17 มิถุนายน 2547 23:06 น.
milkkyway
เสียงฝนซาฟ้าโรยรามาแผ่ว ๆ
ยินเสียงแว่วจากฟ้าน้ำตาไหล
นั่งมองฟ้าดูฝนจากแดนไกล
ให้ปวดใจร้าวรานสะท้านสะเทือน
นั่งอยู่เพียงคนเดียวใต้หลังคา
ซบหน้าลงกอดเข่ามองเงาฝัน
คิดถึงใครคนหนึ่งเคยมีกัน
เค้าคนนั้นเป็นเช่นไรในค่ำคืน
จะเหมือนเราไหมหนอที่เศร้าจิต
เค้าจะคิดถึงเราอยู่บ้างไหม
ป่านฉะนี้เค้าคงมีคนคอยรอที่อยู่ไกล
เคล้าคลออยู่ไม่ไกลจากข้างกาย..
คงเฝ้าร่ำรำพันคำแสนหวาน
ที่เนิ่นนานแผ่วซ่านไม่รู้หาย
ส่วนตัวเราก็คงอยู่แค่เดียวดาย
ใครหรือเค้าจะหมายมาใฝ่ปอง..
ก้มลงเก็บกระดาษกับปากกา
ลากอักษรเป็นกลอนวาดในความฝัน
คิดถึงคนที่อาจมิได้คิดถึงกัน
ไม่รู้เมื่อไหร่ฝันของฉันจะเป็นจริง
เฝ้ารอแล้วรอเล่าวันเวลา
รอจนกว่าน้ำตาฟ้าจะหยุด
มองแสนไกลจนสุดที่ปลายฟ้า
ใครบ้างหนาจะฝันถึงในค่ำคืน....
17 มิถุนายน 2547 23:04 น.
milkkyway
วันเวลาที่ผันผ่านมานาน
ยังเวียนว่ายในสายธารของความฝัน
ยังเฝ้ามองดูคนที่ผูกผัน
ทุกคืนวันคงสุขกายสบายดี
มีเพียงตัวกับเงาที่เฝ้าวาด
กับกระดาษที่วาดของความฝัน
อยู่คนเดียวในค่ำคืนทุกคืนวัน
ที่เฝ้าฝันอยู่เสมอใต้แสงดาว
เมื่อไหร่หนอจะมีคนจากความฝัน
มาปลุกปลอบใจกันใหัคลายเหงา
เมื่อไหร่หนอมิต้องรอให้ปวดร้าว
เมื่อไหร่คงมีแค่ฉันกับเงา....เค้าไม่แล
อยากจะหยุดหาที่ได้พิงพัก
อยากหยุดพักกายาคราอ่อนไหว
อยากจะหยุดดิ้นรนไปแสนไกล
อยากหยุดลงที่ใคร...ในสักวัน
ขอใครสักคนมาปกป้องพิทักษ์
ขอเป็นที่พำนักเมื่อหลับใหล
ขอคนที่คอยอยู่เป็นกำลังใจ
อยากให้อยู่ไม่ไกลจากกายา
มิรู้ว่าจะเอ่ยออกมาเยี่ยงไร
มิรู้ว่าเค้าจะคิดกันเช่นไร
เค้าคนนั้นอาจมิได้คิดกันไกล....กว่าเพื่อนเกลอ
กลัวกริ่งเกรงว่ามิได้เป็นดั่งคิด
มิกล้าฝืนดวงจิตของใครไหน
คงทำได้แค่คิดไปแสนไกล
อยู่กับตัวเพียงเดียวดาย...ใต้ร่มฝน
หน้าส่วนตัว
688
