ความทรงจำ

Memory

ตอนที่ 1
ดีครับ ผมมีนามว่า บอล ผมเกิดที่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งในประเทศไทย ครอบครัวของผมมีขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กไปมี พ่อ แม่ และพี่ชาย 2 คน ผมเป็นน้องสุดท้องพี่คนรองผมชื่อเบสอายุ 14 พี่คนโตสุดชื่อโบ๊ทอายุ 19 ผมได้เข้าเรียนในอนุบาลแห่งหนึ่งใกล้ๆบ้านเช้าทุกเช้าแม่จะทำอาหารให้ทุกคนกินหลังจากนั้นพ่อผมจะเป็นคนไปส่งผม ส่วนพี่เบสและพี่โบ๊ทก็จะไปกันเอง ผมจำความได้ตอนผมอยู่อนุบาล 2 ในห้องผมจะมีผู้ชายและผู้หญิงรวมกันผมมีเพื่อนอยู่ 4 คน จากทั้งหมดในห้อง 24 คน เพื่อนผมเป็นผู้ชายหมดเพราะผมเป็นคนขี้อาย(มาก)แค่อยู่ต่อหน้าผู้หญิงผมก็หน้าแดงแล้วเพื่อนๆผม คนแรกชื่อ ไก่ คนสองชื่อ เล็ก คนที่สามชื่อ เชน คนที่สามชื่อ ต้น พวกเพื่อนผมจะนั่งอยู่แถวหลังสุดของห้องเพราะเพื่อนผมมีนิสัยไม่ค่อยจะดีผมนั่งอยู่แถวๆกลางห้องซึ่งด้านหน้า ขวา ซ้าย หลัง ผมจะเป็นผู้หญิงหมดทำให้ในเวลาเรียนผมจะหน้าแดงไปเรียนไปจนคุณครูในชั่วโมงนั้นๆจะเข้าใจผิดเกือบทุกคาบว่าผมเป็นไข้แต่ผู้หญิงที่นั่งหน้าผมเขาเป็นคนที่น่ารักมากซึ่งผมก็แอบชอบเขาอยู่เล็กๆเขาชื่อว่า น้ำ เขาเป็นผู้หญิงคนเดียวในห้องที่ผมจำชื่อได้
บ้านของน้ำอยู่ถัดจากบ้านผมอยู่ 4 หลัง วันหนึ่งผมตัดสินใจว่าจะไปบอกเขาว่าอยากเป็นเพื่อนกับเขาแต่ผมไม่ได้ไปบอกกับเขาโดยตรงนะครับมีเพื่อนก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ผมเลยฝากไอ้ไก่เพื่อนผมไปบอกซึ่งเขาก็ตอบกลับมาว่าตกลงผมจึงพยายามทำความรู้จักและพยายามทำให้ตัวผมไม่อายเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิงพอผมขึ้นป.1ผมก็ทำสำเร็จผมสามารถไม่อายต่อหน้าผู้หญิงได้แล้วซึ่งก็เป็นผลดีต่อผมทำให้ผมสามารถพูดกับน้ำได้โดยไม่มีความอาย ส่วนพวกเพื่อนๆผมก็ค่อยเอาใจช่วยนี้เป็นเรื่องย่อเล็กๆน้อยๆนะครับตอนนี้ผมอยู่ม.1ซึ่งพ่อผมอนุญาติให้ผมไปโรงเรียนและกลับบ้านเองได้แล้ววันแรกที่ผมเข้าม.1ผมก็ได้ไปนั่งรอน้ำกับเพื่อนๆผม 4 คนที่หน้าอาคารเรียนพอน้ำมาผมก็เดินเช้าไปทักว่า
สวัสดี น้ำ ซึ่งน้ำก็ตอบมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย่มว่า
สวัสดี บอล
เราจะได้อยู่ห้องเดียวกันหรือเปล่านะผมถามต่อ เพราะพอม.1เขาจะมีการแยกห้อง
นั้นสิเราก็อยากรู้เหมือนกัน น้ำตอบกลับมา แล้วน้ำก็ถามกลับมาว่า
เออ!บอลไปดูรายชื่อยัง
ซึ่งผมก็ลืมไปเลยว่าวันนี้เขาจะมีรายชื่อดิดอยู่หน้าห้องธุรการว่าใครจะอยู่ห้องใคร
งั้นไปดูกันเถอะน้ำ ผมบอกน้ำ
ผมก็เลยชวนไอ้ ไก่ เชน ต้น เล็กไปดูกันพอผมไปถึงหน้าห้องธุรการคนก็เยอะมากผมก็เลยขอโทษแล้วก็แวกไปมาจนถึงหน้าห้องผมก็เลยไล่ดูที่ล่ะแผ่นซึ่งก็ทำให้ผมดีใจมากๆเพราะผมได้อยู่ห้องเดียวกับน้ำไอ้พวกเพื่อนผมมันอยู่คนล่ะห้องไอ้เชนเดินเข้ามาแล้วบอกผมว่า 
ดีใจด้วยนะ พร้อมกับสีหน้าอิจฉาผมเล็กๆน้อยๆ มันก็ไม่ค่อยทักผมเหมือนแต่ก่อนแล้วแต่ก็ยังมีบ้างพอเลิกเรียนทุกเย็นผมก็จะมีโอกาสได้ไปส่งน้ำซึ่งก็ทำให้ช่วงเวลานั้นมีความสุขที่สุดเลย