24 สิงหาคม 2546 13:09 น.
mimmy
.....ฉันมักจะบอกตัวเองเสมอว่าเราเป็นเพื่อนกัน ฉันดีใจที่เห็นเธอมีความสุข ฉันเป็นกังวลเมื่อรู้ว่าเธอเศร้าใจ ภายใต้ของคำว่าเพื่อนมีบางอย่างที่ฉันปฏิเสธหัวใจตัวเองมาตลอด คือความรัก ฉันกลัวว่าหัวใจฉันจะหวั่นไหวไปรักเธอเข้า ทำไมฉันกลัวล่ะ ...ก็เพราะฉันรู้ว่าความเป็นเพื่อนระหว่างเราสองคนไม่มีทางจะเปลี่ยนเป็นความรักได้ ฉันไม่อยากให้มีรอยร้าวบนถนนมิตรภาพของเรานะสิ
.....มาถึงวันนี้เหรอ ฉันเข้าใจหัวใจฉันมากขึ้น แต่ฉันก็ควบคุมความรู้สึกฉันได้อย่างสบาย เพราะฉันรู้ว่าการเป็นเพื่อนกันมันดีแค่ไหน ฉันจะมองดูเธออยู่ใกล้ ๆ แบบนี้แหล่ะ ถ้าวันไหนเธอต้องการความช่วยเหลือเธอจะได้เห็นฉันในทันทีไง
.....บางครั้งบางที เรื่องราวของความรู้สึกกับความเป็นจริง มันอาจขัดแย้งกันไปบ้าง แต่เราก็มักมีทางเลือกให้ตัวเราสบายใจให้มากที่สุด และบางเรื่องราวของความรักก็ไม่ได้จบลงด้วยความสมหวังเสมอไปนี่ แม้ความรู้สึกดี ๆ ที่ฉันมีให้เธอในครั้งนี้จะยังไม่เคยเอ่ยออกมาให้เธอรู้ แต่ฉันก็ไม่เสียใจที่ไม่ได้บอกเธอ เพราะสิ่งที่เธอมีอยู่ก็ดีอยู่แล้ว และฉันก็รู้สึกดีทุกครั้งที่เห็นเธอและเธอเข้าใจกันดี แล้วฉันจะเข้าไปยุ่งในชีวิตเธออีกทำไม...
เวลานี้ฉันรู้แล้วว่า ควรจะหยุดความรู้สึกไว้ตรงไหนก่อนที่หัวใจจะเกินเลยมากไปกว่านี้ มีคนบอกว่า "ความรู้สึกชอบเริ่มต้นที่หู ฉะนั้นถ้าคุณจะเลิกชอบคนที่คุณชอบก็แค่ปิดหูของคุณเท่านั้นก็พอ แต่ถ้าคุณพยายามจะปิดตา รักจะกลายเป็นน้ำตา และเมื่อคุณเปิดตาขึ้นอีกครั้ง .... คุณก็จะได้รู้ว่า สิ่งที่คุณเสียไปคือคนที่คุณรักมากที่สุด" ...ฉันคงเลือกจะปิดตาชั่วคราว พร้อมเมื่อไหร่จะเปิดตาให้กว้างเลย....เพราะการปิดตาทำให้ฉันมีความสุขมากกว่าที่จะเปิดตาแล้วมองเห็นเธอ...
แต่ฉันไม่ได้ปิดหูนี่ ความรู้ชอบที่ฉันมีให้เธอก็ยังอยู่ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย