15 กรกฎาคม 2547 10:54 น.
milkkyway
ณ ยามเช้าที่ค้นเจอผู้อ่อนล้า..
อย่าได้คิดเคืองโกรธเค้าเลย
สักวันคงผ่านเลยไปตามเวลา
เธอมีค่าอยู่ในตัวรู้เถิดหนา
อาจเหนื่อยล้าบางทีก็เพราะใจ
สิ่งเลยผ่านนั้นมิอาจแก้ไขได้
ทุกสิ่งล้วนขึ้นอยู่กับในใจ
ยิ่งคิดไปอาจทำใจให้หม่นมัว
หากเราได้ทำดีสม่ำเสมอ
ขอให้เธอยึดมั่นอย่าหวั่นไหว
ขอให้ยังทำดีนั้นคงไว้
จะสุขใจไปตลอดนิรันดร์กาล
กรรมที่เกิดและก่อล้วนเราสร้าง
หากปล่อยวางเสียบ้างไม่อ่อนล้า
ทุกทุกสิ่งล้วนเป็นอนัตตา
พึงสงวนคุณค่าไว้ต่อไป...
...ขอเป็นกำลังใจให้ทุกดวงใจได้ก้าวต่อไป....
14 กรกฎาคม 2547 11:30 น.
milkkyway
ในฉันยืนมองดูฟ้า
แลเห็นหน้าคนไกลไปสุดแสน
นึกแล้วน้อยใจตนเองให้คับแค้น
ยืนกอดแขนตัวตนจนเจ็บทรวง
โทษตัวตนไม่เข้มแข็งเช่นก่อน...สะท้อนใจ
ทั้งที่ใจมั่นนักในรักนี้
จุดหมายเพียงแค่มีเธอเคียงใกล้
ช่วยปลอบใจยามเธอเหงาเศร้าอุรา
ด้วยกระแสธารามารอบทิศ
ด้วยมิ่งมิตรมีค่าหาไฉน
มีแต่คนชอบเธอทั้งใกล้ไกล
โอ้หัวใจก็ให้อ่อนทอดถอนทรวง
ใจที่คิดถึงเสมอและห่วงหา
แต่ทุกครารู้ดีว่าอาจห่างหาย
ใจยังอยู่คงมั่นมิละลาย
แต่ก็มีมากมายที่หวั่นกลัว
พร้อมยินดีจากลาอย่างมิ่งมิตร
หากเค้าคิดมีใครให้สงวน
ทำทั้งที่ใจนี้แสนแปรปรวน
มันช่างสวนทางของใจที่ใสจริง
ป่านฉะนี้เธอคงมีคู่เคียงใหม่
ที่สดใสในคืนค่ำอันสุดแสน
หากฉันทำสิ่งใดให้โกรธแค้น
ขอมาดแม้นคนดีโปรดอภัย
หากมิได้เป็นดั่งเช่นดวงแก้ว
ก็เป็นเช่นน้องแก้วเธอได้ไหม
แต่เธอห่างลาลับไปแสนไกล
มิบอกกล่าวสิ่งใดให้ห่วงกัน..
หวังเพียงว่าความดีที่เคยสร้าง
จะช่วยพรางความผิดย้ำซ้ำเตือนตน..
แม้วันนี้อาจมิมีคนห่วงใยเช่นก่อนเคย
13 กรกฎาคม 2547 15:44 น.
milkkyway
เก็บฝันวันดาวกระดาษ
ต่อเติมวาดในไออุ่น
หอมหวานแสนละมุน
ในไออุ่นที่เชื่อมโยง
ยินเพียงเสียงทายทัก
ขอใจพักมั่นเสมอ
ใจหนอใจพร่ำเพ้อ
แม้รู้เก้อก็ยอมใจ..
ใจห่วงให้หน่วงหนัก
กลัวแวะทักแล้วห่างหาย
ใจตนหลอกให้กลาย
เป็นมิได้ด้วยใจตรง..
เอาดีเข้าเติมต่อ
มิได้ขอตามจิตฝัน
แม้ฝันขอเคียงกัน
ใจยึดมั่นย้ำเตือนตน
รู้ตัวมิเป็นดาว
ที่สกาวในทิศหน
รู้ตัวและรู้ตน
ก็แค่คนธรรมดา
ขอหวังแค่เพียงวาด
ดาวกระดาษในรอยฝัน
แด่คนคิดถึงกัน
แม้ในฝันก็ตามที..
ขอดาวช่วยปลุกปลอบ
ขอลมหอบความหมองหม่น
ขอฝนล้างดวงกมล
ให้หน้ามลผ่องอำไพ
จากใจดาวกระดาษ
ที่ยังวาดฝันรำไร
จากคนในแดนไกล
ที่หวังให้เธอโชคดี
หากสุดท้ายมิเป็นดาว
ที่สกาวคลายหมองหม่น
ก็ขอเป็นคนหนึ่งคน
ได้ปลอบโยนดั่งกัลยาณมิตร...
7 กรกฎาคม 2547 13:08 น.
milkkyway
ไม่เคยเลยสักคราที่จะเลิกห่วงหา
ไม่เคยแม้แต่จะเลิกห่วงใย
แต่ที่ห่างไกลเพราะห่วงใยกายา
เกรงว่าจะทำให้กายาไม่สบาย
ที่หยุดที่ห่างเพราะให้โอกาส
อยากให้เธอได้วาดความฝันอันสดใส
ให้เธอมีความสุขกายสบายใจ
ให้เธอได้สดใสในทุกคืน
หากแม้ความห่างทำให้กลับกลาย
ฉันก็ยินดีคลายความหมองเศร้า
ยังยินดีให้ในมิตรของผองเรา
ร่วมยินดีแม้จะเศร้าในอุรา
หากวันนี้คือความอ้างว้าง
โดนปล่อยว่างเพราะห่างไกลในทิศหน
คิดถึงใครคนหนึ่งที่เคยยล
เค้าจะรู้ไหมมีคนห่วงใยมิเสื่อมคลาย...
ด้วยความห่วงใยและศรัทธาในความดีที่ตั้งไว้ จะยังคงยึดมั่นในความห่วงใยตลอดไป และมิเสื่อมคลายลงไป....
ด้วยหวังให้พบในเส้นทางฝันที่สมหวัง...
6 กรกฎาคม 2547 17:02 น.
milkkyway
เหนื่อยล้ากับการเดินทาง
กับในห้วงเวลาที่ห่างหาย
รู้สึกเหมือนตนเฝ้างมงาย
มุ่งหมายมาดมั่นเกินความจริง
ลืมนึกตัวตนแค่เพียงเต่า
หงษ์อย่างเค้าหรือจะมาหวลถวิล
ลืมมองตัวมองตนแค่เพียงดิน
แค่ธุลีกลิ่นละอองในพื้นพสุธา
ทำเท่าที่มีสิทธิ์พอทำได้
ทำด้วยใจหวังดีและห่วงหา
ทำด้วยความซื่อ(บื่อ)ตลอดมา
ทำดีจนลืมดูเวลาว่ามิสมควร
ทำจนใครบางคนทนมิไหว
ทำจนใจหวลไห้แสนขื่นขม
ขอแค่เพียงเค้ามีสุขอยู่กับผู้คน
ส่วนคนทำนั่งตรมอยู่ลำพัง
คงได้แค่เป็นดั่งเพียงสายลมผ่าน
เป็นสะพานคอยเชื่อมต่อในความฝัน
เป็นเพียงแค่สารถีส่งคนเค้าข้ามกัน
พอเค้าถึงฝั่งฝันก็จากลา....
ก็แค่คนธรรมดามีค่าน้อย
ก็แค่คอยห่วงใยสม่ำเสมอ
แค่ได้ให้กำลังใจที่ไหวเบรอ
ก็สุขใจล้นเอ่อเสียมากมาย...
จากวันนี้และวันต่อๆ ไป
จะยังคงยิ้มให้และหยอกเย้า
แม้จะมีเพียงแค่เรากับแสงเงา
ก็ยังคงให้กำลังใจเสมอมิเสื่อมคลาย
...แม้เป็นได้เพียงในฝันก็ตามที...
หน้าส่วนตัว
922
