....ไม่รู้....

milkkyway

..ไม่รู้มีใครได้ยินบ้างไหม
ความเหงามากมายในใจเรียกร้อง
ฝันถึงคนที่ใจฉันใฝ่ปอง
คนของใจที่ฉันรักด้วยใจจริง..

..อยู่บนความอ้างว้างของหัวใจ
หลากคนมากมายผู้แอบอิง
ขณะฉันทำได้คือไม่ไหวติง
ได้แต่นิ่งยืนน้ำตาไหลร่วงริน..

..ค่ำคืนของวันเฝ้ารอหวัง
ผู้อยู่กับหนึ่งรักเก่าไม่รู้สิ้น
คนใจเดิมรักมั่นขวัญชีวิน
และยินดีแม้อาจรินร่ำน้ำตา...

...ทำไมก็บอกไม่ได้เหมือนกัน
รู้แต่ว่าเหมือนใจฉันเริ่มสั่นปร่า
บางครั้งไม่อยากจะคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ตามมา
แค่คิดอยากจะพาตัวจากไกลไปเสียเลย

..บางครั้งการกระทำกับหัวใจ
ขัดแย้งกันร่ำไปจนอยากจะนิ่งเฉย
อยากทำอย่างใจปล่อยให้เลยตามเลย
แต่มิเผยเพราะกลัวทำร้ายใจใครบางคน..

..หากพอทำเป็นตัวไม่สนใจ
กลับมีสิ่งมากมายมาทำให้สับสน
บางครั้งไม่รู้จะเชื่อรักในใจของตน
หรือเหตุผลที่คนล้วนจะหามา..

..หลากหลายครั้งต้องนิ่งและหยุดคิด
ถูกหรือผิดด้วยคำย้ำเตือนว่า
ไม่คิดร้ายใครไม่โกรธใครให้เป็นธรรมดา
ถึงเป็นเหมือนคนป่ายังดีกว่าเป็นคนพาล..

..แต่วันนี้คนป่าน้ำตาไหล
เพราะหัวใจค่อยค่อยร้าวด้วยไฟผลาญ
มัวแต่ห่วงใยเค้ามากไปจนเนิ่นนาน
ลืมห่วงธารหัวใจตัวจนเศร้าใจ..

...หัวใจฉันลอยหายออกไปแล้ว
เพราะมัวแต่ห่วงใยหัวใจเค้ามากเพียงไหน
แต่ผลลัพธ์ที่ได้รับกลับต่างไป
เค้าลืมวันที่ใจนี้เคยมีให้แก่กัน...

...แค่หวลคิดก็มิอาจหยุดร่ำไห้
วันหนึ่งที่เธอไร้คนในความฝัน
สิ่งที่ทำได้คือฉุดเธอให้ก้าวเดินไปด้วยกัน
หยิบความฝันให้หวังสร้างกำลังก้าวต่อไป

..นับจากวันเวลานั้นถึงตรงนี้
ความห่วงใยที่ไม่เคยจากไปไหน
ยังส่งไปให้เธอเสมอด้วยเต็มใจ
ขอแค่ให้เธอยิ้มได้ก็สุขเกิน...

...ใครจะรู้ฉันต้องสู้กับตัวเอง
ยามที่เหงาวังเวงเธอห่างเหิน
หลากหลายมากทุกสิ่งต้องเผชิญ
และต้องเดินเพียงลำพังไร้คนเคียง...

...สิ่งอื่น ๆ เป็นเช่นไรฉันไม่รู้
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันเศร้านั้นมีเพียง
วันที่เธอลืมเราสองฝันจักคู่เคียง
แลร้อยเรียงสร้างฝันให้อำไพ..

..วันนี้เหมือนรังน้อยที่คอยหา
เจ้านกผู้จากลาสู่โลกใหม่
เจ้าบินลับหายจากรังไปแสนไกล
ลืมวันที่เคยมีรังคอยห่วงใยให้หลับนอน...

..เหมือนเจ้านกขมิ้นผู้ผกผิน
พอถึงถิ่นมิพำนักที่พักผ่อน
สามลมยามโลมไล้ปีกงามงอน
มิหลับนอนเพลินจิตลืมห่วงตัว...

..กว่าจะรู้ว่าเจ้าลืมหยุดพัก
ก็เมื่อจักใกล้เพลามืดสลัว
กายอ่อนล้าขาอ่อนแรงพยุงตัว
ผงกหัวเพียงแค่ครั้งก็ร้าวรอน...

..เจ้ารังเฝ้าคอยมองชะเง้อหา
นกน้อยผู้อ่อนล้ามาร่วมขอน
มองแล้วมองเล่าก็ร้าวรอน
นกเจ้าลืมที่นอนเก่าช่างเศร้าใจ..