4 ธันวาคม 2544 15:07 น.
may
เธอเองใช่ไหม.........
ที่ทำให้ฉันร้องไห้ในวันนั้น.....
เธอเองที่ไม่เห็นความสำคัญ....
เธอเองที่ผลักไสฉันให้จากไป..
............แล้วจะมาพูดอะไรในวันนี้
รู้มั้ยว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร
ถึงแม้เธอจะเจ็บปวดแค่ไหน
ฉันก็คงไม่อาจอภัยให้เธอได้แน่นอน
4 ธันวาคม 2544 15:07 น.
may
ทำไมคืนนี้เนิ่นนานนัก
ทำไม พระอาทิตย์ไม่รู้จักขึ้นเสียที
ทำไม บนท้องฟ้า ยามราตรี
ถึงไม่มีแม้กระทั่งดวงดาว
ทำไมคืนนี้ดูยาวนานนัก
หรือเพราะวันนี้ฉันอกหักก็ไม่รู้
พระอาทิตย์ไม่ขึ้น ดวงดาวก็ไม่อยู่
ที่รู้...รู้ เหมือนฉันอยู่เพียงคนเดียว
มองเหลียวซ้ายแลขวา
มองไปข้างหน้าข้างหลัง
ก็ยิ่งรู้สึกว่าอยู่ตามลำพัง
น้ำตาที่ถูกขัง จึงไหลหลั่งลงมา
4 ธันวาคม 2544 14:52 น.
may
ฟ้าวันนี้ดูไม่สดใส
ดู..หมอง..หมอง ยังไงไม่รู้
มันดูเหงา เหงา ชอบกลอยู่
เหมือนรู้ว่าฉันกำลังเศร้าใจ
เป็นอะไรไปนะใจดวงนี้
แค่เค้าคนดีจากไปก็เท่านั้น
จะเสียใจให้มันได้อะไรกัน
ร้องไห้ไปก็เท่านั้นเค้าคง....ไม่ใยดี
อย่าลืมว่ายังมีคนที่เข้าใจ
เค้าเป็นห่วงเป็นใยอยู่ตรงนี้
ลองมองมาดูให้เต็มตาซักที
จะรู้ว่ามีคน ดี ดี อยู่ทางนี้...อีกคน
3 ธันวาคม 2544 16:04 น.
may
จะว่าอะไรไหม
ถ้าจะส่งหัวใจคืนไปในตอนนี้
ก็รู้ว่าเธอน่ะแสนดี
แต่หึงเก่งแบบนี้คงไม่ไหว
ฉันมันเป็นอะไรที่รักเพื่อน
มีเพื่อนผู้ชายอยู่เกลื่อนเต็มใจ
จะให้เลิกคบเพื่อนคงทำไม่ได้
ขออภัยที่คบเธอไม่ไหวจริงๆ
3 ธันวาคม 2544 15:50 น.
may
หมื่นถ้อยคำ ที่พร่ำบอกว่ารัก
อีกเก้าร้อยกว่าทักที่เจอหน้า
อีกหลายพันกับรอยยิ้มที่ส่งมา
อีกแสนกว่าที่วาจาว่ามีใจ
ถึงแม้ฉันไม่ใช่คนฉลาด
แต่ไม่อาจไปรับรักเธอได้
เธอมันพวกนักกลอนสมองไว้
เก็บคำเหล่านั้นไว้ให้ใครที่ใจเธอรักจริง
หน้าส่วนตัว
1289
