้าคงงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันก็แค่อยากให้เค้ารู้ว่าฉันรักเค้านะ
ช่วงนี้พี่เตอร์เงียบหายไป อาจจะเป็นเพราะติดอ่านหนังสือสอบ
ยอมรับว่ากังวล แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง นอกจากโทรไปหา
แต่พี่เข้าก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันเลย
ฉันไม่รู้ว่าฉันควรคิดมากดีหรือเปล่า
เพราะประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากพี่เค้าก็คือ
ไอ้พี่เตอร์รักไอ้เจ้าแป้งมากนะคับ วันนี้ยังทำตามสัญญาอยู่นะ บาย
ฉันคิดว่าฉันควรจะเชื่อใจพี่เตอร์ มากกว่าที่จะมานั่งคิดมากอย่างนี้
แต่ฉันก็ยังคงโทรไปหาพี่เตอร์ทุกคืนเวลาเดิม
บางครั้งก็มีคนรับสาย แต่ก็ไม่มีเสียงคนตอบรับ
บางครั้งก็โดนตัดสายไปซะเฉยๆ
ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
พี่เตอร์ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน
ถ้ามีปัญหาอะไรก็นะจะบอกกันดีๆ
บอกตามตรงว่าโกรธพี่เค้ามากๆ
แต่ก็อดห่วงไม่ได้เหมือนกัน
ตอนนี้ฉันก็คงจะทำได้แค่รอเวลาที่พี่เค้าจะกลับมาเพื่อติวให้กับฉัน
จนวันนั้นก็มาถึง ฉันเตรียมคำพูดไว้มากมาย รอที่จะบ่นไอ้พี่เตอร์
แต่สุดท้ายแล้วพี่เค้าก็ไม่มา
ฉันเริ่มไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร
ณ เวลานี้มองอะไรก็เลวร้ายไปหมด อารมณ์แทบจะหงุดหงิดตลอดเวลา
จนหลายวันผ่านไป 5ทุ่มครึ่ง เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
โชว์เบอร์สายโทเข้า
ไอ้พี่เตอร์ที่ร๊าก
ฉันรีบกดรับไม่รอช้า
ว่าไงไอ้พี่เตอร์ มีอะไรจะแก้ตัวมั้ยฮะ!!!
.
เอ้า แล้วเงียบทำไม บอกมาสิ!!!
แป้งคับ เราอยู่ไกลกันเกินไป เราเลิกกันเถอะ
ตื้ด ๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่เค้าแกล้งอำฉันเล่นรึป่าวฉันไม่รู้
แต่น้ำตาฉันมันไม่รอฟังเหตุผล มันไหลมาไม่หยุด
ฉันไม่กล้าที่จะโทรกลับไปหาพี่เค้า ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
แต่นี่สินะเหตุผลที่พี่เค้าห่างหายไป
เราอยู่ไกลกันเกินไป เหตุผลนี้สินะ
หลายวันผ่านไป ฉันลองโทรหาพี่เค้าหลายครั้ง
แต่ทุกครั้งกลับเป็นเสียงผู้หญิงรับสาย
และทุกครั้งฉันก็รีบกดวางสายเพราะไม่กล้าคุยต่อ
เราเลิกกันแล้วจริงๆสินะ ไอ้พี่เตอร์ที่รัก
แล้วไหนสัญญากับเค้าแล้วไง
แต่ทำไมทำไมทำกับเค้าแบบนี้
ตัวไม่รู้รึไงว่าเค้ารักตัวมากแค่ไหนฮะไอ้พี่เตอร์
เค้าไม่เคยรักใครเท่าตัวเลย ตั้วรู้บ้างมั้ย!!!
ตัวมาทำให้เค้ารัก แล้วตัวก็ทำกับเค้าอย่างงี้อะหรอ
ตัวใจร้ายมากนะ
แล้วที่ตัวบอกว่าตัวรักเค้า ตัวโกหกเค้าใช่มั้ย!!!
ที่ผ่านมา ตัวโกหกเค้าใช่มั้ยใช่มั้ย!!!!!!!!
ทำไมตัวทำกับคนที่รักตัวมากอย่างนี้อะเตอร์
ฉันได้แต่ฟูมฟายคนเดียวในห้อง
คืนแล้วคืนเล่าก็ยังจมอยู่กับน้ำตา
ความรักเป็นอย่างนี้นี่เอง
ฉันผิดเองที่ไปเชื่อใจผู้ชายพันธุ์นั้น
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันรักหรือเกลียดพี่เค้ากันแน่
ฉันรู้เพียงว่า ฉันไม่ต้องการเจอหน้าผู้ชายคนนั้นอีกต่อไปแล้ว
หลายอาทิตย์ผ่านไป
ฉันยังคงทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
ฉันยังคงร้องไห้ทุกคืนกับเรื่องเดิมๆ
เสียใจเพราะความรัก
แค่นึกถึงวันเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน
เคยมีความสุขแค่ไหนฉันยังจำได้ดี
รอยยิ้มของคนสองคน
แค่ได้เห็น ก็รู้แล้วว่าเค้ารักกันมากแค่ไหน
รู้สึกขยาดความรักอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ต้องการมีความรักอีกต่อไปแล้ว
ที่ผ่านมาฉันได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียว
แต่วันนี้ฉันต้องไปธุระกับพ่อและแม่
งานศพคนรู้จัก
ความจริงฉันไม่อยากจะไปเท่าไหร่นัก
เพราะสภาพของฉันตอนนี้มันโทรมจนแทบจะดูไม่ได้
แต่เมื่อไปถึงวัดฉันก็ต้องแปลกใจ เพราะแขกส่วนใหญ่มีแต่คนที่ฉันรู้จักทั้งนั้น
อ้าวน้องแป้ง มาถึงแล้วหรอคับ ทุกคนกำลังรออยู่พอดี
ฉันไม่ค่อยแน่ใจนักว่าพี่คนนี้ชื่ออะไร แต่ที่จำได้แม่นก็คือ พี่เค้าเป็นเพื่อนของพี่เตอร์
ฉันเดินตามพี่เค้าไปที่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง
น้องแป้งหรอคะ พี่กำลังรอน้องอยู่เลย
ฉันไม่คุ้นหน้าพี่เค้าเลยสักนิด แต่เสียงพี่เค้ากลับคุ้นหูฉันมาก
พี่เค้าค่อยๆยื่นซองจดหมายสีขาวมาให้ฉัน
พี่เสียใจด้วยนะจ๊ะ
ฉันไม่เข้าใจว่าพี่เค้าพูดเรื่องอะไร หรือไม่ก็ พี่เค้าอาจจะรู้ว่าฉันเพิ่งเลิกกับพี่เตอร์มา
ฉันก็ได้แต่ซึมและไปจุดธูปไว้ศพกับพ่อและแม่
หนูแป้งลูก
เสียงหญิงสูงอายุที่เหมือนกำลังสะอื้นไห้เรียกฉัน
สวัสดีค่ะคุณแม่
ฉันมึนงงกับภาพที่ได้เห็น ทำไมฉันถึงได้เจอแม่พี่เตอร์ที่นี่ และทำไมแม่พี่เค้าถึงต้องร้องไห้ ทำไม
ฉันไม่รอช้าที่จะวิ่งไปที่ศาลาตั้งศพ
และแล้วฉันก็ต้องสะดุดกับภาพที่ฉันได้เห็น
รูปชายที่ฉันคุ้ยเคยกำลังยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใสถูกวางตั้งอยู่ที่หน้าโลงศพ
นั่นคือภาพสุดท้ายก่อนที่ฉันจะหมดสติไป
แป้งคับ พี่ขอโทษ แป้งยกโทษให้พี่นะ พี่ขอโทษจริงๆ
พี่ไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลย พี่อยากอยู่กับแป้งตลอดไป
แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ พี่รักแป้งมากนะคับ พี่รักแป้งมากกว่าชีวิตพี่อีก
พี่ไม่อยากให้แป้งเสียน้ำตาเพราะพี่เลย อย่าร้องนะคับ
ประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน ก่อนที่ฉันจะเพ้อเรียกพี่เตอร์จนฟื้น
จดหมาย จดหมายอยู่ไหนคะ!!!
ฉันได้แต่ร้องเรียกหาจดหมายที่พี่ผู้หญิงคนนั้นให้ฉันมา
นี่จะลูก แป้งไม่เป็นไรนะ
ฉันรีบรับจดหมายมาและเปิดอ่านด้วยน้ำตา
เนื้อความในจดหมายมันยิ่งทำให้ฉันไม่สามารถห้ามน้ำตาไว้ได้เลย
แป้งคับ พี่ขอโทษ แป้งยกโทษให้พี่นะ พี่ขอโทษจริงๆ
พี่ไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลย พี่อยากอยู่กับแป้งตลอดไป
แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ พี่รักแป้งมากนะคับ พี่รักแป้งมากกว่าชีวิตพี่อีก
พี่ไม่อยากให้แป้งเสียน้ำตาเพราะพี่เลย อย่าร้องนะคับ นะ
ขอให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายนะคับ พี่ไม่อยากเห็นคนที่พี่รักเสียใจ
พี่อยากให้แป้งรู้นะคับว่าพี่จะรักแป้งคนเดียว และรักตลอดไป พี่สัญญา
และที่พี่ต้องบอกเลิกแป้ง พี่ต้องฝืนพูดออกไปทั้งน้ำตา
พี่ใช้เวลาทำใจอยู่นานนะคับกว่าพี่จะทำได้
พี่ไม่อยากให้แป้งมาจมปลักกับความรักของพี่ เพราะมันคงจะไม่มีอีกแล้ว
เราอยู่ไกลกันเกินไปคับแป้ง ไกลเกินกว่าที่จะได้เจอหรือได้คุยกันอีกแล้ว
พี่อยากให้แป้งมีความสุขกับทุกข์วันเหมือนตอนที่พี่ยังอยู่นะคับ
พี่จะคอยมองแป้งจากข้างบนนี้นะ ยิ้มนะคับ ยิ้มให้พี่
แล้วอย่าลืมคิดถึงพี่บ้างนะ ไอ้พี่เตอร์รักไอ้เจ้าแป้งที่สุดในโลกเลยนะคับ บาย
ฉันเพิ่งได้รู้ความจริงจากปากของเพื่อนพี่เตอร์
เตอร์มันเป็นลูคีเมียระยะสุดท้าย
หมอบอกว่ามันว่าอยู่ได้อีกไม่ถึงเดือน
มันไม่อยากให้น้องแป้งต้องมาเสียใจและจมอยู่กับรักของมัน
ไอ้เตอร์มันร้องไห้ทุกวันตั้งแต่ฝืนใจไม่โทรหาน้อง
และมันยิ่งอาการหนักไปกว่าเดิมเมื่อน้องโทรหาแล้วมันตัดสายทิ้ง
บางครั้งก็ให้พี่รับแทน เพื่อที่จะให้น้องแป้งเข้าใจผิด และตัดใจได้
เพราะมันรักน้องมากอะค่ะ มันถึงทำแบบนี้
ผู้หญิงที่รับโทรศัพท์คนนั้น เค้าคือเพื่อนพี่เตอร์เอง
ณ เวลานี้ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้ว
นอกเสียจากร้องไห้ฟูมฟายกับพี่ผู้หญิงคนนั้น
เค้าขอโทษพี่เตอร์ เค้าเข้าใจตัวผิด สุดท้ายแล้วตัวก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไป
เวลาผ่านไปหลายปี
ฉันทำใจได้แล้วกับเรื่องที่เกิดขึ้น
แต่ก็ยังคงคิดถึงพี่เค้าทุกวัน
ตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีใคร ไม่ใช่เพราะขยาดความรัก
แต่เพราะคำสัญญา
ฉันเพิ่งเข้าใจว่า
ความจริงแล้ว ความรักไม่ได้สวยงามเหมือนที่คิดไว้
แต่ ความรักสวยงามกว่าที่คิดไว้มากเสียอีก
ถึงแม้ว่า ความรักจะไม่ได้จบลงพร้อมกับคำว่า สมหวัง เสมอไปก็ตาม
มันก็ยังคงสวยความกว่าที่เคยเข้าใจ
ไอ้เจ้าแป้งก็รักไอ้พี่เตอร์เหมือนกันนะ ยังทำตามสัญญาอยู่เหมือนเดิม
6 มกราคม 2550 17:54 น.
mini_pk
"อยากจะย้อนเวลาเพื่อกลับไปแก้ไขทุกสิ่งทุกอย่าง"
"ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ..."
"ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจ..."
แ ป ล ก น ะ !!!
ทั้งที่เราเองก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
แต่เราก็ยังพร่ำเพ้อถึงมันอยู่ซ้ำๆ
แ ล้ ว ทำ ไ ม . . . ? ? ?
"ตอนที่เค้ายังอยู่ เราถึงไม่เคยใส่ใจ"
พอเค้าจากไปแล้ว เราถึงเพิ่งมองเห็นความสำคัญ
"เพิ่งรู้ใช่ไหมว่ารักเขามากแค่ไหน...???"
แ ต่ ก ว่ า จ ะ รู้ . . .
เขาก็จากเราไปแล้ว
"สายไปรึเปล่า...ที่เพิ่งเข้าใจ"
ถึงจะร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นเลือด
เขาก็ไม่มีวันกลับมา...
"อย่าโทษเขา...ที่เขาจากไป"
เมื่อเขาไม่ผิดเลยซักนิด
ที่ผ่านมา...
เขาทำเพื่อเรามากเท่าไหร่
ทำไมเราถึงไม่เคยสนใจ...ไม้แต่หางตา
รู้แล้วสินะว่าเขาเจ็บมากแค่ไหน
"สมควรแล้วที่ถูกเขาทิ้ง!!!"
"กว่าจะรู้ว่าเขาสำคัญแค่ไหน...เราก็ไม่มีเขาอีกแล้ว"
. . . ส า ย ไ ป แ ล้ ว จ ริ ง ๆ . . .
5 มกราคม 2550 19:32 น.
mini_pk
"ความผูกพัน" มันคืออะไร ?
หาก "ความผูกพัน" มันคือการที่...
"คนสองคนจะคิดถึงกันตลอดเวลา"
"ห่วงใยกัน"
"แคร์ความรู้สึกซึ่งกันและกัน"
และ "ใส่ใจกันเสมอ"
นั่นก็แปลว่า "ความผูกพัน" มันคือชิ้นส่วนสำคัญของ "ความรัก"!!!
แต่ถ้าหากว่าความผูกพันนี้มันเกิด "ขาด" ขึ้นมาหละ...
"ความรักจะยังเหมือนเดิมอยู่มั้ย"???
ถ้า "ความผูกพัน" นั้นขาดไปทั้งคู่...ก็คงจะดี
แต่ถ้า "ความผูกพันที่ขาดไปนั้นเป็นของเขาคนเดียว"
แต่เรา "ยังคงผูกพันอยู่" เราจะทำอย่างไร
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะต่อความผูกพันให้กลับมาเหมือนเดิม...
"ในเมื่อความรักไม่เหมือนเดิมแล้ว"!!!
แต่ทำไมเรายังรักเขา???
เพียงแค่คิดถึงวันเวลาเก่าๆ...
ภาพที่เราเดินจูงมือกัน...
ความห่วงใยที่เคยส่งให้กัน
และเสียงที่เธอเคยบอกรักกัน
เพียงแค่นี้..."น้ำตาก็ไหลมาเป็นทาง"
มันไม่มีอีกแล้ว...
"เราไม่ได้รักกันแล้ว"
ถึงอยากจะให้ความรักมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมมากแค่ไหน
แต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลย...
"อยากจะตัดความผูกพันที่ยังมีอยู่ของตัวเองให้ขาด"
แต่มันก็แข็งแรงเกินกว่าที่จะทำอะไรได้!!!
ก็คงต้องยอมเจ็บต่อไป...
เพราะความจริง...
"เราไม่มีทางที่จะกลับมารักกันได้อีก"
แต่ "ฉันยังคงรักเธอเหมือนเดิม"...
3 มิถุนายน 2549 17:09 น.
mini_pk
19 นาฬิกาเศษๆ
ยังไม่ดึกเท่าไหร่นัก แต่ท้องฟ้ากลับดูมืดครึ้มจนน่ากลัว
บ่งบอกว่าไม่อีกกี่นาทีพายุฝนก็จะเทลงมาแล้ว
มิรา หญิงสาววัยย่าง 26 พึ่งเลิกจากงานและกำลังจะเดินทางกลับบ้านที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่กิโล
เธอรู้ตัวดีว่าวันนี้ควรรีบกลับบ้านเร็วกว่าปกติ
เพราะฝนกำลังตั้งเค้าบ่งบอกว่าพร้อมจะเทลงมาได้ทุกเมื่อ
และวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของเธอด้วย
เธอต้องรีบไปเตรียมข้าวของเพื่อจัดปาร์ตี้วันเกิดและต้อนรับเพื่อนรักของเธอที่กำลัง
เดินทางมาจากต่างจังหวัดเพื่อมาฉลองวันเกิดร่วมกับเธอ
แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงเดินทางกลับบ้านโดยการเดินเท้าตามปกติเหมือนทุกๆวัน
ริมทางเปลี่ยว
มีเพียงแสงไฟสลัวๆไม่กี่ดวงที่ส่องทางให้มิรารู้สึกอุ่นใจขึ้นเมื่อยามกลับบ้าน
แต่ที่จริงมิราก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือไม่สบายใจอะไรมากนัก
เพราะถนนเปลี่ยวเส้นนี้เธอเดินไปทำงานและเดินกลับบ้านเป็นประจำ
เพียงแต่บรรยากาศในวันนี้มันชวนให้น่าขนลุกเพียงเท่านั้น
บ้านสีขาวหลังโทรมอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่สิบเมตรเมื่อเธอมองตรงไปข้างหน้า
ติ๊ด ตี่ ดี ติ๊ด ๆๆๆๆ เมโลดี้ของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
โชว์เบอร์สายเรียกเข้า เพลงฟ้า
มิราไม่รอช้าที่จะกดปุ่มรับโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าฝนกำลังเริ่มหยดลงมาเม็ดใหญ่
และอีกไม่กี่เมตรก็จะถึงบ้านของเธอแล้ว
เสียงคำรามของฟ้ายังดังสนั่นไม่ขาดสาย
ฮะโหลเพลงฟ้า ถึงไหนแล้วจ๊ะ
เสียงของหญิงสาวกรอกลงสู่โทรศัพท์ถึงอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
มิรา ตอนนี้ชั้นฉันไปไม่ถึงไหนเลย ฝนตกหนักมากจนแทบจะมองไม่เห็นทางเลยแหละ
เสียงของหญิงสาวอีกฝ่ายตอบกลับมา
ไม่เป็นไรนะเพลงฟ้า ไม่ต้องรีบ ชั้นรอแกได้ ขับรถดีๆนะจ๊ะ มิราพูด
โอเคจ๊ะ แกรอชั้นนะมิรา ชั้นจะไปหาแกให้ได้ ชั้นสัญญา
ประโยคสุดท้ายที่เพลงฟ้าเพื่อนรักของมิราตอบกลับมาก่อนที่สายจะตัดไปโดยไม่รู้สาเหตุ
เพลงฟ้า คือเพื่อนรักคนเดียวที่มิรามี และเป็นคนสำคัญคนเดียวที่มิราเหลืออยู่
ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่เพลงฟ้าจะยอมเดินทางข้ามจังหวัดฝ่าพายุฝนเพื่อมาฉลองวันเกิดของมิราเพื่อนรักของเธอ
เข็มนาฬิกายังคงเดินบอกเวลาไปเรื่อยๆ
ตี1ตี2ตี3
ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเพลงฟ้าแม้แต่น้อย
มิรานั่งรอเพลงฟ้าอยู่ริมหน้าต่างพร้อมเค้กก้อนโตในบ้าน
จนรุ่งเช้า มิราเผลอหลับไป
เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความกังวนว่าเพื่อนของเธอจะมาถึงรึยัง
แต่ก็ไม่เห็นแม้วี่แวว
เธอติดต่อหาเพลงฟ้าไม่ได้ และเพลงฟ้าก็ไม่ติดต่อกลับมาเลยเช่นกัน
บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก จนทำให้เสาสัญญาณล้ม ไม่สามารถติดต่อกันได้
มิราพยายามคิดในทางที่ดี
วันนี้มิราไม่ไปทำงาน
เธอเอาเค้กไปเก็บไว้ในตู้เย็น แล้วเดินกลับมานั่งรอเพลงฟ้าที่ริมหน้าต่างเช่นเดิม
ฝนตกอีกแล้ว สภาพอากาศแบบนี้ยิ่งทำให้เป็นห่วงเพลงฟ้าไปกันใหญ่
และแล้วค่ำคืนนี้ก็ผ่านก็ผ่านพ้นไปอีกคืน
มิรายังไม่ลุกไปไหน
เธอยังคงนั่งรอเพื่อนรักของเธออยู่ที่เดิม
ค่ำแล้ว ฝนเริ่มตั้งเค้า
มิรากระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูก
นี่มันก็ผ่านมา2วันแล้ว ทำไมเพลงฟ้ายังมาไม่ถึง
มิราทำได้เพียงภาวนาในใจ ขอให้อย่าได้เกิดอะไรขึ้นกับเพลงฟ้าเลย
คืนนี้แปลกที่มีเพียงเค้าของฝนและเสียงคำรามของท้องฟ้า
แต่กลับไม่มีฝนตกลงมาซักเม็ด
มิราหวังให้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาบ้างสักครั้ง
แต่เสียงฟ้าร้องโครมครามคงเป็นเสียงเดียวที่มิราได้ยิน
ตอนนี้ไม่รู้กี่โมงแล้ว คงซักประมาณตี2ได้แล้วมั้ง
แต่มิรายังไม่หลับ ความง่วงไม่สามารถล้มความตั้งใจของเธอได้
เธอยังรอ
อ๊อดดดด. เสียงออดประตูดังขึ้นแทรกเสียงฟ้าร้องอย่างเย็นยะเยือก
มิราไม่รู้ว่าเธอหูฝาดไปหรือเปล่า
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่รีรอที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง
ข้างนอกมืดสนิดจนแทบจะมองไม่เห็นอะไร
แต่ก็ไม่ยากนักที่สายตาของเธอจะจับจ้องเงามือข้างนอกประตูรั้วได้
ร่างหญิงสาวผมยาวยืนอยู่ท่ามกลางลมพายุด้านนอก
มิราไม่รอช้าที่จะวิ่งออกไปเปิดประตู
เธอมั่นใจว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั้นคือเพื่อนรักของเธอเอง
ทั้งที่เธอไม่ได้สังเกตเลยว่า หากเป็นเพื่อนเธอจริง แล้วรถของเพื่อนเธออยู่ไหน
มิราวิ่งออกไปโดยที่ไม่สนใจว่าเค้าคนนั้นจะใช่เพื่อนเธอจริงหรือเปล่า
ร่างหญิงของสาวผู้นั้นเปียกปอนไปด้วยน้ำและดูโทรมอย่างไม่เหลือสภาพ
เธอคือเพลงฟ้า เพื่อนรักของมิราจริงๆ
มิราโผเข้ากอดเพลงฟ้าอย่างไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะเอ่ยปากถาม
ทำไมแกมาช้าจัง ชั้นรอแกนานมากเลยรู้มั้ย
น้ำตาของมิราไหลมาอย่างฉุดไม่อยู่
ชั้นขอโทษนะมิรา แกอย่าโกรธชั้นนะ ชั้นมาตามสัญญาแล้ว
เพลงฟ้าตอบกลับมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาไม่ต่างกัน
มิราจูงมือเพลงฟ้าเพื่อนรักของเธอเข้าบ้านก่อนที่ฝนจะเทลงมาครั้งใหญ่
แต่เพียงไม่กี่ก้าวที่มิราและเพลงฟ้าได้เดินเข้ามาในบ้าน
มิราก็ได้รับกลิ่นเหม็นสาปแปลกๆ
มันเหม็นเน่าเหมือนมีอะไรซากอะไรตายอยู่แถวนี้
สงสัยหนูตายมั้งมิรา ฝนตกหนัก น้ำอาจขังในท่อ อย่าสนใจเลย
เพลงฟ้าบอกมิราด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งจนแทบจะไม่ได้ยิน
คงงั้นมั้ง มิราเชื่อตามที่เพลงฟ้าบอกอย่างไม่สงสัย
มิราเอาเค้กที่แช่ไว้ในตู้เย็นเพื่อรอเพื่อนรักของเธอตั้ง2วันออกมา
รสชาติของเค้กที่เย็นเยือกช่างเข้ากับบรรยากาศอย่างบอกไม่ถูก
แต่ทั้งคู่กลับไม่รู้สึกอะไรนอกจากมีความสุขที่ได้เจอกัน
เพลงฟ้าค่อยๆล้วงมือเข้าไปในเสื้อที่เปียกชุ่มเพื่อหยิบเอากล่องของขวัญกล่องเล็กๆออกมา
สุขสันต์วันเกิดนะยัยมิราเพื่อนรัก เพลงฟ้าสวมกอดมิราไว้แน่นด้วยความรัก
มิราไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือไปคว้ากล่องของขวัญที่มีการ์ดใบเล็กๆที่อยู่ข้างๆมาให้เพลงฟ้าเช่นกัน
ของชั้นกล่องใหญ่กว่าแกตั้งเยอะ ดูสิ มิราพูดแกมหยอกเพลงฟ้าด้วยรอยยิ้ม
เพลงฟ้าได้แต่ทำหน้าแปลกใจ
ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิดของมิราแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงเป็นฝ่ายให้ของขวัญ
แต่เพลงฟ้าก็ไม่อยากถามให้มันมากเรื่อง เพราะกลัวมิราจะเสียน้ำใจ
แต่วันนี้แกยังเปิดไม่ได้นะ รอพรุ่งนี้แกตื่นมาค่อยเปิดดูแล้วกัน ชั้นเขิน
มิราพูดสั่งเพลงฟ้าด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูก
ไม่รู้ว่ามิรากำลังดีใจหรือเสียใจกันแน่
น้ำตาเธอยังคงไหลไม่ขาดสาย
อาจเป็นเพราะความดีใจที่ไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างนั้น
ทั้งคู่นั่งคุยกันจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
วันรุ่งขึ้น
เพลงฟ้าลืมตาตื่นมาอย่างัวเงีย จากเสียงโทรทัศน์ที่ดังกรอกหู
เธอมองไปรอบๆห้องเพื่อหามิราเพื่อนรักของเธอ
แต่บรรยากาศของห้องเปลี่ยนไป
ที่นี่ไม่ใช่บ้านของมิรา แต่กลับเป็นห้องสีเหลี่ยมแคบๆ
เพลงฟ้านอนอยู่บนเตียงที่มีเสาน้ำเกลือตั้งอยู่ข้างๆ
สายส่งน้ำเกลือถูกโยงจากถุงน้ำเกลือมายังมือของเธอ
ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
เพลงฟ้าเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงที่แหบสนิด
แต่ภายในห้องนั้นไม่มีใครอยู่เลย นอกจากเธอ
เพลงฟ้ามองไปรอบๆอีกครั้ง
และแล้วสายตาของเพลงฟ้าก็ไปจับจ้องอยู่ที่กล่องของขวัญกล่องหนึ่งที่วางอยู่บนโซฟาข้างๆเตียง
บนกล่องมีการ์ดใบเล็กๆติดอยู่
เพลงฟ้าจำได้ดีว่ากล่องของขวัญกล่องนี้เพื่อนรักของเธอเป็นผู้ให้
เธอพยายามที่จะพยุงตัวเองเดินไปยังโซฟานั้น
ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลนับสิบๆแห่ง
แต่เธอกลับไม่สนใจ
เธอต้องการเพียงเอื้อมมือไปหยิบกล่องของขวัญกล่องนั้นให้ได้
เธอค่อยๆนั่งลงบนโซฟาที่มีกล่องของขวัญนั้นวางอยู่
เสียงโทรทัศน์ที่ดังกรอกหูไม่ได้ทำให้สมาธิของเพลงฟ้าหายไปเลย
เธอค่อยๆบรรจงเปิดกล่องของขวัญอย่างเบามือ
ภายในกล่องนั้นมีเสื้อไหมพรมสีสดพับไว้อย่างเรียบร้อยคู่กับผ้าพันคอ
เธอรู้ดีว่าเสื้อและผ้าพันคอผืนนี้มิราเป็นคนถักเองกับมือ
ใต้เสื้อที่วางอยู่มีรูปถ่ายที่ทั้งสองถ่ายด้วยกันนับร้อยวางไว้
เพลงฟ้ากลั้นรอยยิ้มและน้ำตาไว้ไม่อยู่ด้วยความปลื้มใจ
เธอซาบซึ้งถึงคำว่า เพื่อนรัก
การ์ดใบเล็กที่ติดอยู่หน้ากล่องกำลังถูกเปิดเพื่ออ่านข้อความข้างใน
ชั้นรู้ว่ายังไงแกต้องมา แกไม่เคยผิดสัญญากับชั้น เพลงฟ้าชั้นขอบคุณแกจริงๆนะ
ไม่เสียแรงที่ชั้นรอ แกต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้มั้ย ไม่ต้องห่วงชั้น แกจำไว้นะว่าแกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้น ชั้นรักแกนะ จากมิรา
ข้อความเพียงไม่กี่ประโยคบนการ์ดใบนั้น
มันมีพลังมากพอที่จะสั่งให้น้ำตาของเพลงฟ้าไหลลงมาได้ไม่หยุดเพราะความปลื้มใจ
เสียงของโทรทัศน์ยังดังเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุด
พบศพนางสาวมิรา เวชสิน อายุ 26 ปี ถูกฝังอยู่ข้างรั้วบ้านของตนเองในซอยเปลี่ยว
สภาพศพเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วบริเวณ คาดว่าเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่า2วัน ตำรวจสันนิษฐานว่าสาเหตุอาจเกิดจากฆ่าข่มขืนและชิงทรัพย์
4 ตุลาคม 2548 16:56 น.
mini_pk
กาลครั้งหนึ่ง ในโลกใบเล็กๆของฉัน
โลกสีเทาใบนี้ไม่มีอะไรเลย แม้แต่น้ำตา...และรอยยิ้ม
ฉันไม่รู้จักมัน
ในโลกใบนี้มีคนอาศัยอยู่ไม่มากเท่าไหร่นัก
ต่างคนต่างอยู่ และดำเนินชีวิตตามใจของตน
บางคนใจดี แต่บางคนก็ใจร้าย
มันไม่สำคันเท่าไหร่นัก เพราะไม่มีคัยยุ่งเกี่ยวกันอยู่แล้ว
โลกใบนี้มีประตูบานเล็กที่เปิดอยู่ตลอดเวลา
มีคนเดินเข้ามาอาศัยเพิ่ม แต่ก็มีบางคนที่เดินออกไปเพื่อหาโลกใบใหม่
ฉันรู้จักทุกคน...
จนอยู่มาวันหนึ่ง อยู่ๆโลกใบเล็กของฉันก็เปลี่ยนสี ฉันตกใจและหวาดกลัวมาก
มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย...
สีฟ้า สีเขียว สีชมพู สีพวกนี้มาจากไหน แล้วสีเทาหละ
ฉันมองไปรอบๆโลกของฉัน
ที่ประตูบานเล็ก ฉันเห็นคนๆนึงกำลังย่างก้าวเข้ามาในโลกของฉัน
ฉันไม่เอะใจอะไร เพราะเขาก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไปที่ฉันพบเห็น...
โลกใบนี้เป็นโลกของฉัน ฉันต้องทำความรู้จักกับคนทุกคนที่เข้ามาอาศัยอยู่
และก็ตามปกติ ฉันต้องเข้าไปทักทายและทำความรู้จักกับเขาคนนั้น
แต่ไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร เขาคนนั้นกลับเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายฉันก่อน
ฉันเริ่มแปลกใจ เพราะเขาเป็นคนแรกที่ทำแบบนี้
แต่ก็ไม่สงสัยอะไรมากนัก และกล่าวยินดีต้อนรับเขาเหมือนที่ทำทุกครั้ง
วันเวลาผ่านไป โลกของฉันก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ฉันเริ่มชินกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ แต่ฉันก็ยังไม่รู้สาเหตุอยู่ดีว่าเพราะอะไร
ฉันไม่สนใจ...
ตอนนี้ โลกทั้งใบของฉันกลายเป็นสีชมพู
ยังคงมีคนเข้ามาใหม่และจากไปตามเคย
แต่เขาคนนั้นยังอยู่ คนที่เข้ามาพร้อมการเปลี่ยนแปลงของโลกใบน้อยของฉัน
เขาชื่อว่า"ความรัก" ฉันว่าชื่อเขาเพราะพอดูเลยทีเดียว
ฉันสนิทกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ
เขาดีกับฉันมาก มากแบบที่ไม่เคยมีคัยทำมาก่อน
ฉันได้เรียนรู้อะไรจากเขาเยอะ
เขานำสิ่งที่โลกของฉันไม่มีมาสอนให้ฉันรู้จัก
"รอยยิ้ม" วันนี้ฉันรู้แล้วว่ารอยยิ้มคืออะไร มันงดงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบ
และเข้าสอนให้ฉันได้รู้จักกับคำว่า"ความสุข"
ฉันบรรยายสิ่งๆนี้ไม่ถูกจิงๆ ฉันบอกได้เพียงว่า ฉันมีความสุขมาก...มากที่สุด
แต่ดูเหมือนว่าทุกสิ่งที่เขานำมาสอนให้ฉัน จะมีเพียงฉันและเขาเท่านั้นที่รู้จักและได้รับรู้
คนอื่นๆบนโลกยังคงต่างคนต่างอยู่ตามปกติที่เป็นมา
ฉันไม่สนใจเช่นเคย เพราะอย่างน้อย ตอนนี้ฉันก็มีเขา
วันเวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ฉันได้เรียนรู้อะไรจากเขามากมาย
ตอนนี้ฉันได้รู้จักกับคำว่า"คิดถึง" คำว่า"ห่วง" และคำว่า"ใส่ใจ"
ทุกความรู้สึกที่เขาสอนฉัน มันทำให้ฉันมีความสุข
ทุกวันฉันยิ้ม
เขาบอกกับฉันว่า เหลืออีกหลายอย่างที่เขายังไม่ได้สอน
ฉันตื่นเต้น เพราะอยากรู้ว่าสิ่งที่ฉันยังไม่รู้มันจะทำให้ฉันมีความสุขมากแค่ไหน...
เขาเรียกสิ่งที่สอนฉันว่า "บทเรียน"
ฉันรู้ว่าฉันต้องเรียนรู้อีกหลายเรื่องเลยทีเดียว
ฉันไม่เคยเบื่อ และฉันมีความสุขที่ได้เรียนรู้...
ฉันว่าเขาใจดีมากเลย ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา ได้คุยกับเขา และได้มองตาเขา
แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
แต่ฉันก็ชอบนะความรู้สึกแบบนั้น
รู้อะไรมั้ย เขาบอกฉันว่า ความรู้สึกแบบที่ฉันเป็น มันเรียกว่า"รัก"...
"รัก"งั้นหรอ ชื่อเหมือนเขาเลยเนอะ...
ฉันบอกได้เลยว่า ตั้งแต่เขาสอนฉันมา "รัก"นี่แหละที่ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด
เพราะ"รัก"รวมทุกสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขได้
ไม่ว่าจะ รอยยิ้ม ความคิดถึง ความห่วงใย และความใส่ใจ
เขาบอกฉันว่า "ฉันรักเขา"
ฉันไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่ฉันก็รู้สึกดีใจ เหมือนกับว่าการที่ฉันรักเขาเป็นการสอบ
และฉันก็สอบผ่าน...
ฉันบอกคำว่า"รัก"กับเขาทุกวัน...ฉันมีความสุข...
เขายังคงดีกับฉัน และเขาบอกว่าจะสอนบทเรียนเรื่องต่อไป
ฉันจดจ่อและอยากรู้ ฉันตั้งใจเรียน
แต่บทเรียนเรื่องนี้มันไม่เหมือนเรื่องที่เขาเคยสอนมาเลย
ฉันไม่มีความสุข ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม
แต่ก็พยายามตอบคำถามตัวเองด้วยประโยคที่ว่า "มันคือสิ่งที่เราต้องเรียนรู้"
สิ่งนี้เรียกว่า"ความเหงา" ฉันไม่ชอบมันเลย แต่มันก็ไม่เลวร้ายเท่าไหร่นัก
ฉันยังคงอยากเรียนรู้ต่อไป มีหลายบทเรียนที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเหมือนกับ"ความเหงา"
มี"ความโกรธ" "หึง" "หวง" "ความเศร้า"
เขาบอกฉันว่าสิ่งพวกนี้มันไม่ทำให้ฉันมีความสุขหรอก
แต่สิ่งที่ฉันรู้สึก เขาเรียกว่า"ความทุกข์"
ฉันรู้สึกว่าชื่อมันไม่น่าฟังเอาซะเลย
ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากเรียนรู้อะไรแล้ว ฉันรู้มากพอแล้ว
แต่เขากลับตะคอกฉันเสียงดัง บอกว่าฉันต้องเรียนต่อไป
และแล้วฉันก็ได้รู้จัก"ความกลัว"...
เขาเปลี่ยนไป เขาใจร้าย เขาน่ากลัว
ฉันกลัวบทเรียนที่เขาจะสอน มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมาก
แต่ฉันยังคงมีความสุขที่ได้อยู่กับเขาเช่นเดิม
เขาบอกกับฉันว่าบทเรียนที่ฉันต้องเรียนใกล้หมดแล้ว
ฉันดีใจมาก และได้ยิ้มอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนาน
เขาบอกฉันว่าบทเรียนเรื่องต่อไปเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วที่ฉันจะต้องรู้จัก
ฉันยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันจะทำให้ฉันรู้สึกยังไง แต่ฉันก็ยังคงตื่นเต้นเหมือนเดิม
และสิ่งสุดท้ายที่เขาบอกฉันก็คือ
"บทเรียนที่เราสอนเทอไปทั้งหมดมันเรียกว่า...ความรัก"
ความรัก ทำไมชื่อเหมือนกับเขาเลย
ฉันยังไม่รู้จัก"ความรัก"ดีพอ เพราะยังเหลืออีกบทเรียนนึงที่ฉันยังไม่ได้เรียน
ฉันไม่รู้ว่ามันมีหน้าตายังไง และเมื่อไหร่ฉันจะได้รู้จักมัน...
ฉันไปรอเขาที่เดิม เพื่อเรียนบทเรียนเรื่องสุดท้าย
ฉันยังคงบอกรักเขาทุกวัน และวันนี้ฉันก็จะบอกเขาเหมือนที่เคย
เขามาสาย ฉันไม่รู้สาเหตุ และเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย
แต่ฉันก็ยังคงรอพร้อมกับรอยยิ้ม
แล้ววันนี้ก็พ้นไป เขาไม่มา
"ฉันโกรธ"
วันต่อมา ฉันไปรอเขาเช่นเคย แล้วเขาก็ไม่มา
"ฉันห่วง"
และวันนี้ ฉันก็ไปรอเขา รอ รอ และรอ แต่เขาก็ไม่มา
"ฉันกลัว"
ฉันตามหาเขาทั่วโลกใบน้อยของฉัน แต่ฉันหาเขาไม่เจอ
เขาไปไหน ฉันถามทุกคน ทุกคนบอกฉันว่า"ความรักไปแล้ว"
และแล้วบทเรียนบทสุดท้ายที่เขาบอกฉันก็ได้รู้
"น้ำตา" มันคือน้ำใสๆที่หยดลงมาจากตาทั้ง2ของฉัน
ฉันทุกข์อย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่ามันไหลมาได้ยังไง
แต่ฉันไม่ต้องการมัน
ฉันเจ็บ แต่ฉันก็ไม่สนใจ ฉันยังคงรอเขาที่เดิม
ฉันหวังว่าเขาจะกลับมา และหวังว่าวันนั้นน้ำตาของฉันจะหยุดไหล
ตอนนี้โลกของฉันกลับเป็นสีเทาเหมือนเดิมอีกครั้ง
ฉันไม่คุ้น และต้องการโลกสีชมพูใบเดิม
ฉันรอเขาบนโลกสีเทาใบน้อยของฉัน
ฉันรอให้เขากลับมาเปลี่ยนสีโลกของฉัน
ฉันรอให้เขากลับมาให้ฉันบอกรัก
และฉันรอให้เขากลับมาบอกรักฉัน
ฉันรอเป็นเดือน...เป็นปีพร้อมน้ำตา
เขายังคงไม่กลับมา
และแล้วฉันก็ได้รู้ว่าควรจะเลิกรอ
เขาใจร้าย และสิ่งที่เขาสอนฉันมัน"โหดร้าย"
เขาทำให้ฉันทรมาน น้ำตาฉันยังคงไม่หยุดไหล
"นี่หรอความรัก" สิ่งๆนี้หรอที่เขาต้องการจะสอนฉัน
ทำไม? เพื่ออะไร? ฉันไม่เข้าใจ แต่คงไม่มีคัยสามารถตอบฉันได้
ฉันคงร้องไห้และเสียใจต่อไปอยู่อย่างนี้
ฉันพึ่งเข้าใจว่า ฉันรักเขา คือการที่ฉันเป็นแบบนี้
ตอนนี้ฉันพูดได้ว่า ฉันรักเขามาก
และฉันก็พึ่งเข้าใจว่า เขาไม่เคยรักฉันเลย
เขาทิ้งฉัน
เขาใจร้าย ฉันต้องการจะลืมเขา
ฉันเดินไปที่ประตูบานเดียวบานเดิมที่เขาย่างก้าวเข้ามา
เอื้อมมือไปค่อยๆปิดมัน และล็อกกลอน
โลกของฉันไม่ต้องการ"ความรัก"อีกต่อไปแล้ว
ฉันต้องการอยู่คนเดียว
แต่ซักวันที่ฉันลืมเขาได้
ซักวันที่น้ำตาฉันหยุดไหล
และซักวันเมื่อฉันพร้อม
ฉันจะเดินไปที่ประตูบานเดิมอีกครั้ง
ปลดกลอน และเปิดมันดังเดิม
ซักวัน
Lovers
0 คน เลิฟmini_pk
หน้าส่วนตัว
35225
