17 มิถุนายน 2547 23:06 น.
milkkyway
เสียงฝนซาฟ้าโรยรามาแผ่ว ๆ
ยินเสียงแว่วจากฟ้าน้ำตาไหล
นั่งมองฟ้าดูฝนจากแดนไกล
ให้ปวดใจร้าวรานสะท้านสะเทือน
นั่งอยู่เพียงคนเดียวใต้หลังคา
ซบหน้าลงกอดเข่ามองเงาฝัน
คิดถึงใครคนหนึ่งเคยมีกัน
เค้าคนนั้นเป็นเช่นไรในค่ำคืน
จะเหมือนเราไหมหนอที่เศร้าจิต
เค้าจะคิดถึงเราอยู่บ้างไหม
ป่านฉะนี้เค้าคงมีคนคอยรอที่อยู่ไกล
เคล้าคลออยู่ไม่ไกลจากข้างกาย..
คงเฝ้าร่ำรำพันคำแสนหวาน
ที่เนิ่นนานแผ่วซ่านไม่รู้หาย
ส่วนตัวเราก็คงอยู่แค่เดียวดาย
ใครหรือเค้าจะหมายมาใฝ่ปอง..
ก้มลงเก็บกระดาษกับปากกา
ลากอักษรเป็นกลอนวาดในความฝัน
คิดถึงคนที่อาจมิได้คิดถึงกัน
ไม่รู้เมื่อไหร่ฝันของฉันจะเป็นจริง
เฝ้ารอแล้วรอเล่าวันเวลา
รอจนกว่าน้ำตาฟ้าจะหยุด
มองแสนไกลจนสุดที่ปลายฟ้า
ใครบ้างหนาจะฝันถึงในค่ำคืน....
17 มิถุนายน 2547 23:04 น.
milkkyway
วันเวลาที่ผันผ่านมานาน
ยังเวียนว่ายในสายธารของความฝัน
ยังเฝ้ามองดูคนที่ผูกผัน
ทุกคืนวันคงสุขกายสบายดี
มีเพียงตัวกับเงาที่เฝ้าวาด
กับกระดาษที่วาดของความฝัน
อยู่คนเดียวในค่ำคืนทุกคืนวัน
ที่เฝ้าฝันอยู่เสมอใต้แสงดาว
เมื่อไหร่หนอจะมีคนจากความฝัน
มาปลุกปลอบใจกันใหัคลายเหงา
เมื่อไหร่หนอมิต้องรอให้ปวดร้าว
เมื่อไหร่คงมีแค่ฉันกับเงา....เค้าไม่แล
อยากจะหยุดหาที่ได้พิงพัก
อยากหยุดพักกายาคราอ่อนไหว
อยากจะหยุดดิ้นรนไปแสนไกล
อยากหยุดลงที่ใคร...ในสักวัน
ขอใครสักคนมาปกป้องพิทักษ์
ขอเป็นที่พำนักเมื่อหลับใหล
ขอคนที่คอยอยู่เป็นกำลังใจ
อยากให้อยู่ไม่ไกลจากกายา
มิรู้ว่าจะเอ่ยออกมาเยี่ยงไร
มิรู้ว่าเค้าจะคิดกันเช่นไร
เค้าคนนั้นอาจมิได้คิดกันไกล....กว่าเพื่อนเกลอ
กลัวกริ่งเกรงว่ามิได้เป็นดั่งคิด
มิกล้าฝืนดวงจิตของใครไหน
คงทำได้แค่คิดไปแสนไกล
อยู่กับตัวเพียงเดียวดาย...ใต้ร่มฝน
22 มกราคม 2547 17:13 น.
milkkyway
อาจท้อทุกข์ท้อแท้แลสิ้นหวัง
อาจหมดแรงกำลังก้าวยืนไหว
ไม่มีทางเร่งฟืนโหมแรงไฟ
แต่หัวใจยังเต้นไหวระรัว...
ในชีวิตวันนี้อาจท้อทุกข์
แล้วความสุขที่แท้อยู่ที่ไหน
ฤาจะอยู่บนฟ้าที่ห่างไกล
มิมีใครกำหนดได้นอกจากเรา
หากท้อแท้หมดแรงจะก้าวต่อ
หมดแรงท้อจะก้าวไปที่ไหน
ให้มองดูนิ่งนิ่งอยู่ที่ใจ
หัวใจใครก็ใจของเธอเอง
แม้วันนี้เราก้าวพลาดหรือแพ้พ่าย
ยังไม่สายเกินไปจะก้าวต่อ
ขอเพียงแต่ตัวเธอไม่ย่อท้อ
ขอให้รอโอกาสนั้นจักมาถึงไม่ไกลเกิน....
14 มกราคม 2547 17:20 น.
milkkyway
ในรอยทางที่ก้าวเดิน
ระหกระเหินเกินครุ่นคิด
จ่อมจมกับความคิด
ในห้วงชีวิตที่ก้าวไป...
ในคราที่ดื่มด่ำ
ช่างหวานล้ำในห้วงใจ
ในคราที่หวลไห้
ก็เกินใจร้าวรำพัน...
อารมณ์มีหลากหลาย
บ้างย่างกรายอยู่ในฝัน
บ้างจริงเกินรำพัน
ปะปนกันเกินบรรยาย...
...ในห้วงคำนึง...
30 ธันวาคม 2546 13:49 น.
milkkyway
ลมหนาวพาแผ่วพลิ้ว
สายลมปลิวมากับความเหงา
นั่งฟังเพลงแผ่วเบา
มีความเหงาเป็นเพื่อนกาย...
เฝ้ารอในสักวัน
คงมีใครคนนั้นมาเคียงใกล้
นั่งหลบลมหนาวข้าง ๆ กาย
ห่มผ้าแทนกายคนไกลกัน
หน้าส่วนตัว
688
