19 มกราคม 2549 18:52 น.

..ฝันร้าง..

..เริ่มจะห่างร้างไกลดั่งลาลับ
เหมือนลมพัดผ่านมาแล้วจางหาย
เคยพูดจาหยอกเย้าก่อนมิคลาย
แต่ไฉนกลับกลายเหมือนร้างลา..

..หรือเพราะความเหินห่างพรากเราสอง
ไกลเกินกว่าจะหันมองเห็นตรงหน้า
หรือว่ามีใครบางคนงามจับตา
จนพี่ยาห่างออกไปไกลทุกที่..

..หรือเค้างามไออุ่นละมุนละไม
ทำเราห่างกันไกลได้เพียงนี้
หรือเพราะว่าระยะทางข้ามวารี
ทำให้พี่อ้างว้างยามห่างกัน..

..เหงานะเศร้ารู้ไหมหัวใจเจ้า
ก่อนมีเงาคอยเคยถามยามโศกศัลย์
มาบัดนี้ไกลห่างเหมือนคืนวัน
ที่ผ่านผันหลายเพลาน่าน้อยใจ..

..คงเพราะฉันคนนี้มิชวนพักตร์
ไม่น่ารักทรัพย์ก็น้อยเกินฝันใฝ่
กว่าจะได้แต่ละชิ้นแทบขาดใจ
เก็บไว้ให้ก็มิกล้าดูน่าอาย..

..คนอื่นอื่นเค้าก็มีทั้งรูปทรัพย์
ทุกสิ่งสรรพอำนวยเกินมาหลาย
ทั้งเวลาก็มาล้นชวนสบาย
แต่กลายกลับฉันอยู่ตรงข้ามกัน..

..รูปไม่มีแถมทรัพย์ยังน้อยนิด
แค่จะคิดเหมือนไม่มีโอกาสฝัน
ต้องทำมาหาเลี้ยงตัวทุกวัน
ใครจะหมั่นมาแลชะแง้มอง..

..ก็แค่คนเดินดินกินข้าวแกง
ได้อาศัยเรี่ยวแรงหาข้าวของ
ปุถุชนอยากให้มีคนเหลียวมอง
หวังตระกรองคู่กันฝันบนดิน..

..แต่วันนี้เธอคงลืมฉันไปแล้ว
โอ้พี่แก้วลืมวันฝันถวิล
วันของเราคงยากได้ยลยิล
ใครใครยินว่าเค้ามาเฝ้ารอ..

..ก็รู้ดีว่าตัวมีค่านิดน้อย
แค่กระต่ายเฝ้าคอยรักที่ก่อ
ได้แต่แหงนมองฟ้าน้ำตาคลอ
เค้าให้รอแล้วไม่บอกความนัยใจให้รู้เลย...

..ยินดีนะพร้อมจะพูดในคำนี้
ด้วยไมตรีไม่คิดปิดเฉลย
พร้อมจะเดินหลีกทางให้ทรามเชย
ขอแค่เอ่ยให้รู้กันว่าฝันไป..


..มีไหมหนอฝันนั้นอยู่ไม่ไกลเกิน..
..ฝันไปไกลหนอเจ้ากระต่ายไพร..