14 มีนาคม 2549 17:49 น.
May_jaa
เห็นใครใครมีรักก้ออิจฉา
แต่เวลาอกหักน่าสงสาร
เวลาโทรง้อกันน่ารำคาญ
แต่ช่วยกันทำงานน่ารักดี
ฉันเองคิดรักใครมาหลายคน
จะกี่หนคนไหนแป้วทุกที
เอ๊ะจะเพราะหรือว่าตัวฉันนี้
เป็นคนไม่มีคู่อย่างทุกคน
ไม่ดีกว่าไม่มีไม่เป็นไร
เพราะยังไงฉันก้อสวยรวยมากล้น
ยังจะรักกันยังไงฉันไม่สน
ฉันขอเป็นคนโสดดีกว่าเรา
13 มีนาคม 2549 20:10 น.
May_jaa
ข่มตานอนพร้อมข่มใจไม่ครวญหา
พยายามให้เวลาเร่งพ้นผ่าน
ไม่พึงให้กาลเดินอย่างคืบคลาน
ยิ่งเนิ่นนานความคิดถึงยิ่งทวี
กลางดึกนี้จะบอกฟ้าฝากไปหา
เนื่องเหตุว่าคิดถึงเธอทุกนาที
แต่ทำไมฟ้าต้องมาสนฉันนี้
ทำไงดีมันไม่ยอมหลับนอน
หรือจะให้ดวงดาวพราวบนนั้น
แทนคำฉันว่ารักเป็นคำกลอน
หรือจะฝากจันทราเป็นอักษร
แต่เป็นแค่ฝันฟอนที่เลือนลาง
ความรู้สึกอันซึ้งจิตแสนซึ้งใจ
สิ่งใดใดที่ยากเกินจะพรรณนา
อะไรหนาที่ไร้ซึ่งการจืดจาง
สิ่งนั้นคือความคิดถึงของฉันเอง
9 มีนาคม 2549 20:41 น.
May_jaa
ใจที่มีตอนมี้มีหนึ่งจิต
เคยจะคิดให้เขาคนนั้นมา
แต่เรากลับเป็นตัวคั่นเวลา
ไม่ใช่ยาบำรุงหัวใจใคร
พอเห็นเธอเหมือนอกหักมาใหม่
ก้อสงสารหัวใจเข้าไปใกล้
พยายามปลอบทั้งยังไม่เข้าใจ
ไม่ต้องเศร้าไม่ต้องโศกเป็นไรไป
จากเคยคิดเคยรักสมัครใคร่
เดี๋ยวนี้ใจกลับหายไปอยู่ไหน
คล้ายกับว่ามีคนมาเอาไป
เขานั้นไงทื่เราเคยคิดดรา
ทำเป็นรักเป็นมองจ้องนัยน์ตา
ทำเป็นเดินมาหาทุกเวลา
ทำเป็นซึ้งเป็นใคร่เป็นล่ำลา
ทำโบกมือทำท่าจิ๊จ๊ะกัน
แล้ววันนี้จะเอาไงให้บอกมา
เธอจะหาคนเดิมมิใช่ฉัน
ที่เธอทำเป็นหลอกแทบทุกวัน
ทำอย่างนั้นให้ฉันรักเธอทำไม
จะจำใส่หัวจิตไว้คิดตรอง
ตัวสำรองอย่างฉันมันก็ใช่
ไม่ต้องมายุ่งไม่ต้องสนใจ
ไปให้ไกลคนที่เป็นตัวสำรอง
7 มีนาคม 2549 22:01 น.
May_jaa
ใครกันคอยส่งโพยส์เวลาสอบ
ใครกันลอบเอาขนมมากินกัน
ใครกันที่มีอะไรก็แบ่งฉัน
ใครกันนั้นหลงตัวเองเป็นประจำ
ใครหนาที่มีเรื่องมาคอยเล่า
เรื่องความโง่ความเศร้าหรือขำขำ
ใครหนาที่ติดตราตรึงในความจำ
โอ้เวรกรรม แกจะจากไปแล้วหรือ
ไม่กี่วันฉันและเพื่อนต้องลาจาก
ไม่อยากคิดคิดแล้วร้องไห้ฮือ
เราจึงต้องเขียนอักษรลงหนังสือ
หยิบชินมือที่เรียกว่าเฟรนด์ชิป
บรรจงเขียนบรรจงแต่งบรรจงทำ
แต่จินตกรรมเพียงใดก็น้ำตาปริ้บ
พยายามลืมของที่เพื่อนงุบงิบ
เงินสามสิบมึงยังไม่คืนกรู
เมื่อเขียนเสร็จปรากฎความสวยงาม
สุดอร่ามเลิศแท้แลดูหรู
ใช้เวลา 2 ชั่วโมง เหนื่อยจังตู
อ่ะ..เพื่อนจ้านู๋เขียนเสร็จแล้วจ้า
เพื่อนพูดว่ามีอะไรจะมาบอก
ถ้าฉันบอกแล้วเธออย่ามาด่า
ฉันตอบว่าได้สิฉันไม่ว่า
มีไรหนาบอกมาเราเพื่อนกัน
ฉันเองนี้จะบอกกับเธอคือ
ที่เขาลือว่าฉันจะย้ายสถาบัน
สิ่งสิ่งนั้นโกหกแค่หยอกกัน
จิงจิงแล้วฉันยังอยู่อยู่ที่เดิม
แล้วมึงให้กรูเขียนมาทำไม
เขียนมาให้ทวดแกดูรึไอ้เฉิ่ม
ฉันอุตสาห์เขียนมาตัวเบ้อเริ่ม
ว่าถ้ามึงไม่ย้ายกรูจะฆ่ามึง
.........................................................
สุดท้าย...เพื่อนคนนั้นก็ได้ตายลงเพราะทนคำด่าของเพื่อนๆไม่ไหว...โถ่ น่าสงสารจัง นี่! แล้วอย่าลืมนะถ้าจากกันไปอย่าลืมเขียนเฟรนชิปด้วยล่ะ และที่สำคันคือต้องไปจิงนะ มิฉะนั้นอาจเจอเหตุการณ์ตายอนาถอย่างเช่นนี้ก้อเป็นได้
22 กุมภาพันธ์ 2549 19:55 น.
May_jaa
สิ่งลำบากยากเย็นแสนเข็ญใจ
สิ่งอะไรทรมานสำหรับฉัน
ที่แต่ก่อนฉันว่าเรารักกัน
แต่ตอนนี้มันกลับลบเลือนไป
สิ่งแสนทุกข์แสนเศร้าเบาสุขสันต์
แต่ก่อนนั้นเคยมองเคยเห็นใจ
แต่ก่อนเคยคิดว่าเขารักใคร่
เดี๋ยวนี้ไหนรักที่เคยคิดครา
เขาไม่รักช่างเสียใจแสนตรอมตรม
สมน้ำหน้าตัวเองรักต้องลา
ทุกวันอยากปลดปล่อยน้ำในตา
ทำไมหนาฉันต้องมาทุกข์ใจ
ความรู้สึกอันยากเกินบรรยาย
ยากที่จะระบายเป็นอักษร
การกระทำยากเกินที่จะเป็นกลอน
รักนั้นสอนให้ฉันต้องตัดใจ
หน้าส่วนตัว
1817
