11 ตุลาคม 2547 18:59 น.
milkkyway
ในดึกดื่นค่อนคืนลมหนาวโปรย
ลมโบกโบยพริ้วผ่านพาอ่อนไหว
ลมหนาวโชยพัดผ่านกลางห้วงใจ
ลมพัดโบกสิ่งไรหนอขอบอกที...
ในลมหนาวมีข่าวคราวของเธอไหม
ถึงคนไกลเป็นเช่นไรบ้างหนอนี้
ที่ทำได้คือฝากกลอนและกวี
ช่วยฉันทีฝากลมนี้ไปบอกเธอ....
ในยามเธออ่อนร้าไร้แรงสิ้น
ดุจดั่งนกไร้ปีกด้วยพลั้งเผลอ
อาจมีภัยมากมายต้องพบเจอ
จะโอบเธอดั่งลมใต้ปีกบาง...
แม้สุดท้ายสายลมใต้ปีกนี้
อาจเป็นลมที่เธออยากคิดห่าง
หากมีคนปกป้องเธอทุกก้าวย่าง
ฉันจะห่างจากไปด้วยยินดี...
ยิ้มจากฉันจะมีให้เธอเสมอ
แม้ว่าเธอมีใครให้อยู่ตรงนี้
ฉันจะยังคงคอยห่วงเธอคนดี
จากใจนี้ที่หวังดีตลอดกาล.....
30 กันยายน 2547 17:21 น.
milkkyway
อยากจะเอ่ยอะไรตั้งมากมาย
แต่ก็อายเกินกว่าจะกล่าวออก
อยากจะบอกออกไปว่าแสนชอบ
กลัวเค้าว่าเราลอกมาจากใคร...
สิ่งที่ทำออกมาเลยเมินเฉย
คล้ายมิเคยสนิทหรือชิดใกล้
ทั้งที่ใจก็ร่ำร้องจากภายใน
แต่ทำไมปากแข็งแค้นเหลือทน...
บางทีก็ทำไปตัวไม่รู้
เค้าฟังอยู่ก็ยังทำอยู่ทุกหน
ช่างหุนหันคอยแต่เปรียบเทียบคน
รู้ทั้งรู้ว่าตนมิแย่เกิน...
ทำยังไงบังคับใจตัวเองอยู่
ให้รับรู้ในหัวใจมิขัดเขิล
ณ ผืนทรายปลายฟ้ามิไกลเกิน
อาจก้าวเดินคู่ในฝัน....อันยาวไกล..
27 กันยายน 2547 13:37 น.
milkkyway
ในบางครั้งก็มีในชีวิต
ที่ถูกผิดดีชั่วด้วยจิตร้า
หากผิดด้วยมิคิดจินตนา
ก็ถือว่ายังมีดีในใจ...
บางทีก็สับสนในหนห้วง
อย่าหลงลวงทำจิตคงมั่นไว้
สิ่งต่างต่างล้วนคิดจากภายใน
หากข้างในใฝ่ดีย่อมน่ามอง...
ในบางครั้งบางคนก็แพ้พ่าย
เพราะมีอีกมากมายชวนเศร้าหมอง
บางครั้งเราเหมือนถูกใครใครมอง
แต่ถ้าลองตรองดูกลับมิมี...
ได้ทำดีที่สุดก็พอแล้ว
อาจมิดูเพริศแพร้วในวิถี
แต่ทว่าเธอคือหนึ่งในคนดี
ที่ฉันมีอยู่เสมอมิลบเลือน....
22 กันยายน 2547 11:18 น.
milkkyway
อรุณสวัสดิ์ในรุ่งเช้า
มาหยอกเย้าเฝ้าถามไถ่
เธอเป็นอยู่เช่นไร
อยากถามไถ่ในห้วงคืน...
กลางคืนได้พักผ่อน
เธอหลับนอนแล้วสุขสันต์
เธอยังคิดถึงกัน
หรือมีฉันคิดคนเดียว...
บางทีเธอมิรู้
ฉันเฝ้าดูความเป็นไป
กลัวเธอเป็นอะไร
กลัวมากมายเกินกว่าเป็น....
.................................
คิดถึงคนห่างไกล
อยู่ดีไหมในฝนนี้
เป็นห่วงเธอคนดี
ทุกนาทีมีกังวล...
ต้องยิ้มทั้งสีหน้า
และแววตาที่เศร้าหม่น
มิรู้ว่าเพราะฝน
หรือมีคนนำเธอไกล...
ห่วงมากก็ทุกข์หนัก
ห่างมากนักห่วงรู้ไหม
ไม่รู้ทำเช่นไร
จะได้หายความกังวล...
ครั้นจะถามเธอนั้น
ก็กลัววันเธอหมองหม่น
กลัวนักเธอสับสน
เพราะหน้ามลหยุดพูดจา...
.....................................
หน้าฝนก็ตกหนัก
มาร้องทักเธอคนนี้
ขอให้เธอนั้นมี
แต่สุขขีตลอดวัน...
ยามเธอไม่สบาย
ฉันใจหายรู้ไหมนั้น
คิดถึงเธอทุกวัน
อยากถามกันวันที่เป็น...
แต่ก็จนด้วยเกล้า
เพราะขลาดเขลาด้วยกลัวเกรง
กลัวว่าเพราะเราเอง
ทำเธอเร่งออกห่างไกล...
21 กันยายน 2547 18:35 น.
milkkyway
บนถนนหนทางว่างเปล่า
อ้างว้างเรื่องราวถักฝัน
เงียบหายความรักผูกพัน
หรือฉันจะฝันเพียงดายเดียว...
นั่งมองดูอักษรที่ผ่อนผ่าน
มีตำนานความกล้ามาบานเบ่ง
ความรักถักทอมิหวั่นเกรง
แม้มิประสบตาเองก็ตามที....
มิเคยคิดหลบหลี้หนีหาย
แม้ร่างกายจะมอดไหมดับสูญ
ยังคงรักห่วงหาและอาดูร
แม้ดับศูนย์สิ้นความรักความผูกพัน
วันนี้ฉันเดินอยู่ดายเดียว
เปล่าเปลี่ยวเคว้งคว้างกลางอากาศ
ความฝันความใฝ่ที่เคยวาด
เริ่มจะขาดทดถอยลงแผ่วเบา
น้ำหมึกหยดลงบนกระดาษ
พู่กันปาดจากหน้าลงพร่าสั่น
เขียนอักษรบอกเล่าความผูกพัน
บอกมิได้เหตุไรกันจึงร้างลา...
...ฤาฉันจะผิดที่คิดเกินเลย..
.ในฝันฉันมีเธอเดินร่วมทางเสมอมานะคนดี...
หน้าส่วนตัว
1056
