11 พฤษภาคม 2547 12:28 น.
mini_pk
ทุกครั้งที่พบหน้า
แกล้งเฉยชา...ทำเมินเฉย
แต่ข้างใน...ไม่ใช่เลย
ยังรัก...เหมือนเคยที่เป็นมา
แต่มัน...เป็นไปไม่ได้
เพราะเธอมีใคร...มากค่า
ส่วนฉัน...แค่บังเอิญผ่านเข้ามา
และตอนนี้หมดเวลา...จบกัน
เธอบอกลืมเธอจะได้ไหม
ให้มันผ่านไป...แค่ฝัน
เลิกมองเธอเป็นคนสำคัญ
ขอแค่คนเคยพบกัน...โปรดเข้าใจ
พยายามอยู่นะคนดี
แต่ ณ เวลานี้...ทำไม่ได้
แม้ข้างนอกจะแสดงออกว่าไม่เป็นไร
แต่ข้างในทรมานมากมายเหลือเกิน
10 พฤษภาคม 2547 10:06 น.
mini_pk
ก็ความจริงคือเธอนั้น...ต้องไป
แต่ความในใจฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
ไม่อยากให้เธอไปไกล...จากกัน
แต่มันก็เป็นได้แค่ความฝัน...เข้าใจ
จะขอรอเธออยู่ตรงนี้
ถึงรู้ทุกนาทีเดินช้าแค่ไหน
จะรอด้วยความหวังที่มีเพียงน้อยนิด...ในใจ
แต่มันคือสิ่งมีค่ามากมายที่ฉันพอจะมี
ถึงมันจะเป็นเพียงแค่...ความหวัง
แต่มันก็คือแรงกำลังให้ฉันสู้ต่อไปบนโลกอันโหดร้าย...ใบนี้
กับการรอคอยที่แสนยาวนาน...ของฉัน...คนดี
ถึงแม้การรอคอยครั้งนี้...เธอจะไม่ต้องการ
ยังคงยืนยังว่าจะรอ
ไม่ได้หวัง...ได้ขอให้เธอมาสงสาร
แค่ทำตามเสียงร้องของหัวใจ...ที่ดังมานาน
มันบอกว่าต้องการ...จะรอ
10 พฤษภาคม 2547 09:36 น.
mini_pk
เจ็บจัง...
ที่ได้แต่แอบมองอยู่ข้างหลัง...แบบนี้
แต่จะทำไงได้...ก็เธอมีใครข้างกายอยู่แล้วหนิคนดี
ฉันก็คงต้องยอมเจ็บอยู่อย่างนี้...ต่อไป
อยากรักเธออย่างเปิดเผย
ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทนได้นานสักแค่ไหน
มันเจ็บนะ เจ็บจริงๆ เจ็บมากมาย
แต่ก็ไม่คิดจะไปทำลายความรักเธอ
ยอมเจ็บอย่างนี้...ดีกว่า
ยอมแม้รู้ว่านำตาต้องไหลเอ่อ
ยอมหลบหน้าทุกครั้งที่พบเจอ
ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ...ไม่ใช่เพื่อตัวเอง